Dochter (16) met PTSS
Mijn dochter (16) zit al een paar jaar niet lekker in haar vel, is gaan automutileren, is uitgevallen op school, vindt zichzelf echt niet leuk, is teruggetrokken, komt nauwelijks haar kamer uit.
We hebben er al een heel blik hulpverleners op los gelaten, maar ze weigert te praten.
Nu is er recent een psychologisch onderzoek geweest om te onderzoeken of er sprake was van een stoornis (nee) en/of een trauma.
Er blijkt dus inderdaad sprake te zijn van PTSS.
De reden is dat toen ze 13/14 jaar was, haar toenmalige vriendje (16 op dat moment) haar fysiek pijn heeft gedaan, haar heeft aangeraakt terwijl ze dat niet wilde en haar heeft gedwongen dingen te doen die ze niet wilde doen. In haar eigen kamer, haar eigen bed.
Sinds die tijd heeft ze last van nachtmerries, herbelevingen, ze voelt zich schuldig omdat ze het heeft laten gebeuren, al weet ze ook wel dat ze het niet had kunnen voorkomen omdat hij veel sterker was dan zij.
En ik voel zo veel verschillende emoties dat ik niet eens meer precies weet wat ik voel.
Ik ben boos op hem, dat hij misbruik heeft gemaakt van mijn meisje, het automutileren begon toen ze nog verkering hadden en hij maar doen alsof hij zich zorgen om haar maakte.
Ik ben teleurgesteld dat mijn dochter kennelijk het gevoel had dit niet met ons te kunnen bespreken, dat ze om welke dan reden ook het idee had niet om hulp te kunnen vragen.
Ik ben verdrietig omdat ze dit heeft meegemaakt, omdat ze dit al zolang met zich meedraagt en omdat hierdoor haar ontwikkeling al meer dan 2 jaar zo goed als stilstaat. Het was altijd zo'n open, sociaal en vrolijk meisje en dat is helemaal verdwenen, ze is bang, ze ontwijkt mensen die ze niet kent, ze trekt zich terug.
En dan zie ik op Facebook dat hij dit jaar geslaagd is en hoe trots iedereen is en ik gun het hem gewoon niet, hij gaat lekker verder met zijn leven en ik weet op dit moment niet eens of mijn dochter ooit examen gaat doen. Ze gaat momenteel 2 halve dagen per week naar een dagbestedingsplek en dat is al een enorme stap vooruit. Een deel van mij wil wraak, wil dat de hele wereld weet wat hij gedaan heeft, wil dat hij ook in de problemen komt door zijn acties en niet alleen mijn dochter. Dat ga ik niet doen, want dat helpt mijn dochter niet en ik wil me op haar richten en geen energie verspillen aan hem.
En verder voel ik me schuldig, dat ik het niet gezien heb, ik vond hem niet leuk, maar dit heb ik echt niet gezien, het hielp ook niet dat mijn dochter echt glashard kan liegen, want ik heb wel vragen gesteld omdat het slecht met haar begon te gaan toen ze verkering met hem had, maar ze begreep echt niet waarom ik hem niet mocht en nee hoor, er gebeurde niks dat ze zelf niet wilde. Zelfs toen het allang uit was bleef ze ontkennen. Ze heeft er wel met 2 vrienden over gesproken, dus gelukkig heeft ze het niet helemaal alleen hoeven dragen.
Ze weet dat wij het nu weten, ze heeft hier zelf toestemming voor gegeven, maar zelfs nu wil ze er niet over praten.
Toen ik vroeg of ik iets kon doen om haar te helpen zei ze dat ze een huisdier wilde, dieren doen haar wel heel veel goed, maar daar zitten wat praktische bezwaren aan zoals allergieën en ruimtegebrek, maar als dat haar nou helpt zich beter te voelen.
Het advies is EMDR, waar ze gelukkig wel open voor staat, maar wanneer is nog niet duidelijk.
Ik wil haar zo graag helpen, maar ik weet gewoon niet wat ik kan doen en ik moet ook mijn eigen gevoelens op een rij krijgen. Ik weet het allemaal even niet meer.
Poeh to. Heftig voor je dochter en voor jullie 
Wat vreselijk voor je dochter dat ze dit meegemaakt heeft. Veel sterkte!
Misschien zou je contact kunnen opnemen met Slachtofferhulp, mochten jullie dat nog niet hebben gedaan. En eigenlijk wil ik je aanraden zelf ook met een hulpverlener te gaan praten, want dit is als ouder van ook heel erg heftig en hoe beter jij jezelf op een rijtje hebt, hoe beter je haar ook weer kan ondersteunen.
Wat ontzettend rot 
Snap dat je die knul aan de hoogste boom wilt opknopen. Het is alleen wel zo dat hij toen ook niet volwassen was, mogelijk niet wist hoe het allemaal werkte en dat je dochter misschien op dat moment niet heeft laten merken dat ze het niet prettig vond wat hij allemaal wilde en deed, of hij heeft de signalen niet opgepikt. Ik wil maar zeggen, die jongen hoeft geen doorgewinterde crimineel te zijn.
Pas was er een topic waarin sommige mensen vonden dat het ‘schattig’ en natuurlijk is als een veertienjarige seks heeft. Hier zie je maar weet dat er niks schattigs aan is, en dat seks een activiteit is voor (bijna) volwassenen die de consequenties van hun handelen (beter) kunnen overzien.
Wat heftig voor je dochter, en wat goed dat ze openstaat voor EMDR. Ik snap dat je die kerel wil opknopen, helaas gaat het daarmee niet voorbij. Heel veel sterkte voor jullie beiden 
Er staat dat hij haar fysiek pijn heeft gedaan en heeft gedwongen, dat vind ik niet klinken als een inschattingsfout. 16 of niet. Maar in dit topic gaat het over de dochter.
TO, wat moeilijk voor jullie. Fijn dat je er voor je dochter wil zijn en dat je haar serieus neemt. Dat is het allerbelangrijkste. Van afstand denk ik dat het heel goed nieuws is dat de oorzaak van alle problemen nu helder is en dat je dochter jullie genoeg vertrouwt om toestemming te geven die te delen. Ik heb zelf hele goede ervaringen met EMDR!
Is er ook iemand waar jij terecht kan voor steun?
Emdr werkt vaak heel goed.
Zoek hulp voor jezelf via de huisarts.
Sterkte
Hoe naar ook, het is fijn dat er nu in ieder geval een aanwijsbare reden is gevonden voor hoe het nu met haar gaat. Ik heb ook meermaals te maken (gehad) met pubers die EMDR gingen doen of gedaan hadden en inderdaad, dat levert vaak mooie resultaten op. Dus wie weet is dit wel een kantelpunt.
Ik snap dat je jezelf vanalles verwijt, maar je klinkt als een heel lieve, betrokken moeder. Anders dan er nu (weer) voor je dochter zijn, kun je niet doen, dus blijf daar gewoon mee doorgaan
Ik denk dat je het goed hebt gedaan. Je kunt jezelf moeilijk verwijten dat je niet wist wat je niet wist. Zelfs toen je twijfelde kreeg je niets los uit je dochter. Voel je niet schuldig.
Mijn dochter heeft ook PTSS gehad, en dat is redelijk opgelost met EMDR. Ze moest er wel eerst een beetje voor opknappen overigens, want het is een heftige methode. Ze heeft een stuk of drie, misschien vier EMDR-sessies gedaan. Vooral na de eerste twee kwam ze bekaf thuis. Het vroeg veel van haar, maar het deed dus uiteindelijk ook heel wat. Goede begeleiding was belangrijk. Thuis niets meer hoeven was ook heel belangrijk.
Als je iets voor haar wil doen: kijk of ze EMDR zo snel mogelijk kan krijgen, zo goed mogelijk ook, en wees er voor haar als ze thuiskomt. Dat is nu denk ik het belangrijkste.
Dankjewel voor jullie reacties, doet me echt goed 
Slachtofferhulp, daar was ik zelf nooit op gekomen, goed idee.
Voor mezelf is er op dit moment niet echt hulp, wel zijn er nog diverse hulpverleners betrokken bij dochter, waarvan er ook een aantal zich richten op het hele gezin, maar bijna iedereen heeft nu vakantie.
De huisarts, ook een goed idee, maar de praktijk is momenteel 3 weken dicht vanwege vakantie.
Ik ben heel blij te horen dat er veel mensen positieve ervaringen hebben met EMDR, dat is bemoedigend voor de toekomst. Kijk, ik verwacht niet meteen wonderen, maar nu gaat ze bijvoorbeeld bewust niet naar bed omdat ze bang is in slaap te vallen en nachtmerries te krijgen. Je gaat je sowieso niet beter voelen als je bijna niet slaapt, dus dat is een neerwaartse spiraal.
Het is inderdaad heel fijn dat we nu eindelijk weten wat er is gebeurd en er begonnen kan worden met verwerken.
Ik heb de bewuste keuze gemaakt om me echt niet bezig te houden met die jongen, ik snap ook het punt van Duiveninhetnieuws, dat die jongen toen ook pas 16 was. Ik denk dat hij bewust grenzen heeft overschreden, maar ik kan me ergens voorstellen dat hij zich niet heeft gerealiseerd wat voor gevolgen dat zou hebben. Daarom wil ik zijn bestaan verder gewoon negeren, tenzij mijn dochter uit zichzelf aangeeft dat ze met hem wil praten ofzo, dan kijken we wel weer verder en dat gaan we dan ook niet op eigen houtje organiseren, dat bespreken we dan wel met iemand die verstand heeft van traumaverwerking.
Mocht iemand het zich overigens afvragen, mijn man, haar vader, is ook heel betrokken bij haar, het komt in mijn openingspost misschien over alsof dat niet zo is, maar ik heb dat gewoon heel erg vanuit mezelf geschreven. Mijn man en ik hebben er nog niet heel erg over gepraat samen, sowieso willen we dat niet doen als onze dochter het gesprek zou kunnen opvangen, maar we hadden ook allebei een paar dagen nodig om het te laten bezinken en woorden te geven aan onze gevoelens.
Nog een keer heel erg bedankt voor alle reacties.
Je schrijft dat het in haar kamer in haar bed is gebeurd. Zouden jullie haar bed kunnen vervangen en de kamer kunnen restylen zodat de omgeving haar minder triggert in de PTSS, en herbelevingen? Zodat het weer een fijnere plek voor haar wordt?
Verder heb ik nog de tip om (tijdelijk) het licht aan te laten bij het slapen en wellicht met een knuffel te slapen voor een geborgen gevoel. Lijkt misschien wat vreemd, maar het hielp mij iig tot de emdr begon
