Die belerende vinger
Laatst las een een vrouwenblad in de wachtkamer van de tandarts als vorm van ontspanning. Ik heb een hekel aan de tandartsstoel. Maar ik liep meteen tegen het artikel 'kissingforward' aan. Een groep vriendinnen met autistische kinderen hadden awards ontworpen met als doel die uit te delen aan positief-meewerkende mensen op hun pad kruidden, zoals een begripvolle juf of groenteman, in plaats van dat veelvuldige ongevraagde belerende vingertje.
Verder op nog een artikel over kinderen met een etiket. De hindernissen en intolerantie alsof het een besmettelijke ziekte was. Waarom krijgen ouders en hun kinderen geen ruimte/tijd om oplossingen te vinden die bij het kind past?
Margriet april 2014, vroeger waren diploma's een criteria voor een plek in de maatschappij, nu zijn dat sociale vaardigheden.
Ik ben blij als de tandarts mij vraagt plaats te nemen in de stoel. De gedachte aan de tandarts met dat pijnlijke boortje is geslonken.. Nu nog de zorg voor kinderen.
Aanvulling
Kruidden =kruizen
Maar herkennen jullie dat gevoel; omdat je zo vaak tegen artikelen aanloopt terwijl je verstand zegt, sla door..
ja hoor
dan zeur ik meestal even lekker tegen mijn man aan. "Wat ik nou weer voor onzin gelezen heb!!"
Ja.
Waarom wilde je dat je doorgebladerd had? Confrontatie? Zit jij ook in die situatie?
Als moeder van twee autisten herken ik het. Op dit moment weer een hele hausse van "al die etiketjes, onzin, overdreven", terwijl ik toch echt elke dag opnieuw niet alleen hun talenten, maar ook hun beperkingen zie.
Ik denk aan de jaren dat ze kapot gepest zijn met als excuus "maar ze lokken het ook zelf uit" (m.a.w. eigen schuld, je bent anders).
Ik denk aan de kwetsende opmerkingen van mijn zus, die ook wel graag gratis geld wilde om op vakantie te gaan (PGB met o.a. "ontlasten van de mantelzorg").
Ik denk aan mijn moeder, die het altijd beter wist, me continu overlaadde met onterechte verwijten, maar heel stil werd als ik eens vroeg of ze in de vakantie een paar daagjes mochten komen logeren, zodat ik in ieder geval even rust had.
Maar ik denk ook aan de mevrouw van het UWV, toen ik volkomen doorgedraaid van alles in een burnout terecht kwam: "Jij gaat voorlopig niet meer aan het werk, jouw werk is thuis."
Ik denk aan de mevrouw van BJZ die telkens weer zo goed met ons meedacht bij de PGB-herindicatie.
Ik denk aan die mevrouw die mijn ene zoon, ondanks verwachte problemen, toch een stageplek wilde geven.
Ik denk aan die serveerster in dat restaurant die mijn zoon meteen doorhad toen hij door de drukte en ook wel de spanning wat doorsloeg en hem geweldig benaderde.
We hebben tropenjaren achter de rug en het is nog steeds niet voorbij. De kinderen kan ik wel aan, maar het regelen van indicaties voor begeleiding en opvang is een regelrechte ramp (fout op fout), en de veranderingen per 1 januari geven me nu al nachtmerries en zijn één van de redenen waarom ik ziek ben geworden: ik kon het allemaal niet meer aan, dat eeuwige vechten tegen vooroordelen en instanties zoals zorgkantoren die er een potje van maken. Mijn angst voor hun toekomst, want nee, de wajong mogen ze niet in, de sociale werkplaatsen worden wegbezuinigd, maar werken kunnen ze alleen onder begeleiding en het is nog maar de vraag of ze überhaupt naar het MBO kunnen, want ze zijn enorm taalvaardig (Asperger), maar rekenen kunnen ze niet en de rekentoets is bij voorbaat al een verloren race. De aspergerzoon van mijn vriendin is niet toegelaten vanwege zijn ernstige dyslexie, MBO kan niet de passende begeleiding geven.
Op dit moment gonst er weer van alles in de media over het feit dat de diagnoses zo explosief zijn toegenomen, en wat voor onzin dat is. Ik zou zeggen: draai eens een weekje mee. Hoewel ik nu al weet dat dat snel afgeslagen wordt, er is nog niemand met commentaar geweest die eens een weekje in mijn schoenen wilde staan.
En weet je wat het akeligst is? Mijn kinderen hebben echt wel sterke kanten! Een enorme taalvaardigheid, creativiteit, out of the box denken! Maar door hun behoefte aan begeleiding en hun zwakke kanten lopen ze nu al steeds tegen problemen op. En als je daar aandacht voor vraagt wordt het afgedaan als aanstellerij.
Het is zelfs al zo erg dat ik, toen ik bij een groep mantelzorgouders zat die zich hard maakte voor de toekomst van onze kinderen, niet serieus genomen werd door een aantal mensen, want mijn kinderen hadden maar asperger, en hun kinderen hadden 24-uurs zorg nodig. Het zou schandalig zijn dat mijn kinderen de steeds schaarsere zorg wegslurpten bij hun kinderen, werd me verweten.
Zelfs daar is de polarisatie al toegeslagen onder druk van de bezuinigingen en de "autisme/ADHD is onzin"-rage in de media.
Nee, je meet je kind voor de lol een etiketje aan omdat je te laks bent om ze op te voeden, of te overbeschermend bent.
"Hij ziet er toch normaal uit?"
Tja, dat ken ik heel goed. Niks aan de hand dus..en ondertussen deuren dichtgooien.
Autimama
Ik sla het niet door omdat er vaak punten in staan waar je wat aan hebt. Maar het haalt ook pijn naar boven, die je juist een plekje aan het geven bent. Dan zoek je een balans tussen lezen en overslaan.
Meestal kies ik voor lezen want stel dat er juist iets in staat, wat voor voor de lezer ook van toepassing is.
Flanagan
Ja, ik herken wat je zegt. Tóch lezen, hopend op nuttige informatie of herkenning, en dan helaas ook die pijn. Het blijft lastig.
nuttige informatie
die zit er eigenlijk nooit bij, je had beter zelf dat artikel kunnen schrijven.
Oeps. (Ot)
Na toepassen van de dyslexie-ezelsbruggetje (na 2-letter klank komt een z) kruisen met een z geschreven. Gelukkig geen opmerkingen hierover gekregen
Dit lees ik net, over die "anti-etiketjes lobby"
Dat zijn dus
Dezelfde mensen die van jou kinderen ook verwachten dat ze zich maar aanpassen en van de ouders dat zij maar zorgen dat hun kinderen geen overlast bezorgen op school of aandacht nodig hebben waar de juf geen tijd voor heeft of niet voor opgeleid is en die ten koste gaat van de 'normale' kinderen.
Maar ja, je kunt jouzelf en je kind echt niet zomaar 'opheffen' en de problemen gaan ook niet weg, ook niet met afkeurend commentaar of een disciplinerende opvoeding, dus dan ben je mooi zuur.
Tenzij je geen zorgenkind hebt of bent. Dan kun je mooi deze groep ouders en kinderen die uit de boot vallen blijven afkeuren.
Hoef je zelf niet meer na te denken.
precies
Het doet me een beetje denken aan een klein kind dat zijn handen voor zijn ogen slaat en denkt dat jij hem dan ook niet zit. Etiketjes of geen etiketjes zal niemand echt boeien. Maar de problemen zijn echt en daar moet ook echte hulp voor komen. En niet een goedwillende juffrouw of meneer, die iets over time-outs en beloningskaarten roept.
Het is zo'n mooi moment in die film Brammetje Baas, als de vader die beloningskaart verscheurt en in de vuilnisbak gooit. Maar er zullen een hoop mensen klaar staan om dat ding er weer uit te vissen, bij gebrek aan echte kennis.
blog
http://www.balansdigitaal.nl/actueel/weblogs/blog-van-arga/
Ik vind dit een mooi blog, van Arga Paternotte.
En ik vind dat het in en in triest is, dat het leven met een zorgenkind moeilijker gemaakt wordt, door andere mensen.
'Het is zelfs al zo erg dat ik, toen ik bij een groep mantelzorgouders zat die zich hard maakte voor de toekomst van onze kinderen, niet serieus genomen werd door een aantal mensen, want mijn kinderen hadden maar asperger, en hun kinderen hadden 24-uurs zorg nodig. Het zou schandalig zijn dat mijn kinderen de steeds schaarsere zorg wegslurpten bij hun kinderen, werd me verweten.'
Mensen die gaan schermen met de ernst van diagnoses. Klassiek autisme is erg, Meervoudig Complex gehandicapt is nog erger. Enz.
Wat een trieste mensen zijn dat. Zulke meetlatten zijn zo beschadigend en ook zeer onwaar. De ene mens gaat fluitend door het leven, met de zwaarste ziektes. De ander leidt oprecht onder psycho-somatische pijn. Daar kun je toch niet over oordelen, de last die mensen hebben van een diagnose is van zoveel factoren afhankelijk. Dat is zo persoonlijk.
Ik vind het stuitend als mensen daar elkaar de les over gaan lezen. 'Mijn probleem is erger dan jouw probleem.' 'Nee, wat ik heb, dat is pas erg.'
Ik moet dan steeds denken aan dat liedje van de Gouden Gids. 'We zijn op deze wereld om elkaar, om elkaar, te helpen nietwaar?'
Nou, als mensen elkaar gaan zitten veroordelen, dat helpt niet.
De gevoelens van een kind
De blog van Arga zijn een weergave van de hindernissen die ouders tegen komen, wanneer hun kind niet tussen de lijntjes past. In haar blog is voelbaar dat hoe Arga , als vertegenwoordiger van balans, dit ook aankaart, de overheid zijn eigen lijnen trekt. Juist het onbegrip onttrekt de hoop op acceptatie en een plekje in de samenleving, wat rust biedt. Rust naar ouders en rust naar een kind.
Het besef dat we een lange weg te gaan hebben, doet mij wel eens besluiten een artikel over te slaan; het biedt geen 'ontspanning' want het drukt je weer met de neus op de feiten.
Balans digitaal biedt onder de blog van Arga, nog een blog; de blog van een ouder. Die moeder houdt het klein; binnen het gezin. Ze richt zich niet op de lijnen die de overheid trekt. Ze beschrijft alleen de gebeurtenissen door de ogen van haar kinderen. Die herkenning ervaar ik als een troost; gedeelde smart is halve smart. Beschrijvingen van de praktijk met een vleugje humor heeft een gezonde uitwerking; het biedt die o zo welkome momenten van ontspanning en bezinking.
De belerende vinger slaat op mensen, die denken het zelf zo goed doen dat ze anderen kunnen vertellen hoe het moet. Maar ook op mensen (in het onderwijs), die roepen dat ze het allemaal goed in de gaten hebben maar een hindernis niet weghalen omdat ze zelf niet weten hoe. Zoals een gevalletje pesten. Na de bespreking concludeerde een slachtoffer dat het fijn was dat men de pestkoppen in de smiezen had, alleen kocht het daar geen brood voor. Beste stuurlui staan aan wal.
labels
kregen en krijgen onze kinderen altijd al. Alleen dan geen label ADHD of PDD-nos, maar labels als "lastig rotkind", "drukteschopper", "brekebeen", "Nerdy", "Loser", "Zonderling", "Watje", etc. Itt wat die campagne beweert, is geen labels opplakken geen keuze die echt bestaat. Het is maar net welke gekozen wordt en welke de deur opent naar gerichte hulp.
De campagne 'gun kinderen hun eigen label'
Menno Oosterhoff vergelijkt de campagne met die van de scientologykerk. Net zo misleidend.
Het filmpje erbij geeft kinderen niet de labels 'lui', 'zonderling', 'watje' enzovoort. Maar verheerlijkt de stoornissen door er labels op te plakken als 'psycholoog'.
Een 'initiatief' van de nationale academie voor media en markt.
Iedereen heeft tegenwoordig verstand van psychiatrie en psychologie voor kinderen.
Voorbij wordt gegaan aan het lijden van kinderen en ouders. Doe ze maar op voetballen.
He ja, voetballen.
Daar zaten mijn kinderen, die schuw waren geworden voor "gewone kinderen" vanwege het eeuwige gepest ("ja, maar ze lokken het zelf uit met hun rare gedrag"), echt op te wachten.
Van scouting moesten ze ook al af omdat de leiding aan gaf niet goed te weten wat ze met mijn kinderen aan moesten.
Het belerende vingertje - het sociale wijkteam
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2014/02/als-we-kinderen-met-autisme-niet.html
Sven Sneijer gooit zijn 'topics' er weer uit op de twitter van Jeugdzorg Dark Horse (er komen geen nieuwe bij, hij is gestopt, maar de juweeltjes staan er nog even op).
Door kinderen met autisme niet serieus te nemen en geen rekening te houden met hun andere manier van omgaan met prikkels en informatie zorgen wij zelf voor een toename van gedragsproblemen bij deze kinderen. Dat is kindermishandeling door de omgeving en door de overheid. Door niet naast deze kinderen te gaan staan en samen te puzzelen hoe het wel gaat lukken rekening houdend met de beperkingen zoeken kinderen eigen vaak disfunctionele manieren om zich staande te houden.
Dan hoef je niet gek op te kijken als kinderen geen controle hebben over zichzelf, woede-uitbarstingen krijgen, zich opsluiten in zichzelf en hun rigiditeit toeneemt omdat ze zich moeten beschermen tegen voor hen onmogelijke opgaven en aanspraken. Als je voortdurend overprikkelt en overvraagd wordt op school krijg je schooluitval. Als je thuis niet voldoende hulp krijgt bij je behoefte aan rust en geduld, emotieneutraliteit, ongeorganiseerdheid en je gebrek aan overzicht krijg je problemen met je opvoeders. Daar kan een Sociaal Wijkteam met onbegrip op blijven reageren, het ligt aan de ouders, stuur ze maar naar voetbal, proces verbaal van de leerplicht ambtenaar, maar dat helpt niemand. Ja, van de wal in de sloot.
Ook op OOL
http://www.ouders.nl/artikelen/label-campagne-%C3%A0-la-scientology
"Ouders van kinderen met een psychiatrische diagnose voelen zich enorm geschoffeerd door deze actie. Ze willen best geloven dat mevrouw Hop het goed bedoelt, maar ze voelen zich beschuldigd en in de steek gelaten. Zij zijn het die zich elke dag enorme inspanningen getroosten om hun zorgenkinderen groot te brengen. Vaak zijn ze daarbij hun werk of zelfs hun partner kwijtgeraakt. Een zorgenkind vraagt enorm veel van ouders."
Inderdaad vooral mensen die geen zorgenkind hebben bepalen het beeld en willen bepalen hoe we dat niet problematisch moeten zien.
Helaas gaan de problemen niet weg door het 'label' af te schaffen.
Vraag aan M. Lavell
Na aanleiding van de reactie van Wendelmoed in de link die AnneJ in # 19 noemt, vraag ik mij af of de scholen die meer zorg leveren, voor die algehele geleverde zorg een financiële vergoeding ontvangen aan de hand van beschreven geleverde zorg.
Betekent dit dat kinderen die in het verleden geen label hadden of geen ondersteuning kregen, nu in de boeken beschreven worden als zorgbehoevende.( urenverantwoording) Dus alle labels weg maar iedereen met extra aandacht een zorglabel, zonder dat de ouders weten wat er over hun kind wordt doorgebriefd naar de overheid als urenverantwoording?
In geval van Wendelmoed; in het verleden stond in het leerlingdossier van haar dochter niets vermeld, nu wordt als gevolg van urenverantwoording, vermeldt dat haar kind een zorg'label' heeft. Terwijl men juist roept dat labels niet meer er toe doen. Hoe gaat men achter de schermen om met privacy?
