depressieve stiefzoon
Ik weet niet goed waar te beginnen maar na maanden van tevergeefs zoeken naar het krijgen van hulp voor mijn stiefzoon ben ik hier gekomen om eens te kijken of wij iets fout doen of dat er meer mensen zijn die aanlopen tegen hetzelfde probleem. Zal kort samenvatten wat er gaande is.
Mijn man en ik zijn nu ruim 2 jaar samen waarvan ruim een jaar getrouwd. Mijn man had 3 kinderen uit zijn vorige huwelijk en samen hebben we ook een kindje van 14 maanden. De oudste 3 zijn allen gediagnostiseerd met adhd en autisme. Zijn dochter adhd de oudste zoon adhd en autisme en dan is er nog de kleinste zoon (tweeling met de dochter) tja hem hebben ze de sticker opgeplakt van zwakbegaafd en autisme. Ik twijfel al heel lang aan die diagnose en zeker de laatste maanden. Hij heeft mij namelijk in vertouwen genomen en mij op een onbewaakt moment (denk ik van zijn eigen terughoudendheid) mij verteld dat hij al heel lang door zijn stiefpapa geslagen word. "hij heeft me zelfs weleens opgetild aan mijn oren" Zijn zijn woorden. De blik in zijn ogen toen hij dat vertelde is niet te acteren. Dat ging voor mij als moeder door merg en been. Das was niet verzonnen!!! zeker niet voor een kind van 7 wat de diagnose zwakbegaafdheid heeft meegekregen. Toen hij me dat vertelde gingen mijn alarmbellen. Ik moest iets doen. Een jongetje van 7 had mij in vertrouwen genomen en ik moest hem helpen. Na een lang gesprek met mijn man zijn we heel erg op zijn gedrag gaan letten en alles nauw in de gaten beginnen houden. Na duidelijk onderzoek kwam toch echt naar boven dat hij heel erg depressief is. Wil niet spelen. is steeds moe, geen fantasie, geen vriendjes om mee te spelen en kan vaak om niets boos worden. (Zijn moeder geeft aan dat hij daar heel vaak agressief is). En hij heeft daar dus ook medicatie voor gekregen. Huilt ook heel veel. (vooral bij mij is wel opgevallen. kruipt dan tegen me aan en laat zijn traantjes de vrije loop. klampt zich op die momenten helemaal aan me vast). Wij hebben alle instanties die er zijn in Nederland aangeschreven met onze bevindingen en ook de moeder verteld wat hij ons verteld heeft. Ze wuift het weg met hij liegt mijn partner doet dat niet. Zei en haar partner zijn nu ong 6 jaar samen en mijn man zijn kinderen zijn dus met hem grotendeels opgegroeid. ze waren amper 1,5 jaar (de tweeling) toen hij in hun leven kwam. Maar ook de oudste zoon die volledig bij ons woont geeft aan dat als hij daar is in bepaalde weekenden dat hij ook hem uitscheld. niet slaan zegt ie maar wel uitscheld en dat doet me wel pijn. Hij geeft ook aan dat B niet van hem houd. hij zegt ik heb nog nooit een kus of een knuffel van hem gehad. De dochter ziet het allemaal heel anders die word juist verwend door hem en is dus heel blij met haar stiefpapa. Ze snapt ook dus niet dat haar beide broers hem niet aardig vinden. Maar ook het verhaal van de oudste zoon wuift moeders weg als nee hoor dat liegt hij. B zou dat NOOIT doen. Wij zijn overtuigd van de waarheid van de kids uiteraard en hebben dit ook al bij alle instanties aangegeven. Van jeugdzorg tot juvent tot het AMK toe. Allemaal vinden ze ons verhaal heel triest maar niemand kan iets doen. Enkel een kinderrechter zeggen ze. Dus wij naar een advocaat maar ook daar komen we niet verder. ja een lege bankrekening maar de kids zijn er nog altijd niet mee geholpen. er word al een jaar gezeurd over wel of geen zwarte piet en dat komt zelfs in de 2de kamer. maar een depressief kind dat ondertussen niet meer wil eten, continu somber is word niet geholpen in dit land. Moeders is nu verplicht om samen met mijn man met de kinderen naar een psycholoog te gaan maar ze maakt steeds geen afspraak. (waarom?) en nu zijn we zover dat de jongste zoon ook bij ons mag komen wonen en ze heeft hem dat ook al verteld maar ze zet niet door. (waarom?) hij word daar nog depressiever van. Hij wil niet meer naar mama maar waarom wil mama het dan niet regelen? Langs onze kant ligt alles klaar voor hem alleen moeders moet even tekenen voor adreswijziging enz. Vind het zo erg dat kind steeds telleur te moeten stellen. Ik zie hem wegzakken maar kan niets doen.
herkend iemand dit verhaal en weet iemand wat we nog zouden kunnen doen om hem te helpen??? Graag hoor ik ervan want dit mannetje MOET echt heel snel geholpen worden. Zijn depressie is bij terug kijken al jaren aan de gang. mama ziet het niet en geeft aan dat het daar in huis allemaal voorbeeldig gaat. Even een paar punten waarin ze zichzelf op dat punt tegenspreekt. Alles gaat prima daar maar er komt wel iemand in huis om te observeren omdat ze aangeeft (ook tegen ons zelfs) dat ze de kinderen geen baas kan. de jongste zoon waar het nu over gaat krijgt bij haar medicatie omdat hij daar vaak agressie laat zien. Bij ons nooit!!!! en zo kan ik nog meerdere voorbeelden geven van dingen waarin ze zich dus tegen spreekt. Kortom het is een slopend proces zeker voor de kindjes.
Nogmaals ik hoop dat iemand dit herkend en me zou kunnen helpen om mijn stiefzoon te kunnen helpen.
Mijn advies
Is om deze post hier weg te laten halen en je vraag minder herkenbaar te herformuleren voor een online forum. Je gezinssamenstelling en situatie is denk ik erg herkenbaar en het lijkt me niet goed voor wie dan ook dat dit nu 'op straat' ligt.
Ik begrijp je wanhoop en waardeer je betrokkenheid maar ik denk privacy in deze ook belangrijk is.
Overhalen
Het is duidelijk: aantonen dat ze een dusdanig slechte ouder is dat ze het ouderlijk gezag verliest lukt niet. Daar verder tijd, geld en energie in steken zal zeer waarschijnlijk weinig opleveren.
De moeder staat niet negatief tegenover een verhuizing, maar doet het nog niet. De zaak is nu om uit te zoeken wat haar tegenhoud. Laat je man met haar gaan praten, of iemand die hij vertrouwt en zijn ex ook. Wat heeft zij nu nodig, onder welke omstandigheden kan hij verhuizen? Misschien eerst alleen door de week?
Of je het nou terecht vindt of niet: zij heeft de touwtjes in handen omdat zij het recht heeft. En ze is en blijft zijn moeder. Ze heeft het er zwaar mee, maar wil nog (niet) loslaten. Kom haar tegemoet. Dat verhoogd je kans op succes.
En ook: in het hele stuk lees ik dat jij gelijk hebt en ik geloof best dat hij het mogelijk beter heeft bij jullie, maar strijdende ouders, dat is ook officieel kindermishandeling en die strijd kan alleen blijven bestaan als jullie die blijven voeren.
Loes
Hulp
Wat triest en frustrerend... Hoe zit het met de voogdij? Heeft moeder alleen de voogdij of jouw man ook? Hoe dan ook, jouw man heeft hier ook zeggenschap en een belangrijke rol in want het gaat om zijn kind(eren). Zijn jullie al bij de huisarts geweest hiermee en hebben jullie een verwijzing gevraagd voor een specialist, dus een kinderpsycholoog of kinderpsychiater? Zeker ook omdat alle kinderen gediagnosticeerd zijn moet dit een voor de hand liggende ingang zijn. Of de diagnoses nu kloppen of niet. Ik zou het jochie ook opnieuw willen laten diagnosticeren en dan de hele situatie ter sprake brengen. Het lijkt mij sterk dat als de huisarts en een deskundige van de situatie op de hoogte zijn er geen actie kan worden ondernomen en belangrijkste, dat het jochie hulp krijgt.
Moeder heeft zelf aangegeven dat zij opvoedingsproblemen heeft; dit wordt onderkend en er komt dus een observatie. Jullie staan dus sterk; ook naar de instanties toe. Moeder vindt het goed dat de jongste zoon bij jullie komt wonen maar onderneemt geen handelingen om dit mogelijk te maken. Waarom niet? Je man of iemand anders met haar laten praten hierover lijkt mij een heel goed idee. Maar eigenlijk is dit juist wel een case voor een jeugdzorginstantie en ik begrijp niet waarom dit niet al is opgepakt en uitgevoerd. Hopelijk mag het jochie snel bij jullie komen wonen, krijgt hij hulp en wordt er iets gedaan aan de situatie bij moeder thuis.
Eens met Loes3
Ik zou hier toch met redelijkheid en praktisch gaan handelen.
En er uiteraard zeker geen jeugdzorginstelling bij betrekken. Dat kan de zaak verder laten escaleren.
Lees het advies van Loes goed door. Dat lijkt mij de meeste kans op succes hebben.
Jeugdzorg
Er is toch al een jeugdzorginstantie bij betrokken vanwege de observatie bij moeder thuis? Natuurlijk is een oplossing in alle redelijkheid te prefereren boven bijvoorbeeld een uithuisplaatsing maar als moeder de boel blijft ontkennen en traineren schiet dat jochie er niets mee op. En haar twee andere kinderen ook niet.
Het is complexer Elisa
Soms hebben zaken tijd nodig en bovendien is het ook helemaal niet ideaal om een depressieve puber van thuis te laten veranderen. Iets meer overleg en geleidelijkheid is hier te preferen boven paniekvoetbal.
AnneJ
Dit speelt volgens stiefmama al jaren en ze zijn al maanden bezig om hulp te krijgen. Het kind (7 jaar oud) wil zelf ook bij haar en oudste zoon wonen. Hij is zwaar ongelukkig en depressief. Het kind is dus psychisch in nood en dat komt door de thuissituatie. Een beetje haast is dus wel geboden. In zulk soort zaken weegt m.i. het belang en welzijn van een kind zwaarder dan de (misplaatste) redenen van de moeder, die dus niet erkent dat haar kind ongelukkig en depressief is, toelaat dat dit gebeurt en hulp oftewel een oplossing afwijst. Dit grenst aan kindermishandeling en nalatigheid, als het dat al niet is. Maar nogmaals, het zou het beste zijn als ze er met moeder z.s.m. uitkomen zonder druk of ingrijpen van een instantie. Je kan er echter niet nog veel langer mee wachten want dat jochie lijdt er fysiek, geestelijk en emotioneel zwaar onder.
bezorgde stiefmama
Ik snap je bezorgdheid. Maar het gedrag welk je benoemt past bij autisme. Het kan wel zijn dat er meer aan de hand is (depressie) of zelfs iets heel anders, maar essentieel voor de jongen is dat jullie gaan samenwerken, zo goed mogelijk. Juist bij een depressie!!
Dat de jongen bij zijn moeder agressief gedrag laat zien en bij jullie niet kan duiden op patronen die bij jullie beter voor hem verlopen dan bij moeder. Maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn, het kan zelfs zo zijn dat hij bij jullie frustraties opdoet die hij bij moeder eruit laat komen.
Probeer een modus te vinden om meer vertrouwen in elkaar te krijgen en elkaar te ondersteunen, daar heeft de jongen hoe dan ook het meeste aan.
Inderdaad
Misschien is de twijfel van moeder wel dat stiefmoeder het autisme van kind niet herkent maar het op een mishandelingsverhaal gooit. En misschien is stiefvader weleens onoirbaar uit zijn slof geschoten over een misverstand met zoon dat voor zoon dramatische impact heeft maar dat vanuit moeder en stiefvader een incident was. Niet goed, maar soms is het heel moeilijk om dag en nacht je gemak te bewaren met een kind dat zaken niet goed snapt en boos wordt en ouders die ook aan het leren zijn hoe je daar goed mee om gaat.
In elk geval hebben ze daar al hulp voor in huis gehaald.
Het is misschien handiger om eerst naar jezelf te kijken. Heb je enig idee hoe moeilijk het is voor een kind en ouders met autisme om grip te krijgen op die manier van informatieverwerking en het onbegrip dat daarmee gepaard gaat bij iedereen in het gezin en de omgeving?
En dan een kind dat de emoties niet onder controle heeft die heel snel hoog kunnen oplopen.
Weet wat je wenst, straks heb jij dit kind in huis en dan mag je laten zien hoe het jou wel lukt wat nu volgens jou moeder en stiefvader niet lukt.
