Depressief kind

Herkenning

Hoi Super Anoniem,

Onze zoon is ook depressief geweest. Het is bij hem achteraf al in zijn kleutertijd begonnen. Hij heeft toen een zeer negatief zelfbeeld opgebouwd. En het heeft jaren doorgemodderd, tot hij op zijn negende een suicidale periode kende.
Nu is hij 13 en gaat het erg goed met hem, beter dan ik ooit zelfs maar heb durven hopen. (licht aan het einde van de tunnel dus)
Het is verschrikkelijk zwaar. Ik had het er erg moeilijk mee, dat het kind, wat ik op deze wereld heb gezet, waar ik zoveel van hield, die deze wereld voor mij mooier maakte, niet meer wilde leven.
Bij ons is achteraf gebleken dat zoon veel depressiever was, dan wij en zijn psycholoog dachten. Het was erger dan wij dachten.
Hij uitte zich suicidaal, maar dat wordt al snel afgedaan met: jonge kinderen doen dat soort dingen niet. Het leken in impulsiviteit geuitte emoties.
Twee jaar later vertelde hij mij, dat hij met een stevig touw om zijn nek boven aan de trap heeft gestaan.
Toen het zo slecht met hem ging, zei mijn hele gevoel dat het slecht ging en nam ik geleid door dat instinct, hem in bescherming. Dat is mij vooral door school erg kwalijk genomen. Ik was hysterisch, ik overdreef, ik was te meegaand, te zacht, te voorzichtig, ik zou hem eens de waarheid moeten zeggen, hij stelde zich aan. En toen kwam dus jaren later dat verhaal met dat touw....
Ik ben zo blij dat ik toen mijn instinct heb gevolgd. Als we hem toen zoals ons door school werd aangeraden, onder druk hadden gezet, was hij er nu waarschijnlijk niet meer geweest.
Ik kan je er heel veel over vertellen. Ik wil dat ook wel, als je er behoefte aan hebt (vraag maar). Maar vooral wil ik je moed en hoop geven. Het kan weer beter gaan. Jullie kunnen hieruit komen.

Oh ja

Ik herinner met nog goed uit die tijd, dat ik zocht naar ervaringsverhalen en erkenning op internet. Dat was er niet of nauwelijks. Ik kon niet veel vinden. Ik had het gevoel dat ik de enige was met een jong kind dat echt niet meer wilde leven. Dat eenzame wanhopige gevoel, staat me nog helder voor ogen.
Het is een taboe. Vandaar dat ik er hier, onder een nick, toch wel open over ben. Misschien heeft iemand daar wat aan.

En voor jezelf

Hopelijk kun je het opbrengen om steeds te zeggen: "ja, schat, ik hou ook van jou".
Ik ben trouwens wel benieuwd naar zijn antwoorden op vragen als: "voel je het boze aankomen? - wat gebeurt er dan in je hoofd/lijf? - wat heb je nodig als je zo boos bent? - wat heb je nodig om niet zo boos te worden?"
Kun je met hem praten over het oh zo moeilijke leven en over hoe hij zich voelt?
Kun je af en toe pauze nemen? Heb jij een plek waar je kunt uithuilen?

Ja serieus nemen

Hier ook een zoon die dacht dat de dood mogelijk een oplossing zou kunnen zijn voor zijn problemen. Nu de problemen opgelost zijn kan hij zich er gelukkig nauwelijks meer iets van herinneren. Maar ik zou inderdaad op zoek gaan naar een goede psychiater die ook bereid is zonodig medicatie te geven.
Ik begrijp niet zo goed waarom veel mensen denken dat alleen volwassenen psychische problemen hebben, dat komt ook bij kinderen vaker voor dan je denkt. En sommige zaken hebben ook met aanleg te maken.
Ik wens je heel veel sterkte en kalmte en hopelijk lukt het je om dicht bij je zoon te staan nu hij het zo moeilijk heeft.
Inderdaad rechtstreeks vragen en hem steunen zonodig tegen de rest van de wereld.

Voorzichtig

Naar aanleiding van de bovenstaande posts, wil ik je wel waarschuwen. Mijn ervaring is, dat het wijs is om erg voorzichtig te zijn met opmerkingen en vragen. Vooral directe vragen waren voor onze zoon verschrikkelijk confronterend. En die confrontatie overprikkelde hem en maakten hem nog verder depressief.
De vragen die Noedelsoep noemt, kon ik echt niet stellen aan hem, toen het slecht ging. Nu wel. En ook wel toen op de betere momenten. Op de slechte momenten was het echter vooral zaak om mijn mond te houden.
Ook opmerkingen als: 'Ik hou van jou.' Die waren echt teveel voor hem. Hij hield namelijk absoluut niet van zichzelf. En als ik dan zoiets zei, voelde hij zich schuldig. 'Mama houdt van mij en toch wil ik er niet meer zijn, zie je nu wel dat ik slecht ben, dat ik mislukt ben.'
Eigenlijk was elke emotie in een reactie op hem, verkeerd. Ook bezorgdheid, ook liefde, ook begrip. Het was voor onze zoon het beste om zo neutraal mogelijk te reageren.
We zeiden wel helpende gedachten: 'Nu voel je je rot, maar het wordt later weer beter. ''Er zijn meer mensen die zich zo rot voelden als jij, waar het nu weer beter mee gaat.' Ook was soms puur het benoemen van het gevoel, een grote troost. 'Voel je je zo rot?'
Het was bij onze zoon ook heel erg belangrijk om op zoek te gaan naar de aanleidingen van de depressie. Die aanleidingen hebben we zoveel mogelijk geëlimineerd.
Verwachtingen van school, maar ook van zijn ouders en grootouder, van zijn vrienden, van zijn psycholoog en de verwachtingen die hij van zichzelf had, die maakten het allemaal erger. Praten over je gevoelens, zoeken naar oplossingen, dat is voor zo'n kind zo zwaar.
Later, toen het beter ging, ging hij nog vaak onderuit bij verwachtingen, die te hoog gespannen zijn.
Maar goed, onze zoon is jouw zoon niet. Ieder kind is weer anders in zijn beleving.
Wees alleen voorzichtig. Man en ik zeiden altijd tegen elkaar: kijk uit wat je zegt, want alles wat je zegt, kan en zal tegen je worden gebruikt. Dat is een grapje uit een film, maar het was ook heel erg waar.

Weer wat geleerd karmijn

Dat wat je vertelt Karmijn, ken ik wel van kinderen met autisme of kinderen met stoornissen als ODD/CD. Terwijl ze al geen raad weten met hun eigen gevoelens, moet je ze vooral niet belasten met jouw gevoelens.
Maar ik weet van kinderen met eetstoornissen dat veel kinderen zo'n beetje iedere minuut opnieuw een bewijs van je liefde zouden willen zien. En iedere boze of ongeduldige reactie helpt ze dan fors verder de afgrond in. Het hardop zeggen "ik hou van jou" is essentieel voor hen.
In elk geval: het is ingewikkeld, en een kwestie van heel goed aanvoelen van wat kind goed doet. Er bestaat geen standaard gebruiksaanwijzing.

Bewijs van je liefde

Noedelsoep, onze zoon had inderdaad continu bewijs nodig van onze liefde. Wat zeg je dat mooi. Maar de manier waarop, de toon, dat moesten we echt rustig en neutraal brengen. Hij had vooral behoefte aan liefdevolle daden, niet zozeer aan woorden.
Onze zoon heeft wel een stoornis erbij, ADHD, dat maakte het er niet eenvoudiger op.

Ben ik weer

dank voor jullie reacties. Het gaat binnen een dag op en af. Als je hem uitlegt dat iets anders moet ´kan hij ook niets´, hij ziet zichzelf in de spiegel en zegt lelijkerd, en later op de dag is hij blij dat hij je ergens mee kan helpen.

Hij heeft een tijd glashard ontkend als je zei: je bent lief. Nu is het ´o´ en stilte, dus met mate helaas. We gaan door, de agressie moet hij echt af zien te lere, dan is het ook makkelijker omgaan met hem. Hij weeet donders goed dat zijn gedrag niet kan en heeft gelukkig wel het besef om alleen een rol afplaktape naar beneden te schoppen en niet het blik verf of de gebruikte verfkwasten die ernaast ligge )

Agressie afleren

Beste SuperAnoniem,
je zegt dat hij zijn agressie moet afleren...daarmee leg je het probleem bij hem neer. Ik denk dat jij moet gaan uitzoeken waar de agressie vandaan komt, en hoe je deze kunt voorkomen. Ergens gaat het mis, stroomt het emmertje van je zoon weer over. Overprikkeld en onbegrepen.
Daar is een bijzonder goed boek over, "het explosieve kind" van Ross Green.
En verfkwasten en blikken verf? Dat betekent dat er geklust wordt in huis. Voor gevoelige kinderen is dat vaak heel onrustig en dus moeilijk. Het emmertje zal nog makkelijker overstromen.