De spanning neemt weer toe bij dochter
Met onze dochter van 9 lijkt het weer wat mis te gaan.
De school is nu anderhalve maand bezig en het leek goed te gaan, ze ging eerste elke dag zelfstandig naar en van school, later werd dat alweer dat ik haar moest brengen en halen en nu zit ze thuis met keel en buikpijn (iets waar ze andere jaren ook altijd last van had als ze spanningen had).
En wij krijgen er niet uit wat haar precies dwars zit.
Ja, ze maakt zich zorgen om de dag dat de wereld zal vergaan (voorspelling van de Maya's..). Dat is iets waar ze weer ontzettend mee bezig is.
Verder loopt het volgens mij niet zo lekker tussen haar en haar vriendinnetje (dochter wil nooit afspreken omdat ze spelen saai vindt..) Andere vriendinnen heeft ze niet, enkel nog een losvast contact met een ander meisje maar ook daar heeft ze geen zin in.
Verder heeft ze weer last van hyperventilatie en zit weer te 'hummen' een tic die ze bij spanningen heeft.
Ik word er zelf gespannen van, maak me zorgen maar krijg er niks uit.
Tijd om met de juf te praten denk ik zelf, maar ook die kan alleen maar gissen denk ik..
Eira
Eh, lastig. De juf spreken is natuurlijk wel handig, want misschien loopt je dochter erg op haar tenen, qua groep of misschien met bepaalde vakken.
Onze zoon zit ook niet goed in zijn vel. Wij gaan na tips op dit forum nu integratieve kindertherapie inzetten. We hopen dat hij dan ontspannener leert omgaan met allerlei zaken. Misschien iets voor je dochter? (het eerdere draadje in 6-12 in ogenschouw nemend).
Eira
Niet echt tips maar wel veel herkenning, zeker als ik je andere draadje ook lees.(ook van jou, toch?) En dan vooral jouw gevoel erbij wat ik meen op te pikken tussen de regels door.
Juf zou ik zeker mee praten, maar verwacht er iid niet veel van. Je moet zelf aan de slag, wij hebben daar echt te lang mee gewacht.
Die voorspelling is niet gedaan door de Maya's, daar zou ik haar mee gerust stellen gelijk. Laat haar info opzoeken. (heb zoon enigzins kunnen geruststellen)
Behalve ass kenmerken (hier ook diagnose en ook twijfels daarover, maar kenmerken zeker aanwezig) ook erg slim, niet de makkelijkste combi.
Ik zou hulp zoeken, maar weet zeker dat je goed zit, bij zoon werkte heel veel hulp niet of averechts.
Billie
Nou ja dat is het nu precies waar ik mee zit dat hulp vaak averechts werkt. Bij oudste heeft het ook alleen maar negatief uitgepakt wanneer hulpverleners zich er mee 'bemoeiden'. Bij mijzelf vroeger trouwens ook..
Ik weet nog hoe ik het als kind voelde; er is iets niet goed aan mij en ik moet dat veranderen, ik mag niet mezelf zijn.
Dat wil ik dus niet maar een goede hulpverlener moet je maar net tegenkomen, die vind je niet bij de jeugdzorg.
Over die voorspelling weet ik niet veel, ik ben zelf veel te nuchter voor dat soort dingen maar kan me voorstellen dat het een kind bang maakt.
Ik verwacht ook niet zoveel van juf, die kan er ook weinig aan veranderen tenslotte en net als bij hulpverleners werkt teveel bemoeienis van juf ook zeer averechts bij onze dochter.
Het is moeilijk want ik ben nogal een piekeraar en kan dingen moeilijk van me afzetten.
Wat zijn bij jullie de gevolgen dan dat jullie te lang hebben gewacht als ik vragen mag? Vaak weet je ook niet wat het beste is he en je maakt hoe dan ook fouten. Ik voel me daar dan altijd weer enorm schuldig over..
Nou ja
Zoon is 11 nu, en we hebben altijd hulp gezocht maar nooit goed gevonden. Hij is heel onzeker nu en heeft weinig zelfvertrouwen. Zelf waren we inmiddels erg achterdochtig geworden naar hv, ook wel jammer want er zijn echt goede hulpverleners die echt kunnen helpen, maar je moet goed zoeken iid. Voor hem werkt een hb coach nu heel goed. Of het genoeg gaat zijn weten we nog niet, maar het heeft ons iig weer vertrouwen gegegeven, er is iemand die een ingang bij zoon heeft en wel degelijk een boel kan bewerkstelligen.
Hier liep het erg spaak op school en hoewel we eigenlijk altijd wel geweten hebben wat er precies mis ging en wat zoon nodig had, konden we het nooit voor elkaar krijgen dat te organiseren voor hem.
Ik proef bij jou onmacht, die ik helaas maar al te goed herken. (een goede hv moet je maar net tegenkomen, etc.) Misschien draag je dat over naar je dochter. Wij iig wel naar zoon, bij dit soort kinderen (?) is het erg van belang goed naar jezelf te kijken. Geloof me als ik zeg dat je heel veel voor haar kunt doen, maar je moet goed bij jezelf te rade gaan.
Eira, negatieve ervaringen met hv
Eira, mijn ervaringen met de hv zijn ook niet altijd even positief. Maar ik kan het feit dat we af en toe vastlopen met onze zoon ook niet uitvlakken en maar blijven aanmodderen. Wij gaan nu voor integratieve kindertherapie omdat ik het gevoel heb dat het uitgaat van het kind zelf, en dat de oplossingen dus ook vanuit hemzelf zullen komen. Dus dat hij vooral zichzelf mag blijven (graag zelfs, maar dan graag met minder problemen). Google er maar eens op.
En zeker bij een gebrek aan vertrouwen in hulpverleners: bel eens zo'n hv-er op voor een kort oriënterend gesprek. Zo'n eerste gesprek geeft al een heel goede indruk van de aanpak en je merkt gelijk of de "klik" er is. Bij sommige hv-ers hadden wij die klik niet en dan kun je eigenlijk het traject al gelijk stoppen, dat gaat dan niet werken. Belangrijke aspecten: begrijpt die persoon echt wat er aan de hand is, luisteren ze echt naar wat ik aangeef? Zit ie te veel over zijn eigen stokpaardjes te praten? Heb ik een goed gevoel?
Pirata
Ik heb ook wel eens over integratieve therapie gelezen en het sprak mij ook aan. Toch hebben we de stap nog niet gezet juist omdat dochter ook heel erg wars is van iedereen die zich met haar 'bemoeit'.
Vorig jaar bv had ze een juf die ook met de beste bedoelingen heel veel aandacht voor haar had maar dat pakte bij dochterlief dus helemaal verkeerd uit. Ze wou niet meer naar school als die juf er was, ze vond haar overdreven en ze moesten haar gewoon met rust laten.
En dat wil ze ook dat wij dat doen, dat geeft ze altijd heel duidelijk aan.
Ik vind dat we daar ook weer rekening mee moeten houden, ben heel bang om haar iets aan te praten wat ze misschien zelf wel niet zo voelt (en toch doe ik dat soms uit bezorgdheid..).
We zijn met oudste ook wel eens bij hulpverleners geweest waarmee het dan wel klikte maar op den duur begonnen we ons zelf ook te ergeren omdat er op een gegeven moment toch weer de standaardzinnetjes en adviezen uitkwamen.
Maar ja, misschien zijn we te kritisch, ik weet het niet, ik kom er iig altijd vandaan met een gevoel dat we niks nieuws te leren hebben gekregen..
Dochter zegt dat ze echt ziek is, ze snottert en hoest wel maar is verder vrolijk aan het spelen, heel frustrerend.
Teveel op de nek zitten
Ik krijg het idee dat je dochter het gevoel heeft dat ze door die juf of hv teveel op haar nek wordt gezeten. Dat ze teveel moet. Misschien zitten ze haar te bestoken met wijze woorden en van alles uit haar te trekken? Zou ik ook gek van worden. Nou ja, bij die integratieve therapie mag een kind gewoon gaan spelen/doen waar ie zin in heeft en vandaar uit wordt gewerkt, heb ik begrepen. Maar we zijn nog niet begonnen dus we moeten het nog ervaren. Ik zal hier wel verslag doen, misschien kun je er dan iets mee. Nog een paar weken en dan gaan we beginnen.
Bilile
Ik weet niet of ik dat overdraag naar mijn dochter maar dat zou natuurlijk kunnen.
Maar toch hebben we met oudste dit soort dingen ook wel gehad en toen hadden we nog wel vertrouwen maar ook bij hem werkte het averechts en leerden wij niks nieuws of geen dingen die we zelf niet konden bedenken.
Daarom sta ik ook zo sceptisch tov van sova trainingen ed. Wat leer je daar nu wat je zelf als ouders niet aan je kind kunt leren?? Ik zie dat niet zo hoor.
Ik ben al 15 jaar bezig om mijn kinderen sova training te geven alleen beklijft het soms zo slecht, haha. Bij de oudste is het nu pas allemaal een beetje aangekomen en hij is veranderd in een sociale jongen met aandacht voor anderen maar wat een lange weg en wat een energie heeft dat gekost.. Ik denk niet dat zoiets in korte tijd met een training te leren is eigenlijk want ze moeten er zelf ook klaar voor zijn denk ik.
Ja het is onmacht die ik voel, dat klopt, ik kan aan sommige dingen ook helemaal niets veranderen, kan de dingen niet voor mijn kinderen doen of oplossen en dat frustreert. Net als anderen mijn problemen en gevoelens niet kunnen oplossen kan ik dat bij hun niet. Ik kan alleen maar met ze praten wat ik heel veel doe en proberen uit te vissen wat achter bepaald gedrag zit. Ik denk dat een hv dat ook niet kan want die passen toch alleen maar bepaalde regeltjes toe en kruisen lijstjes af, want zo gaat het meestal.
Ik moet de eerste hv nog tegenkomen die dat niet doet terwijl er best genoeg aardige en welwillende mensen tussen zitten hoor
Mijn man zegt altijd; het is een kwestie van tijd en geef onze kinderen die tijd en ik denk dat dat zo is. Ze hebben alleen zo'n ongeduldige moeder en ik word er gewoon gespannen van omdat ik de school nu al weer in m,n nek voel hijgen (terwijl dat niet zo is hoor).
Maya's
Hier een lijst met doomsday voorspellingen, om te zien wat allemaal NIET uitkwam. Dat zet de dingen misschien weer in perspectief voor je dochter.
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_dates_predicted_for_apocalyptic_events
Herkenbaar
Ik herken heel erg, wat je schrijft over moeite hebben met hulpverlening en bemoeienissen. Onze zoon wil dat ook echt niet. Hij verdraagt het alleen maar van ons.
Dus hebben we met hem afgesproken dat hij daar zelf de beslissende persoon in is. Hij bepaalt of hij hulp vraagt, maar wij mogen wel aangeven wanneer we ons heel veel zorgen maken.
En dan is er hier nog de tussenoplossing. Wij (ik met name) hebben een tijdlang indirect hulp voor hem gehad. Dan ging ik met de kinderpsychotherapeute praten en gebruikte wat ik daar leerde weer om hem dingen te leren. Ook met de begeleiding op school fungeren wij als een soort tussenpersoon.
Het is heel belangrijk, misschien wel het allerbelangrijkste, dat je kind leert, om volwassenen te vertrouwen. En er zijn gewoon een hoop volwassenen op deze wereld, die het vertrouwen niet waard zijn. Ik vertrouw ook niet iedereen. De meeste mensen zijn zo vol van hun eigen belangen, hebben zo weinig inlevingsvermogen, dat een zorgenkind er niets aan heeft. En dat gebeurt dan soms met de beste bedoelingen hoor. Maar ook met de beste bedoelingen worden stomme dingen gedaan en gezegd.
Nu werkt het hier dus zo, dat wij een soort van paraplu zijn, die zoon afschermt. En we merkten dat hij op die manier wel openstaat voor aanwijzingen en tips.
Ook dit weer heel herkenbaar
Misschien lijken onze kinderen wel helemaal niet zo op elkaar, maar lijken wij erg
Ik had zo'n bericht een tijd terug kunnen schrijven. Wat je nodig hebt is niet alleen een hv die aardig en welwillend is, en waar uiteraard een klik mee is, maar ook iemand die weet waar 'ie mee bezig is en dat goed kan! Binnen de hv is iemand tegenwoordig een goede hv als 'ie voldoende z'n protollen kent etc. Ik heb net zo goed de ervaring dat je daar echt helemaal niets aan hebt. Maar nu hebben we ervaren dat het echt anders kan, ik zou alleen absoluut niet meer naar een grote instelling gaan, al zal daar ook wel een enkele welwillende hv tussen zitten.
Ik zou ook de tijd nemen. Maar niet wachten tot dingen vanzelf over gaan, want dat is heus niet altijd zo. Ik zou wel de tijd nemen om goede hulp voor je dochter te zoeken, of je daar nu iemand voor inschakelt of het zelf gaat doen. Mijn tip zou zijn uitbesteden, je staat zelf zo dicht op je kind dat je niet alles kunt zien.
Zelf geloof ik ook niet zo in standaard trainingen etc. Wel zou ik, als ik het over mocht doen, zoon naar een vorm van speltherapie sturen. (maar dan wel bij een hele goede therapeut)
