corona problematiek in instellingen
Een kijkje in mijn keuken.
Zoals heel Nederland zorgt het corona virus ook voor ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven. Helaas heb ik het idee dat weinig mensen zien wat erg gebeurd, vandaar dat ik dit graag met jullie wil delen.
Ik werk binnen de woonzorg voor mensen met een zeer ernstige meervoudige beperking (EM
, op een instellingsterrein, zoals er zo veel zijn in Nederland. Deze cliënten hebben een complexe medische hulpvraag, zijn zeer ernstig verstandelijk beperkt en zijn totaal afhankelijk van de begeleiders. De ouders en verwanten van deze cliënten zijn erg betrokken, logisch, deze “kinderen” zijn nooit zelfstandig geworden en hebben nog steeds zo veel liefde en aandacht nodig als dat ze de meest prille jaren van hun leven nodig hadden.
Nu is het zo dat het Corona-virus Nederland heeft bereikt en er maatregelen moeten worden genomen om kwetsbare personen te beschermen, zo ook deze cliënten. De organisatie heeft maatregelen genomen door de dagbesteding te sluiten en bezoek te beperken.
Uiteraard is dit (net als voor verwanten van mensen in verpleeghuizen) verschrikkelijk. Vanuit het management zijn de ouders en verwanten geïnformeerd over de nieuwe veiligheidsregels. Wat op de groep direct tot een roodgloeiende telefoon heeft geleidt. Daar zitten wij dan, aan de lijn met radeloze vaders en moeders. Hoe moeilijk t is om ouders te zeggen dat ze voorlopig niet mogen komen en hun kind niet mogen vasthouden, een behoorlijk heftig ethisch dilemma.
Het besluit maakt bij de verwanten veel emotie los, zo ook vechtlust.. Dat zorgt er voor dat ouders ondanks de veiligheidsmaatregelen toch komen... Daar sta je dan tegenover een ouder die toch de deur open trekt omdat hij naar zijn kind wil. Uiteindelijk beland je als begeleider in een discussie die niemand kan winnen. Soms is het zo dat het op de man gespeeld word, er bijna geschreeuwd wordt als je ze op de nieuwe veiligheidsregels wijst. Dit kostte mij zo veel energie dat ik woensdagavond huilend thuis kwam, en niet omdat ik zoveel liefde en aandacht in de cliënten had gestoken..
Als begeleiders zitten we op één lijn; We moeten ons best doen om alle bezetters zo veel mogelijk buiten de deur te houden omdat onze cliënten te beschermen. Wij realiseren ons dat onze cliënten (wanneer de druk op de medische voorzieningen oploopt) vermoedelijk niet eens in een ziekenhuis zullen worden opgenomen als ze Corona hebben; zij zijn medisch zo complex en kwetsbaar dat ze kortom te weinig overlevingskansen hebben.. Heel heftig om uit te spreken, maar wel de realiteit.
Als je over het instellingsterrein loopt, zie je dat er een pand is leeggehaald en omgebouwd, startklaar om te gaan fungeren als “noodhospitaaltje”.. maar wat gaan we daar doen dan? We hebben helemaal niet genoeg goed opgeleide verpleegkundige en apparatuur zoals op een intensive care.
3 kwart van de cliënten is zo kwetsbaar dat zij, Wanneer het zo ver is, dit corona-virus niet zullen overleven. Een verschrikkelijk idee, waar wij als begeleiders mee rond lopen, en niets tegen kunnen doen.
Maar daar mogen we allemaal niet over praten, we moeten gewoon doorgaan met zorgen.
Niemand die dat weet..
Kansen
Is er een mogelijkheid om bezoekers voor het raam toe te staan waar hun familielid binnen is? Of een andere mogelijkheid van beschermd contact?
Uitzondering
Ik vind het onmenselijk om gehandicapte, demente of anderszins geestelijk anders volwaardige mensen hun bezoek of dagbesteding te ontzeggen. Wat is belangrijker? Dan deze mensen fijne dagen hebben of dat ze beschermd worden tegen een virus dat ze misschien niet eens krijgen?
Niet dat ik een oplossing heb voor de mensen die hen verzorgen, maar het is sommigen niet uit te leggen.
Verpleegkundige
Sterkte met deze belangrijke maar zware baan.
"Ik vind het onmenselijk om gehandicapte, demente of anderszins geestelijk anders volwaardige mensen hun bezoek of dagbesteding te ontzeggen. Wat is belangrijker? Dan deze mensen fijne dagen hebben of dat ze beschermd worden tegen een virus dat ze misschien niet eens krijgen? "
Als er een persoon in zo'n instelling besmet wordt wordt waarschijnlijk iedereen besmet. Dat zien we overal in de wereld al in zorginstellingen gebeuren, met hoge sterftecijfers tot gevolg.
Onmenselijk
Is het! Maar er komt een woord bij mij op. Beetje zwarte humor... Dominoday. Dat wil je toch niet in een huis vol kwetsbare mensen?
Oplossingen
Wat een uiteenlopende reacties.
Op de woning zijn we momenteel druk bezig om “oplossingen” te bedenken. Beeldvelden wordt besproken (vermoedelijk voorziet dit vooral in de behoefte van ouders maar komt het bij de cliënten niet binnen). Daarnaast mogen ouders tot aan het tuinhek komen, zo kunnen ze hun ouder en kind elkaar zien en horen.
Op de woning zorgen we voor dagbesteding, we volgen de dagplannen van de cliënten dus zingen zelfs de zelfde liedjes als zij normaal horen op de kindercentra alle faciliteiten zijn aanwezig (snoezelhoek etc.).
Adelaide, graag reageer ik op jouw reactie.
ik vind het behoorlijk heftig wat je zegt.
We moeten dit virus niet onderschatten.. Als het jouw kind betrof zou je dan ook zo denken?
Dit virus is behoorlijk heftig en veel cliënten zullen het niet overleven. Het worden dan Italiaanse taferelen.
Als begeleider hoop ik dit niet mee te hoeven maken, want stiekem ben ik ook nog mens..
Nou
Ik snap de reactie van Adelaid heel goed. Natuurlijk hebben jullie met meerdere clienten te maken, maar als het om een enkele bejaarde zou gaan die zelf liever bezoek krijgt, zou ik ook gaan.
'Dit virus is behoorlijk heftig en veel cliënten zullen het niet overleven. Het worden dan Italiaanse taferelen.
Als begeleider hoop ik dit niet mee te hoeven maken, want stiekem ben ik ook nog mens'
Dat snap ik niet. Je zult toch wel vaker sterfgevallen meemaken? En jullie hebben vast geen 500 patienten/clienten die allemaal op dezelfde dag zouden (kunnen) overlijden?
Kinderen of bejaarden
Ik las je eerste bericht vluchtig en begrijp dat je niet met bejaarden werkt maar meervoudig gehandicapten. Ik neem aan van verschillende leeftijden. Daar ligt het misschien anders dan met zieke mensen
Toch weet ik het niet van zieke bejaarden hoor. Iemand die al met een voet in het graf staat, moet je die de laatste pakweg drie weken van zijn leven isoleren of geef je die nog wat levensvreugde met bezoek?
Maar
Dan overlijd dus een hele afdeling (met hoeveel bewoners?) In 1 of 2 weken? Dat moet je toch ook niet willen?
En meervoudig beperkten zijn ook heel kwetsbaar!
Webcam
Ja afschuwelijke beslissingen. Ik denk dat iedereen zich dat wel realiseert, zeker na de beelden uit Italiaanse ziekenhuizen.
een ouder kan voor het eigen kind bedenken, dat hij/zij het risico neemt, maar moet wel begrijpen dat het risico voor iedereen geldt, ook voor de andere mensen.
Kun je een webcam ophangen, waardoor mensen steeds het dagelijkse leven kunnen zien, zoals soms in de kinderopvang? Zodat ouders dan via die beelden een idee krijgen van wat er toch gedaan wordt door jullie en hoe het leven 'normaal' doorgaat?
Vervelend dat mensen soms zo ondoordacht en dwingend kunnen zijn. Zelf rustig en kalm blijven dan maar.
Mijn dochter kan ook zo huilend terugkomen van haar werk op het vliegveld, waar mensen zich ook behoorlijk agressief en dwingend kunnen gedragen, haar kleineren en intimideren. Ik zeg dan tegen haar: jij weet wat de regels zijn, jij weet waar je je aan moet houden. Als zij daar niet mee om kunnen gaan is dat even hun probleem. Neem afstand ervan, laat het niet op jezelf slaan, en bekijk die ander met andere ogen: hé, blijkbaar kun jij hier niet mee omgaan. Inmiddels krijgt ze meer eelt op haar ziel, waardoor ze (bijna altijd) rustig kan blijven en het niet op zichzelf gaat betrekken. Rustig blijven lukt niet als er fysiek geweld tegen een colega wordt gebruikt, dan trilt ze nog als een rietje.
Voor jou is het iets ingewikkelder: je staat nu plotseling tegenover de ouders die erg betrokken zijn op hun kind en waar je tot voor kort op een positieve manier mee om kon gaan.
Wellicht helpt een schrijven naar alle ouders vanuit iets hoogs binnen de organisatie jullie om sterker te staan.
Sterkte in deze dagen.
Tsjor
