Bijzondere behandeling adhd?
Puber is getest. De meneer die opbelde voor een afspraak voor de uitslag wilde in eerste instantie niet zeggen wat de uitkomst van het onderzoek is. Nadat ik aangaf nieuwsgierig te zijn en nog een week wachten lang vind, vertelde hij dat het om ADHD gaat.
De behandelmeneer, ik weet niet of het een psycholoog of een psychiater is, heeft een wat aparte visie. Aan de ene kant ben ik geneigd er in mee te gaan, aan de andere kant schreeuwt elke vezel in mijn lijf om meer informatie en meer onderbouwing.
De behandelmeneer wil uitgaan van de sterke kanten van kind. Om hiervan gebruik te maken moet hij geen medicijnen maar juist op een andere manier gaan werken en benaderd worden. Hij ziet het alsof iedereen een auto is en kind een straalvliegtuig die enorm afgeremd wordt om het tempo van de auto's te kunnen volgen. Hij wil kind gaan 'resetten'. Het gaat gewoon uit van de GGZ, we hebben niet ergens een Onno opgeduikeld. Morgen gaat hij met kind aan de slag, hij geeft instructie en zodra dit begrepen is moet een extreem dempende koptelefoon op. Alleen dan wordt het denkproces niet verstoord.
Het lastige is dat hij niet heel concreet spreekt en dat het Nederlands duidelijk niet zijn eerste taal is. Aan de ene kant zou het prachtig zijn als het zo werkt, maar ik wil niet mijn kind blootstellen aan geneuzel. De meneer heeft op een koude zaterdag kind geobserveerd op een winderig sportveld en heeft bij mij hierdoor een hoop credits verdiend.
Wie weet meer? Het gaat om meneer Gasmi.
Rosa van der Zanden
Ik heb dat boek ook gelezen!
http://www.balansdigitaal.nl/data/producten-webwinkel/boeken/boek-opvoedwijzer-add-adhd/
Kijk eens of je dat boek in de bieb kan vinden ofzo, want wat je omschrijft over de aanpak is precies zoals in dat boek staat, inclusief de motor. Het is nogal een Amerikaans boek, maar wel een boek waar de nadruk op de goede kanten van add en ADHD gelegd wordt, en dat is ook wel eens fijn om te lezen. 
Hihi (ot)
'Het gaat gewoon uit van de GGZ, we hebben niet ergens een Onno opgeduikeld.' Heel grappig
Fijn!
Ik was een beetje bang dat hij of alles zelf had verzonnen of dat het heel erg 'zweef' is. Ik heb het boek meteen bij de bieb besteld, bedankt voor de tip! Ik had al het nieuwe boek van balans over ADHD besteld en gelezen maar dat vind ik eerlijk gezegd wat tegenvallen. Wij hebben nl niet zo heel veel last van puber, het enige is dat hij niet aan zijn huiswerk gaat en soms wat raar is in sociale contacten. Op school stuitert hij alle kanten uit. Dit boek is meer voor mensen met een wat jonger kind.
De orthopedagoog van school is heel schattig naar de behandelmeneer gegaan voor tips maar na anderhalf uur (!) zijn er twee concrete dingen uitgekomen en kreeg ze geen onderzoeksverslag. Tikkie frustrerend. Hij wil veel maar weet imho te weinig af van hoe dingen in het onderwijs werken. De ortho wil een handelingswijzer maken zodat alle leraren hetzelfde met puber doen. Ik kan dit alleen maar toejuichen, zeker na de recente ervaringen in het basisonderwijs met jongste. Nee nee nee, dat was niet de bedoeling. Tja, ik denk dat je dan de plank misslaat.
Nou ja, ik ben weer wat gerust gesteld en hopelijk komt het boek vlug binnen.
Rosa van der Zanden
En serieus...
Het klinkt toch niet slecht. Ik denk dat er wel wat voor te zeggen is, om eerst te proberen om zonder medicatie te kijken of er strategieen zijn die je zoon helpen.
Maar ik zou wel met mezelf een periode (zes weken?) afspreken, waarna je vooruitgang wilt zien. Als dat uitblijft zou ik toch een andere mijnheer of mevrouw op gaan zoeken ergens.
Wat vind je zoon er zelf van? Of weet hij nog van niets.
Omdat hij al puber is, denk ik, dat psycho-educatie echt cruciaal is. Weet je dat er pas psycho-educatie filmpjes zijn gemaakt voor pubers? Je moet via een behandelaar toegang krijgen. Dit is de link:
https://adhd.nl/
Is dit nu een tweede zoon van je met een diagnose? Of haal ik dingen in de war. Dat lijkt me ook niet makkelijk. Sterkte Rosa!
Hallowel
Ik lees dat het boek van Hallowel is. Daar heb ik veel respect voor. Die man heeft al veel zinnigs over adhd geschreven. Hij heeft het zelf en medicijnen werken niet bij hem.
Hij werkt inderdaad vanuit een heel positieve invalshoek. Hij ziet het als een vliegwiel. De ene positieve ervaring versterkt de andere. Je moet zoveel mogelijk deze positieve dingen zoeken.
Ik ga het boek ook lezen. 
Karmijn
Ik heb er twee met dyslexie, 1 met McDD, 1 hoogbegaafd, 1 met ADHD. Alle drie hebben ze wat, maar allemaal wat anders. Middelste lijkt op de dyslexie na NADH maar ik heb daar zo mijn twijfels over.
Kinderen zijn wat dat betreft net je eigen ouders of een school: je weet niet hoe het ook kan en vindt je eigen situatie normaal en van daaruit handel je. Pas als ik andere ouders iets hoor vertellen over hun gezin valt bij mij een kwartje dat het kennelijk ook anders kan.
Ik vind de jongste qua diagnose, behandeling, gezinslid en vooruitzichten heel wat zorgelijker dan mijn lieve stuiterbal. Dat komt wel goed.
Rosa van der Zanden
Puzzel
Ik heb er twee met dyslexie, 1 met McDD, 1 hoogbegaafd, 1 met ADHD. Alle drie hebben ze wat, maar allemaal wat anders. Middelste lijkt op de dyslexie na NADH maar ik heb daar zo mijn twijfels over.
Hihi, dit lijkt wel een opgave van een logikwizz puzzel. Het zal ook wel puzzelen voor je zijn, om iedereen te geven wat hij/zij nodig heeft.
Volgens mij boffen ze, met een moeder als jij!
Update
We zijn een beetje klaar met deze meneer. Kind is in maart onderzocht, we hebben nog geen officiële diagnose van hem gekregen en er is naar ons weten ook geen behandelplan. Ik heb niet zo'n last van kind, het gaat echt om school. Nu is het schooljaar bijna afgelopen en we weten nog steeds helemaal niets.
Ik heb zo'n extreem dempende koptelefoon geregeld en dat was enkel om iets te kunnen katen zien. Hij gebruikte het als 'metafoor'. De orthopedagoog had het al met de teamleider besproken en zij had gezegd dat als dit kind kon helpen zij zou zorgen dat er draagvlak bij de docenten zou komen. Blijkt dus niet nodig te zijn.
Nu moet hij tijdens zijn slaap hersengolven meten met een iPadapp.
Noch in het boek van Balans, noch in het boek van Hallowell hebben ze het over koptelefoons, hersengolven of achterin de klas zitten. We zijn nu vele frustrerende uren verder en dat waarvan we dachten dat het iets concreets was om kind te helpen blijkt niets meer te zijn dan een suikerpilletje.
Ik heb een stevige mail naar de behandelmeneer gestuurd waarin ik aangeef voor 20 juli kennis te willen hebben genomen van de diagnose en het behandelplan, hetzij in een gesprek hetzij via de mail. Dan kan ik nl nog net contact hebben met de orthopedagoog zodat er tips voor komend schooljaar komen.
Ik denk dat hij hier niet aan tegemoet gaat komen en dan stappen we over naar een ander.
Elke keer komt hij met iets anders, er is werkelijk geen touw aan vast te knopen. Hij is wel enorm betrokken en stopt er veel tijd in maar dat is ook omdat hij zichzelf graag hoort praten. Hij heeft het over een oudertraining gehad ('de cursus start in september'), was verbaasd dat we hier niets over wisten, heeft het over resetten, iedereen moet aanpassen, niemand moet aanpassen, koptelefoon in de klas, koptelefoon is een metafoor en als klap op de vuurpijl die hersenapp. Te veel Onno naar onze smaak. We schieten er geen bal mee op. Wordt vervolgd
Oef
Een Onno in schaapskleren, oei. Dat klinkt niet goed.
Laatst sprak ik iemand en die stelde dat je na zes weken resultaat zou moeten beginnen te zien van een behandeling. Anders is het waarschijnlijk zonde van je tijd. Nu weet ik niet waar ze die zes weken vandaan heeft, maar vanaf maart tot juni, dat is wel heel erg lang.
Sterkte
Ik heb het boek van Hallowell trouwens gelezen en ik vond het wel oke. Geen openbaring, maar wel een goede uitleg van die leerstijlen van Kolbe. Die kon ik al maar toen is het mij dus helemaal verkeerd uitgelegd. Zoals Hallowell het uitlegt, kan ik er geloof ik wel wat mee.
Karmijn, veel frustratie
Hallowell zegt id veel zinnigs. Jammer alleen dat het zo ontzettend onleesbaar in spreektaal is verpakt. Ik heb er weinig nieuws in gelezen, ik mag toch hopen dat ouders weten dat je met een positieve benadering veel meer kunt bereiken dan met gehakketak.
Deze meneer heeft volgens mij geen idee hoe het bij ons thuis aan toe gaat of welke kennis er al is. Voor jongste hebben we een oudercursus bij de SARR gedaan. Het deel over psycho-educatie mochten we overslaan omdat we al veel weten.
Waar ik zo van baal, is dat er veel tijd verloren is gegaan. Juist met kinderen heb je die tijd niet. Als ze mij zouden gaan onderzoeken (ik gok dat er ADHD en misschien wel heel slim én Asperger in lichte vorm uitkomt), kan ik me experimenten/tijdsverlies veroorloven. Ik heb een opleiding, ik heb een baan.
Elke keer opnieuw hetzelfde geneuzel. De mensen bij wie we komen zijn niet competent genoeg om te zien dat we niet aan het begin van een traject staan en dat we graag NU onderzoek/uitslag/handelingsplan enz willen. De ellende is ook dat het voor mij als ouder best lang duurt voor ik ingelezen ben in iemand anders vak.
Járen ben ik bezig geweest met middelste. Spreekt slecht, husselt klanken door elkaar, kan slecht onthouden, maakt nieuwe woorden, kan de weg niet vinden, kan niet klokkijken, moeite met lezen en spelling. Gehooronderzoek, bij de Auris geweest, RT, logo (nee hoor, het is echt geen dyslexie), bij de juf (jij gaat net zolang door tot je voor al je kinderen een diagnose hebt), bij een onderzoeksmeneer die niet zoals gevraagd het onderzoek ging doen maar haar een prismabril wilde verkopen. Naar een ander bureau gegaan. School had geen dossier want alles ging goed. Kind getest, hartstikke dyslectisch.
Met jongste bij de ha geweest, was arts in opleiding. Werd weer naar huis gestuurd. Gelukkig dat ik later toch weer ben gegaan. Met lood in de schoenen weliswaar, want ik was al voor hetzelfde geweest, een moeilijk kind. Door naar de psychiater, McDD. Wat als ik nou niet zo'n zeurende ouder zou zijn geweest?
Ik word zó moe van al die mensen die zeggen het te weten en van wie je dat op grond van hun geloofsbrieven mag verwachten en die er vervolgens een potje van maken.
Ik heb de psychiatrische thuishulp gehad. Die mevrouw ging mij vertellen dat het belangrijk is om aan tafel te eten en verder wist ze het eigenlijk ook niet. Ik heb haar weg gestuurd, heb geen energie over voor dit soort dingen. Dat is geen hulp maar ballast.
Het verhaal met school van jongste ken je. Nou ja, ik moet er maar niet teveel over nadenken want dan word ik denk ik helemaal gek. Het gevoel het wiel zelf te moeten uitvinden maakt wel dat ik inmiddels aardig op de hoogte ben van diverse stoornissen.
Misschien moet ik me laten omscholen tot orthopedagoog .
Rosa van der Zanden
Geen hulp maar ballast
Wat zeg je dat mooi! Dat omscholen is precies wat mijn schoonzus heeft gedaan. Ze had een vak waarin geen brood viel te verdienen. Nu is de meest gevraagde dyslexie-specialist in de wijde omgeving. Als niemand er meer uitkomt, komen ze bij haar.
En dat allemaal omdat ze uit frustratie over de gebrekkige hulp voor haar zwaar dyslectische kind een opleiding tot dyslexie-specialist had gedaan.
Rosa
Ik hoop ook dat mensen weten dat je meer bereikt met kinderen, als je kalm en positief blijft, maar ik vrees dat dit niet zo is. Ik denk dat het leven van kinderen met een stoornis, over het gemiddelde genomen, sterk zou verbeteren, als iedereen om het kind heen, nu eerst een begon met: Kalm blijven en positief blijven.
Ik zie en hoor nog heel vaak, dat dit niet gebeurd.
Maar goed, het is inderdaad een Amerikaans boek. Dat wel.
Jammer dat het zo waardeloos is met de hulp die jullie krijgen.
Tips
Inderdaad vind ik het ook opmerkelijk dat, ook door wachtlijsten e.d., het zo ontzettend lang kan duren voor een kind een passende diagnose of analyse krijgt en dan nog eens hoe lastig het is om daar dan bij geholpen te worden. Terwijl je kind en jijzelf ondertussen gewoon door moeten ploeteren met de problemen die er zijn. Dat was hier wel tamelijk uitputtend ja.
Toch denk ik dat het heel belangrijk is om ook allerlei hulpstrategien in je repertoire op te nemen en eigenlijk is dat iets waar steeds meer bijekomt ook omdat je kinderen daar zelf mee aan de slag gaan.
Bij mijn dochter hebben we haar extreem moeten aanmoedigen en over de drempel helpen en ondanks angst toch zaken aan gaan, zonodig met volwassenen erbij. Daar heeft ze nu wel veel plezier van. Inmiddels heeft ze angstmedicatie. Dat wil niet zeggen dat de angst helemaal weg is, maar wel dat ze het nu veel makkelijker heeft om zich daarover heen te zetten. Misschien komt het nog weleens zover dat ze niet meer eerst vanuit angst reageert maar iets wat ze jaren heeft gehad gaat niet zomaar uit haar systeem.
Zo denk ik dat het heel erg zinnig is om toch kennis te nemen van alle mogelijke aanpassingen waar je kind mogelijk iets aan heeft op school, vooral als school ook bereid is om zich daarin te verdiepen. En niet alles zal altijd meteen werken of misschien moet je er dan toch eerst iets meer van weten. Maar ook als je op een gegeven moment kiest voor medicatie is het nog steeds van belang om te blijven nadenken over manieren waarop je kind zich beter kan handhaven in situaties.
Annej
Ik heb geen diagnose voor kind! Kind is in maart onderzocht en er is nog niets, nada gebeurd. Geen diagnose, geen behandelplan. Ik zit wel elke paar weken bij de behandelmeneer die zichzelf verliest in onduidelijke praat en waar geen speld tussen te krijgen is.
Ik heb geen enkel probleem om me in te lezen, dat doe ik al ruim 10 jaar. Ik heb er problemen mee om aan het lijntje gehouden te worden, niet serieus genomen te worden. Ik heb problemen met mensen die me niet geloven en zelf met mijn kind aanmodderen terwijl ik zowel in een gesprek als in een mail heb aangegeven wat wél werkt voor kind.
Wij barsten van de strategieën en zo langzamerhand weet ik evenveel, zo niet meer dan de behandelaars. Ik heb geen moeite met eventuele medicatie maar dan wil ik eerst zwart op wit hebben wat kind heeft en hoe het hem gaat helpen.
We hadden nauwelijks een wachtlijst, daarom is het zo frustrerend dat we nu niets hebben. In de gesprekken in januari heeft school aangegeven dat kind érg druk is en sociaal ongewenst gedrag vertoont. Wij zijn naar de huisarts gegaan, in februari had ik de intake bij de GGZ, school heeft de formulieren ingevuld en in maart is kind onderzocht. Dat kan bijna niet sneller, lijkt me.
Rosa van der Zanden
Annej ps
Ik wil met alle liefde verschillende dingen uitproberen maar de behandelmeneer zegt de ene keer het één, en de volgende keer is hij verbaasd dat hij dat gezegd heeft want het is voor kind niet nodig.
Tja, wat moet je dan?
Rosa van der Zanden
Op schrift
Eigenlijk wil je dus eerst dat die meneer zijn diagnose en behandelplan op schrift zet. Vooral voor school. En voor een eventuele indicatie. Misschien moet je het gewoon zo praktisch zien. En dat concreet aan hem vragen. Al is het maar een paar regels. Als er meer uitkomt is het dan meegenomen.
Ja dat klopt. Het lijkt me ook logisch dat als er een onderzoek is geweest, je daar de uitslag van krijgt. Twee smaken, er is wat of er is niets. Ik heb hem gisteren een mail gestuurd waarin ik vraag om de diagnose en het behandelplan en graag voor een bepaalde datum in verband met overleg met de orthopedagoog van school.
De diagnose is in die zin niet belangrijk dat kind er niet door verandert. Bij een diagnose komen echter vaak tips, en daar gaat het ons om. Tips voor school en tips om hem aan zijn schoolwerk te krijgen. Ik heb voor dit kind geen indicatie nodig, volgend jaar gaat hij naar 4 gymnasium met als vakkenpakket Natuur en Techniek en Gezondheid met als keuzevakken Duits, filosofie en wiskunde B en D.
Rosa van der Zanden
Frustratie
Ik wil niet herkenbaar zijn dus ik doe het zo. Sorry. Ik herken het. Voor je een juiste weg gevonden hebt, ben je jaren verder. En dan nog, wij zijn nog bezig. Niet omdat het kind er anders door wordt maar omdat het beter naar de omgeving, als dat nodig is, te duiden is. Nu zijn we bezig met een traject, nog geen uitsluitsel maar wel het gevoel te hebben examen te moeten doen: een (school en thuis)observatie, de zoveelste vragenlijsten voor de ouders (en soms de familie) en voor school, vragen aan kind (voel jij je anders dan anderen? Gelukkig zei kind van niet maar je kind zou er toch zomaar op gedachten komen!). Enorm veel gedoe en dan de onzekerheid of je goed begrepen wordt, of zij de juiste hulp of educatie kunnen bieden etc.. En hoeveel we aan fysio etc niet hebben gehad die vaag bleven, hun afspraken niet nakwamen, we voor een dichte praktijkdeur stonden (maar wel rekeningen bleven sturen), verslagen pas na 3 maanden (sommigen zijn dan niet meer geldig) onder ogen kregen! Nouja, ik heb sterk het idee dat je veel mensen uit het spectrum in deze niche tegenkomt.
Ik krijg de neiging om eerst te vragen waarom ze in dit werk zijn gekomen en of ze zelf wat hebben.
Ach ja tijd
10 jaar geleden ben ik begonnen hulp te zoeken voor de aansluitings- pestproblemen en stress en paniek van zoon. Vorig jaar oktober nadat dochter eindelijk medicatie en speciaal onderwijs kreeg is het wel zo'n beetje in kannen en kruiken hoewel je altijd bezig blijft.
Nu kwam er bij ons een jarendurend traject kinderbescherming bij dat zal ook niet geholpen hebben, maar je vraagt je af waarom het allemaal zo moeilijk is. En dat komt omdat de meningen zo verdeeld zijn over de noodzaak van hulp aan kinderen, de bron van problemen die kinderen hebben (ouders!) en de tegengestelde belangen en het geld dat het kost. Maar ook het gebrek aan deskundigheid om zaken met kinderen en ouders voortvarend aan te pakken, met respect en met geduld.
Jij moet de hele tijd snappen waar het over gaat en alle neuzen een kant uit zien te krijgen ander krijg jij de zwarte piet. Aan je haren uit het moeras trekken zo'n proces kan het zijn als er iets is met je kind.
En weer een update
Hij heeft gemaild dat hij contact zou opnemen. Een paar dagen later een mail. We hebben zowaar een diagnose en een behandelplan. Duidelijk snel in elkaar gejast, zinsdelen die niet kloppen of ontbreken, spellingsfouten enzovoort.
Hij schreef in de mail van 16.00 dat hij om 17.30 telefonisch contact zou opnemen. Nu was ik die hele middag in gesprek voor jongste en het door hem beloofde terug bellen is er niet meer van gekomen.
Maar goed, we zijn een stapje dichterbij, hij weet dat we geen lieve, meegaande, afwachtende beïnvloedbare ouders zijn en dat is ook winst.
In de laatste vakantieweek heb ik weer contact met de orthopedagoog en we hebben ook een afspraak met de psych. Ben benieuwd!
Jammer
Jammer dat je niet de moeite hebt gedaan om ergens een Onno op te duikelen, want dit wordt het natuurlijk ook niet. Dat weet je zelf ook wel.
Onno, je hebt gelijk
Dit gaat het niet worden. En weet je waarom niet? Het is een zwevert.
Rosa van der Zanden
Wat jammer nou.
Ga dan ook gelijk naar een Onno figuur, dan heb je dat niet. Waarom toch altijd eerst al die jaren verspillen voordat je de juiste keuze maakt. Zonde van de tijd en je kind.
Onno
Ik ga niet naar een zwevert. Zweverts zoals jij zijn zonde van mijn tijd. Ik verzoek je mijn draad verder niet te verontreinigen met kwakzalverige praat en grootheidswaanzin.
Rosa van der Zanden
Mw van der zanden toch.
Al die aannames doen mij schrikken. Wat jammer nou.
Een onno?
'Jammer dat je niet de moeite hebt gedaan om ergens een Onno op te duikelen, want dit wordt het natuurlijk ook niet.'
Een Onno? Is dat net zoiets als een Herman?
Dit is onno toch niet
Ik denk dat iemand zich vermomd heeft als Onno
Onno/herman?
Onno zal vast ergens een afkorting van zijn, maar waarvan dan? Mijn nieuwsgierigheid is gewekt! Herman: idem dito.
Onno/herman!
Ja, gevonden in het archief van OOL: Onno mengt zich, net als een aantal andere forumleden bij bepaalde onderwerpen, in een heel vervelende polemiek waarin het niet meer om de inhoud gaat maar om het elkaar vliegen afvangen. Ik heb zo'n draadje eens zitten lezen en heb me zitten verbazen over de felheid waarmee men elkaars standpunten bestreed. Laten we dat hier alsjeblieft vermijden, het onderwerp waar Rosa over schrijft is op zich al zwaar genoeg. Ik heb bewondering en respect voor al die ouders die jarenlang moeten leuren om een goede behandelmethode voor hun kind te vinden en desondanks de moed niet opgeven. Ik heb zelf nog geen duidelijkheid of er echt iets met mijn zoontje aan de hand is, maar het niet-weten levert al veel zorgen en onrust op. Hoe erg zal dat zijn als je wel weet wat er is maar je kunt niets? Op belerende reacties van iemand die er even tussendoor komt fietsen (de zgn. zeemeeuw-methode las ik zojuist, hahahahaha) zit niemand te wachten, zullen we afspreken om die dan maar te negeren?
Een stevige knuffel en een dikke "like" voor al die ouders die er iedere dag weer onvoorwaardelijk zijn voor hun "zorgenkind"!
Suzanne
