Balans vinden tussen kinderen
Een van de lastigste zaken van het ouderschap vind ik het om de balans te vinden tussen de kinderen. Een van onze kinderen heeft een autistische stoornis waardoor hij een wat specifieke aanpak nodig heeft. Hij is hierdoor ook gevoeliger dan gemiddeld. Hij kan bijvoorbeeld slecht tegen overlast door geluid van anderen en soms heeft hij het zelfs moeilijk met alleen de aanwezigheid van anderen. Als hij ons enige kind was geweest dan hadden we weinig problemen met hem gehad thuis denk ik wel eens. Je weet het natuurlijk nooit zeker maar ik vind het niet zo heel moeilijk om mijn aanpak aan hem aan te passen. Hij is echter niet de enige hier. Er zijn ook nog andere kinderen. Hierdoor is het vaak heel lastig om de balans te vinden tussen wat hij nodig heeft en wat de andere kinderen nodig hebben.
Hij heeft wel een eigen kamer dus hij heeft een plekje om zich terug te trekken.
Hebben andere ouders die meerdere kinderen hebben waaronder een kind met een stoornis ook hier zoveel moeilijkheden mee?
Ik heb vaak het idee dat ik het of niet goed doe voor hem of niet goed doe voor de andere kinderen. Ik heb misschien de laatste tijd de balans wat te veel laten doorslaan naar onze zoon dus ik wil graag wat meer evenwicht zien te vinden. Van het weekend had zoon een uitbarsting omdat het zo druk was in huis. Ik was boos op hem en heb hem ook naar zijn kamer gestuurd. Ik heb echter ook tegen de andere kinderen gezegd dat ze wat rustiger moeten doen. Later was onze dohcter heel verdrietig ze altijd zo stil moet zijn. Dat valt wel mee maar ze heeft wel een beetje gelijk. De laatste tijd heb ik misschien dat wat te veel gezegd. Moeilijk hoor.
Het gaat niet alleen om het maken van geluid en aanwezigheid maar ook bijvoorbeeld dat we soms zoveel tijd aan hem kwijt zijn of dat we vanwege hem bepaalde dingen niet doen zoals ergens spontaan heen gaan. Dat weten de andere kinderen dan niet maar dan voel ik me weer schuldig.
zooo moeilijk
Ja, zo herkenbaar en zo moeilijk.
Wat hier wel helpt is voor zusje heel duidelijk benoemen dat er echt wat met haar broer aan de hand is en wat dan. Dit is niet even een bui. Dit is niet: 'hij stelt zich aan' 'Hij wil gewoon aandacht' 'Hij wil gewoon zijn zin krijgen.' Misschien ziet het er wel zo uit. Het is belangrijk dat de zwaarte en de rottigheid van de stoornis begrepen wordt door zijn zusje.
Wij hebben het boekje, alle honden hebben adhd. Dat is een snel en begrijpelijk boekje gebleken. Vooral die bladzijden die over de eenzaamheid en de pijn gaan.
Die psycho-educatie is heel belangrijk. En ook meerdere malen in de ontwikkeling van zusje. Wat op haar vierde heel normaal en acceptabel was, moet op haar twaalfde weer opnieuw uitgelegd worden.
Dat stil zijn, dat is wat ja. Zo'n chagrijnige broer die vindt dat je teveel bent. Dat is erg irritant. En dan vooral omdat het ontzettend stom is. Hij maakt zelf wel altijd herrie. En als een ander dan een keertje een klein beetje druk doet, dan kan dat niet.
Wat hier hielp is om de kinderen erg uit elkaar te halen. Dus spelen op je kamer boven. Koptelefoons bij de computers. Niet in elkaars persoonlijke ruimte komen. Successen en mijlpalen van haar uitbundig benoemen en vieren. Veel moeite doen om alle opa's en oma's bij haar dansvoorstelling te krijgen bijvoorbeeld.
Spelen met vriendinnen op je kamer.
Veel leuke hobby's. (dochter is dol op clubjes etc)
Je kamer is de veilige ruimte, daar mogen anderen alleen komen na een nederig verzoek.
Heel erg veel praten, uitleggen en aandacht voor haar hebben.
Wat ook hielp is individuele aandacht voor allebei de kinderen.
Voordelen en privileges die zoon heeft, gelden ook voor haar.
Beloningen zijn vaak leuk voor het hele gezin. (zij is ook dol op gourmetten of op taart)
Het put mij weleens uit. Maar dat heb ik liever, dan dat zij later denkt: Ik mocht niets, omdat mijn broer somber was.
aparte activiteiten
Beste Ninah,
Heel herkenbaar met hier 3 kinderen waarvan de oudste en jongste ASS. De middelste wordt daardoor regelmatig gemangeld.
Wel geef ik haar ook speciale aandacht. Even met z'n tweeen weg, 's avonds voor 't slapen gaan bij haar kletsen, voorlezen; en ze is naar een speciale brusjescursus geweest. Vond ze fantastisch.
Dit jaar krijgt ze sowieso al speciale aandacht omdat we voor haar een nieuwe school aan 't uitzoeken zijn. En ja al die aandacht (verdelen) gaat wel ten koste van (mijn) eigen tijd. Maar ja, mijn tijd komt wel weer. En ik geniet ook enorm als ik met een van hen iets onderneem. We splitsen ook heel vaak, dus de ene ouder met een op pad, de ander met twee. Dit omdat de oudste en jongste vooral last hebben van elkaar.
Succes,
Kaatje
herkenning
Fijn dat er mensen zijn die dit herkennen.
Onze zoon is ook al wat ouder. Hij heeft een pleegbroer van bijna dezelfde leeftijd.Soms botst het ook tussen die twee. Pleegbroer is namelijk nogal uitbundig. Hij is heel erg aanwezig en heel graag het middelpunt van belangstelling. Onze zoon ergert zich daar waar aan en aan het drukke gedoe wat pleegbroer meebrengt. Pleegbroer snapt het gelukkig wel maar er altijd rekening mee houden is natuurlijk te veel gevraagd. De andere kinderen zijn nog veel kleiner. Mijn dochtertje die van het weekend zo verdrietig was is nog maar 5. Het is voor haar dus veel moeilijker om te begrijpen waarom haar broer zo doet en zij wordt er verdrietig van.
Apart met de kinderen doen we wel vaak wat. Vanwege het leeftijdsverschil is dat niet zo moeilijk.
Thuis gaat er vaak veel aandacht naar onze zoon. Daar heeft vooral pleegbroer het heel moeilijk mee. Die heeft ook heel graag heel veel aandacht.
Het is echt een balans zoeken inderdaad. Soms denk ik wel eens dat het zo veel makkelijker zou zijn als zoon niet thuis zou wonen. Daar schrik ik dan erg van want natuurlijk hou ik veel van hem.
Ik vind echter de ruzies tussen zoon en pleegzoon vaak erg vermoeiend. En zijn gesnauw naar de kleinere kinderen toe ook. Hij is dan wel echt de storende factor. Lastig is dat.
Pleegbroer denkt ook vaak dat hij zich aanstelt of gewoon zijn zin moet hebben. Dat vond ik ook erg herkenbaar. Hij heeft er moeite mee echt te snappen wat er aan de hand is.
Gelukkig inderdaad heeft zoon een eigen kamer.
Ik zal eens op zoek gaan naar dat boekje. Hij heeft geen ADHD maar misschien kan het meer begrip opleveren van de andere kant. Het is lastig omdat zoon vaak zo weinig begrip heeft voor anderen maar ik weet dat het onmacht is en dat hij dat echt heel moeilijk zal vinden.
voel me schuldig naar dochter toe...
...omdat ik zoon bvb het beste kan begeleiden op school, en daar heel veel tijd&energie in stop...ik probeer idd zoals hierboven wordt geschreven, wat langer bij haar bed te kletsen of er bij te komen zitten als ze in bad zit, ipv nog een was op te vouwen ofzo
En ik koop lekker het volgend deel van de boekenreeks waar ze gek op is...
Maar wat ik me laatst realiseerde: als we niet voor zoon ons hele denkkader hadden moeten omgooien, door altijd positief te blijven en kalm, dan was ik veel vaker aan het vitten geweest, dat weet ik zeker!
Boekje
De tegenhanger van het boekje Alle honden hebben ADHD heet: Alle katten hebben Asperger.
Ingrid, moeder van twee autisten en vrouwtje van twee katten 
.
