Automutilatie

Wat naar dat je dochter zo verschrikkelijk slecht in haar vel zit.

Ik heb zelf geen ervaring met automutilerende kinderen maar wil je even een hart onder de riem steken, dat moet echt zwaar voor je zijn zeg.

Heb je al bij de instelling iemand erover aangepraat? Mijn mening is dat je bij sommige dingen echt als moeder hard moet doordrukken al wil je echt een reactie krijgen anders halen ze gewoon hun schouders op. 

Dit lijkt me een situatie waarin je dochter opgenomen moet worden (met goede begeleiding), ze is een gevaar voor zichzelf. Ik zou daarop aansturen, hoe vreselijk ook. 

Wat een nachtmerrie, dit gun je niemand. Ik denk dat opname in deze situatie echt noodzakelijk is. Je schrijft dat ze al enkele pogingen heeft gedaan. Dan moet je haar niet thuis willen hebben. Want dan moet er 24/7 toezicht zijn en dat lijkt me lastig te realiseren. Je bent al snel even een boodschap doen, sporten, ergens op bezoek, een eventueel ander kind ergens naartoe brengen of halen, etc.
Je wil haar niet nogmaals in een bloedbad aantreffen thuis. Afgelopen keer had ze het gelukkig overleefd, maar je moet er niet aan denken dat het erger was.
Zit ze in de betreffende kliniek op de juiste plek voor de juiste hulp? Of is een andere kliniek wellicht beter/gespecialiseerder? Het lijkt me heel erg zwaar. De wachtlijsten in de jeugdpsychiatrie zijn erg lang waardoor veel kinderen afglijden in hun wachttijd en daarna weer op de wachtlijst moeten bij nog meer gespecialiseerde hulp. Heel veel sterkte gewenst in deze vreselijke situatie.

Wat een afschuwelijke situatie Rosatalita. Ik snap dat je je enorm verscheurd voelt als je ziet dat de opname je kind geen goed doet maar ook ik denk dat het niet reeel is om haar naar huis te halen. Dit is zware problematiek en je kunt daar als ‘gewone’ ouder niet je hele leven omheen bouwen, nog afgezien van de vraag of dat wel verbetering zou brengen. Ik heb hier geen oplossing voor, natuurlijk, maar wil je wel wijzen op het bestaan van Labyrint in Perspectief, een lotgenotenorganisatie voor mensen met psychische problematiek. Ze hebben ook een telefoonlijn. Misschien kun je eens bellen, hebben zij suggesties? 
https://labyrint-in-perspectief.nl/wat-doen-we/telefonische-ondersteuning/

Dag Rosatalita, heb je binnen de instelling waar ze nu verblijft iemand met wie je kunt praten? Is er ondersteuning voor jou? Want als de behandeling daar zou stoppen zou jij degene moeten zijn die het overneemt, dus dan mag je toch wel goed begeleid worden op dit moment.

Tsjor

Mija schreef op 06-07-2021 om 10:19:

Labyrint in Perspectief, een lotgenotenorganisatie voor mensen met psychische problematiek. Ze hebben ook een telefoonlijn.
https://labyrint-in-perspectief.nl/wat-doen-we/telefonische-ondersteuning/

Ik zie dat ik een belangrijke fout heb gemaakt! Dit is een lotgenotenorganisatie voor NAASTEN van mensen met psychische en psychiatrische problematiek. Dat is nogal een belangrijk verschil! Het is dus juist voor ouders van …, kinderen van…, brussen van … etc. die vaak worstelen met vragen als ‘hoe ga ik hiermee om?’, ‘wat kan ik doen?’ Ik heb zelf een aantal lotgenotenbijeenkomsten bijgewoond en vond de herkenning in het worstelen met grenzen stellen heel fijn. Het verzachtte de gedachte dat ik tekortschoot en dat ik meer zou moeten en kunnen doen.

Verschrikkelijk... Wat een machteloos gevoel en enorme zorgen. Geen tips hier maar misschien kan dit fijn zijn:
De Oudertelefoon https://www.oudertelefoon.nl/ en ook 113 kun je bellen: https://www.113.nl/ik-maak-me-zorgen-om-iemand-anders/overleg-en-advies

Wat een ontzettend verdrietige situatie.  Je rept niet over een partner/vader. Heb je  steun in je omgeving?

 Je dochter is zo ernstig ziek dat 2 maanden nog relatief kort is om vooruitgang te boeken. Dat het eerst relatief slechter gaat is niet ongebruikelijk. De gewichtstoename is rot  maar net zo onvermijdelijk in deze fase als haaruitval bij een kankerpatient na de chemo. Mits je vertrouwen in de instelling hebt is het verstandig niet voor haar smeekbeden te zwichten en haar te laten waar ze nu veilig is.Iemand die suicidaal is moet 24/7 in de gaten gehouden worden.  Dat red je niet zonder er zelf aan onder door te gaan; je bent geen hulpverlener, je bent haar moeder.

Het is gunstig dat ze een plek heeft in deze tijd. Juist mensen met hele zware psychiatrische problematiek worden door de marktwerking in de zorg aan hun lot overgelaten.  Als ze  over een paar jaar meerderjarig is , heb je er als ouder  helemaal geen grip meer op als ze zorg mijdt. 

Mjin advies is steun te zoeken voor jezelf, bij je netwerk ,  een hulpverlener zijn en/of bij een lotgenotengroep. Kun je misschien een gezamenlijke therapiesessie aanvragen om inzicht te krijgen in haar gedachtengang?  Probeer je eigen emoties te parkeren als je bij haar bent. Mobiliseer vrienden, familie, klasgenoten via de mentor  om kaarten te sturen zodat ze weet dat mensen met haar meeleven.

Heel veel sterkte.

Rosatalita schreef op 13-07-2021 om 08:17:

Dank jullie allemaal hartelijk voor de lieve berichten en de tips. Sinds gisteren weet ik dat ze geplaatst gaat worden in een pleeggezin en dat ik uit de ouderlijke macht wordt gezet. Ik wens oprecht dat deze oplossing goed zal blijken voor mijn dochter.
Mijn man en haar vader is helaas overleden 2 jaar geleden.. Maar ik begin er ook steeds meer achter te komen, dat ze mij de toestand van mijn dochter verwijten.
Tot be continued...
Dank jullie

Soms ben je de beste ouder door de zorg uit handen te geven. Hopelijk kan je dochter tot rust komen in een ervaren pleeggezin waarin jij het vertrouwen hebt dat het zulke zware problematiek aan kan. 

Misschien speelt er meer, maar het is goed mogelijk dat het verlies van haar vader de automutilatie getriggerd heeft; de geestelijke pijn proberen te dempen met fysieke.

Om je van dat onterechte schuldgevoel af te helpen zijn die lotgenoten/ouderhulpgroepen heel goed. Een tegeltjeswijsheid als mantra: you did n't cause it, you can't control it, and you can't cure

Courage

Ik snap je verdriet over het afnemen van de ouderlijke macht. Het overlijden van haar vader is niet jouw schuld. Ik hoop vooral dat je dochter daar een fijne en veilige plek gaat vinden en dat het snel beter met haar zal gaan. Op dit moment is dat het allerbelangrijkste. Is er in dat pleeggezin wel 24/7 toezicht op haar? Want als ze suïcidaal is, is dat wel belangrijk.

Je doet het niet gauw goed Rosatalita, met een 'heftig reagerend' kind. Het is echt een illusie dat jij hier door net iets anders te doen een totaal ander kind had kunnen krijgen. Maar het is natuurlijk nog altijd wel gemakkelijk om gebreken te zien bij ouders, en vooral moeders. 
Want het is het ook ergens logisch dat je, als je met zo'n kind leeft, zelf meegezogen wordt in de toxiciteit. Dat is toch helemaal geen normale, gezonde situatie.  Als ouder zit je er zo diep met je eigen emoties en angsten in dat je snel druk toevoegt aan de situatie. En dat is heel logisch want het is afschuwelijk en angstig om je kind zo te zien.
Ik ben eigenlijk blij verrast dat er voor dergelijke problematiek pleeggezinnen zijn en hoop dat ze terecht komt bij stevige, ervaren mensen die haar rust en sturing kunnen geven. Misschien is het wel een heel groot voordeel dat het buitenstaanders zijn: daar hoeft ze zich misschien minder tegen af te zetten.
Ik hoop dat het je lukt om deze ontwikkeling ook als een opluchting te gaan ervaren. Jij mag rust nemen. Anderen nemen de verantwoordelijkheid van jou over. Jij mag herstellen en weer aan je eigen leven en emoties toekomen. Het zal voor jouzelf ook niet niks geweest zijn de afgelopen jaren, na het overlijden van je man en de mentale problemen van je dochter! Zorg goed voor jezelf! En vertrouw erop dat je haar moeder blijft, ook als de juridische taal suggereert dat dit niet zo is.