ASS-kenmerken worden duidelijker?
Mijn 16-jarige dochter met PDD-NOS heeft sinds een jaar therapie met o.a. als doel om haar sociaal vaardiger te maken. Thuis, onder ons, vind ik haar helemaal niet 'autistisch' overkomen. Het is gewoon een leuke vlotte meid met geweldige humor. Zodra ze in gezelschap van vreemden of bekenden die ze niet vaak ziet is, gedraagt ze zich ineens prototype autistisch. Lastig te omschrijven, maar ze staat er schuchter bij, kijkt opzichtig weg, en praat vormelijk in ingestudeerde zinnen. Het lijkt de laatste tijd erger te worden, maar dat kan ook omdat ik haar 'dwing' om mee te gaan naar onbekenden (maar ook gewoon familie, die ze een paar keer per jaar ziet en waar ze voorheen alleen 'hoi' tegen zei) en een gesprekje te voeren.
Is dit nu gewoon een fase waar we doorheen moeten nu ze aan het oefenen is, of blijft ze dit altijd houden bij vreemden? Het stomme is dat ze het zelf ook door heeft en toch niet bij machte is om zo'n gesprek wel vlot en spontaan te doen. Ik zeg wel eens dat ze net moet doen of ze het tegen mij heeft (maar dan beleefder), maar 'acteren' lukt haar dus ook niet.
ik zou
haar prijzen voor de pogingen en niet steeds laten merken dat ze faalt. Zeker omdat ze dat zelf ook al vindt.
Helemaal vlot zal het wel nooit gaan, maar oefening baart kunst, natuurlijk. Goed dat jullie eraan werken.
Doe ik niet
Ik laat natuurlijk niet merken dat ze faalt. Ze faalt ook niet, want ze pakt het op en zegt wat ze te zeggen heeft. Ik schrik er alleen af en toe van hoe ze er dan bij staat. Het is misschien ook wel mijn schuld dat ik het te lang heb laten doorsukkelen en te lang heb geaccepteerd dat ze afhaakte bij sociale gebeurtenissen. Bovendien was ze zelf zo slim dat ze onder dingen uit kwam met smoesje, of zorgde dat ze 'meeliftte' op mijn gesprekjes en dan alleen maar hoefde te knikken of eens bevestigend antwoorden.
Ze is ook zo bang om fouten te maken. Terwijl dat helemaal niet erg is omdat iedereen wel eens iets zegt wat anders overkomt dan hij bedoelt (en met een moeder die gespecialiseerd is in onhandige opmerkingen heeft ze daar beeld bij).
Mijn dochter
Is PRECIES hetzelfde, inmiddels 16. Diagnose pdd of ass is nooit door wie dan ook geopperd. Wie weet heeft ze wel ergens een trekje daarvan, maar zeker geen diagnose. Wij zien het als (extreme) verlegenheid. En iets waar wij in het verleden mss teveel nadruk op hebben gelegd en/of teveel op haar gelet hebben, warrdoor ze nog onzekerder werd. Althans, dat is mijn inzicht/conclusie. Ik zie sat onze dochter zich makkelijker gaat bewegen bij anderen als ik er totaal geen aandacht aan besteedt en vooral, als ik er bij ben, haar negeer ( niet naar haar kijk enz)
Aanvulling
Mij lijkt (en ik ben uiteraard geen deskundige), dat als kind zich in gezinsverband normaal gedraagd, hoe vertrouwd dan ook, dat DAT haar echte 'ik' is. Dat lijjt mij niet autistisch, dar lijkt mij. Eer onzeker/verlegen. En ja, daar kun je allerlei etiketjes opplakken, maar belangrijker is, dat je weet dat ze een normaal contactgeviel met anderen kan hebben. Ook al zullen velen dat beter kunnen bij volkomem vertrouwden.
Toevallig (of misschien niet toevallig) ken ik veel mensen die verschillende vormen van autisme hebben en ik heb minder moeite met hun eerlijkheid dan met leeg gebabbel. Dus misschien zijn er wel meer mensen die het heel verfrissend vinden om met haar te praten.
Maar ik denk niet dat je jezelf hoeft te verwijten dat je het te lang hebt laten sukkelen. Volgens mij voel je als moeder goed aan wat je kind op elke leeftijd en in elke situatie aankan, en is het dus niet toevallig dat je hier juist nu mee bent begonnen. Hou vol, ik vind het knap van jullie beiden!
Excuus
Op de ipad kan ik niet goed typen.....
Bieb
Ik twijfel niet (meer) aan de diagnose. We zijn op meer vlakken aan het oefenen, laatst op zaterdagochtend om 11.00 uur in de supermarkt geweest. Dan wordt me ook wel weer duidelijk dat het echt wel klopt. Het was alleen niet handig van me om haar altijd uit die situaties weg te houden, want nu hebben we wel wat in te halen.
Je kunt het natuurlijk extreem verlegen, sociaal onhandig en moeite met drukte en onverwachte zaken noemen, maar als je al die kenmerken bij elkaar optelt mag je er een diagnose aan hangen.
ruimte geven
Ik denk dat ik vandaag de dag ook wel de diagnose had gekregen.
Ik was me bewust van mijn sociale gedrag en raakte daarvan in een kramp, maakte alles veel erger. Juist zelfvertrouwen, succeservaringen zijn nodig mi.
Inmiddels geen problemen meer op dat vlak, al verveel ik me snel bij 'social talk' vooral als mensen me weinig zeggen. Maar ik zie het niet meer als probleem en dat scheelt alles.
Kan natuurlijk ook stuk rijping zijn, er gaan steeds meer stemmen daarvoor op. (dat autisme kan verdwijnen zeg maar) Maar bij mij persoonlijk was het juist mijn enorme onzekerheid die maakte dat ik dichtklapte. (Ook al lieten mensen me dat zog. niet merken)
Ik vraag me ook af of het wel zo werkt bij autisme, dat je de ervaringen in kunt/ moet halen. Dat zit erg ingebakken in ons systeem, maar bij autisme is er een heel andere ontwikkeling.
auto
Dat herken ik ook wel bij mezelf én bij dochter. Dus ja, wellicht zou ik ook ooit een dergelijke diagnose (al zou het een 'lichte' zijn) hebben gekregen.
volgens mij
bestaat een 'lichte' niet meer, of wel? Allemaal ass nu toch?
Jammer want er zijn zoveel verschillen.
geen idee auto
hoe al die termen en diagnoses zijn, maar 'iets' gaat niet helemaal goed. Ach ja, we zijn net mensen....
Wel gradaties
Ze noemen het tegenwoordig juist wel ASS met gradaties. Lichte zou dan overeenkomen met PDD-Nos bijvoorbeeld.
Ja en handig
Op deze leeftijd kun je zaken veel beter bespreken en kunnen ze zelf ook veel beter nadenken hoe ze het anders zouden kunnen doen een volgende keer.
Dochter schrikt nog weleens en gaat dan op slot en de angst slaat om haar hart. We bespreken nu dat als ze schrikt ze ook even kan denken 'huh'? En dan eerst even ademhalen en nadenken en uitzoeken en oplossen.
Schrok vandaag van een grapje van een leerkracht, die zag gelukkig dat dochter niet zag dat het een grapje was en de zaak letterlijk nam, dus stelde haar direct gerust. Maar dat kan je overal overkomen. Over de kleinste onzin.
Het was vandaag natuurlijk wel wat lastiger omdat ze net uit haar rekentoetsexamen kwam en dat maakte haar wel wat scherp maar toch.
LIcht niet licht
Het gaat er natuurlijk om waar ze tegenaan lopen en als ze verder in goede doen zijn kun je daar wat mee. Als ze niet in goede doen zijn zul je daar eerst iets mee moeten. Of zijzelf. Zoon herkent al heel goed hoe narrig en kort hij kan worden als hij honger heeft of gewoon alleen maar naar de toilet moet. Van alles komt gewoon harder binnen en stuurt hij bewust naar balans.
Grote hoop
Alle soorten autisme worden nu op een grote hoop gegooid: ASS, Autisme Spectrum Stoornis. Ik geloof dat er nog onderscheid gemaakt wordt in licht of zwaar, maar dat is het dan ook wel. Ik vind het er niet duidelijker op worden...
Meedenken...
Het zou zomaar kunnen dat het onderliggende probleem bij jouw dochter een gebrek aan communicatieve vaardigheden is. Google eens op pivotal reaponse treatment. Is een evidence based behandelmethode om de motivatie tot interactie bij mensen met autisme te vergroten. En als je meer gemotiveerd bent tot interactie met anderen, profiteer je meer van de 'natuurlijke' leermomenten op sociaal en communicatief gebied en wordt het gebrek aan communicatieve vaardigheden dus kleiner.
Is je dochter thuis wel echt communicatief (stelt ze uit zichzelf vragen, neemt ze initiatieven in een gesprekje, stelt ze interessevragen aan andere gezinsleden, etc), of zijn jullie gewend aan (en ingespeeld op) haar eigenaardigheden op sociaal en communicatief vlak en ervaren jullie daarom geen probleem in de thuissituatie?
