ASS en dwangedachtes/ intrusies: medicatie

Klinkt alsof de situatie dusdanig is dat ik dit zeker zou proberen. 

Hier geen ervaring met dwanggedachten, wel een zoon met ADD en ASS. De diagnose ASS kreeg hij pas op zijn 16e, toen hij gierend vast was gelopen op school. Hij kwam ook sociaal heel aardig mee, maar dat bleek hem (zonder dat hij of wij dat door hadden) toch wel erg veel energie te kosten. Hij is uiteindelijk blijven zitten, afgestroomd van vwo naar havo en overgestapt naar het speciaal onderwijs. Daar heeft hij toen zijn havo-diploma gehaald.

Ik zou, jouw verhaal lezend, zeker de medicatie proberen. Als dat wat helpt heeft je dochter meer ruimte in haar hoofd voor zowel school als het sociale aspect.

Je vertelt niet of ze op speciaal onderwijs zit, maar ik zou dat zeker overwegen. Het heeft mijn zoon zoveel rust gegeven dat hij niet meer 'normaal' hoefde te doen. Toen wij hem na de eerste schooldag vroegen hoe hij het had gevonden was zijn reactie: heel fijn, ik ben de normaalste in de klas! En dat gaf voor mij perfect weer dat hij dus altijd heel erg zijn best heeft lopen doen om 'normaal' te zijn, en dat dat dus heel veel energie kostte.

En wat ik je ook mee wil geven: deze kinderen kunnen in mijn ervaring maar op 1 vlak tegelijk groeien. Dus het is óf sociaal, óf cognitief. En het moet allebei gebeuren, maar het duurt dus allemaal wel een (stuk) langer. Zitten blijven is absoluut geen probleem, afstromen ook niet. Uiteindelijk komt ze er wel. Mijn zoon is nu 24 en is dit jaar opnieuw begonnen op het hbo. De eerste poging is mede door verliefd worden, samenwonen en Corona gestrand. Maar nu is hij zover dat hij het wél kan. En het gaat hartstikke goed!

Ja he, Zilver_gray. Ik kan er zelf ook wel emotioneel van worden. Hij heeft zo gestruggled in zijn leven...
Het is heerlijk om hem nu te zien. Het gaat nog altijd niet vanzelf, hij kampt nog steeds met een depressie, maar hij pakt het allemaal goed op. Met (nog steeds) hulp van ons. Hij woont ook sinds 1,5 jaar weer thuis, sinds zijn relatie uit ging. Ik heb zelf het gevoel dat hij nu pas aangeland is op de plek waar neurotypische 18-jarigen zijn.
Wij hebben altijd alle vertrouwen in hem gehad, maar pas nu begint hij dat zelf ook te krijgen.

Ik herken wel uit de post van Jonagold dat de focus niet op meerdere gebieden tegelijkertijd kan liggen. Dus ofwel sociale ontwikkeling, ofwel schoolresultaten. 
Bij ons thuis was school heilig. Nu ik dit lees snap ik wel waarom ik op sociaal gebied pas echt leuk ben opgedroogd toen ik niet meer op school zat. Toen kwam er ruimte voor meer ontwikkeling op andere gebieden.

Een keer blijven zitten of afstromen is op zich niet erg, maar niet fijn voor het zelfbeeld. Maar dat kan ook een soort drempel zijn waar ze even overheen moeten omdat ze daarna wél meekomen en goede cijfers halen en dat kan heel positief werken.
Soms is het ook goed om als ouders een keuze te maken omdat je kind het grote geheel niet overziet. 
Mijn grootste struikelblokken m.b.t. autisme zijn gebrek aan overzicht (en dan kan ik ook blokkeren) en mijn hardnekkige overtuigingen over hoe dingen zouden moeten en wat ik zou moeten kunnen, wat zich uit in weerstand tegen dingen waar ik tegenop zie en die ik niet wil. En dat brengt me doorgaans niet heel ver. 
Soms maak je ook als ouders een keuze en dan kan een kind het nog steeds niet leuk vinden of niet willen, maar zich er wel makkelijker toe zetten 'omdat het moet'.