Ass, dus niet hb

Psycholoog denkt teveel in hokjes

Tja, het hangt er van af wat voor defenitie je aan HB geeft. Als daarmee bedoeld wordt dat het kind op alle gebieden, ook sociaal, bovengemiddeld moet scoren, dan gaat ASS moelijk met HB samen.
Ik vindt het verder niet zo interessant of het kind nou wel of niet in het vakje HB past en de psycholoog het liever HI (Hoog Intelligent) noemt. Je blijft met een kind zitten dat kennelijk op de meeste vlakken zijn leeftijdsgenoten ver voor uit is en daardoor meer op zal schieten met een aanpak voor intelligente kinderen ermee rekening houdend dat je juist op sociaal vlak dat niet kan verwachten.
Mijn zoon met een taalstoornis zou dan ook niet HB zijn, omdat zijn score voor taal lager is dan de rest. Alleen blijft het natuurlijk wel zo dat juist dankzij zijn hoge intelligentie op andere vlakken hij veel kan compenseren en strategiën kan gebruiken om met zijn handicap om te gaan die voor een minder begaafd kind juist ongeschikt zouden zijn.
Groeten Primavera

Slim, creatief en gemotiveerd

Wiki: http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoogbegaafdheid

Voor Hb moet je slim, creatief en gemotiveerd zijn, maar dus niet per se sociaal sterk.

Lekker belangrijk

Waarom is het blijkbaar belangrijk voor je om je kind HB te kunnen noemen? Verandert er ook maar iets door?
Hoewel HB 'officieel' meer is dan een cijfertje: in de volksmond (en de praktijk) is HB volgens mij gewoon synoniem voor een IQ van 130 of meer.
Maar eigenlijk denk ik: lekker belangrijk allemaal.

Er verandert niets t.a.v de intelligentie

Je zoon is erg intelligent (of je dat nou hb noemt of niet) en het is wel zo handig als school daar rekening mee houdt qua aanbod en benadering. En natuurlijk ook rekening houdt met de Ass.
Het zal best lastig zijn om een gezonde mix te vinden maar wel altijd met beide factoren aanwezig.

Alcedo

Er verandert natuurlijk niks. Soms is het wel lekker belangrijk dat er goed wordt ingeschat hoe een kind is. Dus of je het nou HB noemt of niet, het gaat erom dat dat kind op de goede manier wordt benaderd. Als ze het nu alleen als ASS-er gaan behandelen en ze zien zijn HB-zijn voor het gemak dan maar over het hoofd dan is de kans groot dat het kind niet bepaald tot zijn recht komt. Dat veelbezeurde onderpresteren ligt dan wel op de loer. Vandaar. Het labeltje HB is niet lekker belangrijk. Dat een kind goed wordt ingeschat is wel lekker belangrijk.

Kendra

"Als ze het nu alleen als ASS-er gaan behandelen en ze zien zijn HB-zijn voor het gemak dan maar over het hoofd dan is de kans groot dat het kind niet bepaald tot zijn recht komt"
Natuurlijk heb je daar gelijk in. Maar... ik zie in de vraag van Dora niets terugkomen dat daar op wijst. Ik lees alleen een definitie-kwestie. Als ze twijfels heeft over de juiste aanpak van haar kind, zou ze volgens mij haar vraag heel anders formuleren.

Alcedo

Kendra verwoordde mijn zorgen in grote lijnen juist. Alcedo: Je begint nu weer opnieuw. Je hebt kennelijk geen idee hoezeer je de achtergrond van mijn vraag zelf (negatief) inkleurt, omdat de vraagstelling kennelijk niet voldoet aan de vereisten die jij daar persoonlijk aan stelt.
Je kent mij helemaal niet, evenmin mijn situatie of achterliggende beweegredenen. Je verdenkt mij van gedachten en ideeën die jij persoonlijk kennelijk verwerpelijk vind. Je weet niet eens of dat zo is, en bovendien, wat dan nog? Ik ben jou geen verantwoording schuldig en ik mag denken en voelen wat ik wil! Uit de toonzetting van je antwoord maakte ik geen daadwerkelijke belangstelling op, uitsluitend een berisping, en dat noodt mij niet uit tot nadere uitleg.

Dora

"Je verdenkt mij van gedachten en ideeën die jij persoonlijk kennelijk verwerpelijk vind."
Eh... pardon? Vind ik jouw ideeën en gedachten verwerpelijk? Sorry, maar dat zie je echt niet goed. Mijn reactie is absoluut niet bedoeld als een 'berisping', zoals jij schrijft. Sorry als dat zo overkomt, dat is absoluut niet mijn intentie!
Ik begrijp nu dat achter jouw vraag nog een andere vraag schuilt, namelijk 'hoe zorg ik dat mijn kind de juiste zorg/aanpak krijgt?'. Misschien kun je daar iets meer over vertellen? Dan kunnen we mogelijk gerichter mee denken.
Mijn ervaring - en daaruit komt ook mijn reactie - is namelijk dat een diagnose of etiket (bijvoorbeeld wel of geen H er in de praktijk maar zeer beperkt toe doet. Ik wil je dus vooral een hart onder de riem steken.

Alcedo

Nou ja, je dacht dat het mij ging om HB zijn van mijn kind, en dat vond je 'lekker belangrijk' . Maar ok, zand er over.

Ik knip vaker bepaalde situaties op in verschillende draadjes (zelfs met andere nicks) en geef dan niet het hele achtergrond verhaal, maar beperk me tot een losse vraag. Dit om herkenbaarheid en vindbaarheid te beperken.

Het is me door de inhoudelijke reacties wel duidelijk geworden dat psycholoog het eigenlijk niet bij het juiste eind heeft voor wat betreft haar visie op Hb en sociale vaardigheden. Dat baart me eerlijk gezegd wel een beetje zorgen. Welke -onjuiste- ideeën heeft ze nog meer? En wat zal dat betekenen voor de aanpak die ze voorstaat?

De definitie die psycholoog hanteert voor HB is voor mij belangrijk omdat het naar mijn gevoel meebrengt dat ze de oorzaak van de gedragsstoornis geheel niet zoekt in de hoek van HB gerelateerde problematiek zoals onderpresteren en verveling. Terwijl ik denk dat het zeker -geheel of ten dele- van invloed is. Ik ben bang dat haar aanpak er onvoldoende aandacht voor zal hebben en teveel wordt gericht op aanpassing aan de groep, regelmaat en voorspelbaarheid, terwijl dat juist door mijn zoon als supersaai zal worden gevonden en zijn gedrag dus eerder zal verergeren ipv verbeteren.

Cbo

Dora,
wellicht vind je hier zinvolle achtergrondinformatie: http://www.ru.nl/fsw/cbo/
"De definitie die psycholoog hanteert voor HB is voor mij belangrijk omdat het naar mijn gevoel meebrengt dat ze de oorzaak van de gedragsstoornis geheel niet zoekt in de hoek van HB gerelateerde problematiek zoals onderpresteren en verveling."
Heeft ze opmerkingen in die richting gemaakt? Onderpreseteren en verveling zijn vooral gerelateerd aan een hoge intelligentie. Of je al dan niet sociaal bent, staat daar los van. Ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat een psycholoog - in algemene zin - zou beweren dat onderpresteren etc. alleen voorkomt bij kinderen die ook op andere gebieden heel begaafd zijn. Dat zou betekenen dat een 'gezond' HB-kind wel problemen zou kunnen krijgen, en een HB-kind-met-stoornis niet. Onzin natuurlijk.
Mocht jullie psycholoog dit wel zo zien, dan zou ik op zoek gaan naar iemand anders, ik zou daar geen vertrouwen in hebben.

Bijzonder interessant

Dora: "De definitie die psycholoog hanteert voor HB is voor mij belangrijk omdat het naar mijn gevoel meebrengt dat ze de oorzaak van de gedragsstoornis geheel niet zoekt in de hoek van HB gerelateerde problematiek zoals onderpresteren en verveling. Terwijl ik denk dat het zeker -geheel of ten dele- van invloed is."
Misschien onbewust, maar je verwoord hier iets interessants. ASS (autisme, pdd-nos) is een ontwikkelingsstoornis, géén gedragsstoornis. Oftewel: leer een kind met ASS goed gedrag aan, en hij is van zijn stoornis af: dat is dus niet waar. Het is een ontwikkelingsstoornis die moeilijk gedrag voort kan brengen. Het aanleren van goed gedrag is dan voor kind en omgeving prettig, maar de stoornis blijft.
Jouw kind vertoont blijkbaar naar gedrag, je noemt het immers een gedragsstoornis. Ofwel: zou het zo zijn dat je hem zodanig weet te begeleiden (Leonardo??), en het nare gedrag verdwijnt, dan had hij dus geen ontwikkelingsstoornis. Maar idd: naar gedrag door zich niet begrepen voelen, vul het maar in.
Los van welk etiketje dan ook, zou ik inzetten op het inzetten op wat jouw kind nodig heeft. Meer uitdaging? geven! Meer structuur? Geven! Voorspelbaarheid? Geven! Dan kristaliseert het zich wel uit, wat het probleem nu werkelijk is.

Gedrag

Na jouw reactie, Heksenvet, heb ik wat gegoogled op de definities.
Mijn zoon vertoont anders gedrag, maar ik moet niet spreken van een gedragsstoornis, want dan heb je het kennelijk alleen over odd en cd. Daarvan is geen sprake.
Wat ik me afvraag nav jouw reactie: iemand kan dus een ontwikkelingsstoornis hebben, zonder kenmerkend gedrag. Maar dan is de ontwikkelingsstoornis toch niet meer te diagnosticeren (er wordt nl alleen naar gedrag gekeken)?
In het verlengde daarvan heb ik een aanvullende vraag: is het ook zo dat bij een ontwikkelingsstoornis het gedrag in de loop van de tijd verergerd? Afgelopen jaar is mijn zoon nl in kringgesprekken storend gedrag gaan vertonen (niet naar anderen luisteren maar geluiden/bewegingen gaan maken), terwijl hij dat daarvoor nooit heeft gedaan.

Verergeren

In mijn ervaring kan het wel degelijk verergeren, maar dat heeft dan altijd wel een oorzaak, bij een ontwikkelingsstoornis. Missch zijn voor hem bv de kringgesprekken te lang, te onvoorspelbaar, te chaotisch. Dat wekt frustratie en chaos op en die moet hij zien te beperken. Daar komen de gedragingen vandaan. Neem de bron van frustratie weg en t nare gedrag stopt.
Missch is een kring voor hem in deze period v zijn leven te ingewikkeld en kan hij ondertussen iets anders doen. Of missch moet hij een vaste plek krijgen die altijd dezelfde is. Of missch moet de hele klaswel een vaste plek krijgen om het voor hem duidelijk te maken.. Er zou eens geobserveerd moeten worden waardoor het gedrag veroorzaakt wordt.

mirjam

Niet verergeren

Je zou het eigenlijk geen verergeren van het gedrag moeten noemen. Dat is een nogal negatieve term en het lijkt dan, alsof 'het gedrag' een soort van natuurverschijnsel is, waar niets aan te doen is.
Het helpt mij altijd om het te zien als:
Er zijn verwachtingen te opzichte van je zoon, die hij niet kan waarmaken, omdat hij bepaalde vaardigheden mist. En hierdoor gaat hij doen, wat hij doet als de verwachtingen die aan hem gesteld worden, te hoog zijn. Jouw zoon gaat dan geluiden maken.
Mijn zoon gaat dan boos kijken en als het langer duurt boze dingen zeggen.
Dat gedrag is het probleem niet, het probleem zijn de verwachtingen die aan hem gesteld worden. Waarschijnlijk is er iets aan de hand, waardoor je zoon het kringgesprek niet meer kan volhouden.
Misschien vindt hij de plek waarop hij zit, niet aangenaam. Sommige kinderen vinden het systeem dat veel basisschool juffen hebben (je zit iedere keer naast een ander kind) heel erg vervelend, die hebben liever een vaste plek.
Mijn zoon vond de onderwerpen die tijdens het kringgesprek aan de orde kwamen, niet te harden. 'Mam, dan moet iemand wat vertellen en dan duurt het heel erg lang, voor er iets gezegd wordt, en dan uiteindelijk zegt ze dan dat ze zondag naar oma is geweest, wat kan mij dat nou schelen, ze gaat elke zondag naar haar oma!'
Ik ben weleens bij zo'n gesprek geweest en dat is echt heel erg saai. Het duurt uren en sommige kinderen komen niet uit hun woorden. Er wordt een enorm groot beroep op het geduld van de kleuters gedaan. Onze zoon wilde ook nooit zelf iets vertellen in de kring: 'Jah, dan duurt het nóg langer.'
Eigenlijk is het een wonder, dat de meeste kleuters níet in opstand komen, tijdens die kringgesprekken.

Oh ja

Ken je het boek 'Het explosieve kind' of de website www.livesinthebalance.org? Die methode heeft mij heel goed geholpen met het begrijpen van het perspectief van mijn zoon en samen met hem oplossingen zoeken voor de problemen waar hij tegenaan loopt. Juist ook voor de problemen op school. Dan zochten wij samen oplossingen, die hij op school kon toepassen.

Ja idd te negatieve term

Maar eigenlijk klopt t wel. De uitingen worden erger, dat is een signaal voor de omgeving dat er iets dwars zit, de voor hem te hoge verwachtingen die karmijn noemt. Het is dus een signaal van je zoon waarmee hij wil zeggen : help mij hiermee, dit lukt me (nu) niet.

mirjam

Gedrag probleem niet?

Karmijn, je zegt: het gedrag is het probleem niet, maar de verwachtingen die hij niet kan waarmaken.

Je hebt wel gelijk en ik zie ook je punt, maar bijv school en omgeving zien het gedrag zeker wel als een probleem! En het aanpassen (van de situatie of de verwachtingen) daarop, als een tweede probleem! De verwachting wordt gesteld als feit: daaraan moet hij (kunnen) voldoen, anders ... vul maar in. Ik vind dat heel lastig. Vooral ook omdat ik zoek wat nou de verwachtingen zijn waar hij tegenaan loopt. Welke moet ik wegnemen en hoe probeer ik de grenzen om hem toch aan bepaalde verwachtingen te voldoen?
Karmijn, jij bespreekt dit met je zoon? Die van mij laat niet echt het achterste van zijn tong zien en is dan moeilijk peilbaar.

Praten

Over dit soort zaken met je kind praten, is best wel moeilijk. Onze zoon moest het echt leren. Maar het is wel te doen. Het begint ermee, dat je gaat onderzoeken, wat er nu precies aan de hand is, wat zit hem, in die specifieke situatie in de weg. Soms kun je wel een paar goede gokken doen.
Bij onze zoon gaat het vaak over dezelfde onderwerpen. Hij voelt zich niet voor vol aangezien, hij heeft moeite het scheiden feit en emotie, of hij vindt het veel te onduidelijk wat er van hem verwacht wordt. Dan trekt hij zijn eigen conclusies (impulsief, adhd) en ben je weer uren aan het praten, om die conclusie uit zijn hoofd te krijgen.
Als je ongeveer weet, waar het steeds fout gaat bij je kind (dat zijn vaak maar een paar verwachtingen) kun je gaan proberen om dat dan aan te pakken.
School ziet het gedrag inderdaad als het probleem. Dat herken ik. Ik vind dat scholen erg dom zijn, wat betreft kinderen die moeite hebben met het reguleren van hun gedrag. Leerkrachten krijgen dat echt niet in hun opleiding. Ze weten er echt nauwelijks iets van af. Ze vallen steeds weer in de valkuil van reactief gedrag, terwijl ze pro-actief zouden moeten zijn. Maar dat is moeilijk te veranderen. Wij moesten school steeds weer opnieuw voorlichten. Op een gegeven moment kwamen wij tot een A4-tje, van hoe ze zoon het beste kunnen benaderen (laat hem met rust!). Dat werkte wel, het moet niet te ingewikkeld worden.

Observeren

Ik weet niet of jullie school er genoegen mee zouden nemen als je zelf vraagt of je mag observeren. Ik weet niet of zoiets werkt, of je zoon dan niet constant naar jou toekomt. Of zoek hulpverlening (die psychologe of een bureau gespecialiseerd in autisme?) die observeren. Vooral als het mag worden opgenomen en je eea rustig kan terugkijken zie je vaak waar het misgaat.
En idd, voor scholen is het gedrag het probleem. Dat kun je dom vinden, maar het is natuurlijk wel de realiteit. Heeft de school ervaring met autisme, zitten er andere kinderen met autisme op school?
Wij hebben ook meegemaakt dat je zelf de voorlichter van je school bent. Je bent ook erg afhankelijk van de directie en van de betreffende leerkracht, of die wel zin of de mogelijkheden heeft om jouw tips toe te passen. Dat vond ik zelf erg lastig, dat het in de ene klas uitstekend kan gaan en in de volgende helemaal niet... Zelfde school...
Dus advies: lees jezelf zoveel mogelijk in, probeer ook van je zoon een duidelijk beeld te krijgen. Als het thuis bv. misgaat, wanneer is dat dan? Hebben jullie meer kinderen of is hij de enige. Vaak zie je in interactie met broertjes en zusjes goed waar het mis gaat. Zodat je idd een soort gebruiksaanwijzing aan de leerkracht kunt geven.
Als bv. de kring moeilijkheden geeft, kun je hem dan niet na de kring pas brengen? Is zoiets mogelijk? Of idd een afgeschut plekje. Vaak is het probleem dat de leerkracht zelf geen uitzonderingen wil maken, bang dat dan ineens de hele klas een uitzondering wil zijn.
Voor mij is dat een van de redenen waarom ik toch blij was met een specifieke diagnose, vaak kan nl. ook een school die diagnose goed gebruiken als andere ouders 'verhaal komen halen' (waarom mag pietje wel en mijn jantje niet....). Bv. als er een schoolreisje is en jij meemag omdat dat voor je zoon heel belangrijk is.

Is wel mogelijk

Wij hebben van specialisten gehoord die dagelijks kinderen testen op ASS, dat je dus wel degelijk ASS en HB kunt zijn.

Niet écht intelligent

Ik vind het bijna discriminerend van zo'n psycholoog, Dat als je hersenen niet werken zoals die van de meerderheid werkt, je niet HB kunt zijn..

Doet me een beetje denken aan zo'n blanke ontdekkingsreiziger die alle prestaties van inheemse volken bagatelliseert.. "Ze kunnen wel dit en dat, maar ze zijn niet écht intelligent, omdat ze niet zoals wij zijn'.

Henk

"Ik vind het bijna discriminerend van zo'n psycholoog."
Nou ja, dat valt natuurlijk te bezien. En heeft toch weer alles met de definitiekwestie te maken. Wanneer is iemand hoogbegaafd? Volgens mij is het gebruikelijk (of in ieder geval de praktijk) dat iemand met een hoog IQ hoogbegaafd wordt genoemd. Hier op het forum zijn behoorlijk wat ouders met hoogbegaafde kinderen, die volgens mij meestal hun 'stempel' hebben gekregen op basis van een IQ-test.
Maar er zijn ook andere definities van hoogbegaafdheid, en die lijken niet eenduidig. Ik kom in ieder geval verschillende omschrijvingen tegen op hoogbegaafdheidswebsites. Afhankelijk van welke definitie die de psycholoog hanteert, kan het kind van Dora mogelijk wel of niet als hoogbegaafd worden aangemerkt.
Maar uiteindelijk gaat het niet om hoe je het noemt, maar wat de psycholoog, school etc. ermee doen. Het kind van Dora is in ieder geval hoog-intelligent, en dat betekent over het algemeen dat zaken als verveling en onderpresteren op de loer liggen.

Definitie

Natuurlijk hangt het van de definitie af.

Ik vind de definitie van deze psycholoog echter te beperkt. Alsof je sociaal vaardig moet zijn om uit te blinken. Dan waren Einstein en Wittgenstein ook niet HB.

Breed begaafd

"En het is niet "de" definitie van "deze psycholoog" maar één van de definities van Hoog Begaafd. En blijkbaar is er geen overeenstemming over het typeren van Hoog Begaafd."

Dan zou ik het eerder "Breed Begaafd" noemen..