Asperger

Onze zoon is dit jaar op het VO begonnen. Ik heb gemerkt dat klassenvoorlichting en voorlichting van de leraren echt heel erg goed helpt.
Hij is niet gepest, de klas reageert prima, als hij 'vreemd' doet. En de leraren doen, wat hun aangeraden is.
In een basisschoolklas, kennen de kinderen elkaar erg goed. 'Vreemd gedrag' wordt dan vaak geaccepteerd. 'Dat doet-ie altijd.' Maar nu kom je in een vreemde klas en kinderen van die leeftijd zijn over het algemeen erg onzeker. De toekomstige klasgenoten van je zoon dus ook. De kans is groot dat ze vanuit hun onzekerheid, afwijkend gedrag gaan afwijzen. 'Haha, moet je die zien.' Klassenvoorlichting kan dat voorkomen.
Wij zijn nog steeds positief verrast en heel blij hiermee.
Ik weet dat er op de vo school van mijn kinderen, heel wat kinderen met 'een diagnose' rondlopen en dat dit best wel goed gaat.
Als ik jou was, zou ik een gesprek aanvragen met de zorgcoordinator van de school en daar deze vraag neerleggen. Het gaat er denk ik vooral om, tegen welke problemen je kind waarschijnlijk op zal gaan lopen.

Drie jaar geleden

Drie jaar geleden stonden wij op jullie punt. We hadden een diagnose en een heel grote vraag wat wijsheid was. Jullie hebben onderzoek gedaan: daar was vast een aanleiding voor. Je gaat immers geen onderzoek starten als er niets aan de hand is. Dus mijn eerste vraag zou zijn: wat was de aanleiding om te onderzoeken?

De volgende vraag is: wat verwacht je van zijn gedrag op het VO?

Onze zoon kreeg woede-aanvallen met agressief gedrag als er iets niet volgens plan ging. Wij verwachtten problemen op het VO met nieuwe klasgenoten, nieuwe leraren, nieuwe vakken, nieuwe lokalen en dan ook nog eens allemaal wisselend.

Hij had tot die tijd met de nodige extra aandacht op het reguliere BO gezeten, maar zonder rugzakje of diagnose. Dus waarom zouden we niet gewoon zo door kunnen gaan op het VO?

Het VO zelf vroeg om een rugzakje. Tegelijkertijd vroegen ze zich af of hij wel op het regulier moest komen. Het VSO vond hem welkom, maar wel met indicatie. En intussen twijfelden wij ons gaar.

Inmiddels zijn we ruim 3 jaar verder. Zoon is nu 14 en zit met rugzakje op het VO. In het eerste jaar was ik heel blij met dat rugzakje. Hij vroeg en kreeg veel extra aandacht. De docenten kregen uitleg en een handelingsplan, zoon gaf een spreekbeurt voor de klas met hulp van de mentor. Een van de mentoren had wekelijks een extra uur voor zijn begeleiding.

Zijn rugzakje loopt binnenkort af. We gaan geen actie meer nemen op verlenging, want zoals we het nu zien is er geen noodzaak meer. Zoon is zich inmiddels bewust van zijn Asperger en legt zelf wel aan mensen waarom hij reageert zoals hij reageert.
Hij kan zijn eigen gedrag veel beter sturen.

Dat kon hij 3 jaar geleden niet. Ik ben wel blij geweest met alle inzet die we eerder gepleegd hebben. Zonder die inzet was het nu niet zo goed gegaan. Het was dus een investering naar de toekomst.
Overigens: vlak na de diagnose wilde ik hier helemaal niet aan denken. Ik wilde het liefste een deksel doen op die hele diagnose en net doen alsof het niet bestond. Fijn om te weten voor ons, eindelijk een verklaring voor alles wat we nooit begrepen, maar vooral een etiket dat we niet naar buiten wilden brengen, want ik was heel bang voor een levenslang etiket. Inmiddels gaat het zo goed met hem dat de huidige leraren amper nog kunnen geloven dat hij Asperger heeft. Het is dus heel paradoxaal: als we gezwegen hadden, dan had hij minder goede hulp gekregen, waardoor de diagnose passender was geworden. Door het in te zetten, kwam de juiste hulp, waardoor de diagnose niet meer lijkt te kloppen.

Maar nogmaals: volgens mij is de eerste vraag: wat zijn de huidige problemen en wat zou je kunnen verwachten op het VO met hem? Dus welke hulp heb je nodig en welke middelen heb je nodig om die hulp te krijgen?

Lastig

Ik vind het ook lastig. Onze zoon heeft een ontwikkelingsstoornis met iets van autisme, maar ook wel iets van ADHD. Ik heb me echt suf moeten zoeken tussen alle boeken en methodes om iets te vinden dat hem beschreef. Hij heeft wel een diagnose, maar daar herken ik hem niet in. Daarom vind ik het ook niet zo zinvol om met boeken of spreekbeurten over autisme aan te komen. Straks begint iedereen weer over picto's en zo, daar heeft hij niets aan.

De vraag is dus: wat heeft je zoon eraan? Waar gaat hij waarschijnlijk tegenaan lopen en wat zal hem daarbij helpen? En dat is bij iedereen weer anders, denk ik.

Evanlyn

Toch is de klassenvoorlichting van onze zoon geen standaard verhaal over adhd geworden. Daar heb je niets aan, want geen enkele adhd-er is standaard.
Dus zijn ze puur uitgegaan van wat zoon nodig had, waar hij tegen aanloopt. En dat er een verklaring is voor zijn gedrag. Die heet in zijn geval adhd.
Pubers begrijpen de wereld nog niet zo goed, dus ze willen graag een verklaring horen voor 'raar' gedrag. Dat geeft echt rust.

Ik wil brasso's draadje niet kapen, maar...

Hoe weet je wat hij nodig heeft? Dat lijkt een domme vraag, maar bij ons thuis verloopt alles prima zonder dat ik er nou extra moeite voor doe. In de klas ben ik niet welkom, maar de AB'er ook niet (echt waar!), en juf is zeer on-coöperatief. Dus hoe kom je aan die info?

Jeetje

Tja, dat is natuurlijk wel moeilijk.
Maar bij onze zoon was het toch wel in een a4-tje samen te vatten.
Hij heeft vooral moeite met het scheiden van feit en emotie. Hij kan daardoor heel snel boos worden (impulsief) en als je hem dan onder druk zet, gaat hij de meest stomme dingen doen. Van boeken verscheuren, mensen uitschelden, tot zonder jas naar buiten lopen in de vrieskou.
Wat hij nodig heeft is dan rust en ruimte, zodat hij weer tot zichzelf kan komen en hij na kan denken.
En dat kun je toch wel goed communiceren: 'Als je ziet dat het hem allemaal teveel wordt (beschrijving van gedrag erbij) zeg dan niets tegen hem en laat hem met rust.
Dat snappen klasgenoten nu dus ook. Ze vinden het nog steeds raar, zo'n zwijgzame donderwolk in de klas, alleen maar omdat een opdracht niet zo duidelijk was. Maar ze laten hem dan wel met rust en daar gaat het om.
Daarnaast heeft hij hulp nodig bij de onduidelijke franje zaken. Een sportdag en zo. Het is voor hem heel belangrijk dat hij dan weet wat hij kan verwachten en wat er van hem verwacht wordt. Maar omdat dat soort dingen op het vo veel beter georganiseerd worden. Het gaat niet alleen om het 'leuk', maar de kinderen moeten serieus aan de slag, gaan ze tot nu toe wel goed.
Ik weet dat dit is, wat hij nodig heeft, omdat ik hij dit eigenlijk altijd nodig heeft, niet alleen op school.

Analyseren

Als je een kind met een stoornis hebt, dan heb je vaak zelf al heel lang je eigen handelingsplan gemaakt. Je ervaart het dan thuis vaak niet eens meer als iets bijzonders. Het is een gewoon onderdeel van de opvoeding geworden. Ik leg mijn zoon al zijn hele leven heel veel uit. Hij heeft veel behoefte aan diepgaande verklaringen. Hij kan elke tegenslag prima verwerken, als hij maar een goede uitleg krijgt. Pas door reacties van anderen, heb ik ontdekt dat dit niet normaal is. De meeste kinderen kunnen halve antwoorden en nee gewoon verwerken. Die van mij heeft meer nodig, dus dat krijgt hij ook. Onze zoon is na een paar uur spelen met leeftijdgenoten uitgeput van al dat sociale gedoe. Ik bouw dus al heel lang rust voor hem in. Je kind toestaan dat hij zich terug mag trekken op zijn kamer is heel slecht. Dat heb ik al vaak genoeg gehoord.

Om erachter te komen wat je dan precies anders doet dan de school, zou je vooral veel moeten praten met andere ouders.

Iets soortgelijks geldt voor school. Brasso heeft geen probleem op de huidige school. Het meest logische is dan dat de huidige school precies datgene doet wat goed is. Maar het is net als met vitaminen: je hebt niet door wat ze doen, tot het moment dat ze er niet meer zijn.

Brasso: ik zou uitgebreid met de leerkracht allerlei situaties bespreken om te ontdekken of zij nu speciale aanpakken hebben. Om wat voorbeelden te geven: onze zoon mocht tijdens de overblijf een boek lezen in plaats van verplicht buitenspelen. De coördinator was een verstandige vrouw, die ontdekte dat zoon moe was van zich een hele ochtend sociaal gedragen in de groep. Zij ontdekte ook dat hij zijn sociale accu juist oplaadde als hij een uur met een veel te moeilijk boek in een hoek mocht zitten.
Hij had een terugtrekplek voor als de drukte hem teveel werd. Dat waren allemaal zaken die de school allang geregeld had, lang voor er sprake was van een diagnose. Ze zagen dat hem dit hielp, dus ze deden het.

Als de school klaagt, Evanlyn, dan kun je hen vragen om voorbeelden van problemen te noemen. Je kunt dan doorvragen op de situatie. Tegelijkertijd kun je dan bedenken hoe jij met een soortgelijke situaties met je kind zou reageren. Als de school wel een probleem heeft en jij niet, dan is het antwoord vermoedelijk dat jij iets anders doet dan zij. En dan heb je een stukje van dat handelingsplan te pakken.

Dat de school overigens een AB-er weert, vind ik wel schokkend. Er is dus een LGF, maar de school weigert medewerking. Schandalig.