Andere kind ook laten onderzoeken?

hier

Wij hebben dat (nog) niet gedaan.
Dochter gedijt tot nu toe goed van de benaderingswijze die bij onze zoon ook werkt. Voor medicatie zijn de problemen bij lange na niet heftig genoeg.

Omdat ze toch wel wat worstelt met haar zelfbeeld "waarom ontglipt me dit toch iedere keer', hebben we het met haar wel vaak over adhd. Ze herkent ook veel in de ervaringsverhalen van volwassen vrouwen met adhd op twitter en tumblr. Maar tot nu toe is deze herkenning voldoende voor haar. Ze heeft nog geen behoefte aan een professionele diagnose. Onze werkdiagnose is genoeg voor haar.

begeleiden

Ik zou haar niet laten onderzoeken maar wel zorgen dat je eigen vaardigheden en kennis toenemen. Kinderen met autisme worden makkelijk met onbegrip omringd en ontwikkelen daar vaak foute strategien door. Ja zeggen, om er vanaf te zijn, en dan nee doen, en dan van 'liegen' beticht worden. Sociaal wenselijk gedrag. Niet realistische opvattingen over de gang van zaken en daardoor voor andere mensen foute representaties en verhalen over situaties. Ze kunnen makkelijk verdwalen. Ik heb er nu een paar ontmoet en ik vind het gewoon verdrietig. Want om daar vanaf te komen is heel erg moeilijk. En het maakt de begeleiding als er echt iets is ook veel moeilijker.
Met name zijn kinderen die niet zelf een intuitieve tegenreactie hebben geneigd meer te imiteren van anderen. En dan maakt het geen verschil wie ze dan imiteren.
Het is in elk geval handig om goed uit te zoeken waar ze nu tegenaan loopt en wat dat dan precies is. Want waarom raakt ze afgeleid in de klas? Wat gebeurt er dan? Is de stof te saai? Of snapt ze juist niet wat er van haar gevraagd wordt?
Je kunt haar dat vragen en dan wordt je vanzelf wat wijzer over de manier waarop ze denkt.
In elk geval is het belangrijk om je kind de signalen van dreigende overprikkeling te leren herkennen zodat ze uitbarstingen kan leren voorkomen. Ook leren hoe ze daarmee om kan gaan.
Dat kun je zelf als je daar voldoende zicht op hebt en anders kun je daar voor haar hulp bij zoeken.
Mijn zoon heeft veel gehad aan haptotherapie en mindfullness. En omdat hij wist dat hij autisme heeft kon hij daar zelf ook over nadenken hoe hij daar zelf mee om kon gaan, met onze hulp.
Er zijn veel praktische strategien, als een rustige plek zoeken in de klas. Je pauze met een wandeling benutten en niet op een schreeuwerig schoolplein blijven staan. Op tijd naar bed, zonodig 's middags uit school even slapen of iets rustigs doen.
Heel lang gingen de kinderen uit school verplicht naar hun kamer om even bij te komen.
Niemand mocht ze dan storen, zelfs ik niet, zelfs niet even aankloppen.
Maar ook hebben we een oud kastje. Als het echt allemaal overgelopen is op een dag kan zoon thuis komen en die kast een enorme dreun verkopen. Dat gebeurt misschien 1x per jaar. Maar dan heeft hij zich extreem moeten in houden.
Dus nee, een diagnose lijkt me niet, maar wel je verdiepen in de andere manier waarop een kind denkt en reageert en oplossingen zoekt.

Herkenning

Ik had je verhaal geschreven kunnen hebben. Hier een zoon met pdd-nos en een disharmonisch profiel. Zijn broertje is een sociaal, over het algemeen een vrolijk en gezellig kind. Maar vertoont sinds een tijd(2 jaar ongeveer)gedragingen die zijn broer ook heeft en met name zijn driftbuien zijn heftig.
In eerste instantie dachten wij dat school te moeilijk voor hem was. Na onderzoek van het onderwijscentrum bleek zijn profiel disharmonischer dan dat van zijn broer. School blijft lastig maar juf doet haar best.
Toch hebben wij en de hulpverleners die ons met oudste hielpen besloten om verder onderzoek te doen. Het was duidelijk dat jongste niet lekker in zijn vel zit. De vraag is alleen of dat bij hem van binnenuit komt of dat het door de thuissituatie komt. Broer is een half jaar opgenomen geweest waar broertje het heel moeilijk mee heeft gehad. Ook is de relatie tussen de broers niet optimaal mede door de gedragsproblemen van oudste. Tel daarbij op dat deze problemen er ook voor zorgden dat het thuis niet altijd even gezellig was/is.
Toch denken wij en de hulpverlening niet dat jongste een stoornis heeft en hebben we besloten nog niet te testen. Wel zijn er gesprekken met hem geweest. We zijn nog aan het wachten op de conclusie van deze gesprekken. Aan de hand daarvan, beslissen we verder.