'Als ik net doe of het er niet is, hoef ik het niet te doen' oftewel, hoe krijg ik zoon actiever?
Mijn zoon van bijna 14, ADD, in 2 atheneum ontbreekt het ten enen male aan doorzettingsvermogen. En hij kan niet omgaan met huiswerk dat niet in Magister staat. En dat samen zorgt soms voor enorme toestanden bij ons thuis.
School denkt en werkt al heel goed met ons mee wat betreft het huiswerk in Magister zetten, maar van de week vond ik bij het opruimen van zijn bureau toch een lijst van begin dit jaar voor het vak Nederlands. Hij had begin oktober een boekverslag in moeten leveren. Zucht... Natuurlijk heb ik het er met hem over gehad, want ze moesten in de klas met dat boekverslag werken, dus het moest hem opgevallen zijn dat hij een boekverslag had moeten maken. Hij vertelde dat hij het inderdaad wel wist , maar dat 'vergeten' was dat aan ons te vertellen.
Dit soort dingen gebeurt dus (veel) vaker. En ik herken de neiging ook bij mezelf (deadlinewerker noem ik dat dan maar). Maar waar ik uiteindelijk toch wel aan de slag ga, doet hij dat dus niet uit zichzelf. En hij snijdt zich er keer op keer mee in de vingers... Hoe kan ik hem helpen voortaan toch zelf dat initiatief te nemen? En hoe kan ik hem zover krijgen dat hij zelf bij ons aanklopt om hulp? Of op een docent afstapt om te vragen of hij uitstel kan krijgen? Dat hij dingen voor zichzelf regelt? Dat we hem niet met alles achter de broek hoeven zitten? We zitten er met huiswerk zoveel mogelijk bovenop, maar het kost ons zoveel energie om hem aan het werk te krijgen!
Het liefst was hij vanochtend vanwege dat boekverslag niet naar school gegaan. Huilen, roepen dat hij zich niet lekker voelt. Aan de ene kant breekt je hart, want het is geen onwil van hem, maar aan de andere kant wil ik hem ook heel graag een keer flink door elkaar rammelen en hem een peper in zijn r**t duwen. Ik heb al moeite genoeg mezelf steeds op te peppen en aan de gang te houden, als ik hem ook nog moet voortduwen...
Iemand suggesties hoe hiermee om te gaan?
briefje
Je zoon lukt het niet zelfstandig. School laat hier ook steken vallen, staat het weer niet in magister. In zo'n geval geef ik mijn kinderen een briefje mee dat het niet gelukt is en de vraag om een nieuwe afspraak te maken met kind. Dan controleer ik dezelfde dag of de leerkracht het briefje gehad heeft (zoon of dochter stopt dat op mijn aanwijzing in de agenda bij de dag dat het contact met de leerkracht is) en of er een goede oplossing voor gekomen is en of die in de agenda staat.
Actiever
Dat zou ik ook weleens willen weten hoe je dat voor elkaar krijgt dat kinderen actiever worden en zelf initiatief nemen en meer overzicht houden. Ik kan dan overzicht wel houden dus zolang ze dat niet zelf kunnen help ik ze daarbij en leer ze dat ze het steeds opnieuw kunnen doen. Ik moet zeggen dat mijn kinderen inmiddels 15 en 17 veel minder steken laten vallen, het zal ooit een keer goed komen. Maar ook dat bijvoorbeeld dochter daar zonodig gewoon even steun bij krijgt van haar mentor. Zonder drama of straf.
Bij het handje
Sorry hoor, 2 atheneum en als het niet in Magister staat doet hij het niet? Moeten de kinderen tegenwoordig tot 6 atheneum als kleuters behandeld worden? Ik vind dat van kinderen op het VWO een grote mate van zelfstandigheid verwacht kan worden, anders gaan ze maar naar de Havo waar het langer schools is.
En ja, ik heb zelf kinderen, vier, op het gymnasium en op het atheneum. In het eerste jaar leren ze plannen, luisteren naar de docent als die na de bel nog even snel het huiswerk roept. En zelf initiatief tonen als je denkt dat je iets gemist hebt of naar de tandarts bent geweest. Een van onze kinderen is bijna blind, maar ook van hem verwacht ik die zelfstandigheid en ga ik niet voor elk wissewasje naar de mentor. Werkelijk waar, wat een stel watjes wordt er tegenwoordig gekweekt met al die mensen die maar extra aandacht nodig hebben.
Er zijn al problemen met HBO's die al die kinderen met etiketjes weigeren. En wat te denken van werkgevers die binnenkort een hausse aan jonge mensen met een of andere afwijking aangeboden krijgen. Hebben ze echt geen zin in. Misschien moeten de ouders maar eens ophouden met voor iedereen een eigen manier van benaderen te vragen. Volgens mij worden de scholen er gek van. We leven nu eenmaal in een maatschappij waar de grote gemene deler de norm is en misschien moeten meer mensen proberen zich daaraan aan te passen in plaats van steeds een nieuwe uitzondering te willen zijn.
lekker makkelijk Ardenne
Kinderen met dit soort uitdagingen halen het dan gewoon niet. Die stromen af en of komen zonder diploma van school. Ze hebben gewoon meer tijd nodig om een aantal vaardigheden aan te leren of te leren compenseren. Meer tijd dus, geduld en instructie hoe ze dat kunnen oplossen. Je kweekt juist watjes en afhakers als je ze niet helpt.
blind
Blind is een handicap wil niet zeggen dat je kind dan problemen heeft met aandacht, dat is weer een andere uitdaging. Maar je gaat een kind dat blind is ook niet vragen om een boek te lezen. Zo vraag je van een kind met ADD ook niet dat het spontaan georganiseerd doet.
Hier
Mijn zoon heeft een map in zijn tas zitten. Elk papiertje wat hij gedurende de dag krijgt stopt hij daar in. Elke dag kijk ik samen met hem de map en zijn agenda na. Samen met hem maak ik dan een schema voor wanneer hij wat moet doen. Ik controleer ook dat hij dit inderdaad doet. Natuurlijk mist hij wel eens wat (niet opgeschreven, vergeten). Soms kunnen we het achterhalen bij klasgenootjes (als hij altijd huiswerk voor wiskunde opkrijgt en opeens een week niet dan belt hij een klasgenoot om te checken of er echt geen huiswerk was). Het komt ook wel eens voor dat er inderdaad iets is wat echt vergeten wordt. Dan moedig ik hem aan om naar de leraar te gaan en het eerlijk uit te leggen. De meeste leraren zijn coulant en geven hem extra tijd. De reden dat ze coulant zijn is omdat zoon echt heel oprecht is met dingen. Hij vergeet het echt en het is geen smoesje. Als de leraren niet coulant zijn dan maar een keer een onvoldoende. Het komt gelukkig niet zo vaak voor omdat het systeem van alles checken goed werkt.
Hier
Onze dochter van 17 (met hele goede cijfers, duidelijk een vwo leerlinge, Ardenne), heeft inmiddels haar zaakjes aardig op orde. Maar ze vindt het werkelijk vreselijk om leerkrachten aan te spreken om ze iets te vragen.
Dat is een soort van sociale angst en onzekerheid. Dat is iets wat ze dus nog duidelijk moet leren. Kan het dat bij jouw zoon dat ook meespeelt?
Hoe doet je zoon het in winkels en dergelijke? Onze dochter vindt dat ook moeilijk. Tegenwoordig ga ik dan met haar mee en geef ik haar morele support. Ze moet het nu wel zelf zeggen van mij. Langzamerhand gaat ze het steeds beter leren. Maar ik moet haar echt nog coachen er in.
Anne, Jillian en Schooltas
Dank voor jullie input. Dit soort praktische dingen, als zo'n speciaal mapje, daar kan ik wat mee. Ik was er zelf nog niet opgekomen, maar die ga ik introduceren. En inderdaad, school laat zeker nog wel eens een steek vallen, maar het wordt al beter. De leerkracht in kwestie was gelukkig ook heel coulant, we hebben tot volgende week vrijdag respijt gekregen omdat ze van zijn probleem weet. Dus dat is heel fijn. Zoon ook opgelucht, ik heb met hem afgesproken dat we het dit weekend afmaken zodat hij van zijn kant laat zien dat hij zich echt in wil zetten.
Schooltas, jouw dochter en mijn zoon zijn wat dat betreft precies hetzelfde. We oefenen dus ook vaak, ik stuur hem met regelmaat naar de supermarkt omdat ik wat 'vergeten' ben en ik merk dat hem dat verder helpt. Maar op school voor zichzelf dingen regelen valt hem erg zwaar. Een klasgenoot bellen als we het idee hebben dat hij wat gemist heeft is een drama. Letterlijk, met huilbuien en al. Zo moeilijk om te zien. En natuurlijk prijzen we hem de hemel in als hij iets voor elkaar heeft gekregen, maar mèn, ik zou hem ook af en toe met liefde een schop onder zijn kont geven 
. Gebeurt ook wel eens, moet ik zeggen. Ook mijn geduld is niet onuitputtelijk...
Maar goed, even van me afschrijven heeft al opgelucht en we hebben ook nog eens een praktisch uitvoerbare tip, dus ik ben blij!
Engeltje
Ardenne
Ik heb eerst een paar keer tot 10 geteld en AnneJ haar reacties bewonderd voor ik een reactie op jou kon schrijven. Ik vind het namelijk erg kwetsend dat je de handicap van mijn zoon zo neerbuigend afdoet als aanstelleritis. ADD is net zo goed een handicap als de slechtziendheid van jouw kind. Dat kind probeer jij (en school mag ik aannemen) zo goed mogelijk te helpen zelf de weg in het leven te vinden. Dat doe ik dus ook met mijn zoon. Want zoals jouw kind niet goed kan zien, kan mijn kind niet goed plannen, zijn aandacht ergens bij houden en voor zichzelf opkomen.
Heel eerlijk gezegd weet ik niet wat vervelender is. Dat iemand slecht ziet is voor de omgeving namelijk heel duidelijk. Als je ADD hebt is dat aan de buitenkant niet te zien. En misschien wel juist omdat hij intelligent is, zijn de verwachtingen van de omgeving vaak behoorlijk hoog. Gelukkig begrijpen school en zijn ouders dat hij niks opschiet met 'op zijn bek gaan' of afstromen. Daar krijg je maar gefrustreerde kinderen van namelijk. En daar heeft werkelijk niemand wat aan.
Ik wens je veel sterkte met het begeleiden van jouw kinderen. Ik hoop dat je met mijn reactie (en die van AnneJ) in je achterhoofd ook wat begrip kunt opbrengen voor kinderen en ouders met andere uitdagingen.
Engeltje
Ardenne
Als zeer slechtziende ervaringsdeskundige MET een kind met iets (geen adhd oid) ben ik mij er zeer van bewust dat mijn dochter het veel zwaarder heeft op school en met schoolwerk dan dat ik het ooit heb gehad.
OT: Goh ja?
Is ADD een handicap? Ik las laatst ook zoiets over ADHD, en dat kwam wel aan zeg. Ik heb mijn dochter namelijk nooit zo bekeken en het kost me ook werkelijk moeite om haar zo te zien. Voor mij is ze gewoon zoals ze is.
Inhoudelijk hebben jullie natuurlijk helemaal gelijk, van iemand met ADD eisen dat hij gaat plannen is net zo onzinnig als van een slechtziende te eisen dat hij een stukje tekst hardop voor leest.
Toch doet dit besef mij wel zeer. Zou een moeder van een slechtziende dat nu ook zo voelen? Het klinkt zo zwaar namelijk... handicap
mwah, handicap...
Op het symposium van Balans, zei een neuropsycholoog, dat je bij adhd (ass?) niet eens kunt spreken van een stoornis.
Je kunt wel spreken van een gestoorde ontwikkeling. De hersenen leren bij tot je 23e. Op een onregelmatige, onvoorspelbare manier. Veel kinderen met een stoornis, zullen uiteindelijk toch de vaardigheden kunnen leren, die maken dat ze 'normaal' kunnen functioneren in de maatschappij.
Om dat te kunnen leren, hebben ze JUIST in hun puberteit, misschien wel tot hun 23e de juiste omstandigheden nodig om te kunnen leren.
Dus de juiste balans tussen aan de ene kant uitdaging en leermomenten, aan de andere kant hulp waar nodig. Niet naar de kalenderleeftijd kijken, niet naar de intelligentie kijken. Maar verwachten en aanleren wat op dat moment bij het kind past. Bij geen een kind, zal de balans op dezelfde plek staan. Er is een individueel plan nodig.
Wat wij hier doen: elk probleem opknippen in deel problemen, dan kijken hoe je het zelf doet, en dan stukje bij beetje aanleren.
Het is onzinnig om een kind maar op zijn bek te laten gaan. Daar leert een kind helemaal niets van. Alleen misschien dat hij beter maar niet meer kan proberen. Het is even onzinnig om een kind te smoren in hulp en alle kreukels maar glad te blijven strijken. Want 'hij is 'gehandicapt' hij zal het toch nooit kunnen'. Op het symposium heb ik geleerd dat je dat echt niet kunt zeggen. Daarvoor zijn de hersenen te onbegrepen. Is de ontwikkeling van het brein te complex. Door frustraties/uitdagingen leer je. Dus als je alle frustratie weghaalt, belemmer je het leervermogen van het kind.
Wij hebben thuis een exemplaar, waar het stukje tussen 'te gefrustreerd zijn om iets te kunnen leren' en 'behoefte hebben aan dingen zelf uitzoeken', flinterdun is. En dat is vermoeiend. Daarom kijken we regelmatig terug. En dan zien we waar we vandaan komen en waar we vandaag zijn. En dan zien we dat hij leert, groeit.
uitdaging Ginny
Ik vind het altijd wel mooi hoe de Amerikanen dat formuleren met 'challenged'. Ik noem het ook uitdaging. En we hebben allemaal uitdagingen in ons leven. Het is allemaal natuurlijke variatie, alleen soms is de mainstream wereld wat lastig om mee om te gaan. Daar moet je wat mee. En dat doe je dan. Voor mij is het zo veel makkelijker als je wel weet hoe het zit.
bah
Ik lees mijn stukje hierboven terug en zie dat het net lijkt alsof ik denk dat ieder kind met een gestoorde ontwikkeling, 'normaal' kan worden. (net of dat het hoogste goed is, 'normaal' zijn)
Maar dat is niet zo. Je kunt alleen niet van te voren voorspellen wat je kind nu wel of niet precies zal gaan leren. Dat wil ik benadrukken. En daarom moet je kijken naar de mogelijkheden en niet zo zeer naar de beperkingen.
Ik vond dit zo inspirerend: http://www.wetenschap24.nl/programmas/labyrint/labyrint-tv/2013/oktober/Temple-Grandin.html
Natuurlijk is niet iedere ass-er als deze vrouw. Maar het bewijst wel, dat het niet altijd van te voren te voorspellen is, hoever iemand kan komen.
het gaat niet om woord
Een moeder van een kind dat slechtziend (of blind) is, moet accepteren dat wat haar kind heeft, visueel gehandicpt genoemd wordt. Daarmee verandert de slechtziendheid natuurlijk niet.
In het geval van ADHD is er sprake van een spectrum, blinkende en doffe medaillekant en er zijn zoveel handvatten voor de omgeving, voor de persoon zelf, dat er goed mee te leven valt. In sommige gevallen is vinden wat werkt, zo lastig dat het wel een handicap kan lijken. Nou, en? Het woord verandert de adhd niet.
Dus, ik vraag me af of de acceptatie en rouw afgerond is als je valt over het woord of als je je moet afzetten tegen wat in de volksmond nu echt een handicap is. Dat bedoel ik niet als verwijt.
Terechte vraag drinkbeker
Ik dacht dat ik de fase van rouw en acceptatie inmiddels wel afgerond had, maar als één woord me zo kan raken ga ik daar wel aan twijfelen ja. Ik zet me nergens tegen af en val ook nergens over. Het kwam nogal binnen en ik probeer mijn gevoel tegen het licht te houden.
Ik zie haar ook echt niet als gehandicapt. Dat ze een uitdaging heeft vind ik beter te verteren, vooral ook omdat we die met zijn allen hebben.
En ik vraag me werkelijk af wat 'gehandicapt' nu echt is. Behalve een beladen woord.
ADD
Hier ook een zoon met ADD, die vergelijkbare dingen had in 2 VWO. Geen onwil, maar hij had veel begeleiding nodig. Dus ik heb hem helpen plannen: samen met hem met zijn agenda gaan zitten, een groot whiteboard aangeschaft en daarop een schema van de volgende 2 weken gezet. Meedenken hoelang hij erover zal doen om iets te maken en te leren en dan per dag opschrijven wat hij moet gaan doen.
Als er geen huiswerk in zijn agenda stond voor een bepaald vak moest hij een klasgenoot bellen of mailen of er iets opgegeven was.
Ik werd er gestoord van, het was zoveel werk! maar nu, in 5 vwo, doet hij alles zelf (bijna).
Verkeerde woordkeus
Toch nog te snel gereageerd blijkbaar 
. Ben het met jullie eens dat handicap niet het goede woord is. Wat ik bedoelde te zeggen is precies wat Ginny en Schooltas beter verwoorden. Je kunt niet van hem verwachten iets te doen wat hij (fysiek, echt) niet kan. Het verschil is natuurlijk dat iemand met ADD in de loop der tijd wel vooruitgang kan boeken op verschillende vlakken (dat hoop ik tenminste, we zien ook zeker dat hij leert en groeit) en een slechtziend kind zal niet beter gaan zien.
De parallel zit hem naar mijn idee in het feit dat beiden niet 'over gaan'. ADD verdwijnt niet, dat hou je ook je hele leven, net als slechtziendheid of doofheid. Je leert alleen wel strategiën aan om ermee om te gaan. Maar ik neem aan dat dat ook geldt voor lichamelijke beperkingen als slechtziendheid.
Zo beter verwoord?
Engeltje
Engeltje
Het was voor mij duidelijk dat je het zo bedoelde. ADD en Slechtziendheid hebben met elkaar gemeen dat er mee te leven valt met het juiste gereedschap.
Misplaatst
Ik ben al een paar keer opnieuw begonnen met een reactie geven, maar wil alleen even kwijt dat ik het een totaal misplaatse reactie vind van Ardenne.
Ik sluit me helemaal aan bij de antwoorden van AnneJ.
Kort, krachtig en precies zoals het is.
Nou
'Watjes kweken'. Zaag van dik hout nog wat planken zou ik zeggen.
Als adhd'er ben ik zelf voor mijn werk volkomen afhankelijk van mijn mobiel. Iets in een schriftje schrijven of een een geeltje werkt niet.
Opdracht? Ik stuur mezelf direct een mailtje. Zo raakt er niks zoek.
Tip voor je zoon?
Loes
(Best een watje)
Hier het watje aller watjes
Slim kind, geen handicap dan wel uitdaging, niks aan de hand,beetje lui en zorgeloos. En ik heb haar ein-de-loos begeleid. Ik hou namelijk van d'r. Nu heeft ze het opgepakt en doet ze het zelf, en haar resultaten zijn uitstekend. Natuurlijk had ik haar ook kunnen laten afstromen, maar dat doe ik dus lekker niet. Wat haar werkgever later van haar vindt, mag hij/zij zelf weten.
