Als communiceren een probleem is (zoon 17 jaar)
Onze zoon van 17 is dit jaar met heel veel enthousiasme begonnen aan een MBO-opleiding.
Na een maand onderwijs was er een voorlichtingsavond voor de ouders en kregen wij en passant heel dringend gemeld dat hij erg stil is, niet om feedback vraagt en dat dat echt anders MOET. Geschrokken en verdrietig dropen wij af naar huis. Natuurlijk herkennen we wat er gezegd werd, maar het deed opnieuw veel pijn, omdat je de bui alweer voelt hangen.
Ter info: start op de HAVO, afgestroomd naar MAVO.
Hij is op een leeftijd van 9 jaar gediagnosticeerd met PDD-nos, maar dat hebben wij heel bewust niet gemeld op DEZE school, omdat er op de vorige 2 VO-scholen geen hulpvraag vanuit school kwam over hem. Hij is een superlieve jongen die rustig is en goed luistert en niemand in de weg zit. Duidelijk was wel dat hij moeilijk te peilen en doorgronden is en een man van weinig woorden is. De vraag van deze school was: vindt hij het wel leuk? Zo pijnlijk als je thuis een en al enthousiasme hoort/ziet!
Hij heeft vroeger goede psychische begeleiding gehad m.b.v. een sociale vaardigheidstraining, maar de aard van het beestje blijft natuurlijk bestaan.
Brand ons a.j.b. niet af om het niet melden, we wilden het proberen hem zonder melding door deze school te loodsen, omdat niemand ons verder kan helpen bij zijn onpeilbaar en stil zijn. Bovendien is hij de laatste 3 jaren zo enorm gegroeid op sociaal-emotioneel gebied, dat we dit wel aandurfden.
Mijn grote vraag aan jullie is: heeft er iemand een goede tip hoe we hem wel kunnen helpen?
En wat doen we als hij inderdaad van deze opleiding af moet die hij ZOOO leuk vindt?
En nogmaals: probeer a.j.b. een beetje begrip te hebben voor onze keuze, we zijn immers allemaal ouders die het naar beste kunnen opvoeden en jullie zien alleen een paar woorden staan en niet onze zoon. Het is moeilijk om goed en treffend te schrijven hoe hij en de situatie precies is.
ik snap het heel goed
Heidi, ik snap het heel goed.
Onze dochter van 17 zit in 6 VWo en gaat volgend jaar studeren bij een bètastudie met heel veel 'nerds'. Ze heeft naast dat ze buitenshuis heel stil is ook een handicap die het studeren knap lastig maakt. We hebben haar nooit laten testen op een aandoening als autisme of zoiets, maar zij heeft er wel trekken van, zeg ik als leek. Maar we kunnen toch niks met een diagnose. Het andere probleem is veel groter en vergt meer aandacht en aanpassingen.
Ik herken het zo bij mijn dochter. Als we bij onbekenden zijn, zegt ze alleen wat als iemand een vraag stelt, maar ze snapt maar niet dat het etiquette is dat ze dan ook een vraag terug stelt. Dan zegt ze: "maar het interesseert me toch niet hoe hun vakantie was". En als ik dan uitleg dat het die ander ook niet interesseert hoe haar vakantie was, dan snapt ze al helemaal niks meer van het feit dat die ander haar die vraag stelde. En thuis, kletsen, kletsen, kletsen, situaties analyseren, mensen analyseren, dus de interesse in sociaal verkeer is er op een of andere manier toch.
Zou je in dit geval niet toch met de opleiding kunnen praten? Tegenwoordig moet iedereen maar goed gebekt en sociaal zijn, terwijl in het bedrijfsleven er ook mensen nodig zijn die fijn op de achtergrond hun werk doen. Als ze weten dat hij stil is en er niets aan kan doen, maar wel goed meedoet maar dat minder uit, hebben ze er misschien toch meer begrip voor.
toch zeggen?
Wat belemmert je om geen open kaart te spelen? Misschien geeft het school meer inzicht en levert het begrip op als ze weten dat er een reden voor is. Anders wijten ze het misschien aan onwil.
Heidi*
Ik begrijp jullie keuze heel goed. Ik heb zelf net besloten om de diagnose van mijn zoon over enkele maanden niet mee te delen aan de VO-school waar hij heen zal gaan. Ik ga ook het schooldossier erop napluizen en alles eruit laten halen wat daarnaar verwijst. Om dezelfde reden als jullie indertijd.
Ik vind het niet zo duidelijk waar volgens de opleiding het probleem ligt. Hij is stil, oké. Zo zijn er meer. Hij vraagt niet zelf om feedback. Poeh, dat deed ik op die leeftijd ook niet, is dat een belangrijk criterium voor geschiktheid voor deze opleiding? Is dit echt alles, of speelt er meer? Ze hebben blijkbaar ten onrechte de indruk dat hij niet gemotiveerd is? Hoe zijn zijn resultaten? Is hij altijd aanwezig, is hij dan ook op tijd? Levert hij net werk af? Als dat allemaal goed gaat, zou je (lees: school) daaraan toch moeten kunnen zien dat het aan zijn inzet niet schort.
Hoe ziet hij het zelf? Ervaart hij zijn teruggetrokkenheid ook als een probleem of zit hij eigenlijk wel lekker in zijn vel?
Ik weet niet goed wat de mores zijn bij een vervolgstudie (mijn oudste is pas 13). Maar ik denk dat ik een persoonlijk gesprek zou aanvragen met mentor/studiebegeleider nav deze feedback. En daar zou uitleggen (of zoon dat zoveel mogelijk zelf laten doen) dat de aard van het beestje is dat hij terughoudend is, maar dat ze aan zijn verdere inzet kunnen aflezen dat hij zich er als een vis in het water voelt. En verder zou ik dan graag heel concreet horen wat nu eigenlijk het probleem van school is. Laat hen maar duidelijk en precies vertellen waarom hij dat vak niet zal kunnen uitoefenen met zijn introverte inborst.
En no way dat ik nu alsnog met die oude diagnose op de proppen zou komen. Ik zie niet in hoe hem dat nu verder zou helpen.
Bij dit alles heb ik aangenomen dat het probleem niet ernstiger is dan wat je hierboven schetst. Hij geeft wel antwoord op vragen? Is beleefd genoeg? Kijkt mensen aan, geeft ze een hand? Kan een presentatie geven/spreekbeurt houden als dat nodig is?
Vervelend hoor, ik zou van zoiets ook wakker liggen!
diagnose
Ik ken de ins en outs natuurlijk niet en kan me niet voorstellen dat 'alleen stil zijn' een onoverkomelijk probleem is. Er moet meer zijn, misschien kan je dat toelichten.
Ik snap je terughoudendheid ook heel goed. Heb zelf een kind met diagnose. Maar ik weet ook uit eigen ervaring dat open kaart spelen soms veel meer begrip oplevert voor de situatie. Zeker als je ook ondersteuning vanuit school verwacht.
Snap het niet
Ik snap de opleiding niet (ik snap jullie wel!). Waarom zou het een groot probleem zijn als een eerstejaars MBO student gewoon stilletjes studeert? Is het een studie die veel samenwerking vraagt, en loopt het daar spaak? Levert hij opdrachten niet in? Wordt er gevraagd om zelfreflectie en doet hij daar niet aan mee? In dat geval zou ik daar specifiek naar vragen en op focussen, en uitleggen dat hij daar moeite mee heeft (daar heb je geen diagnose voor nodig, er zijn zoveel kinderen - en volwassenen - die dat moeilijk vinden). En misschien heeft hij gewoon niet begrepen wat er van hem verwacht wordt? Ik vind het echt zot dat 'niet om feedback vragen' reden zou zijn om de opleiding niet te mogen doen.
Wat is het voor opleiding?
Ik kan me voorstellen dat bij bepaalde opleidingen het niet zo handig is om heel stil te zijn en niet om feedback te vragen. Ik vind dat eigenlijk niet zo erg dat je daar zo van moet schrikken en verdrietig van moet worden.
Het is zaak om met een mentor of iets dergelijks een gesprek aan te gaan en te praten nu. Als je niets zegt kan dit verkeerd aflopen, met een beetje uitleg kan het goed komen tenzij het een opleiding is die echt totaal niet bij zijn karakter past (ik ga even geen voorbeelden bedenken) omdat hij nooit een stage goed door zal komen.
vervelend
om dit bij een voorlichtingavond te horen, al kan ik me voorstellen dat je niet meer als ouder op gesprekken komt op mbo.
Ik zou een afspraak maken en een beetje tolken, uitleggen dat hij juist zo enthousiast is maar dit anders uit. En idd proberen knelpunten heel helder te krijgen.
Moet
'Na een maand onderwijs was er een voorlichtingsavond voor de ouders en kregen wij en passant heel dringend gemeld dat hij erg stil is, niet om feedback vraagt en dat dat echt anders MOET.
'Blijkbaar heb je daaraan gekoppeld dat hij anders van school wordt gestuurd. Is dat zo? En waarom zou dat zo zijn, waar komt die 'eis' dan vandaan?
Is het reëel om te verwachten dat de jongen anders kan? Of is het realistischer om te verwachten dat de school haar 'eis' verandert, als de school zou weten wat er aan de hand is? Wil je je kind veranderen, of wil je dat de school hem kansen geeft.
Je hebt een duidelijke keuze gemaakt, maar zou je de prijs van die keuze ook accepteren als het zou betekenen dat hij daardoor van school af zou moeten (wat ik overigens vreemd vind)?
Het lijkt mij in elk geval belangrijk dat de school weet, dat zoon dan wel stil is, maar dat hij het juist heel erg leuk vindt.
Tsjor
concreet
In gesprek met school is het belangrijk om concreet te blijven. En dat is lastig, want in mijn ervaring hebben die gesprekken enorm de neiging te verworden tot een gezellig theekransje, waarna dan toch een vervelende beslissing wordt genomen. Wat zijn de concrete problemen met de leerstof? Of is hij alleen maar "raar"? Dat laatste zou geen probleem moeten zijn. Je kan proberen weg te komen met de uitleg: hij is verlegen, dus vindt hij het lastig om feedback te vragen. Het is misschien handig als jullie hem daarin op weg helpen door het voorlopig zelf aan te bieden. Enzovoorts.
Ik zou wel alsnog met je verhaal komen als hij van school gestuurd dreigt te worden.
Ondersteuning zoeken via decanaat
Ik raad je dringend aan om hiermee naar het decanaat van de opleiding te stappen. Zij kunnen denk ik wel tips geven.
ik had onlangs eigenlijk toevallig een gesprek met een decaan van de HAN (hogeschool Nijmegen), en zij vertelde me dat er steeds meer studenten komen met autisme. Veel ervan mislukken helaas op hun opleiding, maar zij vertelde dat dat vrijwel altijd degenen zijn die geen begeleiding hebben! Met studenten die begeleiding hebben gaat het over het algemeen veel beter.
Als ik jullie was, zou ik gaan zoeken naar een begeleider voor je zoon. Kijk eens hier... http://www.hum.leidenuniv.nl/taalwetenschap/voorzieningen/studeren-met-een-functiebeperking.html
Er zijn veel meer van dit soort mogelijkheden. Ik verwacht dat het decanaat jullie wel kan helpen. Ik zou me niet teveel zorgen maken over vragen vanuit school (waarom niet eerder gemeld, bijv.). Het heeft nooit gespeeld op de VO-scholen en jullie hadden niet verwacht dat het nu zou spelen. Een MBO-opleiding doet veel meer beroep op sociale vaardigheden, en daar loopt jullie zoon NU tegenaan, eerder niet!
Maak je nog niet al te veel zorgen. Ik zou me ook niet al te verdrietig voelen. Dit is jullie zoon, en hij is goed zoals hij is. Voor deze opleiding zijn echter vaardigheden nodig die hij (nog) niet bezit, en daar gaan jullie hem mee helpen!
Ik herken het wel, en het zijn ook wel mijn zorgen. Mijn zoon met Asperger zit in 3VWO, en het gaat eigenlijk prima. Maar het is redelijk bekend dat een studie weer heel andere eisen aan iemand stelt. Daarnaast stelt een studie aan alle nieuwe studenten veel en hoge eisen, er zijn gewoon sowieso veel studenten die afvallen.
Beetje raar gesteld
dat er meer studenten komen met autisme. Ik bedoel eigenlijk, meer studenten van wie bekend is (bij de opleiding of bij de school/uni) dat zij autisme hebben. Het is dus ook bij die opleidingen geen vreemd fenomeen of zo.
En waarom zouden we je afbranden om jullie keuze het niet te melden? Afhankelijk van hoe onze zoon is als hij gaat studeren gaan wij het misschien ook wel helemaal niet melden. Ik snap juist heel goed je overweging om het niet te melden.
Als je zoon het zo ongelooflijk leuk vindt, dan gaan jullie er toch voor om hem daar te houden! Het is natuurlijk wel van belang wat voor soort opleiding het is: een studie informatica vraagt heel andere dingen van een student dan een opleiding in de zorg. Dus daar zou ik wel naar kijken.
Wat vindt jullie zoon hier eigenlijk van? Nogmaals, je schrijft dat je verdrietig bent. Probeer dat gevoel niet op je zoon over te dragen.
En dan vraag ik me eigenlijk ook af wat ze precies bedoelen met: het MOET anders? Waarom eigenlijk. Wat houden de lessen dan in? Zijn er supervisie-groepjes bijvoorbeeld, waarin hij geacht wordt een bijdrage te leveren? Moet hij meedoen in rollenspellen, en doet hij dat niet/te weinig? Waaruit bestaat het moeten meedoen eigenlijk.
Nogmaals, ga naar het decanaat. Zij kunnen vast tips geven over instanties die je kunt inschakelen bij het helpen en begeleiden van jullie zoon, in samenhang met zijn studie!
Ondersteuning
Het Expertisecentrum Handicap en Studie biedt ook nuttige informatie, adviezen en handvaten. Zie
http://www.handicap-studie.nl/1_121_Ondersteuning_van_studenten_met_autisme.aspx
Ik zou zeker in gesprek gaan met het decanaat/mentor/studiebegeleider. Aangeven dat hoewel hij wat stil is, hij wel super enthousiast is. En tja, toch aangeven dat hij enkele lichte beperkingen heeft waardoor hij wat meer moeite heeft met bepaalde zaken maar dat deze zijn motivatie en capaciteiten niet in de weg zitten. Er is heel veel extra ondersteuning en begeleiding mogelijk voor studenten met een handicap of beperking. Dit kan hem helpen maar ook de onderwijsinstantie dus het mes snijdt aan twee kanten.
Advies aan begeleiders
Misschien kun je melden dat de opmerking dat hij meer moet vragen niet meekrijgt. Begeleiders kunnen hem helpen door een concretere vraag te stellen wat ze van hem verwachten zodat hij daar aan kan voldoen. Wees spontaan is geen vraag waar hij iets mee kan.
Wel bijvoorbeeld: er is een groepsopdracht, let op dat er taken zijn en dat die goed verdeelt worden. Wat zijn de taken? En wie neemt wat op zich? En als je een vraag hebt, ook al komt die later pas in je op, stel die vraag dan aan degene die erover gaat of aan een studievriend. En let op dat je er dan ook een concreet antwoord op krijgt waarmee je verder kunt.
Zoon vraagt nog wel eens een schriftelijke opdracht met richtlijnen als hij een opdracht niet begrijpt, of een format van de docent.
Inmiddels weet iedereen wel dat hij autisme heeft ook al is hij zonder etiket aan de opleiding begonnen, maar hij heeft gelukkig geleerd om aan te geven wat hij nodig heeft door de begeleiding die hij al gehad heeft.
Het zou goed zijn als je zoon een autismecoach kan krijgen, van school of zelf geregeld, die hem helpt om dit soort momenten met school uit te puzzelen. Daar leert hij van om zelf de puzzels te leggen, door ze voor te bespreken.
Overigens
Ken je deze app:
Wellicht iets voor je zoon? (heeft niets met school te maken, maar is een mogelijkheid om kennis te maken met jongeren die zijn interesses delen).
En die meteen ook laat zien dat je zoon echt niet de enige is die moeite heeft met het sociale aspect.
Ik zit me momenteel echt af te vragen hoezo het een vreselijk probleem is als een student stil en rustig in het lokaal zit...
Enfin, je kunt ook al proberen met hem af te spreken een soort 'targets' te halen. Bv. elke les 1 x de hand opsteken bij een vraag, bv. Ongeacht het vak, hoort erbij, is een vereiste. Zou hij dat dan doen? Met mijn zoon hebben wij dat destijds wel zo afgesproken.
Is dit überhaupt zelf al een keer met jullie zoon besproken, van de opleiding uit? Hebben nieuwe studenten op zijn opleiding een mentor of een soort mentoruur?
Pfffff nu ik de cijfers ook nog zie....
......zakt de moed me helemaal in de schoenen.
Ik heb hem er nog niet over gesproken vandaag, maar uit Magister blijkt dat er een heel veel 0-en en 5-en staan. Een 0 betekent dat je iets niet hebt ingeleverd. Hij heeft nu 5 studiepunten waar hij er eind februari 15 moet hebben. Ik heb het gevoel dat het een gelopen race is en ik heb al een gesprek aangevraagd met school. Dat duurt altijd alleen zo lang!
Ja, er is met hem gesproken en er is al gezegd dat het niet goed gaat. Wij zijn ook met hem in gesprek hoe hij vragen moet stellen, maar het lijkt niet te landen.
Ik ben in mijn paniek al in de 6e versnelling en vraag me af wat moeten we nu als hij in februari te horen krijgt dat hij kan vertrekken? Wat doe je met een kind waarbij de adviezen niet binnenkomem, die geen agenda gebruikt en blijkbaar Magister ook niet al te best?
Ik zeg elke dag tegen mezelf dat alles goed komt, er is immers niemand dood, maar ik weet het gewoon niet meer!!! De paniek slaat mij om het hart, want ik ben zo bang dat het helemaal niet goed komt!
Wat doe je als je kind je met grote ogen aankijkt, ja zegt en nee doet? Een kind die geen agenda gebruikt en begint te zingen: KRO'S Kindertijd,...als je hem een tip geeft? Er lijkt niets te beklijven. Moet ik naar de huisarts en weer een psychisch traject in? Zo ja, welke? Wat doen we als hij straks van school moet?
HELLEPPIE!!!
Even zuchten Heidi....
Het is toch raar dat je kind een psychisch traject in moet omdat hij (nog) niet zelf het initiatief neemt tot het ordenen van zijn leven, daar is hij blijkbaar niet aan toe. Je zoekt uit of er andere drempels zijn of dat niet lukt en dan ga je dat ondersteunen, thuis en op school.
Nou ja, dat is de theorie.
Je kunt een paar dingen doen. Toch naar de school en aangeven dat je kind meer begeleiding nodig heeft vanwege een ontwikkelingsstoornis. Onderwijsconsulenten of andere onderwijs begeleiders vragen je te ondersteunen en te adviseren bij het contact met school.
Ondertussen kalmeer je jezelf en je zoon, voor wie het natuurlijk ook allemaal teleurstellend is en je stelt hem gerust dat het leven nog lang genoeg is. Misschien lukt het wel op deze school, misschien niet en dan zoeken we wat anders, het leven is nog lang genoeg.
Ken je niet een paar verhalen van familieleden met kronkelige opleidingsroutes? Of geen opleiding afgemaakt en toch een leven?
Ik wens je heel veel sterkte. Ik weet wat het is. Denk ik.
ggoed luisteren
je zegt in je openingsposting dat er geen klachten waren van de middelbare school en dat hij goed luistert.
nu zijn er wel klachten en hij luistert niet goed.
dus terug naar square one.
wel de diagnose bespreken en daar hulp bij zoeken. het is ook niet eens 'over' ofzo. het hoort bij hem en heeft voor- en nadelen, zoals elk karakter. En bij opleidingen en nieuwe dingen is dit kennelijk nogal problematisch gebleken. Geen ramp maar wel tijd voor nieuwe aanpak dus.
Ik zou inzetten op een goed eerste jaar op het gebied van wennen aan de opleiding, de eisen en alle stof die hij kan leren en halen, maar wel vragen of hij het over kan doen omdat hij graag wil en hij denkt dat hij het kan. .Maar dat hij meer tijd heeft om het te leren. Als ze dei tijd niet willen geven dan is het dus handig voor een andere opleiding dat jullie met hem er meer bovenop zitten.
gr Angela
REA college
http://www.reacollegenederland.nl/
Het REA college bestaat ook nog en is ook nog een mogelijkheid. Ik ken jongeren die daar opgeleid zijn en nu een goede baan hebben.
Daar heb ik het ook weleens over met dochter. Ze hebben alleen niet de opleiding die zij interessant vind, maar als het nodig is en ze red het hier niet, dan is het wel een overweging waard.
Misschien is het wel mogelijk om van het REA college begeleiding te krijgen voor de huidige opleiding van je zoon? Ik weet niet hoe dat werkt maar dit staat op de website
"Begeleiding bij het ROC
Wil je een opleiding volgen in het reguliere beroepsonderwijs? En heb je nét wat extra ondersteuning nodig? Dan kunnen wij zorgen voor persoonlijke begeleiding vanuit REA College. Je haalt zelf jouw vakdiploma bij het ROC. En de begeleider van REA College kan jou op de juiste momenten een steuntje in de rug geven. Zo vergroot je jouw kans op een diploma."
Maar eerst zien of de school daar zelf mogelijk goede antwoorden bij heeft. Die ze niet spontaan inzetten, alleen na aandringen en onder voorwaarden. Zo gaat dat helaas.
Zelf ervaring
Zoon is 17, schrijf je. Besef wel dat hij vanaf zijn 18e studiefinanciering krijgt en dat dat een lening wordt als hij het niet redt! Dan heeft hij een probleem: geen opleiding en wel een schuld.
Wij hebben in hetzelfde schuitje gezeten, met het verschil dat MBO de diagnose wel wist (Asperger). Hij kwam ook van speciaal onderwijs dus dat valt sowieso op.
Ga in ieder geval heel snel in gesprek met school! Er valt veel te doen aan begeleiding! En hou die 18e verjaardag in de gaten, er is nu al 2 1/2 maand verloren!
REA is ook in beeld geweest bij ons. Hij heeft ondanks alle inzet die het MBO deed het niet gered. Talent genoeg, maar zelfstandig werken en samenwerken was een zwart gat. Kind heeft een 8-weekse talentenexcursie gehad, zoals dat heet (als ik me goed herinner), waarin zijn sterke en zwakke kanten werden bekeken. Helaas kon het REA verder niets voor hem betekenen en doet hij nu begeleid werk met behoud van uitkering.
Dit wordt via de gemeente geregeld, er moet wel duidelijk zijn dat MBO er alles aan heeft gedaan om hem te begeleiden. Maar dan moeten ze wel de kans hebben gehad en m.i. is dat nu niet gebeurd omdat ze zijn stoornis niet weten. Nee, ik brand je niet af 
ik stond er vroeger net zo in.
Nota bene: jouw kind heeft, als ik het goed begrijp, regulier onderwijs kunnen volgen. Dat was voor mijn kind niet mogelijk. Wat dat betreft moet je niet meteen van hetzelfde scenario als mijn kind uitgaan. Ik zie nog mogelijkheden.
Maar dan wel snel een gesprek aanvragen! En zeg eerlijk dat je aanvankelijk dacht dat het niet nodig was, maar dat je daar nu anders over denkt.
