agressie zoon

Hoe oud

is je zoon?
Kun je er met hem over praten?
Praten jullie incidenten na?
Heeft hij hulpverlening?

Odd

Lijkt op odd

Ook

Hier komt/kwam dat ook voor.
Oudste is ook IADH en jongste niet.
Hier hebben we dus ook ongewenste toestanden gehad omdat zoon (schijnbaar om niks) steeds bozer doet. Het maakt dan echt niet uit wat je zegt of doet, hij wordt kwaaier en kwaaier.
Wegsturen lukte niet meer dus ik ga al een tijd zelf weg. Ik adviseer broertje hetzelfde te doen.

Dit is/was zeker niet alle dagen zo, maar soms heeft ie zo'n bui, ik hoor het al als ie opstaat.

Broertje moet zich dus helaas ook aanpassen, wat mij niet zint maar het kan niet anders. Ik heb hem ook uitgelegd dat oudste niet erg gemakkelijk is. En dat het niet aan jongste ligt. Dat weggaan soms de beste optie is. Toch zoeken de 2 heren elkaar nog steeds op, ze mogen elkaar nog steeds.

Nu oudste jongvolwassen is gaat het overigens veel beter. Minder aanvaringen. Minder zinloze discussies die altijd uit de hand zouden lopen.
Hij zit ook heel vaak op zijn kamer, dat helpt. Hij heeft daar zijn apparatuur natuurlijk, dus tv kijken doet ie ook daar.

Dus mijn tip: maak zijn kamer heel aantrekkelijk. Leg zus uit hoe het zit. En wacht tot het puberen afneemt.
Verder de mantra "ik wil niet dat je zo schreeuwt".

Nog beter

"Wil je zachtjes praten?". Anders heb je weer een nieuwe prikkel gegeven..

Onoplosbaar

Zoon kan hier ook behoorlijk geladen zijn. Daarom verblijft dochter vaak in haar kamer. Mij boeit het minder en zonodig maakt hij maar weer een deuk in een kast. Gelukkig heeft hij, jongvolwassen, iets meer repertoire, hij gaat soms ook een ommetje maken op de fiets of skaten en rookt een weedje in de avond. Hij is na de laatste deuk in zijn kast, hij had een restaurantrekening in overleg met vrienden voorgeschoten en twee gasten deden moeilijk over de betaling terwijl zoon op het punt stond om met vakantie te gaan. Daar was ineens geen houden aan. Na deze laatste keer dus overweegt hij een paar goede boksballen.

We kennen zijn 'momenten' waarop we hem met rust moeten laten bovendien vraagt hij daar ook expliciet om. En we bespreken dit regelmatig want het moet voor iedereen leefbaar blijven en die balans is soms echt wel weg. En helemaal oplosbaar is het gewoon niet.

Maar evengoed is het ook heerlijk dat zoon even een week op vakantie is.

En ik zal hem missen als hij uit huis is. Want het geeft ook veel gezelligheid, levendigheid en discussie. En hij kan tegenwoordig heerlijk koken.

Thee

Ik ga vaak juist elke dag even, een of meerdere momenten, bij dochter op haar kamer zitten met een kopje thee.

Vaders

En hoe gaan de vaders ermee om?

Mvp

Hetzelfde.

Pgb

Ok jammer. En pgb aanvragen?

Mvp

Gaan met meer geld die agressieve buien over?

Pgb

Dat niet maar een begeleider kan wel t gezin ontlasten en met het kind 1 op 1 bekijken hoe hij beter met zn gedrag kan omgaan

Codes?

Ik heb er echt geen verstand van, dat blijkt nu vast, maar zijn er geen korte codes af te spreken? Als is het een "game"? Zoon: Turbo 4 = ik sta op uitbarsten. Bijvoorbeeld. Of jij tegen dochter: Room(roem) 3 = nu maar even de kamer uit.

Nee

Lijkt me niet. Misschien leuk voor op een kinderfeestje maar niet in de serieuze toestand als er n agressief kind in huis.

Dat kan

Mijn zoon heeft wel gesprekken gehad met iemand, maar niet uit pgb. Een psycholoog. Het hielp toen wel een beetje. Betaald door de verzekering.
Maar voor dit soort dingen heb je vooral veel geduld nodig en een lange adem. Het is ook niet de hele tijd een probleem. De oorzaak is toch overprikkeling.

PGB krijg je hier niet voor, dat is voor (medische) zorg.

Agressie

De agressie kan snel afnemen door hem rust te geven. Het is fijn als hij het gevoel leert herkennen en dan zelf rust zoekt. Dat is hier nog niet gelukt.

'Fijn'

Fijn dat jullie er ook mee worstelen. Niet natuurlijk, maar ik ben toch blij dat ik niet de enige ben. Soms twijfel ik toch of ik nou zelf iets verkeerds doe. Zoon is vijftien. Je kan er min of meer met hem over praten. Hij snapt het wel en niet, heel wisselend. Ik doe het wel regelmatig. Voor mij is dat het laatste bastion: dat ik in ieder geval de werkelijkheid benoem en bespreek. Soms zijn dat hele goede gesprekken. Maar ze beklijven vaak niet. Voor mij is op zich duidelijk dat het overwegend onmacht is. Er zijn gelukkig ook momenten dat hij zich kwetsbaar opstelt en open en toegankelijk is. Maar op het moment dat het escaleert, gedraagt hij zich als een enorme klootzak: minachtend, intimiderend en tegelijkertijd slachtofferig. Dat trekt zijn wissel op de relaties. Er is hulpverlening maar die krijgt nog niet echt grip op hem. Hij valt vooral op mij terug. Wij hebben nog steeds ook een vertrouwensband, gelukkig. Maar het is ook pittig want ik krijg dus ook alle frustraties over me heen. Na zo'n escalatie heb ik ook tijd nodig om weer bij te draaien en hij lijkt dat niet goed te vatten. Hij kan zomaar weer omslaan en verwachten dat we het gezellig kunnen hebben met elkaar terwijl ik nog woest ben. Als ik dat dan teveel uitstraal, kan het hele circus zomaar weer van voren af aan beginnen.

Ik ga niet in op de exacte diagnoses van zoon en ook over vader ga ik niet uitweiden omwille van herkenbaarheid. Ik kan alleen zeggen dat vader en zoon elkaar sterk triggeren. We zijn daardoor op elkaar aangewezen geraakt, wat niet mijn keuze is en ook niet fijn. Maar ik heb het er wel mee te doen.

Pirata, dat van die kamer leuker maken vind ik een goede tip. Hij heeft het al niet slecht maar ik kan me voorstellen dat we die nog wel wat kunnen upgraden om ervoor te zorgen dat hij zich daar prettiger voelt en zich op een goede manier kan terugtrekken. Ik denk dat ik dat voor dochter dan ook maar meteen doe trouwens. Die uitleg zoals jij die beschrijft, geef ik mijn dochter ook. Maar ik vind het toch pijnlijk, ook voor haar, dat het rekening houden met elkaar in ons gezin al een hele tijd zo uit evenwicht is. Ik hoop dat dat als hij wat ouder wordt toch inderdaad weer wat in balans kan komen, dat hij meer verantwoordelijkheid kan nemen voor zijn gevoelens en gedrag. Ik hoop ook dat de relatie tussen hem en zijn zus dan weer kan herstellen. Ze waren 'vroeger' best goed met elkaar.

AnneJ, ik moest lachen om jouw laconieke 'zonodig maakt hij maar weer een deuk in een kast'. Ik kan daar duidelijk minder goed tegen. Als hij het op zijn kamer doet, is dat tot daaraan toe maar ik word boos als er elders iets sneuvelt. Ik zou soms willen dat ik er iets onthechter mee kon omgaan maar dat lukt dus niet. Een boksbal heeft zoon op zijn kamer maar als het puntje bij paaltje komt, doet hij er niks mee. Ik heb zelfs wel eens het idee dat het voor hem op een bepaalde manier 'fijn' is als zus of ik iets zeggen waar hij los op kan gaan, dan kan hij tenminste zijn gevoel luchten. Zelf heeft hij op dat moment totaal niet in de gaten dat het in wezen niet met ons te maken heeft. We hebben ook wel eens besproken dat hij een uitlaatklep nodig heeft voor zijn gevoelens. En dat snapt hij dan ergens wel. Maar hij doet het dus niet. Eens wat vaker een kopje thee op dochters kamer drinken is een goed idee! Dat ga ik doen.

Ik word er gewoon zelf soms ook gewoon moe en moedeloos van. Ik vind het bij momenten ontzettend moeilijk dat ik noodgedwongen mijn eigen grenzen behoorlijk ver oprek en mijn behoeften ondergeschikt maak en van mijn dochter moet vragen dat ook te doen. Ik weet dat ik nou eenmaal te dealen heb met de realiteit en mijn battles heel selectief moet picken. Maar ik vind dat niet gemakkelijk. En gezond voelt het ook niet altijd.

12 jaar

Wil hij nog wel contact met zn vader? Als ze elkaar zo negatief triggeren...

Vanaf mag t kind het zelf weten of hij nog contact wil.

Mss als hij dat verbreekt hij veel rustiger wordt...

Eerlijk gezegd

Eerlijk gezegd woog hier het gedrag van iadh-zoon ook mee in het kopen van een groter huis. We hadden meer afstand nodig.
Dat heeft trouwens deels gewerkt, zolang we hem de ruimte geven als hij in de keuken bezig is. Dus als hij er aan komt gooi ik mijn mes op de snijplank en doe even iets anders.
Maar ik herken alles heel erg. Dat wegcijferen en ondergeschikt maken! Nu is ie 18 en ik doe het veel minder, ik wijs hem er op dat ie 18 is en ik iets ander gedrag verwacht.

Hier zijn ook dingen gesneuveld, een keer een ruitje in een deur die hij hard dichtsloeg (daarna nooit meer gebeurd). Een ipad tegen een holle gipswand gegooid, mocht hij zelf dichtsmeren dat gat. En een beker cola tegen een witte muur gegooid. Dat werd sausen.
Verder is ie best lief maar dingen zijn meestal zg. de schuld van iemand anders.

Pirata

Jij slaat de spijker op zijn kop: "De agressie kan snel afnemen door hem rust te geven. Het is fijn als hij het gevoel leert herkennen en dan zelf rust zoekt. Dat is hier nog niet gelukt." Hier is dat dus ook nog niet gelukt. Sterker nog, hij herkent/accepteert het dus ook niet als ik hem zeg dat ik het gevoel waarneem en hem eraan herinner dat we daarover iets hadden afgesproken. (En dat is een echte afspraak, meerdere keren bekrachtigd. Geen eenzijdig bevel.) Dat zijn de momenten dat je niet anders kan dan zelf uit zijn ruimte te stappen. Een codewoord is voor hem dan niet meer herkenbaar, net zo min als een gemaakte afspraak. Met zus werkt dat wel. Haar geef ik ook wel signalen dat ze zich koest moet houden omdat het weer zover is. '

Wat er buiten escalaties gebeurt is dat je zonder het zelf altijd in de gaten te hebben je gaat aanpassen om te voorkomen dat je kind boos wordt. Aan de ene kant lijkt dat functioneel, ís dat functioneel. Maar dat betekent dus ook dat je gaandeweg je eigen behoeften uit het oog verliest en er veel aandacht en energie uitgaat naar die ene persoon die anders explodeert. Soms twijfel ik er gewoon nog steeds aan of ik zijn gedrag niet bekrachtig met al die aanpassing. Terwijl ik toch echt ook aan den lijve heb ervaren dat met de vuist op tafel slaan en klip en klaar grenzen stellen bepaald niet het gewenste effect hebben.

De goede hulpverlening hebben wij in ieder geval nog niet gevonden, met of zonder PGB.

Hou vol

Hou vol, je doet het heel goed.
En houd in je achterhoofd dat "zulke" kinderen vaak langzamer rijpen op sociaal-emotioneel gebied.
Ik houd mezelf voor dat onze oudste in jaren misschien 18 is, maar emotioneel nog niet. Eerder 15 of 16, ook al zijn de ergste puberhormonen weg.

Been there done that

"Mss als hij dat verbreekt hij veel rustiger wordt..."

Dat heeft hij gedaan. Ik snap best waarom. Maar zoon is er niet rustiger van geworden. Vader is niet de primaire oorzaak van zoons frustratie. Hij gaat er alleen slecht mee om.

Dank je Pirata

Dat had ik even nodig. Eerlijk gezegd kijk ik bij momenten reikhalzend uit naar zijn diploma-uitreiking (if ever!) en droom ik over een studie aan de andere kant van het land . En ik hou echt zielsveel van hem en ik weet zeker dat ik hem ook zal missen. Zo dubbel! Ik zie dat hij enorm veel moeite heeft om op te groeien en er gaapt een grote kloof tussen zijn intellectuele en zijn emotionele leeftijd. Precies wat jij zegt. Er zit inderdaad niks anders op dan hem in dat opzicht maar wat meer tijd te geven en maar te blijven herhalen wat er in redelijkheid van hem verwacht wordt. Adem in, adem uit.

Herkenning

Wat mij sinds kort helpt om in ieder geval.zelf rustiger te blijven is zoons ingewikkelde, vervelende, ondermijnende, niet-respectvolle, soms agressieve gedrag niet 'erg' te vinden. Ik redeneer nu zo dat het iets is wat bij hem hoort (nu nog hoop ik), en door het erg te vinden en me ook als zodanig te gedragen (= emotioneel, is het niet uitwendig dan in ieder geval inwendig) versterkte ik zijn gedrag eigenlijk alleen maar. Een hulpverlener zei ooit tegen me dat ik het zakelijk moest benaderen. In theorie snapte ik dat maar....hoe dan? Het lijkt erop dat ik dat 'knopje' nu heb gevonden. Ik begrens wel, of leg uit maar tja inderdaad...zakelijk. Gevolg lijkt dat er minder hoog oplopende escalaties zijn. Geen idee of iemand hier iets aan heeft hoor...

Jawel ik herken dat Aleid

bij ons speelt het ook. En het is duidelijk overprikkeling. Wanneer dingen (in zijn ogen) misgaan. Of wanneer zich teveel opstapelt.

Maar er is ook hoop. Zoon hier is nu 19 en het gaat echt stukken beter. Hij kan veel beter aangeven wat er is, en waarom hij overprikkeld raakt. Ik ben zelf ook beter op hem ingespeeld en ga hem inderdaad ook uit de weg als ik voel dat het niet lekker zit bij hem.

Shosha, ik herken je bijdrage #21 heel erg. Maar het is echt wat Pirata zegt: je doet het goed. Het leven is voor je kind moeilijk. De frustratie komt er thuis uit. Met je vuist op tafel slaan werkt dan echt niet, althans, hier niet. Dan is zijn reactie onmiddellijk en nog veel heftiger.

Het is ook niet expres. Het betekent ook niet dat je zoon een rotjoch is, of een naar mens. Het is onmacht en afreageren. Probeer zelf zo rustig mogelijk te blijven en indien nodig even weg te gaan. Daarna kun je eventueel wel praten over wat er gebeurde, en dan vooral vanuit jouw eigen gevoel. Je kunt ook vragen of het hem helpt als je even weggaat. Dus achteraf, als je zoon aanspreekbaar is en niet overprikkeld.

Overigens herken ik de woedebuien ook. Ik had die als kind (ook wel eens een glazen deur aan diggelen gegooid, en zelf in mijn volwassen leven is dat gebeurd). En kopjes stuk gooien, daar ben ik nog steeds goed in.

Explosie in je hoofd, alsof je hoofd te klein is voor de frustratie, en die moet er dan op een andere manier uit. Zo voelt het. Daarna meteen opluchting, en ook een soort gene... En meteen opruimen, zucht...

Oh, Aleid

Ik begon met jou maar ging er niet op door. Ik wilde zeggen: ja het zakelijke werkt. Juist de emoties maken het moeilijker. Als ik rustig en zakelijk blijf, is het voor hem ook veel gemakkelijker om weer af te koelen. het lijkt net alsof hij extra op mijn emoties reageert, op het moment zelf. Ik kan later wel erover praten met hem. Uitleggen dat een harde stem voor mij bedreigend aanvoelt bv. waardoor ik niet meer naar de boodschap luister.
Ik merk al veel langer dat hij wel degelijk iets doet met dit soort feedback. Misschien niet meteen, maar na een poosje. En in onze gesprekken nu laat hij blijken dat hij dingen van vroeger die ik gezegd heb, toch wel erg goed heeft onthouden.

Het is idd een periode uitzitten, wachten totdat het impulsief ontvlambare minder wordt en je kind beter met stress kan omgaan, of totdat je kind zelf beter kan voorkomen dat hij gestresst raakt.

Zie het zo, als je kind een klein peutertje is, probeer je te voorkomen dat hij zichzelf bezeert, en zet je ook dingen hoog weg, en bescherm je de hoeken van de tafel om te voorkomen dat hij zich pijnt doet.

Dat is nu hetzelfde, maar dan psychisch. Je helpt hem door te voorkomen dat het leven voor je kind te zwaar en te frustrerend wordt, waardoor hij het niet aankan.

Mijn dilemma is idd de jongste, maar ik probeer het hem uit te leggen.

Emoties uitschakelen

Ik begrijp heel goed wat jullie bedoelen, Aleid en Mirreke maar ik vind het heel moeilijk om zo beheerst op te treden. Ik merk dat het veel moeite kost. Ik moet in feite mijn eigen emoties onderdrukken en dat vraagt veel. Ik weet ergens dat het moet kunnen om het op inzicht te doen en daardoor zelf minder weerstand te ontwikkelen maar ik vrees dat ik moet constateren dat ik zelf ook overbelast en overprikkeld ben geraakt, niet alleen door de situatie met zoon maar in ieder geval wel mede hierdoor. Ik ben me hiervan ook wel bewust en ik probeer er ook wel wat aan te doen maar dat is niet zo eenvoudig om allerlei redenen. Ik vind het soms echt lastig dat ik voor mezelf als kwetsbaar en feilbaar mens weinig ruimte voel en dat ik dingen zo volgens het boekje zou moeten doen, waar ik lang niet altijd in slaag. Ik breng soms enorm veel geduld op maar ga ook geregeld helemaal de mist in en sta dan weer te roepen. Ik herneem mezelf wel altijd weer en het lukt ons ook altijd wel weer om elkaar weer te vinden. Maar ik snak zelf ook zo naar rust en ruimte. In plaats van zoveel te moeten geven. En ik volg jullie heel goed hoor, ik wil het zoon ook graag geven, vind ook dat hij het verdient. Hij kan er ook 'niks aan doen' en ik doe het dus ook. Maar ik ervaar het al wel te lang als uitputtend en ik hoop van harte dat de druk op mij wat mag afnemen. Het is in ieder geval bemoedigend om te lezen dat de oudere jongens veel geleerd hebben. Ik heb daar ergens bij mijn zoon ook wel vertrouwen in. Daar hou ik mezelf ook maar aan vast. Bedankt voor jullie input en bemoediging!

Shoasha

Het klopt hoor, als je zelf geen ruimte hebt om uit te ademen, te ontspannen, als je altijd op je tenen (en op eieren) moet lopen....zie dan maar eens 'zakelijk' te blijven.
Goed dus om expliciet aan jezelf te denken: waar laadt je van op, wat geeft energie, waar ontspan je van?
Soms wil drie keer per dag ern kwartiertje 'me-time' al helpen. Misschien neem je al lang tijd voor jezelf, geen idee natuurlijk. Maar ik zelf moet me dit regelmatig opnieuw voornemen anders verwatert het zo weer...

MVP

in #19 schrijf je dat een kind van 12+ zelf mag kiezen of hij nog contact wil.

Dat is pertinent onjuist. Een kind van die leeftijd zal gehoord worden als de ouders er niet uit komen en dan zal de rechter beslissen. Maar het is zeker niet zo dat het kind zelf maar mag beslissen. Als de ouders er samen uitkomen zal het kind niet door een externe partij gehoord worden omdat er dan geen rechtzaak is.

Flavia

Ook als de ouders er wel uitkomen zal bij een echtscheiding een 12+er gehoord worden door de rechtbank. Mocht dat om een of andere reden toch niet gebeuren is er altijd nog de informele rechtsingang.

Verder, de mening van een 12+er is inderdaad niet meteen wet. Maar rechters wegen die mening wel heel zwaar mee.