afwijkende meningen, hoe mee om te gaan

tuurlijk is het wel een oplossing

laat 'm effe gaarkoken in z'n soppie .

jij en je dochter hebben een andere mening, soit.
wordt tijd dat hij dat leert
dit lijkt me nou een uitgesproken goed punt waar hij op kan oefenen.

tenminste. . .ik kan me niet voorstellen dat iemand in het werkelijke leven roept dat er geen foto van hond op facebook mag omdat hij het niet wil....? of ben ik daar erg afwijkend in?

leg 'm uit dat hij er een essay over mag schrijven en dat je dan graag een keer een theoretische discussie wilt voeren. Laat
m een website of forum opzoeken waar hij met leeftijdgenoten kan sparren. Whatever.

Ik kan me voorstellen dat hij een principieel type is, maar leren discussiëren mag ook over iets belangrijker onderwerpen denk ik dan.

gr Angela

en wat algemener . . .

leer 'm zuiver discussiëren en andere meningen respecteren. daar kun je hem vaardigheden in bij brengen. maar inhoudelijk hoef je het natuurlijk niet met 'm eens te zijn.
als hij niet normaal kan discussieren of het laten rusten dan moet hij dat leren. en ja dat kost energie. maar hij zal vast begrijpen dat je daar niet iedere dag heel veel trek in hebt toch?
gr Angela
ps hoe oud moet je zijn voor debating clubs?

Serieus gesprek met zoon over zusje

Hij is van de argumenten. Leg hem uit dat zijn zusje haar eigen proces meemaakt van puberen en volwassen worden, eigen mening vormen, etc.
Daar moet hij zich niet mee bemoeien. Zij moet haar eigen kans krijgen net zoals hij die gehad heeft.
Afwijkende meningen kan hij dan bewaren voor jullie als ouders, de debatclub, leraren, vrienden. Keus genoeg.

Foto

Ik sluit me aan bij de voorgaande reacties. Deze jongeman heeft nog veel te leren.
Maar iets anders viel mij op. Jij schreef dat hij niet wil dat er foto's van hem gemaakt worden. Mijn zoon was ook wat cameraschuw. Van zijn jonge jaren heb ik albums vol maar van daarna heb ik maar 5 foto's. Toen hij 20 was stierf hij en dan zijn foto's een van de weinige tastbare herinneringen. Ik heb zo'n spijt dat ik er niet op heb gestaan dat er regelmatig een foto van hem gemaakt werd. Er zijn bijvoorbeeld maar 2 waar hij met zijn broers opstaat en geen waar we met het hele gezin op staan. Dat doet nog steeds pijn want dat kan nooit meer nu. Ik pleit dus voor geregeld foto's maken

Uiteraard heeft hij nog veel te leren maar goed post dit natuurlijk niet voor niets in deze rubriek. Denk juist dat hij (hem kennende) de verkeerde dingen leert als ik dit afdoe met gezeur. Met hem praten over ontwikkeling zusje is misschien een goede, weet niet of hij dat aankan/ goed kan plaatsen al maar kan het zeker proberen.
Moeder, wat ontzettend pijnlijk. Ben ik me zeker van bewust en maak ook foto's waar mogelijk, maar over het algemeen wil hij dus echt niet. Je post zet me wel aan vaker een goed moment hiervoor te zoeken.

Dit is mijn mening - ook als die niet zo verstandig is?

Hoe reageren jullie dan op pubers die een mening hebben over controversiële zaken en die dat niet onder stoelen en banken steken, maar luid en duidelijk laten weten, b.v. op Facebook?

Als ik er met zoon over wil hebben dat dat misschien niet zo slim is (wat op Facebook komt te staan kan een eigen leven gaan leiden op t internet) geeft hij ook als reactie: "oké, jij denkt er zo over, ik denk er anders over. Mensen verschillen weleens van mening. Nou en? Ik doe wat ik wil ook al is dat niet jouw mening."
Enig debat wat hem inzicht zou kunnen geven over de gevolgen van het hebben van zo'n mening is zo bij voorbaat kansloos.

Die redenering gebruikt mijn zoon ook tegenover mijn mening "Op tijd naar bed gaan is verstandig."

Niet discussiëren over gevoelens

Je schrijft dat zoon een emotionele band heeft met hond en dat hij van daaruit meningen heeft en gaat discussiëren. Ik zou hem van de discussie wegleiden en hem naar zijn gevoelens vragen. Sowieso denk ik dat heftig discussiëren altijd over emoties gaat en daar zou ik het dan ook over willen hebben. Discussiëren over gevoelens levert niets op. Integendeel, je raakt alleen maar verder van jezelf verwijderd en je vervreemdt mensen van je.

Groet,
Jo Hanna

Herkenning

Ik herken het (van mijn ex) en vind het zo ongeveer de meest storende karaktereigenschap die er bestaat. Ik zou willen dat mijn voormalig schoonouders het eruit hadden opgevoed, want dat zou het voor iedereen prettiger maken.
Hopelijk gaat dat jou nog lukken, anders gaat hij het in de toekomst nog heel moeilijk krijgen met het vinden en houden van werk, relaties, vrienden, etc.

klopt

Jo Hanna, ik denk dat daar vooral het pijnpunt ligt. Maar lastig, want juist dat kan zoon heel lastig, praten over emoties. En dan bedoel ik niet zo zeer qua vaardigheden want als klein kind kon hij dat best, maar hij zit emotioneel nogal vast. Op momenten dat we net wat te direct zijn of het gaat teveel over hem slaat hij dicht. We zijn daar veel mee bezig maar vooral op een minder confronterende wijze voor hem omdat het anders gewoon niet aanslaat. Maar dan komt zo'n concreet voorbeeld dat nogal acuut speelt en dan gaat zo'n proces te langsaam. Dan zijn er andere dingen nodig en daar loop ik dan tegenaan. (Lastig ingang te vinden bij zoon)
Katniss, vind je posting verontrustend en erg vaag, kan er eerlijk gezegd niets mee. Wat bedoel je precies? Wil er natuurlijk wel iets mee kunnen, anders post ik hier toch niet?
Moedermop, heel herkenbaar. Ik vind het maar lastig want sta zelf erg voor vrijheid van meningsuiting en vind dat verschillen tussen mensen gekoesterd moeten worden. Mijn zoon drijft deze principes nogal tot het uiterste. Van kleins af aan is hij zeer individualistisch geweest maar koos/kiest ook vaak voor juist de anti-stand. (voor de tegenpartij zijn met voetbal omdat hij zo'n hekel heeft aan de hysterie er rondom)

ohja

Zoon is ook heel introvert en pot zaken op. Mijn insteek is zijn uiten zo veel mogelijk te bekrachtigen. Voelt hij zich niet serieus genomen sluit hij zich meer af en hebben we (nog) minder vat op wat er in hem omgaat.

Mening

Het hebben van een afwijkende mening is niet zo zeer het probleem maar wel die mening op willen dringen aan anderen. Dus prima als je geen Facebook wilt of foto's van de hond op je Facebook maar als iemand anders wel Facebook wil of foto's van de hond op Facebook dan is dat ook ok. Wil hij geen foto van zichzelf op de Facebook van zijn zusje dan is dat prima. Het gaan dan om hemzelf.

En ik zou inderdaad zelf wel foto's van hem maken. Ik zou hem uitleggen dat je het belangrijk vindt om persoonlijke herinneringen te hebben aan deze tijd en dat je natuurlijk niet elke dag foto's van hem gaat maken maar dat je wel een tastbare herinnering aan deze periode wilt omdat je nooit weet wat er in de toekomst zal gaan gebeuren. En dan mag hij er best op tegen zijn maar jij bent voor en jij bent zijn moeder dus jij wint

Ik zou proberen hem uit te leggen dat er een grens is tussen zelf een sterke mening hebben en die mening aan anderen proberen op te leggen en dat binnen een gezin nu eenmaal het niet altijd mogelijk is om ieders mening even zwaar te laten meedragen en dat jullie als ouders het uiteindelijk voor het zeggen hebben. Als hij straks zelf een eigen huishouden heeft dan mag hij alles zelf beslissen.

Verder zou je kunnen proberen om af en toe eens te discussiëren over onderwerpen die niet zo heel beladen zijn zodat hij ook wat ervaring krijgt met het uitwisselen van meningen en leren luisteren naar anderen. Misschien heeft de school wel een debat club?

Het opdringen van je mening aan anderen en niet open staan voor de ideeën van anderen is inderdaad enorm vermoeiend. Dat scherpe zal er met de jaren wel af gaan maar ik zou nu wel inzitten op dat hij best een mening mag hebben en die mag heel anders zijn dan jullie mening maar dat dit niet inhoudt dat vervolgens ook anderen zich daar aan moeten aanpassen.

Overigens

Is het hebben van een sterke mening op die leeftijd ook wel iets wat er bij kan horen. Wijsheid ontwikkelt zich met de jaren.
Een van onze kinderen was wel fel Trotskist op die leeftijd dus die becommentarieerde bij alles wat we deden hoe bourgeois of hoe kapitalistisch dat wel niet wat. Een ander was vegetariër en kon het niet laten om te laten weten hoe ze over het eten van vlees dacht, vooral aan tafel. Ik ging zelf eigenlijk niet zo vaak de discussie aan. Ik zei dat ze mochten denken wat ze wilden maar dat ze het niet altijd mochten zeggen

Inmiddels zijn ze allebei ouder en nog steeds is de een links en de ander vegetarisch maar ze dringen hun mening allang niet meer op en voelen ook geen behoefte meer om het constant te uiten.

Mening

Een andere mening is prima maar het blijft wel een mening. Iemand anders hoeft die mening niet te delen. En het is ook niet nodig om je mening overal te etaleren.

Ook kinderen moeten leren wanneer ze iets wel of niet kunnen zeggen.

En natuurlijk mag zus een foto van de hond op Facebook zetten. Zolang het niet zijn hond is heeft zij daar net zoveel recht op als hij het heeft om dat niet te doen.

Ze mag alleen geen foto's van hem erop zetten of verhalen over hem of foto's van zijn kamer en zijn goudvissen.

Ik accepteer andere meningen in huis best maar mijn kinderen mogen niet elkaar kwetsen. Mijn dochter heeft drie broers en ze is anders kansloos in huis met al die mannen om haar heen. Dus ik wil geen nare opmerkingen horen over meiden hobbies, kleding etc. Je hoeft namelijk niet altijd je mening te geven.

dank

Kan wel wat met jullie tips.
Uiteraard corrigeer ik zoon als hij ongevraagd zijn mening geeft over zusje, want meestal is die negatief gekleurd. Maar goed, het is dan wel al gezegd..
Dit voelde anders omdat het ook om zijn hond gaat.
Had het eigenlijk ook gedaan conform de tenneur hier; we verschillen van mening en dan beslis ik, maar voelde toch niet echt bevredigend. Hij is het niet met me eens, vindt dat zijn mening even goed telt omdat hond ook van hem is.
Maar wel een gesprekje met hem over zusje gehad waar ik wel een goed gevoel over had, heb het gevoel dat er wel iets van is blijven hangen. Moet ik vaker doen, denk dat hij zelf zo onzeker is dat hij weinig oog heeft voor positie vd ander.

Bloesem en Moedermop

Ik vind de voorbeelden die ik lees van Moedermop; 'op tijd naar bed gaan is verstandig' en van Bloesem: 'acties van zus zijn stom' (als ik het goed begrijp) wel anders.

In geval van de vb van Moedermop ben ik heel simpel: op tijd naar bed gaan is aantoonbaar verstandig, anders volgende dag moe en prikkelbaar. Hier altijd goed te merken dus daarna uitstekend argument . Zoiets als iets ip Facebook zetten waar je het als moeder niet mee eens bent pak ik zo aan: ik luister naar de argumenten, als ik nog streeds vind dat ik gelijk heb leg ik dat uit. Wij - de ouders- bepalen uiteindelijk wat er wel en niet kan. Ik zeg altijd: je krijgt ruimte en vrijheid van ons met afspraken, als je je daaraan houdt, behoudt je je ruimte en vrijheden. Als je je niet aan afspraken houdt (en daar vallen de regels van Facebookgebruik ook onder) dan wordt je vrijheid weer minder. En zo wordt het stukje bij beetje meer. Nou moet ik erbij zeggen dat ik wel goed ben in live discussiëren en de oudste pas 13 is. Maar vooralsnog werkt dit bij ons.

Zoals ik het bij Bloesem lees zou ik als mantra 'leven en laten leven' invoeren. In geval van hond op Facebook (en ervan uitgaande dat de hond van het gezin is, niet van zoon) zou ik zeggen dat hij dat best mag vinden maar dan later als hij groot is en zelf een hond heeft mag bepalen. Nu ben jij nog de ouder en bepaal jij.
Het komt op mij over dat je zoon wel erg veel ruimte krijgt om te zeggen wat hij wil omdat ke bang bent dat hij anders niks zegt. Maar ik denk ook dat je uiteindelijk daar niemand echt een plezier mee doet, hem ook niet. Het is toch wel belangrijker om te leren over het effect wat je kunt hebben op mensen met de dingen die je zegt en hoe je ze zegt. Ik denk dat als je je daar goed bewust van bent en 'mee kunt spelen' (dus zelf kunt beïnvloeden) je daar zelf echt plezier van kunt hebben.

Ik ben

Geef zoon idd veel ruimte momenteel, wil zeker niet dat hij niets meer zegt. Hij gaat dan in zijn eigen wereldje leven en zijn ideeen toetst hij dan minder waardoor ze meer een eigen leven gaan leiden. Zich uiten is sowieso natuurlijk ontzettend belangrijk. En als zoon beter in zijn vel zit is hij minder emotioneel, veel milder, kan beter relativeren etc. Kan ook dan beter groeien en zich ontwikkelen.
Maar kan best zijn dat ik hier en daar doorsla dus goed om het hier te toetsen.
Maar nav gesprekje gisteren heeft hij zus gister spontaan een compliment gegeven. Denk tenminste dat dat door gesprekje kwam want hij geeft zelden complimenten, zeker geen 'sociale' complimenten. Geeft me iig weer wat hoop.

ohja

En dat spelen met communicatie is juist heel moeilijk voor hem, en zeker voor het moment te hoog gegrepen. Het is een doodgoeie jongen hoor, maar erg onhandig in zijn communicatie. Juist omdat hij het doorgaans zo goed bedoeld voelt hij zich zo gekwetst als hij afgerekend wordt op z'n presentatie.
Maar soms is hij er spelenderwijs wel wat mee bezig, is een poos met een karikaturale grijns zijn klusjes komen doen omdat ik aangegeven had het niet leuk te vinden dat hij zo moppert bij z'n klusjes. Het is gewoon zoeken vaak, evenwicht tussen 'opvoeden' maar zeker niet te veel kritiek steeds. (En daarbij belang van anderen nog zoals dochter dan)

fijn

Fijn dat hij gevoelig is voor hoe zijn zusje de dingen ervaart. Ik zou echt op dat spoor doorgaan. Als je het in de discussie- en meningensfeer bespreekt moet je gaan praten over wie er gelijk heeft en wie niet, welke argumenten sterk zijn en welke niet. Dat wil je helemaal niet en je wint het waarschijnlijk ook niet. Je wil juist benadrukken dat mensen dingen anders ervaren, voelen, beleven en dat je van daaruit andere keuzes kan en mag maken. Je zou eens kunnen kijken of het lukt om voor hem te vertalen aan welk gevoel hij uitdrukking geeft als hij zich vastdraait in een mening: 'ik begrijp dat jij er een rotgevoel over krijgt als je hond zo ziet' En dan proberen te peilen wat dat in hem triggert dat hij er zo fel over is. Nou ligt dat natuurlijk een gevoelig omdat hij geen kleuter meer is, maar wie weet maakt het iets in hem los . Wat dan heel belangrijk is, is dat je zijn gevoelens niet objectiveert. Bijvoorbeeld niet: "Maar zo erg is dat toch niet!" Dat is namelijk weer die discussiesfeer van wie er gelijk heeft.

Overigens vind ik ook wel dat hij het verdient om liefdevol begrensd te worden. Hij wordt er echt niet gelukkiger van als hij eraan gewend raakt om zo zijn gevoelens te uiten. En het moet ook niet zo zijn dat andere mensen op eieren moeten lopen omdat hij gevoelig is. Hij moet leren dat hij een oplossing kan vinden voor de dingen waar hij moeite mee heeft in plaats van alleen de mening te verkondigen dat het niet zo zou moeten zijn en op basis daarvan dingen af te dwingen.

(Overigens, het klinkt misschien wat cru maar ik heb het zelf met veel pijn en moeite moeten leren.)

Groet,
Jo Hanna

Jo Hanna

Toch ligt daar juist het punt. Al de argumenten die jij aandraagt (en ik uiteraard ook) draagt hij ook aan. Hij stuurt niet aan op een inhoudelijke discussie, maar geeft aan dat hij het nu eenmaal niet fijn vindt als hond (die idd erg belangrijk voor hem is) getoond wordt op internet en hij vindt het oneerlijk dat zijn beleving hierin ondergeschikt zou zijn aan die van zusje.
Kijk, ik had dus al reageerd zoals de meesten hier aangeven en daarmee is het ook al 'klaar' hier. Maar klaar betekent nog niet dat hij er zelf, intern, ook klaar mee is. Ik weet hoe ingewikkeld hij in elkaar zit en zou het jammer vinden als hij het op een manier opslaat waardoor hij nog meer (van binnen dus) de contramine ingaat. Want het kan best zijn dat hij nu ervaart dat zijn gedachten van ondergeschikt belang zijn omdat ze nu eenmaal minder gangbaar zijn, dat vindt hij toch
al zo oneerlijk en ik denk dat hij daar mee worstelt.
Ik vul nu in voor hem (maar ken hem wel een beetje) maar hij wil het er dus niet meer over hebben.
Punt blijft dat ik denk ik voor mezelf toch niet alles helder heb, en ook niet helemaal tevreden ben over hoe ik gereageerd heb. (En dan bedoel ik ook meer in algemene zin natuurlijk, ik wil er graag van leren want hij zal me nog voor genoeg situaties gaan zetten)
Overigens speelt er wel meer momenteel dan 'gevoelig' helaas, zijn zusje is slechts gevoelig maar poeh wat is ze makkelijk!
(En over het algemeen is hij vooral erg moeilijk alleen voor zichzelf)

Je luistert niet!

Mijn zoon wil ontzettend graag serieus geworden worden, maar is zo vol van zijn eigen mening, dat als ik probeer uit te leggen dat wat hij doet niet zo verstandig is, hij meteen roept: "Je luistert niet!".
Simpelweg mijn gezag laten gelden en zijn vrijheid inperken omdat ik als moeder er niet mee eens ben, b.v. hij mag niet meer op Facebook als hij onverstandige dingen publiceert, zou hem nog meer sterken in zijn mening. Ik ben veel blijer met het effect dat hij na een discussie toch erover nadenkt en zo'n status door hemzelf van Facebook wordt verwijderd.

Hoi

Het klinkt alsof je er al best wel goed mee omgaat hoor.

Onze zoon heeft ook van die meningen en het is best vermoeiend inderdaad. Wat hier wel helpt, is het idee van de kernkwaliteiten. http://www.carrieretijger.nl/functioneren/ontwikkelen/persoonlijkheidsmodellen/kernkwaliteiten (bijvoorbeeld, eerste link van google, ik heb deze link niet echt gelezen)

Hier is dat eigenlijk in het taalgebruik ingeburgerd. Als zijn zus iets lastig vindt, is dat een 'valkuil' of een 'uitdaging' voor haar. We hebben allemaal onze uitdagingen/valkuilen. Onze zoon is onvervalste zwart-wit denker. En dat weet hij wel. Het heeft voordelen (duidelijk, je weet waar je aan toe bent, je weet wat je aan hem hebt). Allergie (dat zijn mensen die vaag zijn) Valkuil (vastlopen en te extreem denken) en Uitdagingen (flexibiliteit).

Dat helpt allemaal wel een beetje. Humor helpt heel goed om die flexibiliteit te oefenen. Ook helpt het om zelf niet ook zwart-wit te reageren. Ook helpt het om hem perspectief wisselingen te laten maken.

Dat zijn wel hele moeilijke dingen en het leerproces gaat dus echt kruipend. Vooral omdat onze gesprekken vaak zo gaan: