Adhd?
Ik heb al eerder draadjes gestart over onze zoon die eerst door een orthopedagoge gediagnostiseerd was met klassiek autisme en na een second opinion bij een expertise centrum voor autisme weer geen autisme bleek te hebben. Echt om gek van te worden…..we hadden het even helemaal gehad ermee.
Hij zit momenteel in groep 3 en scoort bovengemiddeld tot ver boven gemiddeld (met rekeken). Juf geeft aan dat hij met lezen vaak om zit heen zit te kijken en met zijn pen zit te spelen, terwijl de rest zit te lezen. Hij kan zich moeilijk aan het werk zetten. Als de juf vervolgens aangeeft dat hij bijv. nog maar 5 min heeft voor zijn rekenvel, dan racet hij als een raket door zijn rekenwerk heen en dat dus foutloos….gelukkig. Allemaal leuk en aardig en voor juf geen reden tot paniek want hij schoort immers goed. Verder is hij snel afgeleid.
We hebben het gevoel dat er toch iets is. Hij luistert erg slecht bijvoorbeeld. Je kunt bij wijze van spreken wel 10 keer zeggen dat hij zijn schoenen aan moet trekken, maar hij lijkt het niet te horen (hij hoort overigens goed, want hij heeft buisjes in zijn oren). Hij lijkt het wel te horen, maar de actie erop komt niet of zeer laat op gang of hij gaat ineens iets heel anders doen….komt ook vaak voor.
Gisteravond stond ik bijna te janken…
Nadat wij hem naar bed hadden gebracht, hoorden we overduidelijk dat hij door zijn kamer aan het rennen was; gewoon rondjes rennen. "Ja, ik heb een droom dat ik aan het rennen ben", is zijn antwoord. Daarna weer op bed gelegd en weer begon het rennen…en dat drie a vier keer achter elkaar. Zijn hele bed en kamer is binnen een paar minuten omgetoverd in een waar slagveld…overal lego, boekjes, rommel…etc….terwijl hij naar bed moest.
(NB: nu moet ik binnenkort op reis en dat vind hij ook erg spannend en daar wordt hij ook erg druk van).
Hij zit ook geen moment stil. Zo moest ik met hem thuis een weektaak afmaken die hij op school niet af had gekregen. Werkelijk geen seconde zit hij stil op zijn stoel. Tijdens het rekenen met allerlei andere dingen bezig zijn….ik werd er kwaad van. Impulsief het antwoord opschrijven terwijl ik duidelijk tegen hem had gezegd om eerst het antwoord hardop te zeggen en dan pas op te schrijven. Tussendoor tekeningetjes maken…wiebelen, constant wiebelen….
Behalve als hij op de Nintendo DS zit, zit hij rustig.
Verder praat hij heel veel en heel onsamenhangend; ook als je allang niet meer luisterd. Praat door anderen heen en voor zijn beurt. Hangt veel de clown uit.
Hij is daarnaast erg gevoelig voor structuur. Wil alles tot in 'detail' geregeld hebben.
Ik vrees dat hij door zijn intelligentie er nu nog mee weg komt op school, maar ergens voel ik dat dit niet de goede kant op gaat als er dadelijk meer van hem verwacht gaat worden. De juf die hij nu heeft, zegt wel dat hij snel afgeleid is en moeilijk aan het werk gaat, maar ze lijkt er geen probleem in te zien….
Ik zet mijn vragen hier maar neer, want ik weet niet meer wat ik (we) moet(en) doen nu. Hij zit al vanaf zijn vierde in de bekende 'molen' en we zijn een beetje murw ervan….zeker na die eerste verkeerde diagnose die weer weerlegd is. Tevens hebben ze ook de mogelijkheid van ADHD bekeken wat hij niet blijkt te hebben. Maar als wij naar de kenmerken kijken van ADHD dan heeft onze zoon ze bijna allemaal. Sommige in veel mindere mate, maar we herkennen het. Dus ik twijfel heel erg wat nu te doen. Ik wil hem helpen en hem niet te kort doen door maar niets te doen. Aan de andere kant wil ik hem ook niet in een molen stoppen terwijl het misschien aan ons ligt. Mijn man wordt al door mijn ouders verweten 'veel te toegefelijk te zijn' naar onze zoon toe, maar ik ben dat juist niet en ook ik dring niet tot hem door.
Oh ja...
Nog ter aanvulling: onze zoon vraagt juist niet continu 100% de aandacht. Misschien ligt dat ook wel in het feit dat we hem vaak met de computer laten spelen omdat hij dan wel stil zit en rustig is…. 
Hij kan heel goed zelf spelen op zijn kamertje. In dat opzicht is er geen probleem. Hij tekent ook graag en leuk.
Hij gaat goed om met andere kinderen en heeft daarbij geen emotionele woede aanvallen waarin hij blijft hangen omdat iets niet gaat zoals hij dat wil (hoewel hij soms best bepalend kan zijn in de manier waarop gespeeld wordt). In dat opzicht is hij niet anders dan andere kinderen.
Hij doet vaak 'ontploffingen' na waarin de nodige spuug je soms om de oren vliegt. Hier wordt ik soms erg boos van.
Als ik dat zo hoor...
Het lijkt me gewoon een onwijs grappig en slim kind, dat zich suf verveelt op school. Ik droom dat ik aan het rennen ben...haha, je moet er maar op komen, zo'n smoes. Misschien moet je het allemaal met een korreltje zout nemen? Het verbaast me overigens dat een orthopedagoge zo'n diagnose stelt, volgens mij mag die dat helemaal niet. Dus als dat centrum zegt dat er niks is,dan is er ook niks, lijkt me.
Ik heb geleerd me geen zorgen te maken over de dag van morgen: zoon (wel met stoornis) doet het nu uitstekend en daar kijken we dus naar. Een mooie uitspraak vind ik altijd: iets is alleen een stoornis als het stoort. Zelf moet ik altijd erg lachen om mijn wervelwind, die ik inderdaad ook achter de computer kan zetten als het me even wat veel wordt en hij niet naar buiten kan.
Mocht hij ooit echt problemen krijgen als er meer van hem gevraagd wordt, dan moet je dan naar DIE problemen kijken. Zo zou ik het doen. Maar er komen vast ook wel andere meningen.
Executieve functies
Is het een idee, om je in te gaan lezen in executieve functies? Dat is niet aan een diagnose gebonden, maar beschrijft wel waar kinderen zoal tegen aan kunnen lopen. Kijk, misschien heeft je zoon wel kenmerken van adhd. Maar heb je er wat aan om gelijk weer in een 'molen' te gaan zitten. En bereik je daar wat mee? Misschien kun je veel problemen verhelpen, door probleemgericht aan die executieve functies te gaan werken.
Bij onze kinderen zonder diagnose, maar wel met kenmerken van adhd, helpt die insteek erg goed.
Inventariseren wat moeilijk gaat, en daar dan samen met het kind oplossingen voor bedenken. Zo help ik een 15-jarige nog met 'Heb je je huiswerk al gemaakt?' Niet omdat ik zeur of betuttelend ben, maar omdat we allebei weten, dat ze het zomaar ineens kan vergeten, om 's avonds laat in complete paniek te raken. Dat komt doordat sommige executieve functies bij haar nog niet helemaal ontwikkeld zijn.
Als ik bij een niet-diagnose kind, het gevoel krijg dat het de verkeerde kant op gaat, ga ik een periode consequent met haar aan die functies werken. En dan spreken we af, als het over vier maanden niet beter gaat, als je je dan nog zo voelt, gaan we hulp voor je zoeken. Tot nu toe is dat nog niet nodig geweest.
Een mooi boek erover is 'Slim maar...'
Lees dit eens
http://www.levente.nl/kenmerkenADD.htm
Groet van Issey
Deels
Even anoniem, ik herken mijn zoon (add en ass) deels in jullie verhaal. Nu is ons verteld dat ass vaak samengaat met ad[h]d. Maar omdat de ass zijn leercurve meer beinvloedt dan de add, ligt de nadruk van de diagnose op ass.
Mijn zoon lijkt ook vaak niet te luisteren (het dringt niet door, hij heeft niet door dat wij het tegen hem hebben). En hij heeft altijd wat extra tijd nodig, puzzeltijd noemen wij dat, als je hem wat vertelt of vraagt. Daarom lopen wij altijd even naar hem toe, raken hem aan terwijl wij hem iets zeggen, geven hem wat tijd en herhalen dat nog een keer. Dit gaat meestal goed. Ook weinig irritaties (van hem, van ons).
Hij lijkt verbaal sterker dan hij is. Daarom wordt hij vaak overschat en presteert hij onder verwachtingen van anderen. Dat is zijn ass-kant. Gelukkig voor hem heeft hij zoveel sterke kanten dat zijn ass moeilijk te zien is als ass zijnde. En dat is ook gelijk een valkuil voor de deskundigen die hem observeren. Het valt niet genoeg op bij korte(re) observaties. Ook is de ene observant is de andere niet. Kijkend naar onze zoon, heb ik ervaren hoe lastig het kan zijn om hoog functionerende mensen met autisme te diagnosticeren. Zoon kan bij uitstek (kort) verbloemen, lijkt taalvaardiger dan hij is, laat het er liever op aankomen dat hij de indruk wekt niet te willen ipv toegeven dat ze niet kunnen.
Leestip
Autisme als contextblindheid van P. Vermeulen.
http://www.bol.com/nl/p/autisme-als-contextblindheid/1001004007168039/
Hoe is je engels?
In dit stuk, schrijft Ross Greene (van het explosieve kind) over de zin en onzin van diagnoses. 'Barking up the wrong tree' noemt hij dat. Hij is een voorstander van het aanpakken van de problemen die het kind ervaart en daar alle energie in steken. Want of je kind nu lettercombinatie A of B heeft, wat weet je eraan? Het gaat erom dat je de specifieke problemen die je kind ervaart, met hem leert oplossen. En de lettercombinatie die aan je kind gegeven wordt, vertelt je erg weinig over die specifieke problemen. Wat de een met ADHD heel moeilijk vindt, is voor de ander geen probleem.
http://www.livesinthebalance.org/collaborative-problem-solving-in-the-real-world
