Aantal kinderen
Iets wat door mijn hoofd spookt.. ik had altijd in mijn achterhoofd dat we uiteindelijk nog wel 1 of 2 kinderen erbij zouden 'krijgen' - als het kon.
We zijn nog jong [onder 35 tenminste], mocht de wens ooit zo groot izjn, dan kan het nog wel, misschien gaan we ooit weer groter wonen enz.
Maar nu een van onze kinderen ass blijkt te hebben - of wat het ook is, het is meestal zwaar en energeivretend - lijkt het eigenlijk een heel dom idee om zelfs maar te denken aan uitbreiding. Mijn partner is er vrij resoluut in, zo is het genoeg, stel je voor, over X jaar zijn ze volwassen.. enz enz. babietjes worden vervelende kleuters, en dat is no glos van evt diagnoses.
En dan blijft mijn gevoel of wens of moederinstinct, whatever, me toch plagen, al zie ik op veel momenten glashelder voor me dat het al ingewikkeld en moeilijk genoeg is. Hoe zouden ze zijn als grote broers? Hoe zou een 3e eruit zien? Zou het niet bijzonder zijn om alles nog eens mee te maken..
En dan blijft dus over, het gevoel dat het wrs niet gaat gebeuren, omdat we het nu al zo zwaar vinden. dat hangt samen met acceptatie, verwachtingen bijstellen enz.
Hoe is dat bij jullie [gegaan]? Gaat dat knagende gevoel een beetje weg, of blijft het de kop opsteken?
Ik zi ezo voor me dat ik over 15 jaar denk, ach, waaromn deden we het eigenlijk niet 'gewoon'?
Lastig
mijn oudste heeft ADHD, 5 jaar later kwam er een tweeling. De mannelijke helft daarvan heeft ASS met ADHD-kenmerken. Dan nog een dochter, voorzover ik kan zien, een NADH (niet aan de hand) kind.
Hier in de straat is een gezin met 1 zoon, heeft autisme, best behoorlijk ook. Zij hebben gekozen voor niet meer kinderen, stel dat die ook zo autistisch waren. Ik vind dat best heftig. Heb je 1 kind, nog best behoorlijk beperkt ook.... Maar goed, daarom zeg ik, het is lastig, zo n keuzen....
Ja en dat
Is het nou ook.. Ik ben echt blij dat we nummer 2 hebben gekregen voor we echt doorhadden wat er met 1 'was'. Want die trekt ook veel recht, dwingt 1 om te oefenen met socia gedrag enz. Sowieso lijkt een 3e me een makkie qua alles wat je niet meer hoeft uit te vinden.
Nuja.. Lastig dus 
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Oh zo moeilijk
Ik herken je afweging heel goed. Hier een oudste met veel ADHD en ASS kenmerken. Niet eens een 'officieel' zorgenkind want niet ernstig genoeg (qua dysfunctioneren) voor een 'officiele' DSM diagnose. Maar vaak heel ingewikkeld. Diep respect voor ouders met kinderen die er nog meer last van hebben.
De tweede is twee jaar jonger en ik was al zwanger voor we wisten dat de zeer onrustige babytijd met oudste een voorbode was van meer. De tweede is een rustig, evenwichtig kind en opende ons de ogen over hoe het ook kan.
En toen de beslissing... we wilden zo graag een derde. Maar ja, met oudste, was dat verstandig? Hij was al zo extreem jaloers op tweede. En toch hebben wij het gedaan, wel met iets langer ertussen (tweede en derde schelen 4 jaar). We hebben stinkende mazzel gehad. De derde lijkt qua temperament en veel andere zaken erg op tweede. En hij bracht bij oudste heel veel liefde, trots en zachtheid naar boven. Voor zelfbeeld van oudste is het heel goed geweest. En wij putten veel energie uit twee kinderen die 'vanzelf' groot lijken te worden zonder problemen.
Maar... dit had ook heel anders kunnen uitpakken. Nog een baby/peutertijd als met oudste, in een gezin met 3 kinderen + een ingewikkeld oudste kind, dat had me mijn baan of relatie kunnen kosten. Wij hebben een hele riskante gok genomen. En we hebben geluk gehad, daar zijn we ons dagelijks van bewust.
Begrijp me trouwens niet verkeerd: wij houden zielsveel van oudste. En nog een kind als oudste was ook welkom geweest. Dat gesprek hebben we heel serieus gevoerd. Maar dan had ons leven er nu wel heel anders uit gezien.
Weet het ook niet
Ik kan me je wens voor nog meer kinderen heel goed voorstellen, en nee, dat gaat niet over. Heb er nu drie, en dat is genoeg weet ik, maar bij elke zwangere buik en kinderwagen sta ik te zwijmelen (en dan ben ik ook wel weer blij dat ik mijn handen nu vrij heb, nu ze op school zitten, dat ook!)
Wat betreft broertjes/zusjes voor een "zorgenkind". Ik zie in onze familie dat mijn neefje (asperger) echt wel veel heeft aan zijn jongere zusje (zonder diagnose). Ze leren veel van elkaar, zij ook van hem en hoe om te gaan met, inleveren en aanpassen... etc. Maar aan de andere kant kan ik me ook voorstellen dat twee of meer kinderen die extra aandacht nodig hebben van de ouders wel heel zwaar kan zijn. Of jullie dat willen en aankunnen moet je zelf inschatten.
Sterkte met de beslissing!
Oja
waarom ik hier meelees: en mijn oudste heeft ADD diagnose, maar in het gezin verder niet zoveel problemen anders dan wat praktische (geen lange autoreizen, soms zus uitleggen dat broer wat impulsief is..) maar aanpassen en rekening houden met heb je ook in een "normaal" gezin. Ben heel blij dat we er meerdere hebben, ze spelen zo leuk samen!
En ook in een "normaal" gezin is het een stuk drukker als je er twee hebt ipv eentje... zeker in de peutertijd!
Ik had er zo graag meer gewild...
Mijn eerste kindje is een fantastisch kind, maar wel een huilbaby, en zoals we later merkten, met ASS.
Broertje kwam er snel en ongevraagd 
achteraan, na de eerste schrik waren we heel blij met hem, en het was een wolk van een baby. Maar nummer twee blijkt klassiek autisme te hebben.
Ik wilde zo graag nog meer kinderen, maar mijn man niet, en ik durfde daar ook niet in door te zetten. Wat als de derde ook autisme heeft? wat als er weer een huilbaby komt? die nu niet alleen papa en mama maar ook broer en zus wakker houd en hun leven op de kop zet.
En nu? nu zijn ze 10 en 11, en ik heb dus geen "normale" kinderen. Misschien was die derde wel een nadh kind geweest? misschien was het wel een tweeling geworden? we hebben het risico nooit genomen, en tot op de dag van vandaag twijfel ik nog wel eens... maar ik ben nu 40, en nog een baby lijkt me echt geen optie meer. Ik ben wel minder bang geworden voor het "wat als het weer eentje met autisme zou worden?" ik ben er eigenlijk wel van overtuigd dat ik een derde ook aan zou kunnen, hoe die ook geboren wordt; met of zonder autisme.
Ik heb "maar" twee kinderen, maar die zijn me heel kostbaar, ik heb ontzettend veel van ze geleerd. Zo veel dat ik nu ook met kinderen werk, en dat is geweldig! dus op die manier "krijg" ik nog heel veel kindjes, tijdelijk, maar daar kan ik erg van genieten.
groetjes, Tess
Koffiedik kijken
Het is natuurlijk koffiedik kijken en je kunt vooraf lastig voorspellen of een evt. volgende kind ook "iets" heeft. Als er vaker ASS in de familie voorkomt is de kans natuurlijk groter dat het iets genetisch is en je er nog eentje krijgt met "iets". Maar dan nog kun je niet bepalen hoe zwaar dat "iets" is want het pakt voor iedereen anders uit.
Wat je wel kunt stellen: je hebt al ervaring, dus mocht het zo zijn dat een derde kind ook ASS-trekken heeft, dan weet je er al veel van en kan het derde kind redelijk moeiteloos mee in het regime van het oudere kind. Ook als de jongste geen ASS heeft natuurlijk. 
Onze oudste heeft als diagnose ADHD en PDD-Nos, dat hoorden we natuurlijk pas toen we al een tweede kind hadden, wel wisten we dat de oudste niet helemaal zoals andere kinderen was. Achteraf kan ik zeggen dat het voor hem een groot kado is geweest om een broertje te krijgen, waar kun je nu beter je sociale vaardigheden op oefenen dan op je brusje? Hoewel er 5 jaar leeftijdverschil in zit kunnen ze het (vaak) goed met elkaar vinden.
En ASS wil niet altijd zeggen dat het een enorme klus is om zo'n kind groot te brengen, ik vind onze oudste met diagnose vaak gemakkelijker dan onze jongste zonder diagnose. De laatstgenoemde is namelijk een kind dat er een sport van maakt om te doen waar hij zelf zin in heeft, daar heb ik meer werk aan dan aan onze in principe brave PDD-Nosser!
Je zegt dat jullie kind energie vreet, misschien hebben jullie meer hulp/ondersteuning nodig waardoor er meer "ruimte" in jullie leven ontstaat? Dat is in elk geval belangrijk denk ik, of je nu een kind erbij hebt of niet. Of dat gevoel van "nog eentje erbij" ooit over gaat? Bij mij wel, maar ik ben ongeschikt als moeder van een groot gezin. Twee kan ik nog net bevatten (ASS-trekken komen waarschijnlijk van mij af).
Niet voor een derde
Wij hebben geen derde gekregen hoewel we beiden wel wilden omdat de tweede zeer slechtziend was (erfelijk) en we niet nog een kind dat wilden aandoen.
Nu, 17 jaar later, is het onzin gebleken. Hij doet nu eindexamen gymnasium, gaat studeren, blijft wel thuis wonen voorlopig. Dat is misschien het enige dingetje dat hem nu tegenhoudt. Maar 17 is sowieso jong om uit huis te gaan, en de oudste van 19 studeert ook in onze stad en woont nog thuis, dus tja, misschien heeft het niet eens met zijn ogen te maken.
Maar ik snap dat met autistische stoornissen de impact op het hele gezin groter is en je dan banger bent op nog meer kinderen met zoiets.
Afwegen
Als je denkt dat er nog een kindje kan komen met iets dan moet je afwegen kan en wil ik dat. De wens blijft sterk denk ik. Maar als je 1 keer goed afgewogen hebt kun je het misschien wel een plekje geven.
Na de eerste 2 kinderen bleek er een ernstige hartafwijking in de familie te zitten, naast familie bleek mijn moeder drager ervan te zijn met 50% kans dat ik of mijn brusjes het ook hadden. En wij hadden al 2 kinderen dus oh jee.....
Het bleek goed te komen. Wij hadden het allemaal niet! Toen bleek dyslexie voor te komen, problemen met hypermobiliteit... Andere dingen maar ook met extra zorg. We wisten het niet van te voren allemaal.
Nu hebben we 3 en 4 en blijkt de 1 niet te groeien. De laatste is tot nu toe nadh kind. Maar daarnaast zijn het allemaal gewoon mijn kinderen. Ze kosten door bepaalde dingen meer tijd. Ik zou er nog wel 1 bij willen of die er ooit komt.... Nog geen idee.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Met alles
wat er in de loop der jaren op ons afkomt door voornamelijk de stoornissen die ons kind heeft ben ik echt blij dat we alle energie en aandacht op hem kunnen richten.
Natuurlijk had het ook heel anders kunnen lopen. En zitten er voordelen aan dat ook een kind met stoornissen sociaal moet zijn binnen een gezin met meerdere kinderen. Maar die situatie is wel op te zoeken ook en kun je dan beter doseren.
Zelf ben ik uit een gezin van 4 gekomen waarvan twee broers met soortgelijke stoornissen als zoon. Ik heb daar best last van gehad. Geen'traumatische last'maar wel het gevoel van te kort komen en in de schaduw staan en een eeuwig laag zelfbeeld.
Reactie
Beste Moederkip,
Ik heb ooit gereageerd op een vrouw die graag meer kinderen wilde, om nog één keer zwanger te zijn, getrappel in haar buik te voelen etc. Ik heb toen gezegd dat ik vond dat er te makkelijk over kinderen krijgen werd gedacht; wat bijvoorbeeld als je twee gezonde kinderen hebt, en de derde (die je zoooo graag wilde) ernstig gehandicapt blijkt te zijn? Ik zei ook zoiets van: 'Je zet wel een kind op de wereld!'.
Ik kreeg in eerste instantie bijna het hele forum over me heen. Hoe kon ik zo hard zijn in mijn reactie? Was ik iemand die kinderen haatte en ze zelf niet had of kon krijgen?
Ik ben zelf moeder van twee (inmiddels volwassen) kinderen en mijn mening over kinderen krijgen is niet veranderd. Mijn kinderen zijn allebei zorgenkinderen en aan mijn oudste blijf ik waarschijnlijk de rest van mijn leven gebonden, wil ik niet dat hij in de goot beland.
Goed dat je nadenkt over de komst van eventueel volgende kinderen. Succes met al je overwegingen.
Reactie 2
Ik vergeet je vraag te beantwoorden: Bij mij/ons was het van het begin af aan duidelijk dat het bij twee kinderen zou blijven. En ik heb daarna nooit twijfels/verlangens meer gehad.
Mijn overwegingen
Achteraf had ik er graag nog eentje gewild, voor onze oudste zoon, want ook al is hij niet enig kind dat is hij toch wel een beetje, gezien het ontwikkelingsniveau van zijn broertje.
Alleen duurde het meer dan 2,5 jaar totdat we merkten dat er wat met onze jongste aan de hand was en nog veel langer toen de ernst duidelijk werd. Het leeftijdsverschil zou van oudste/jongste zou nu wel erg groot zijn. Jongste zoon heeft een chromosoomafwijking, maar die zit alleen bij hem, het is niet erfelijk. Maar intussen ben ik wel op een leeftijd dat de kans dat het kind gehandicapt wordt wel groter is (44). En dat wil ik niet nog een keer. Daarbij heb ik mijn handen vol. En het huis zit vol, de auto vol en ik ben hard toe aan wat meer 'eigen leven'.
Als er 1 spontaan ondanks mijn spiraaltje komt houd ik het wel, maar anders nee.
Maar dit soort overwegingen kan je alleen zelf maken, met je partner. Je kan wel van anderen lezen, maar elke situatie is toch weer anders.
Reactie
Dank voor alle berichten, ik had veel eerder willen antwoorden, maar zit niet zo vaak rustig achter de computer [I wonder why ].
Ik denk dat het gewoon 'het leven' is, hoe het gegaan is; ik had in mijn achterhoofd wel' die 3e komt er wel een keer. Maar toen werd ik zelf depressief en vond dat een geschikt moment om een babietje in het leven te roepen. En inmiddels werd het steeds moeilijker met zoon.
Ik denk dat het vaak zo is, dat er al 3 zijn [of meer], en dat dan pas de diagnose gesteld wordt. En dan is die keus er niet meer.
Afgelopen weekend waren er weer genoeg momenten dat ik met ze alleen was en dacht: 'No way dat er nog 1 komt!' Ik zie hoe mijn oudste met van alles worstelt en ik vind het nu al zo moeilijk om hem goed te helpen.
Tegelijkertijd kan een klein broertje/zusje [hij vroeg van de week zelf nog om een zusje!] een hele goede therapie zijn.. maar ik weet het gewoon niet.
Misschien moet ik me erbij neerleggen dat dit het is voor mij, maar ook: gaan genieten van mijn kinderen, en van hoe ze groot groeien. En wie weet kan ik, net als Tess, over een jaar of 10 andere gezinnen gaan helpen, omdat ik weet hoe het is.
Nuja, genoeg geraaskald.
Dank nogmaals voor jullie verhalen!
