Aaaarch vraag ik nu teveel? (van mijn ouders)
Poeh weet niet zo goed hoe dit duidelijk samen te vatten, is nogal ingewikkeld, zonder teveel prijs te geven wb prive gegevens.
Ik heb een nogal, tsja, moeilijke vader. Heb daar, voor mijn gevoel, enigzins mee leren omgaan. Ondanks feit dat we totaal niet matchen en niet overweg kunnen, en er in het verleden behoorlijk wat aanvaringen zijn geweest.
Met zorgenkind van mij leek hij vooralsnog ook, tegen alle logica in, prima mee overweg te kunnen. Tot nu...
Mijn moeder heeft zich altijd extreem aangepast aan mijn vader. Iets waarover ik haar lang zwaar beklaagd heb, vervolgens heb ik het haar kwalijk genomen en inmiddels lijkt ze zichzelf volledig kwijt geraakt te zijn en is ze nog slechts een schaduw van wat ze ooit was.
Samen geven ze, min of meer, (dmv gedrag, nooit dmv rechtstreekse communicatie, want ze weten gewoon echt niet wat dat is) aan niet meer echt overweg te kunnen met zorgenkind. Kind probeert op zijn manier het weinige contact dat er nog is vast te houden en daar vorm aan te geven en daarin zijn ze behoorlijk afwijzend.
En ik ervaar gevoelens naar mijn ouders toe die ik nooit zo gevoeld heb.
Ik ben zo enorm boos en verdrietig. Dat ben ik wel vaker geweest in contact met hen
. Maar nu komen daar ook echt gevoelens bij van wraak willen nemen, héél veel afstand willen nemen etc etc. Dat zou in het verleden behoorlijk gepast zijn geweest. Maar daar heb ik nooit iets mee gedaan. Ze liepen 'slechts' over mijn grenzen heen. Maar nu komen ze aan zorgenkind, poeh, dat voelt wel anders. Ben zo boos en klaar met ze, zou ze het liefst niet meer zien.
Maarja. Zoon is dan wel een zorgenkind, zij zijn net zo goed 'zorgenmensen' ergens natuurlijk. Hoewel mijn vader echt akelige, gemene trekjes heeft, zoon heeft die juist te weinig. (om te overleven, te goed juist)
Daarbij blijf ik twijfelen voor zorgenkind. Hij vindt conflicten echt verschrikkelijk. En hoewel hij praktisch niets aan mijn ouders heeft, ben ik toch ook bang dat 'praktisch niets' nog minder te maken. Wereld van zoon is nl enorm klein en mijn ouders zijn belangrijk voor hem.
Oke, weet het even niet meer. Misschien ben ik gewoon ook te zeer gepreoccupeerd met zorgenkind en zijn belevingen en vraag ik teveel van zorgelijke, oudere mensen? Kloof tussen hen en zorgenkind is erg groot.
Ze vinden dat (klein) kinderen zich aan moeten passen aan (groot)ouders. Helemaal prima, maar bij dit kind veel teveel gevraagd, kan hij gewoon niet.
Maarja, ergens is er ook wel een stemmetje dat me zegt dat het niet evident is dat mijn ouders het kunnen...
Bah. Voel me even weer kind.
Wie herkent iets of heeft een goede schop voor me?
kun je iets
concreter aangeven waarmee jouw ouders moeite hebben en wat ze precies voorstellen?
Het is natuurlijk sowieso heel begrijpelijk dat jij ervan baalt dat je ouders zich afwijzend opstellen en geen rekening wensen te houden met jouw kind.
Maar misschien kun je toch wat eenvoudige dingetjes afspreken waardoor jullie toch het maximale uit het contact kunnen halen. Dat kan voor alle partijen een beter gevoel geven.
Als jouw vader akelige trekjes heeft, dan kun je natuurlijk wel kijken of je zoon hiertegen kan beschermen. Want dat hoef je ook niet tepikken vind ik. Maar dat ligt er ook een beetje aan waar dat dan precies om gaat
Nimbo
Ik snap het helemaal. Ben natuurlijk harstikke vaag, kun je natuurlijk niks mee!
Dat komt enerzijds omdat ik het graag wat onherkenbaar houd, omdat privacy van zoon, die hem meer dan heilig is, ermee gemoeid is en ons verhaal snel herkenbaar is.
Maar ook omdat de hele materie gewoon nogal ongrijpbaar is.
Zoon is nogal moeilijk in contact. Momenteel moeilijker dan ooit eigenijk.
Mijn ouders willen alleen maar contact op standaard wijze, aan tafel samen kletsen. Of vooruit, oma met kleindochter gezelllig winkelend.
Kleindochter (zusje van zorgenkind) is nl heel toegankelijk, heel standaard, heel gezellig, heel makkelijk.
Zoon is heel ander verhaal. Ik weet niet goed wat er gebeurd is. Maar ik voel gewoon dat ze langsaamaan anders tegen hem aan zijn gaan kijken.
Zoon is niet zo makkelijk om 'trots op te zijn'. Redenen zat hoor, maar niet zo makkelijk te zien.
Hij probeert nu zelf contact te zoeken en heeft al een hele poos een activiteit met ze voorgesteld. Hij kan nl niet gezellig met ze aan tafel zitten. Door die activiteit voor te stellen laat hij mi zien wel contact te willen. Dat is meer dan mijn ouders laten zien, eigenlijk al lang als ik er over nadenk. Het betreft een activiteit die ze zelf ook vaker doen, niets belastends dus lijkt me zo. Toch houden ze de boot af.
Nuja, vandaag waren ze bij ons op bezoek en eea verliep nogal gespannen.
Ik weet niet of ze zoon iets verwijten, zou best kunnen dat hij iets heeft nagelaten de laatste tijd dat ik vergeten ben, gewoon standaard contact is voor hem zeer moeilijk. Kan ook zijn dat ze feitelijk mij iets verwijten (zoon heeft eea niet helemaal van een vreemde) en dat afregageren op zoon, zie ik vader helaas wel voor aan. Er speelt iig iets maar zoals altijd is hij niet rechtuit.
Eerlijk gezegd weet ik zelf ook niet of ik niet ook aandeel heb in 'spel', want weet serieus niet of ik openheid wel kan waarderen. Heb dat nooit gekund (na enkele dramatische ervaringen ermee..) en nu is mijn energie level lager dan ooit.
Ergens voel ik toch de plicht dit open te gooien en ze te gaan vragen wat er aan de hand is.vraag is of het wat oplevert. En
zo ja of ik het allemaal wel aankan dan, want heb al genoeg op mijn bordje nu.
Onvermogen
Jouw ouders, met hun verhaal (hoe zijn zij zo beschadigd geraakt) zitten vol onvermogen.
Jij vol pijn over dat onvermogen. Voor jezelf nog en voor je kind.
Maar als je dat nou als gegeven neemt, jij verandert je ouders niet, jij verandert jouw gevoelens niet. En dan heel sec kijkt naar de situatie, als een buitenstaander bijna. Wat is het beste voor jouw kind?
Opa en oma niet meer zien. Hoeveel verdriet geeft dat, hoeveel rust, hoeveel vreugde, hoeveel stress? En idem dito naar je ouders veel minder zien? Of net zoveel als nu? Of gewoon een tijdje minder? En dan dezelfde vragen stellen. Plus en min lijst eventueel.
Wat zou je als objectief observant vinden?
Stapje terug
Ik zou even een stapje terug nemen. Alleen samen naar je ouders met je zoon. Leg zoon uit dat je niet goed snapt waar je ouders mee zitten maar het komt wel weer een keer goed en voorlopig even geen pogingen tot contact.
Ja, het is verdrietig. Ik weet niet hoe oud je zoon is.
Ik kan het mijn kinderen goed uitleggen. Tot nu toe bemiddel ik in het contact met hun vader. Mijn dochter bescherm ik nog steeds en mijn zoon kan het gedrag van zijn vader inmiddels goed hanteren zonder mijn hulp.
Maar omdat ze zichzelf ook goed in hem herkennen respecteren ze dat het soms beter is om even afstand te nemen. En geduldig blijven. En opening blijven geven en contact zolang het goed gaat.
Grootouders
Zonder details is het natuurlijk wat lastig om echt advies te geven. Zorgenkind en moeilijk in omgang kan zoveel betekenen.
Of je te veel van je ouders vraagt weet ik niet. Oudere mensen zijn wel vaak minder flexibel dan jongere mensen. Zeker als ze van zichzelf al weinig flexibel zijn. Je zoon kan niet meebewegen vanwege zijn handicap maar misschien kunnen je ouders of in elk geval je vader dat ook niet.
Ik weet niet in hoeverre je ouders op de hoogte zijn van zijn problematiek en alles dat er speelt maar misschien zou je dat gesprek aan kunnen gaan? Je ouders rustig uitleggen waarom je zoon bepaalde dingen wel of niet doet. Misschien het toch wel gewoon benoemen en je ouders ook vertellen dat je snapt dat ze het moeilijk vinden.
Misschien kan jij meegaan tijdens die activiteit die je zoon voorstelde en zo het contact wat beter begeleiden?
Het lijkt me inderdaad niet in het belang van je zoon (en van je dochter) om veel meer afstand te nemen. Blijkbaar zijn je ouders wel belangrijk voor hem.
Je kan natuurlijk ook kijken of er van de kant van je zoon nog meer mogelijk is? Als jij je vader goed kent kan je misschien je zoon wat meer concrete aanwijzingen geven hoe hij met je vader om kan gaan? Net zoals jij dat ook geleerd hebt?
En verder er inderdaad voorlopig maar bij blijven en proberen het contact wat te begeleiden.
Ik kan me ook wel voorstellen dat het voor twee oudere mensen die sociaal ook niet de meest handige mensen zijn het ook wel moeilijk is om te communiceren met een kind dat moeilijk is in de omgang. Zij hebben blijkbaar ook niet de vaardigheden om daar mee om te gaan. Zij zijn dus in feite net als je zoon sociaal wat beperkt. Dat is heel lastig om die kloof te overbruggen inderdaad.
Ik zou het contact wel gewoon behouden en toch kijken of die activiteit gedaan kan worden. Misschien kan jij dat organiseren?
tolk
Wij hebben ook een zorgenzoon. Nu is hij op dit moment zo prikkelgevoelig dat we niet meer met hem op visite gaan en ook weinig bezoek hebben.
Maar ik verlang niet van mijn ouders of wie dan ook dat ze precies weten hoe ze met hem om kunnen gaan. Wij, de ouders, kennen hem het beste. We zijn er dus altijd bij en sturen zonodig bij.
Hoe ouder, hoe beter je de beperking ziet. Ik denk dat je ouders dat moeilijk vinden om te zien, hoopten dat het 'over' ging. Ik zou zeggen: blijf bij je zoon en stuur bij. Ik ben ook een soort tolk voor mijn zoon (hij kan ook niet praten). En als het je te erg kwetst: wat afstand nemen, hem in bescherming nemen.
Wat hier ook hielp is dat mijn ouders en schoonouders gingen kijken op het kinderdagcentrum (open dag/sinterklaas), dat was wel een eyeopener, al die kinderen en hun kleinkind daar te zien. Sindsdien ook minder onhandige opmerkingen.
