19 jarig kind loslaten

Wat is onverantwoordelijk in jou verhaal?

In dit geval breng je misschien jezelf in gevaar door, zonder overleg, de scooter te pakken en maar zien wanneer je weer thuis komt. Een jongedame van 19 jaar weet dat het om 23.00 uur donker is bijvoorbeeld.

Ook zit er een verschil in rekening houden met elkaar of constant verantwoording afleggen. Rekening houden met elkaar lijkt mij heel normaal als je met meerdere in één huis woont, volwassen of niet.
Als ik 's avonds de deur uit gaat weet mijn man ook waar ik heen ga en als het wat, onverwacht, later wordt stuur ik even een appje.

Dat doet mijn zoon dus ook. "Ben in de stad, ben wat later thuis." Kleine moeite toch?
In jou geval is er blijkbaar ook een medische reden dat je ouders sneller bezorgd zijn, ik zou daar eens een goed gesprek over hebben. Is die extra bezorgdheid nodig? Vonden ze je actie daarom onverantwoordelijk?

Je oom werd boos, lijkt me dan ook weer niet nodig, je bent oud genoeg om zelf te overleggen met je ouders hoe je dit soort actie's voortaan kunt voorkomen. Hoef je ook niet meer pas om 23.00 uur alsnog te bellen dat je niet thuis kunt komen alleen en had je van te voren hierover afspraken kunnen maken.

Onvermijdelijk

Dit soort incidenten zijn, denk ik, onvermijdelijk. Uiteraard wil je ook zelfstandig zijn en daarin je ruimte verkennen. Misschien hebben je ouders dat wel goed begrepen en geaccepteerd. En mogelijk hun bezorgdheid niet te veel met jou willen delen maar met de oom. Die dat, als relatieve buitenstaander, minder goed begrijpt en je ouders graag wil steunen.
Ik zou er niet teveel achter zoeken. Het is leeftijdsadekwaat en niet 12jarig.
Fijn dat je zulke lieve behulpzame ouders hebt.

Oh Kaaskopje

Het is al zo lang geleden maar ik kan me mijn ergernis nog zo goed voor de geest halen; ik vond het echt vreselijk als mijn vader zich opstelde zoals jij beschrijft.
Wel bezorgd als ik thuis moest komen, niet als ik elders sliep.
Nu, zelf ouder, kan ik me er inmiddels een heel klein beetje bij voorstellen. Maar dat maakt het natuurlijk niet ok. Het heeft weinig met kind zelf te maken.
Verder geheel eens met AnneJ.

Ella

Gelukkig vindt mijn dochter het niet erg. Ze weet niet beter dan dat ik belachelijk laat naar bed ga. Ik wacht niet tot vijf uur, dat gaat te ver, maar als ik weet dat ze voor twee uur thuis zal komen treuzel ik een beetje met naar bed gaan. Dat is niet abnormaal voor mij.

Mijn dochter is ooit aangevallen en mishandeld, vlakbij huis. Dat heeft kennelijk toch zijn sporen bij mij achtergelaten. De oudste dochter vond het zelf prettig als ik nog in de huiskamer was, die is zelf wat angstig aangelegd en vond het tot op het laatste moment prettig als ik nog in de huiskamer zat terwijl zij naar bed ging. Ze vertrouwt er kennelijk op dat ik inbrekers wel het huis uit kan meppen.

Ik heb trouwens wel één keer tot vijf uur gewacht. Dat was toen ze nog niet zo heel lang de vrije hand had gekregen om uit te gaan. Dochter kwam niet op de normale tijd (kwart over 3 zo'n beetje) thuis en toen heb ik haar echt opgewacht. Daar is ze van geschrokken en het is nooit meer gebeurd. Niet zonder daar van te voren iets over te zeggen in ieder geval. Als mijn dochters van te voren zeiden dat ze de stad in gingen, bleef ik niet op. Maar ik lag er toch een beetje op, dus als ik hoorde dat ze thuiskwamen kon ik lekker slapen. Nu ze niet meer thuiswonen kán ik me gewoon niet druk maken om wat ze doen. Dat heeft totaal geen zin. Eentje woont ook te ver om er even naar toe te kunnen als er iets aan de hand is. Dat is een paar keer gebeurt (verkeersongeluk, relatiegedoe) en dan is het waardeloos als je kind huilend aan de telefoon zit en je er niet heen kunt. Maar goed, dat hoort erbij als kinderen zelfstandig wonen.

Het stoorde mij gewoon

Volkomen los van allerlei details (waar ieders leven vol van is) vond ik het pijnlijk te ervaren dat mijn vaders bezorgdheid verdween als ik uit zicht was.
Overigens heb ik hem dit zeker nooit verteld en zou dat bij navraag ook gewoon ontkennen.

Ella

Dan zou het dus ook zomaar kunnen dat je ernaast zit met je vader. Bezorgdheid gaat nooit over, alleen kun je niet aan de lopende band bezorgd zijn als je niet weet of daar reden voor is. Ik kan me wel heel erg druk maken over de kans dat ze een ongeluk krijgt, terwijl ze lekker in bed ligt.

@Ella

'Volkomen los van allerlei details (waar ieders leven vol van is) vond ik het pijnlijk te ervaren dat mijn vaders bezorgdheid verdween als ik uit zicht was.'

Ik snap niet zo goed wat je bedoelt.

Om iemand die niet in dezelfde woning verblijft, hoef ik me geen zorgen meer te maken, althans niet zo concreet als in willen weten of en hoe laat iemand weer binnenstapt, en niet kunnen slapen.

Ik ben blij dat ik de bezorgdheid kan loslaten als kinderen niet meer onder mijn dak wonen. Als een van hen in een zeldzaam geval nu nog eens bij mij overnacht, ben ik -net als vroeger- op mijn hoede en luister of hij/zij weer thuiskomt. Dat is trouwens ook zo als mijn man laat thuiskomt.

Maar als hij en ik beide op een verschillende plaats overnachten wegens werk of iets dergelijks, dan ga ik niet piekeren over thuiskomst en zo. Jij wel dan?

afspraken maken

Terug naar TS.

Ik begrijp dat je verre van gezond bent, en dat maakt ouders zeer op hun hoede zijn. En ooms/tantes met wie geregeld contact bestaat, ook.

Het is altijd al wijs om afspraken te maken over hoe laat thuis - maar nu net nog wat meer. Laat het even weten als het later wordt. Kleine moeite.

Maud

Wat ik niet begrijp is dat je ouders je wel naar ziekenhuizen moeten brengen maar jij makkelijk een avondje op stap kan. Het is geen verwijt alleen begrijp ik het even niet.

Kiezen voor de risico's

Maud ik denk dat je gelijk hebt.
Maar ik begrijp de reactie van je oom ook wel. Kennelijk leeft de gedachte dat jij omringd moet worden. Dat is altijd zo gebeurd. Er is misschien geen moment geweest om na te denken over de nadelen van al die voorzichtigheid. Dat je oom zich er op deze manier in mengt, geeft wel eens te meer aan dat "iedereen" om jou heen een idee heeft over hoe jij verstandig zou moeten leven.

Wat zou jij willen? Zo jij vaker van alleen uit willen gaan zoals je dat hebt gedaan?
Van hoe laat tot hoe laat zou je dat willen?
Wat zou er allemaal kunnen gebeuren met je?
Welke oplossingen zijn daar voor?

Welke risico's zou jij willen nemen?

Wat is er nodig voor je ouders om je te laten gaan?
Willen ze dat je op een afgesproken tijd belt?
Willen ze dat je extra medicijnen of extra informatie meeneemt?
Een sos badge misschien?

Welke risico's durven zij te nemen?

Mijn man heeft nu al enkele jaren een vervelende kwaal waar hij aanvankelijk niet alleen mee durfde te zijn. Ik durfde hem ook niet alleen te laten. We hebben dat moeten leren. Hij, ik, onze kinderen.
Met die kwaal alleen op reis gaan is eigenlijk niet zo gewoon. Maar wij hebben een huis in Frankrijk.
Daar wil hij ook naar toe. Dus reist hij wel alleen.
Hij woont zelfs grote delen van het jaar alleen.
Daar functioneert hij beter bij.

Het ergste dat er kan gebeuren is dat hij in een coma raakt (en een heleboel variaties daar op), dat dat te laat wordt ontdekt en dat hij in die situatie blijft.

Wij nemen dat risico. Bewust.
Het is kiezen voor de kwaliteit van even.

Ik kan me voorstellen dat jij ook aan die keuze toe bent.

Ik denk dat het belangrijk is om met elkaar, zowel jij als je ouders, te benoemen waar ieder van jullie dan precies bang voor is. Of er iets is wat die angst weg kan nemen. En of er risico's zijn die je gewoon wilt nemen.
Je ouders hebben al die tijd de verantwoordelijkheid voor jouw leven gehad.
Het wordt tijd dat ze dat over gaan dragen.

Als jullie er samen niet uit komen, moet je misschien eens overleggen met je specialist. Hij of zij weet misschien wel waar jullie hulp kunnen krijgen om deze stap te nemen.

Mooi Miriam!

Het advies en jullie keuzes.

Hoofdpersoon boek strubbelt ook met haar ouders

https://www.scholieren.com/boekverslag/87700

Tip: De ooggetuige.

Daarbij

Is de hoofdpersoon van jouw leeftijd en heeft ook de behoefte om haar vleugels uit te slaan. Haar ouders willen dat ze dan bij haar zus gaat wonen, voor het veilige gevoel...