Zorg voor je ouders, wat mag je nog wel en niet?

het mag altijd natuurlijk

maar wat bedoel je? of je dan hulp kunt krijgen, gesubsidieerd, als je zelf een tijd(je) weg bent? Ik denk het niet.
gr Angela

Feitelijk

Feitelijk mag je dan niet weg, want anders versmeren/verhongeren je ouders dus.

Of dat moet je al niks kunnen schelen, maar dan hebben je ouders ooit iets verkeerd gedaan

Hoe doen anderen mensen dat? Ik ben vast niet de enige die naast zijn ouders verzorgen nog andere verantwoordelijkheden heeft die ik niet zomaar kan laten vallen (werk).

Best negatief

ja dat klopt, ik ben best negatief.

Komt door al die horrorverhalen denk ik, van mantelzorgers die 24/7 met zorg bezig zijn en nooit meer ergens anders aan toe komen, nooit meer een uitje, geen vrienden meer, want geen tijd voor, enzovoort.

Tel daar al die doemscenario's van het nieuwe stelsel bij op.,.. schrikverhalen over buurmannen die je moeten douchen en dementerenden waar geen zorg meer voor is.

Als ik dat lees vrees ik wel eens dat ik zelf over 20 jaar ook in zo'n situatie zit.

Dementie komt vaak voor, en dan is een leuk buurtnetwerk of een gemeenschappelijke verpleegster niet genoeg. En dan moet je als kind dus wel 24 uur per dag bij je ouders zijn..

opname

opname is nog steeds mogelijk. Je moet niet denken dat jij alles kunt oplosssen want dat kan je toch niet. EDn je hebt geen ervaring hoe het de afgelopen jaren was want je weet pas wat er gebeurt en wat ze nodig hebben als het zover is. Zorg dat je de wegen van de nieuwe processen tegen die tijd goed kent, daar heb je dan heel veel aan. Maar ik zou me er nu nog niet in verdiepen, laat de gemeenten het eerst maar eens overnemen. En weet je, het is allemaal betrekkelijk. Ja ok, dan moeten we meer tijd in onze ouders gaan steken. Ok, we staan misschien op de drempel van een heel andere manier van gezondheidszorg en ja, dat gaat misschien veel impact hebben. Je kunt of de politiek in gaan (lokaal niveau) en proberen daar zaken te verbeteren. Of accepteren dat het systeem verandert en je verdiepen hoe je het zo goed mogelijk voor je ouders alsnog kunt inzetten.
gr Angela

Ideetje

http://www.socialevraagstukken.nl/site/2014/10/11/keukentafelgesprek-staat-te-veel-garant-voor-verslechtering/

"Ik moest aan deze geschiedenis denken toen ik onlangs vernam dat dakloze jongeren in Amsterdam-West elkaar precies instrueren wat ze moeten zeggen als ze in contact komen met hulpverlenende instanties. Ze moeten bijvoorbeeld absoluut niet zeggen dat ze nog contact hebben of zouden willen hebben met hun ouders, want dan dwingen de hulpverleners je om met je ouders in gesprek te gaan en bij je ouders te gaan wonen. Op de nieuwe strategie van hulpverleners om de kracht van het sociale netwerk te benutten, hebben deze jongeren een passend antwoord ontwikkeld: ze ontkennen elke aanwezigheid van het sociale netwerk.

Dat lot staat, vrees ik, ook het keukentafelgesprek te wachten. Op YouTube zijn een paar instructiefilmpjes te zien van hoe zo’n gesprek zou moeten verlopen. Daar komt onvermijdelijk het moment in voor dat de keukentafelprofessional de vraag stelt hoe de contacten met de buren en de familie zijn. Dat is echter allang geen informatieve vraag meer, dat is een beladen vraag. Een goed contact betekent immers minder hulpverlening. Dus hoeft niemand er verbaasd over te zijn dat ouderen elkaar straks precies vertellen wat je wel en niet moet zeggen. Buren? Vrienden? Familie? Nee, die zijn net verhuisd, die kunnen niks meer, heb ik geen contact mee."

betrekkelijk

"En weet je, het is allemaal betrekkelijk. Ja ok, dan moeten we meer tijd in onze ouders gaan steken. "

Daar heb ik geen problemen mee. Ik help mijn ouders met liefde een handje.

Waar ik meer mee zit is dat ik ook nog andere ambities heb, en of/hoe ik dat zou kunnen combineren.

'opname is nog steeds mogelijk.'

Okay, dan ben ik verkeerd geïnformeerd. Ik had namelijk begrepen dat dementerenden voortaan maar thuis moesten worden verzorgd.

Fred

Je ouders zijn nu beide nog gezond en niemand weet hoe de toekomst eruit gaat zien. Misschien hoef je amper voor ze te zorgen. Was kan naar de wasserette, eten van tafeltje dekje, boodschappen bestel je via internet en naar de dokter nemen ze de 55+plusbus. Voor het huishouden een werkster en de vrijwilligster van de zonnebloem komt op de koffie, 'smorgens komt de thuishulp voor de meficijnen en de steunkousen.
Gelukkig raakt niet iedere oudere zwaar dement en je kan ook op je 80e compleet helder maar zo een hartaanval krijgen, of een longontsteking en het leven is voorbij terwijl je de dag ervoor nog aan het biljarten was in de ouderensoos.
Kortom, wie dan leeft, wie dan zorgt. Financieel wat ruimte maakt zorg inkopen wat eenvoudiger maar ook de aower hoeft niet te vervuilen.
Beetje gerustgesteld?

minder hulp

Ik denk ook dat het effect weleens averechts zou kunnen zijn. Zo jammer. mijn ouders hebben altijd voor hun zieke buren gezorgd, heel gewoon.
En pijnlijk, ik werk in psychiatrie, en daar zijn systemen jarenlang uit elkaar gerukt. Afstand moest er komen, loslaten. Ouders moesten hun misdragende kind de deur wijzen en politie inschakelen bij wangedrag. En het lag aan het systeem dat teveel beschermde waardoor mensen niet veranderden. Eigenlijk heb ik dat nooit gesnapt. Maar goed, het is ook nog niet heel lang geleden dat mensen met relatief lichte problematiek voor maanden opgenomen werden. (Die invloed is uiteraard veel gezonder dan zorgende ouders bijv)

doemscenario's

Ik ben al mantelzorger, over mijn ernstig verstandelijk gehandicapt kind - en zal dit altijd blijven. Dus ik hoop niet dat ik er mijn ouders 'bij' krijg, want dat kan niet. Maar ik maak mij geen zorgen over later. Een mens kan veel hebben.

Wie weet vallen je ouders wel spontaan dood neer Fred, of overlijd jijzelf eerder. Het is echt onzin om nu allemaal doemscenario's te bedenken. Geniet er nu van dat alles goed met jou en hen is en besteed daar je energie aan.

p.s. je kan misschien beter NU dat jaartje naar het buitenland, voor je eigen gemoedsrust

AnneJ

En dan verschijnen er op enig moment alarmerende stukken in de kranten over de ernstige vereenzaming van ouderen, en dat veel hulpbehoevenden aangeven hun familie nooit te zien

Groeten,

Temet

tja het is hier dringender

als we in de buurt zouden wonen zouden we denk ik veel meer taken overnemen maar mijn schoonouders willen absoluut niet weten dat er iets mis is en wij wonen 200 kilometer verderop en zijn de enige kinderen die in nederland wonen. 10 jaar geleden had ik al helemaal uitgezocht hoe indicatie verzorgingshuis werkte. Die wetgeving is al 3 x op de schop gaan. Dus voorbereiden is in het huidige klimaat redelijk zinloos..

Mijk

Gerust gesteld

Okay, dankjewel voor jullie antwoord. Het klinkt inderdaad geruststellend.

Toch zou ik dementie niet afschilderen als een bizar 'doemscenario', want het komt echt heel vaak voor. Mijn partner en ik hebben acht grootouders, en daarvan zijn er twee dement geworden.

Als het aan mij lang deed ik dat jaartje inderdaad nu, om bovengenoemde redenen. Moet er echter nog vrij veel dingen voor regelen. Maar inderdaad, beter doe je zoiets vroeger dan later. Zo snel mogelijk dus.

En nog wat algemene overwegingen...

Tijdens zo'n gesprek lijkt men er uit te gaan van de situatie zoals die nu is. Maar hoe zit dat met veranderingen?

Ik heb de indruk dat met met het toewijzen van hulp vooral kijkt naar de situatie nu. Je krijgt hulp als je kinderen ver weg wonen of fulltime werken.

Maar wat als een voorheen werkloos kind een baan vindt? Of gaat verhuizen? Krijgt een oudere alsnog hulp? Of vind de gemeente dat die baan/verhuizing maar afgeblazen moet worden?

Andere overweging. Als een keukentalfelgesprek echt verloopt zoals het bedoeld is, kun je als kind ook heel eerlijk je eigen wensen en grenzen op tafel leggen. 'ik wil graag helpen, maar hier en hier liggen de grenzen van wat ik kan/wil, hoe komen we daar samen uit'.

Als het echter een soort bekibbel-kruisverhoor wordt zullen mensen (wat Annej ook al zei) heel defensief naar het gesprek gaan en geen millimeter meegeven.

Neem mijn situatie. Ik zou graag helpen, maar houd ook graag de mogelijkheid open om weg te gaan. Als hulp aanbieden zou betekenen dat ik aan Nederland vastgeketend zat, dan houd ik voorlopig mijn mond...

Andere mening

De doemscenario's die nu de ronde doen - zoals hierboven geschetst - zijn nergens op gebaseerd.
Men gaat explicieter kijken wat de omgeving kan. Maar er is geen gemeente die verwacht dat jij als dochter alles op gaat pakken. Ik zie dat er - in mijn ogen - reeele keuzes worden gemaakt.
Gemeente x schroeft de eigen bijdrage voor huishoudelijke hulp voor mensen met een goed inkomen (50% van de ouderen heeft een bovenmodaal inkomen en dito spaarrekening) omhoog; die doelgroep eet er geen boterham minder om.
Gemeente Y geeft aan dat er vanaf nu alleen nog maar een woonkamer/keuken/1 slaapkamer wordt schoongemaakt. Ramenlappen/boodschappen doen/kleding wassen moeten mensen zelf regelen. Met familie, met een wasservice of via een vrijwilligersproject. Waarom niet?
In plaats van dure persoonlijke PGB's worden gemeenten aan het werk gezet om creatiever en kostenefficienter om te gaan met zorgbudgetten; daar ontstaan mooie initiatieven om verschillende doelgroepen te mixen.

Anders

Ik heb het idee dat de omgeving nu al overbelast is, en dat dat alleen maar erger gaat worden.

Als ik al die verhalen hoor van ouderen en mantelzorgers die echt met de rug tegen de muur sta.

Maar goed, dat is hoe ik het zie. Ik heb het ook alleen maar 'van horen zeggen'.

Anders: Even mijn irritatie kwijt:

En hier irriteerde ik mij over:#18 " In plaats van dure persoonlijke PGB's worden gemeenten aan het werk gezet om creatiever en kostenefficienter om te gaan met zorgbudgetten; daar ontstaan mooie initiatieven om verschillende doelgroepen te mixen"

Dure persoonlijke PGB's? creativer en kostenefficiënter? Hmmm, daar ik heb ik heel er mijn twijfels bij. En... het geeft mij ook gevoel dat die "dure persoonlijke PGB'S" verstrekt werden om dat er een scheet dwars zat, en dat dat "just for fun" was.

En ja, je hebt gelijk. Geen huishoudelijke hulp geven als gemeente is zondermeer kostenefficienter. creatief wil ik dat nu niet precies noemen. Gewoon een ordinaire bezuinigingsmaatregel.

Ik ben bang dat er in de aankomende jaren heeeeel veel ellende gaat komen, dat kwetsbare groepen versmeerd en vereenzaamd sterven, voordat er weer een acceptabel ander systeem is of er een menswaardig systeem ontstaan is.

Punten?

Misschien is een puntensysteem een goed initiatief.

Ik doe als vrijwilliger mensen in mijn buurt helpen, wat mij punten oplevert om beroep te doen op vrijwilligers om naar mijn ouders om te kijken als ik even niet kan helpen..

Fred

Goed idee, die punten!

Behalve als je door je aandoening/handicap niet goed in staat bent punten te sparen. Ik heb een gehandicapte vriendin die als zelfstandige werkt en ook nog eens alleenstaande moeder van een kind met dezelfde handicap (wist ze ook niet van tevoren) is. Die heeft amper tijd en energie om de krant even te lezen, laat staan vrijwilliger te zijn. Dan hang je...

Niet bedoeld om mensen te laten hangen..

Ik zit dan ook niet te denken aan een verplicht iets, opgelegd door de de overheid.

Meer een initiatief waar je aan kan meedoen of niet. Net zoals een ruilkring of zoiets.

En bovendien zou je voor mensen in buitengewone omstandigheden sowieso iets kunnen regelen. Dat die gratis punten krijgen zodat ze soms bij kunnen tanken.

Fred

En hoe dan als je meer broers en zussen hebt of juist als je enigskind bent?

Praktijk

Tot nu toe: mijn moeder had 3 uur huishoudelijke hulp, is verlaagd naar 2,5 uur. Nu was zij maatschappelijk werkster en heeft de tijd meegemaakt, waarin de noodzaak van huishoudelijke zorg tot op de minuut nauwkeurig berekend werd (werkelijk, daar zijn heel wat managementuren aan besteed. Dus haar vraag was: welke taken worden dan geschrapt? Daar is geen antwoord opge komen, het is gewoon een vermindering. Gevolg: degene die werkt moet harder werken en meer mensen op een dag helpen.

Nu kwam ze uit het ziekenhuis na een breuk in haar heup. Met rolstoel en rollator. Of de hulp uitgebreid kon worden met 1 uur om dingen te doen als strijken, wasmachine vullen etc., vooral laag bukwerk kan ze niet en door de rollator heeft ze geen twee handen vrij. Een week voor ontslag uit het ziekenhuis aangevraagd. Een week na ontslag nog niets gehoord. Gebeld: de consulent is ermee bezig. Een week later belt de consulent: hij was op vakantie geweest (dan kun je dus gewoon wachten) en hij zag de naam op een lijstje staan. Situatie uitgelegd. Zijn vraag direct: en wat doet u voor uw moeder? Nou, ik woon 100 km verderop en ik ga echt geen 200 km rijden voor de strijkwas.

(oh ja, Fred, ik heb ook werk, kinderen, ambities en een eigen huishouden met strijkwas).

Uitgelegd wat alle kinderen doen, ieder naar eigen vermogen. Er komt zoveel meer bij kijken. Bijv.: de magnetron was kapot, niet handig met die kant-en-klaar-maaltijden. Dan met er toch een nieuwe magnetron komen. Veel kan via internet, maar mijn moeder wil graag via de lokale verkoper, omdat die goede service geeft, ze heft groot gelijk. Zo zijn er talloze dingen die een betaalde kracht niet kan doen, die doen wij, de kinderen.
De consulent kon ook mijn moeder zelf bellen, want ze was thuis en goed aanspreekbaar. Conclusie: ze zou 30 minuten extra hulp krijgen.
(mijn advies is dus: vraag altijd het dubbele, dan heeft de consulent het gevoel goed werk te doen als hij die aanvraag gehalveerd toekent).

Een week later belt ze me bijna in paniek op: wanneer dacht jij dat die extra hulp in zou gaan? Ik: "direkt". Zij: "Nee, over 8 weken."
Er zit dus ergens een bezopene, die het kan bedenken, dat iemand die moet revalideren en sneller naar huis is gestuurd om de kosten van het ziekenhuis te drukken, 8 weken kan wachten op hulp. Mijn moeder hoopte dat ze na 8 weken die rollator niet meer nodig zou hebben! Mijn moeder belde alles af, van het kastje naar de muur, maar ze kwam er niet door. Er moest en er zou eersteen commissie moeten komen, die de aanvraag zou moeten beoordelen en daarna zou de anvraag verwerkt moeten worden en dat zou 8 weken duren. Iemand aan de andere kant van de telefoon opperde dat ze een klacht zou kunnen indienen (NB! Liever geld uitgeven als gemeente aan comjmissies en dure klachtenprocedures dan je gezond verstand gebruiken en zorgen dat de hulp er is als die nodig is). Mijn moeder had geen zin en energie in een klachtenprocedure. Ze kon ook een melding laten maken. Dat heeft ze laten doen. En zowaar, een paar dagen later werd ze teruggebeld en de uitbreiding van de hulp zou een week later worden gestart.

Als ik er ben doe ik de strijk en de hulp de ramen, want als je een hele dag thuis zit is het vervelend om naar smerige ramen te kijken.

Voor kinderen is er nog genoeg te doen, naast de noodzakelijke huishoudelijke klussen.

Op dit moment maken gemeentes begrotingen waarop zij veel minder geld uitgeven voor hulp dan het geld dat ze (zelfs na de bezuinigingen) krijgen van het rijk. Ik snap het wel, de gemeentes denken net als de familie: als ik er eenmaal aan begin zit ik er jarenlang aan vast.

Initiatieven zoals een straat die zelf een straatverzorgerster in dien neemt zijn leuk als geintje. Maar de gedachte dat alle mensen een beetje geld bij elkaar leggen om voor iedereen die dat nodig heeft zorg mogelijk te maken is niet nieuw: het is in feite de basis van onze verzorgingsstaat. Alleen laat de overheid het nu afweten als het gaat om het verdelen van die gelden. Het innen doen ze wel nog.

Op voorhand zou ik me niet laten beperken door mogelijke scenario's in de toekomst. Ouders houden rekening met hun plannen als er kinderen zijn, natuurlijk. Je kunt dan niet een jaar zomaar ertussenuit gaan bijvoorbeeld. Alleen: de zorg voor kinderen heeft een eindig perspectief: iedereen hoopt dat kinderen 20 jaar later zorgenvrij zijn voor de ouders en zelfstandig kunnen leven. die zorg wordt ook steeds minder intensief wat urenbelasting betreft. Kinderen die voor ouders zorgen hebben een omgekeerd perspectief: je weet niet hoe lang het gaat duren en je kunt er donder op zeggen dat die zorg intensiever wordt wat uren betreft.

Zowel de gemeenten als de kinderen draaien om dat scenario heen. En zijn er bang voor. Geen onwil denk ik, aan beide kanten niet. Maar wel de angst dat je iets aangaat, wat je uiteindelijk niet vol kunt houden.

Tsjor

Sinbads vrouw; versmeerd

"Ik ben bang dat er in de aankomende jaren heeeeel veel ellende gaat komen, dat kwetsbare groepen versmeerd en vereenzaamd sterven, voordat er weer een acceptabel ander systeem is of er een menswaardig systeem ontstaan is."

Ik kwam dat laatst ook al op OO tegen. Wat is dat "versmeerd en vereenzaamd"; nb bij vereenzaamd kan ik me wel iets voorstellen, maar wat is versmeerd?

vervuild

Versmeerd is toch gewoon vervuild?

Versmeerd

Versmeerd betekend voor mij vervuilen, smerig worden, zie: http://www.wnt.inl.nl/iWDB/search?actie=article_content&wdb=WNT&id=M078250

Er zijn mensen (ouderen, mensen met psychise klachten/stoornissen) die zo op het oog prima functioneren. Waar je een "goed" gesprek mee kunt houden waarbij de keukentafelzorger van de gemeente het gevoel heeft dat dat allemaal prima gaat functioneren.

het zou dan zo maar kunnen zijn dat er afspraken gemaakt worden waarbij de client in eerste instantie aangeeft dat hij/zij idd gaat eten in het wijkcentrum met een vriendin en dat ze wel hulp voor in huis via de kerk kan krijgen.

Die hulpverlener is er alleen niet als die patient een paniek of angstaanval krijgt, (of in een periode verzeilt raakt dat ze last heeft van paniek en angstaanvallen) en er van overtuigd raakt dat de hulp vanuit de kerk haar iets aan wil doen en dat haar vriendin ook niet te vertrouwen is.

De hulp laat ze dan buiten staan en ook met de vriendin loopt het contact af. Buiten komen om alleen naar het wijkcentrum gaan om te eten durft ze dan ook niet meer. Kortom, fysiek gaat ze er op achter uit, (geen of onvoldoende gezonde voeding) het huishouden vervuilt en contacten met "buiten" zijn er niet meer.

Wat als ze dan komt te vallen op de bovenverdieping? De huishoudelijke hulp die ze wel vertrouwde is wegbezuinigd, contacten zijn er niet meer. Wat dan? Wie mist haar? (of hem)? Wie gaat actief kijken of alles nog goed is? En wanneer gebeurt dat?

keukentafelgesprekken

http://www.rtvnoord.nl/artikel/artikel.asp?p=141412

Groningen heeft sinds maandag een meldpunt waar inwoners terecht kunnen met klachten en ervaringen over de bezuinigingen op de thuiszorg.

Het meldpunt is een initiatief van de Socialistische Partij (SP). De SP is bang dat inwoners van de gemeente Groningen straks de zorg verliezen die zij nodig hebben.

De gemeente Groningen gaat vanaf 1 januari bezuinigen op de thuiszorg. Door zogeheten 'keukentafelgesprekken' te voeren met mensen die thuiszorg krijgen, hoopt de gemeente de bezuinigingen te realiseren. Met het meldpunt wil de SP klachten en ervaringen over deze 'keukentafelgesprekken' verzamelen. De partij zegt de afgelopen weken al veel schrijnende voorbeelden te hebben gehoord van gesprekken die niet goed zijn verlopen.

En op de site van de SP: http://groningen.sp.nl/nieuws/2014/11/comite-voorzorg-geeft-tips-voor-de-keukentafel

De SP gaat inderdaad voorlichting geven over hoe je als zorgontvanger/vrager het beste een keukentafelgesprek kunt voeren.

Exact.

"Zowel de gemeenten als de kinderen draaien om dat scenario heen. En zijn er bang voor. Geen onwil denk ik, aan beide kanten niet. Maar wel de angst dat je iets aangaat, wat je uiteindelijk niet vol kunt houden."

Exact. Dat is dus ook wat er in mijn hoofd zit.

protoprofessionalisering voor het keukentafelgesprek

http://comitevoorzorg.nl/bereid-u-voor-op-het-keukentafelgesprek/

Samen met de SP is er inmiddels al een meldpunt 'keukentafelgesprek' naar aanleiding van de nu al optredende klachten.

Als burger moet je wel die taal van de gemeente spreken waarmee je het benodigde budget voor jou zorg kunt binnenhalen.

Website voor de professionele burger.