Ziek en ontslag
Een nichtje van mij heeft zich een week of twee geleden ziek gemeld op haar werk. Ze heeft heel zware maanden achter de rug, een moeder die veel zorg nodig had, puberkind waarmee het niet goed ging, man raakte burn out, en zij de kar maar trekken.
Nu is haar moeder pas geleden overleden, kind en man stabiliseren weer. En nu is zij ingestort. Kon niet meer nadenken, alleen nog huilen, sliep slecht. Ik kan me er wat bij voorstellen. Werk (ze werkt in de zorg) lukte van geen kant, zat huilend op de fiets en wist bij de klant niet meer hoe het aan te pakken. Dus ziekgemeld, even pas op de plaats en uitrusten en aansterken.
Dan komt de bedrijfsarts in beeld. En die vindt het hele concept van ziek-zijn maar onzin. Gewoon je een beetje over jezelf heenzetten en niet zo zeuren. Aan het werk dus. Volgende week twee uur per dag, daarna 4 uur, en dan weer volledig.
Ze belde me in tranen, bij het idee aan werk wordt ze al misselijk. Maar dan? Ze is bang voor ontslag. Ik zei dat ze dan dus ziek bleef en je volgens mij vanuit ziekte niet ontslagen kan worden. Maar zij is bang dat de bedrijfsarts het laatste woord heeft, als die vindt dat ze niet ziek is dan is dat zo en kan ze dus wel ontslagen worden als ze niet werkt zoals hij vindt dat ze maar moet kunnen.
Is hier nog bescherming tegen? Anders dan in een rechtzaal, want dat ziet ze in haar huidige toestand helemaaaal niet zitten.
Vakbond
Is ze lid van een vakbond? Zij kunnen je bij dit soort zaken goed ondersteunen.
Ze kan nu nog niet ontslagen worden. Ze moet laten zien dat ze wil werken maar dat het niet gaat.
Het beleid is tegenwoordig 2 weken thuis en dan langzaam weer opbouwen. Lukt dat niet dan gaan ze pas andere opties toepassen.
Afhankelijk van haar cao of contract kan er wel een korting op het salaris zijn.
naar de huisarts!
De huisarts kan vervolgens ook contact opnemen met de bedrijfsarts, en aangeven dat van werken echt nog geen sprake kan zijn.
Volgens mij niet Jippox
De huisarts is vziw geen partij in een kwestie van ziekte en werk.
Ik heb altijd begrepen dat je huisarts er als het ware ‘privé’ voor jou is. Op het werk is er de bedrijfsarts die kijkt hoe jouw herstel verloopt en wat dat betekent voor je re-integratie. Die bedrijfsarts kan eventueel contact opnemen met behandelaren, maar volgens mij wordt de huisarts doorgaans niet gezien als behandelaar.
Neemt niet weg dat het advies om naar de huisarts te gaan een goed advies is: met het oog op inschatten wat er aan de hand is, kijken naar wat er nodig is om te herstellen en dergelijke.
Aagje
UWV
Bedrijfsartsen worden door de werkgever betaald en soms lijkt dat wel invloed te hebben op hun oordeel. Mijn man die met met burn out thuis zat, liep tegen een uitgepsroken prutser aan. Uiteindelijk hebben we een advocaat in de arm genomen en heeft deze arts een berisping van het medisch tuchtcollege gekregen. Zo ver kun je het beter niet laten komen...
Als je nichtje lid van de vakbond is, is dat zoals Flavia al schreef de beste bron voor advies. Verder kun je een second opinion bij een andere bedijfsarts aanvragen: https://www.arboportaal.nl/onderwerpen/bedrijfsarts/second-opinion-klachtenprocedure
Als je er met de bedrijfsarts niet uit komt kun je ook het UWV om een deskundigenoordeel vragen: https://www.uwv.nl/particulieren/ziek/ziek-met-werkgever/re-integreren-tijdens-ziekte/detail/deskundigenoordeel
helaas heeft de huisarts geen stem
Ik heb in een ongeveer gelijke situatie gezeten. Burnout, en een arboarts die vond dat ik gewoon weer aan het werk kon. Arts, maatschappelijk werk en de ggz waar ik inmiddels liep hebben een brief geschreven die ongelezen opzij werd gelegd. Helaas zat ik niet bij de vakbond.
Ik ben gedwongen weer gaan werken maar kreeg niet de prikkelvrije ruimte die me was beloofd en ik viel na een uur uit. Ik werd naar huis gestuurd. Kort daarop kreeg ik een brief waarin gesteld werd dat ik zelf was weggelopen. Gelukkig had ik inmiddels al een dossier opgebouwd met aantekeningen en mails, die bleek ik hard nodig te hebben.
Men zette mijn salaris stop want ze vonden mij een werkweigeraar. Vanzelfsprekend werd ik hier niet gezonder door.
Ik heb toen op advies van mensen hier op OO een deskundigenoordeel bij het UWV aangevraagd (kost wel geld) en mede dankzij mijn dossiervorming werd ik op alle fronten in het gelijk gesteld. De werkgever had me ook geen aangepaste werkomgeving gegeven terwijl die wel beloofd was.
Mijn contract zou 2 maanden later eindigen, dat werd "ziek uit dienst". Het hele gebeuren heeft me veel kwaad gedaan. De burnout is nooit meer echt over gegaan (het is nu 8 jaar geleden), mijn concentratie en belastbaarheid zijn heel slecht gebleven en omdat er ook fysieke problemen meespeelden (die waren er al) ben ik tenslotte in de WIA terecht gekomen. Waarschijnlijk had ik nog wel kunnen werken als ik serieus was genomen en de tijd had gekregen om uit te zieken en een traject bij de GGZ te volgen.
Dat klinkt niet fijn en dat is het ook niet. Mijn advies is dan ook: ga naar de huisarts en vraag een verwijzing naar de GGZ (therapeut, psychologe o.i.d.). Belangrijk: hou een dossier bij!!! Elk gesprek, elke mail, elke brief moet bewaard worden! Neem iemand mee naar gesprekken, doe dit nooit alleen. Vraag advies aan de vakbond of rechtsbijstand (bij mij was rechtsbijstand terughoudend, die verwees me naar het UWV).
En wens haar vooral heel veel sterkte, want het is slopend als je je al beroerd voelt en je wordt extra onder druk gezet.
misschien is dat dan veranderd, jaren geleden mocht ik van mijn huisarts echt niet aan het werk en heeft hij weldegelijk (succesvol) contact gezocht met de arboarts.
Hoe dan ook lijkt het me verstandig om naar de huisarts te gaan. Die kan eventueel ook verwijzen naar bijvoorbeeld een therapeut. Als je aan kunt tonen bij de arboarts dat je er wel op allerlei manieren mee bezig bent, helpt dat wellicht ook al wat?
Och oudgediende
Wat een verhaal. En juist dat scenario waar ze bang voor is.
Iedereen bedankt voor de raad. Vakbond is ze vziw geen lid van, helaas. HA is vanaf het begin ingeschakeld en heeft haar doorgestuurd naar een psycholoog/haptonoom, dat loopt al. Maar ja die hebben idd niets in de melk te brokkelen, de bedrijsarts bepaalt.
Second opinion en oordeel van het UWV zijn goede tips. Ik ben alleen bang dat haar ook daar de energie voor ontbreekt.
Het kan dus echt dat als je niet in staat bent te werken maar de bedrijfsarts zegt van wel, en het lukt je niet, je dan wegens werkweigering ontslagen kunt worden.
Flavia, hoe moet je laten zien dat je wel wil werken maar dat het niet gaat? Als de bedrijfsarts het afdoet als een soort van ‘gebrek aan doorzettingsvermogen en karakter’?
UWV
Ik zit nog even te kijken bij die link van beoordeling door het UWV. Dat gaat erover als de re-integratie vastloopt. Maar in dit geval komter geen sprake van re-integratie uit ziekte maar van werkweigering, want Ze Is Niet Ziek (vindt de bedrijfsarts). De beste optie is dan een second opinion. Nooit geweten dat bedrijfsartsen zo machtig zijn.
In de zorg
ben je pas ziek als je terminaal bent. Werken in de zorg is keihard werken maar werken in de zorg is ook werken voor een organisatie die keihard voor haar werknemers is!!!! Het is geen wonder dat er zoveel mensen de zorg verlaten, jammer want eigenlijk was het ooit een heel mooi beroep. Ik heb nog contact met vroegere collega's en ik wordt niet vrolijk van hun verhalen.
Als je nichtje ontslagen wordt krijgt ze ww, ze kan als ze zich fit genoeg voelt aan de slag gaan als zzp'er dan kan zij zelf de werkzaamheden opbouwen en zelf tijd in delen. De zzp'ers krijgen door die dik vet verdienende zelfingenomen managers de zwarte piet toegespeeld maar daar moet ze zich niets van aantrekken.
Teuntje
'Ze is bang voor ontslag. Ik zei dat ze dan dus ziek bleef en je volgens mij vanuit ziekte niet ontslagen kan worden. Maar zij is bang dat de bedrijfsarts het laatste woord heeft, als die vindt dat ze niet ziek is dan is dat zo en kan ze dus wel ontslagen worden als ze niet werkt zoals hij vindt dat ze maar moet kunnen.'
Ik denk dat haar angst terecht is: als een bedrijfsarts zegt dat je weer aan het werk moet, en je gaat dan niet, dan is dat werkweigering.
Het zou beter zijn als haar leidinggevende ook zou kunnen constateren dat het niet gaat, maar als ik het zo lees werkt ze in de thuiszorg en ziet dus niemand wat er precies gebeurt bij een klant.
Mijn advies aan haar zou zijn: de bedrijfsarts zegt 2 uur. Overleg dan met leidinggevende: niet elke dag 2 uur, maar om de andere dag, dus 3 keer per week. En wat te doen als het niet gaat: noodscenario. wie kan ze dan bellen, wie zorgt er dan voor die meneer of mevrouw. Of is een alternatief mogelijk: niet direct in de zorg, maar eerst op kantoor twee uurtjes of iets soortgelijks.
Het is wellicht beter voor haar als ze minstens de indruk wekt mee te willen werken en denken aan herstel. Het tempo waarin ze opbouwt kan ze daarna altijd nog zelf bepalen in overleg met de leidinggevende. Mogelijk helpt het haar ook weer een beetje. Nu alle spanningen erbij rond mogelijk ontslag, gevecht met de bedrijfsarts, eventueel advocaten erbij etc., dat gaat haar zeker niet helpen.
Tsjor
twee opties nu
Doen wat hij zegt, kijken of het gaat en ziek melden als het niet gaat. Uitdrukkelijk niet weglopen maar ziekmelden en daar een bevestiging van vragen. Je hebt je aan het advies gehouden maar het lukt nog niet.
Second opinion hoeft niet bij UWV en is op kosten werkgever: https://www.arboportaal.nl/onderwerpen/second-opinion
inderdaad
Ook al slaat de paniek toe, ze moet echt haar goede wil laten zien. Als ze dan in de kreukels weer naar huis moet, kunnen ze haar niet beschuldigen van werkweigering, al hebben ze dat bij mij wel (tevergeefs) geprobeerd. Eventueel vraagt ze om aangepast rustig werk. Ik heb destijds gezegd "laat me desnoods paperclips rechtbuigen en elastiekjes sorteren".
lastige situatie
helaas is het zo dat een huisarts hierin weinig of niks te zeggen heeft, ik weet niet of dat ook zo is met een specialist.
In deze situatie is het misschien mogelijk aan te geven wel te willen werken maar aangepast werk, een klusje op kantoor dat steeds blijft liggen maar wat de nicht van TS ook kan doen? In elk geval wel laten merken dat ze wil werken, dat het geen onwil is. Is dat niet mogelijk, dan maar afspreken hoe het moet als ze bij klanten is.
bedrijfsarts
Ik zou ook zeker een second opinion aanvragen. Ik vind het op zich niet vreemd dat de werkgever het oordeel van een bedrijfarts volgt. De werkgever moet tenslotte maximaal 2 jaar lang het loon doorbetalen van zijn zieke werknemers.
Het is alleen wel zuur als de bedrijfsarts zijn oren laat hangen naar de werkgever. Huisartsen aan de andere kant zullen meer genegen zijn om "mee te praten" met hun patienten. Dat is ook niet objectief
Daarom houden we daar ooit een instantie voor die dat los van de werkgever en de werknemer beoordeelde of iemand ziek was. Er is/was zeker veel aan te merken op het UWV en zijn voorgangers. Maar de prikkels stonden in ieder geval minder fout dan na de privatisering van de ziektewet.
second opinion
Zie de link van triva. Ik zou een second opinion van een andere bedrijfsarts vragen. Dat kost namelijk niets. Helpt dat niet dan is er volgens mij ook nog wat in de wandeling een second opinion heet maar officieel een deskundigenoordeel, en dan dus bij UWV. Maar dat kost geld.
In dat geval moet ze goed opletten dat het oordeel wordt gevraagd over de medische beoordeling (soms is ook de vraag of de aangeboden werkzaamheden wel passend zijn, maar hier is de belangrijkste vraag of die eerste arts het goed gezien heeft).
Ze moet iets. Als ze niets doet om dat oordeel van de arts onderuit te halen dan heeft ze geen andere mogelijkheid dan aan het werk te gaan, Een second opinion bij een andere bedrijfsarts aanvragen lijkt me een stuk minder belastend.
Groeten,
Temet