Ww na ziektewetuitkering?
Ik ben bijna twee jaar geleden ziek geworden, waardoor ik niet meer kon werken. Mijn contract eindigde en ik kreeg via uwv een uitkering. Ik vond weer werk, voor 24 uur waar ik eerst 36 werkte. Dit was precies wat ik aankon, eigenlijk net een beetje meer dan ik kon, maar goed. Het UWV liet me keurig met rust en betaalde een aanvulling. Nu loopt de ziektewet bijna af. Ik verwacht niet dat ik in de wia kom, maar heb ik dan wel recht op ww voor de uren die ik nu minder heb dan voor ik ziek werd?
Waarschijnlijk wel
Het hangt ervan af hoeveel WW-recht je nog had staan voor je ziek werd, maar de kans is groot van wel. Je zou het Klant Contact Centrum kunnen bellen (0900-9294, hou je sofinummer bij de hand), daar kunnen ze mogelijk zien hoeveel WW-recht je nog hebt staan.
Groeten,
Temet
Bij mij wel
Ik ging zwanger in de ziektewet en na mijn bevallingsverlof gewoon door de ww in. Geen centje pijn.
Is wel al flink wat tijd geleden. En er is ondertussen wel het een en ander veranderd.
Maar
(ik vraag dit omdat ik er echt geen verstand van heb
)
Als je 2 jaar in de ziektewet hebt gezeten en nog steeds niet in staat bent om die ziekte-uren weer te vullen met betaalde arbeid, waarom is dat dan geen reden om een wia-uitkering te krijgen? Ik vraag me dat ook af in verband met de toekomst van mijn man. Stel dat hij niet meer aan de slag kan, dus ook over twee jaar niet, dan heeft hij toch gewoon recht op een vervolguitkering na de ziektewet? Of is dat niet zo vanzelfsprekend als ik dacht? (Ik hoop natuurlijk dat hij niet in die situatie terechtkomt, maar stel dus.)
Dat kan kaaskopje
Maar dat is geen garantie. Dat is volgens mij ook afhankelijk hoe een keuringsarts dat inschat.
Overigens kan Tamtam 24 van de 36 uur wel invullen. Dat is een andere situatie dan volledig niet meer kunnen werken.
Spoedcursus wia
Kaaskopje, het systeem werkt als volgt. De eerste twee jaar wordt gekeken of iemand nog in staat is "zijn werk" te doen - het eigen werk dus. Lukt dat niet, door ziekte of gebrek, dan heeft iemand recht op een ZW-uitkering.
Na die twee jaar is de norm een andere. Nu is de vraag of iemand passend werk kan doen. Er wordt door een arts gekeken wat iemand fysiek en psychisch nog kan. Die bevindingen worden weergegeven in een "Functionele Mogelijkheden Lijst" (FML). Vervolgens wordt de zaak overgedragen aan een arbeidsdeskundige. Die kijkt wat voor werk iemand in theorie nog zou kunnen doen, waarbij wordt gekeken naar die eerder opgestelde FML (iemand met zware rugklachten zal geen opperman in de bouw kunnen worden) en naar diploma's etc (iemand zonder rijbewijs kan geen chauffeur worden). UWV heeft een computersysteem, het CBBS, waarin gegevens zitten van duizenden banen die in Nederland worden verricht.
De FML en de gegevens over ervaring, diploma's en - vooral - laatstgenoten salaris ('maatmanloon') gaan in dat CBBS.
En nu de clou. Arbeidsongeschiktheid is de mate waarin je het vermogen verliest om geld te verdienen ten gevolge van ziekte of gebrek. Je verdiende eerst 2000 per maand, nu ben je ziek en kan je volgens het CBBS nog maar 1000 per maand verdienen, dan ben je 50% arbeidsongeschikt (ao).
Het gaat er dus niet om hoe ziek je bent, hoe ernstig je aandoening is, maar hoeveel verdienvermogen je daardoor verliest. Is het verlies minder dan 35% dan krijg je geen WIA.
Het doel van het CBBS is dus om banen te zoeken die zoveel opleveren dat de ''theoretische verdiencapaciteit' 65% of meer van het maatmanloon bedraagt. Dan kachel je dus nog geen 35% achteruit, en dan heb je dus geen recht op WIA.
Belangrijk daarbij is het woord theoretisch, want of je die banen die je kan doen volgens die computer ook werkelijk kunt krijgen is daarbij niet relevant. Zo krijgt half de ZW-populatie de functie printplaatmonteur (tegenwoordig heet-ie anders trouwens) aangewezen, als al die mensen daadwerkelijk dat werk zouden doen kwam Nederland om in de printplaten. Maar dat dondert niet, in theorie zou je dat werk kunnen doen en daar gaat het maar om. Dat dat werk er niet is, is dan jammer, maar dat is een arbeidsmarktprobleem.
Dit systeem was overigens voor de WAO precies hetzelfde, alleen kreeg je daar een uitkering bij een verlies aan verdiencapaciteit/arbeidsongeschiktheidspercentage van 15% of meer. Door de lat nu op 35% te leggen is een groot deel van de mensen die voorheen een uitkering gekregen zou hebben er nu buiten gehouden.
Mensen die werk hadden op minimumloonniveau krijgen eigenlijk zelden een arbeidsongeschiktheidsuitkering, want er is vaak nog wel iets te verzinnen wat ze kunnen doen en dat verdient dan minstens evenveel.
Grote vraag 1: wie krijgen er dan wel een arbeidsongeschiktheidsuitkering? Ten eerste mensen die om allerlei redenen fors minder uren kunnen werken dan ze vroeger deden. Ten tweede mensen die hooggekwalificeerd werk deden en dat nu niet meer kunnen, bijvoorbeeld door psychische beperkingen, want het werk dat ze nog wel kunnen doen verdient veel minder. Ten derde mensen die ongeschoold zijn en misschien slechtbetaald werk deden, uitvielen met bijv rugklachten, en nu naast die rugklachten ook beperkingen hebben bij het zien op de korte afstand en/of in de fijne handmotoriek. Die mensen kunnen namelijk geen gekwalificeerd werk doen wegens gebrek aan opleiding, geen zwaar werk doen vanwege hun rug en geen licht productiewerk doen vanwege die andere beperkingen. Een schoonmaker met alleen rugklachten kan het vergeten, een schoonmaker met rugklachten die dubbelziet of artrose in zijn handen heeft maakt een goede kans.
Grote vraag 2: (hè hè, eindelijk komt ze ter zake) wat nou met mensen die geen WIA krijgen?
Die vallen terug op de WW als ze WW rechten hebben, en anders volgt de bijstand. Als ze tenminste geen vermogen hebben, of een partner die de bijstandsnorm verdient. Dat is zuur, om het zacht te zeggen. Hersteld zijn ze immers niet. Maar van Den Haag moet de nadruk niet gelegd worden op wat mensen niet meer kunnen, maar op wat ze nog wel kunnen. Dus tja...
Groeten,
Temet