Werkgever negeert advies bedrijfsarts , wat nu ?

Huh?? Een gewone arts die jou behandeld geeft toch aan hoe het herstel zal verlopen en wat je beter wel/beter niet kunt doen?

De behandelend arts kan wel wat zeggen over welke houdingen/activiteiten wel en niet kunnen (hoewel ze dat niet altijd doen), maar de vertaling naar de inzetbaarheid in arbeid is het domein van de bedrijfsarts. 
Meer in het algemeen is de taakverdeling zoals Coreopsis aangaf: de behandelend arts voor de diagnose en de behandeling, de bedrijfsarts voor de inschatting van de arbeids(on)geschiktheid
Het kan ook voorkomen dat behandelend arts en bedrijfsarts de situatie verschillend inschatten voor wat betreft de vraag wat de werknemer wel en niet verantwoord kan doen. Dat zijn lastige situaties, maar gelukkig heeft TO daar niet mee te maken, die heeft te maken met een leidinggevende die niet weet hoe de regels rond arbeidsongeschiktheid en reïntegratie werken. 

Mariet, ik heb weinig verstand van wat wel en niet mag, behalve dit: je werkgever mag niet vragen waarom je ziek bent. Die hoeft het dus ook niet te weten. 
Natuurlijk: ze weet het nu al, maar er kan ook een ziekte bovenop komen (griep, overspannenheid). Ik bedoel niet dat je dat zou moeten 'faken' hoor, het zou serieus kunnen. Jij gaat er elke dag opnieuw over of je kunt werken. Dus ik denk dat je telkens kunt doorverwijzen naar de bedrijfsarts.

Het lijkt me wel echt lastig voor je, dat je zeker graag zou willen werken, maar echt maar enkele uren kan werken met je pijnlijke voet, misschien ietsje langer als je tussendoor gegarandeerd rust krijg en dan nog wat administratiefs mag doen of zo.

Wat een rotsituatie, veel sterkte!

Het klinkt alsof niet jij, maar je werkgever de werkrelatie verziekt.

Misschien moet je je ook wat harder opstellen en tegen je werkgever zeggen. "Prima als we er niet uitkomen dan blijf ik voor een goed herstel nog maar even helemaal thuis".
Het punt is: jouw werkgever probeert het gewoon: hij/zij wil jou overrulen en dat hoef je niet te pikken. Kom voor je zelf op voordat je (onherstelbare) schade aanricht en je eigen proces tegenwerkt!

Daarna zou ik mijn baan opgeven ... gezondheid is belangrijker

Mariet, volgens mij is het toch echt zo dat de werkgever het 'advies' van de bedrijfsarts niet zomaar kan overrulen. Ga anders eens je licht opsteken bij het juridisch loket. Of kijk op hun site (ik kan nu even niet kijken en linken) , grote kans dat het daar ook aan de orde komt 

Pippeltje schreef op 14-04-2023 om 07:15:

Misschien moet je je ook wat harder opstellen en tegen je werkgever zeggen. "Prima als we er niet uitkomen dan blijf ik voor een goed herstel nog maar even helemaal thuis".
Het punt is: jouw werkgever probeert het gewoon: hij/zij wil jou overrulen en dat hoef je niet te pikken. Kom voor je zelf op voordat je (onherstelbare) schade aanricht en je eigen proces tegenwerkt!

Helemaal mee eens. De bal ligt bij jou. 
Jij bent ervan overtuigd dat je niet meer dan een paar uur kan werken, alternatief werk zonder lopen. Dat is jouw aanbod.
Jouw werkgever bepaalt niet of jij  beter bent. 

Als de bedrijfsarts zegt "mag 5 kilo tillen" en de werkgever zegt "dat kan niet bij dit werk" dat kan de werkgever inderdaad dat advies naast zich neerleggen. De werkgever blijft dan gewoon ziek thuis met doorbetaald loon tot hij voldoende hersteld is om het "normale" werkt te doen. En als er tekenen zijn dat de werknemer door thuiszitten niet volledig gaat herstellen, dan heeft de werkgever nog wat extra verplichtingen.

Maar bij een overduidelijk tijdelijk probleem (blessure, zwangerschap, etc.) kan "laat de werknemer thuis zitten tot hij volledig hersteld is" een prima optie voor de werkgever, vooral als deze goed verzekerd is. 

Dat zo'n advies niet bindend is voor de werkgever, geldt dus eigenlijk voor de aanpassingen aan het werk. En dat is best breed, want ook het rooster en het aantal uren per week vallen daaronder. De werkgever kan vinden dat zo'n aanpassing niet haalbaar is daarom het advies naast zich neerleggen.

Maar de consequentie van het negeren van het advies is dat de werknemer ziek thuis blijft met doorbetaling van het loon. Een werkgever is geen arts en kan niet handelen obv zijn eigen ideeën over de belastbaarheid van de werknemer. Een werkgeven kan een werknumer niet dwingen of onder druk zetten om werk te doen wat zijn belastbaarheid te boven gaat. 

Het basisprincipe is: als iemand zegt dat 'ie ziek is, dan is 'ie ziek. Ziek is ziek, en het is aan de werkgever om het tegendeel te laten bewijzen door een onafhankelijke bedrijfsarts. Pas als de bedrijfsarts zegt dat de werknemer gezond is en de werknemer blijft weigeren te werken, pas dan kan de werkgever loon inhouden of een ontslagprocedure beginnen. Maar als de bedrijfsarts zegt: "werknemer kan werken met de volgende aanpassingen" en de werkgever weigert die aanpassingen te bieden en de werknemer zegt "ik blijf thuis want ik ben nog steeds te ziek om het werk te doen", dan kan de werkgever echt geen loon inhouden.

Dat artikel van de Rechtstelefoon is bizar. Degene die om een second opinion moet vragen is de werkgever, niet de werknemer. 

Anyway, mijn advies zou zijn om alle gesprekken schriftelijk te bevestigen met een samenvatting van de wettelijk relevante punten, en om daarnaast voor jezelf ook aantekeningen te maken van de onderwerpen die de manager onwettig ter sprake probeert te brengen en wat dat met je doet. Probeer gesprekken te beperken tot de wettelijk verplichte onderwerpen (wat kun je wel en niet doen, hoe lang gaat het duren) en ga niet in op andere onderwerpen. Als je het aandurft kun je benoemen dat je het gesprek graag "zakelijk" wilt houden op het moment dat je manager emotioneel wordt of over z'n eigen takenpakket (roostering, vervanging, etc.) begint, en stip dat ook aan in de gesprekssamenvatting.

Meld daarnaast bij de bedrijfsarts dat je veel stress ervaart van de gesprekken met je manager, dat je bang bent dat de manager jouw beperkingen niet serieus bent, en dat je daardoor bang bent dat als je gaat werken, dat ofwel jouw gezondheid dan wel de veiligheid van je clienten in gevaar komt. Dat je bang bent dat als je "op de proef" gaat werken, dat bij aankomst zal blijken dat je niet boventallig bent, dat je werkt niet aangepast is aan je mogelijkheiden, en dat je onmogelijk halverwege dag kunt stoppen.

Voor wat betreft wel of niet werken... Zorg dat als je gaat werken, dat je echt van te voren met jezelf afspreekt bij welke signalen je je werk afbreekt, maak een plan hoe je dat doet (bijv. eerst je man bellen om je op te halen, dan je collega's aanspreken) en oefen voor de spiegel wat je gaat zeggen. Vooral: niet inhoudelijk op je medische toestand (dat doe je achteraf in een email naar jezelf met eventueel kopie naar de bedrijfsarts) want daarmee open je alleen maar de discussie. Houd het heel kort: je bent ziek en je gaat naar huis. 

Weet verder: het is jouw professionele verantwoordelijk om niet te gaan werken in een situatie waarin je geen verantwoorde zorg kunt bieden. Dat zeg ik niet, dat zegt de tuchtrechter. https://www.medischcontact.nl/kennis-carriere/tuchtrecht/tuchtzaak/zzp-ouderengeneeskundige-krijgt-berisping-in-zwaar-onderbezette-situatie
Als je halverwege een dienst wegloopt of simpelweg bezwijkt, en daardoor cliënten in een hulpeloze toestand achterlaat, dan heb je een veel groter probleem dan als je niet op komt dagen. In het uiterste geval word je geschrapt uit het register en kun je nooit meer je beroep uitoefenen. 

syboor schreef op 14-04-2023 om 11:26:

Als de bedrijfsarts zegt "mag 5 kilo tillen" en de werkgever zegt "dat kan niet bij dit werk" dat kan de werkgever inderdaad dat advies naast zich neerleggen. De werkgever blijft dan gewoon ziek thuis met doorbetaald loon tot hij voldoende hersteld is om het "normale" werkt te doen. En als er tekenen zijn dat de werknemer door thuiszitten niet volledig gaat herstellen, dan heeft de werkgever nog wat extra verplichtingen.

Maar bij een overduidelijk tijdelijk probleem (blessure, zwangerschap, etc.) kan "laat de werknemer thuis zitten tot hij volledig hersteld is" een prima optie voor de werkgever, vooral als deze goed verzekerd is.

Dat zo'n advies niet bindend is voor de werkgever, geldt dus eigenlijk voor de aanpassingen aan het werk. En dat is best breed, want ook het rooster en het aantal uren per week vallen daaronder. De werkgever kan vinden dat zo'n aanpassing niet haalbaar is daarom het advies naast zich neerleggen.

Maar de consequentie van het negeren van het advies is dat de werknemer ziek thuis blijft met doorbetaling van het loon. Een werkgever is geen arts en kan niet handelen obv zijn eigen ideeën over de belastbaarheid van de werknemer. Een werkgeven kan een werknumer niet dwingen of onder druk zetten om werk te doen wat zijn belastbaarheid te boven gaat.

Het basisprincipe is: als iemand zegt dat 'ie ziek is, dan is 'ie ziek. Ziek is ziek, en het is aan de werkgever om het tegendeel te laten bewijzen door een onafhankelijke bedrijfsarts. Pas als de bedrijfsarts zegt dat de werknemer gezond is en de werknemer blijft weigeren te werken, pas dan kan de werkgever loon inhouden of een ontslagprocedure beginnen. Maar als de bedrijfsarts zegt: "werknemer kan werken met de volgende aanpassingen" en de werkgever weigert die aanpassingen te bieden en de werknemer zegt "ik blijf thuis want ik ben nog steeds te ziek om het werk te doen", dan kan de werkgever echt geen loon inhouden.

Dat artikel van de Rechtstelefoon is bizar. Degene die om een second opinion moet vragen is de werkgever, niet de werknemer.

Anyway, mijn advies zou zijn om alle gesprekken schriftelijk te bevestigen met een samenvatting van de wettelijk relevante punten, en om daarnaast voor jezelf ook aantekeningen te maken van de onderwerpen die de manager onwettig ter sprake probeert te brengen en wat dat met je doet. Probeer gesprekken te beperken tot de wettelijk verplichte onderwerpen (wat kun je wel en niet doen, hoe lang gaat het duren) en ga niet in op andere onderwerpen. Als je het aandurft kun je benoemen dat je het gesprek graag "zakelijk" wilt houden op het moment dat je manager emotioneel wordt of over z'n eigen takenpakket (roostering, vervanging, etc.) begint, en stip dat ook aan in de gesprekssamenvatting.

Meld daarnaast bij de bedrijfsarts dat je veel stress ervaart van de gesprekken met je manager, dat je bang bent dat de manager jouw beperkingen niet serieus bent, en dat je daardoor bang bent dat als je gaat werken, dat ofwel jouw gezondheid dan wel de veiligheid van je clienten in gevaar komt. Dat je bang bent dat als je "op de proef" gaat werken, dat bij aankomst zal blijken dat je niet boventallig bent, dat je werkt niet aangepast is aan je mogelijkheiden, en dat je onmogelijk halverwege dag kunt stoppen.

Voor wat betreft wel of niet werken... Zorg dat als je gaat werken, dat je echt van te voren met jezelf afspreekt bij welke signalen je je werk afbreekt, maak een plan hoe je dat doet (bijv. eerst je man bellen om je op te halen, dan je collega's aanspreken) en oefen voor de spiegel wat je gaat zeggen. Vooral: niet inhoudelijk op je medische toestand (dat doe je achteraf in een email naar jezelf met eventueel kopie naar de bedrijfsarts) want daarmee open je alleen maar de discussie. Houd het heel kort: je bent ziek en je gaat naar huis.

Weet verder: het is jouw professionele verantwoordelijk om niet te gaan werken in een situatie waarin je geen verantwoorde zorg kunt bieden. Dat zeg ik niet, dat zegt de tuchtrechter. https://www.medischcontact.nl/kennis-carriere/tuchtrecht/tuchtzaak/zzp-ouderengeneeskundige-krijgt-berisping-in-zwaar-onderbezette-situatie
Als je halverwege een dienst wegloopt of simpelweg bezwijkt, en daardoor cliënten in een hulpeloze toestand achterlaat, dan heb je een veel groter probleem dan als je niet op komt dagen. In het uiterste geval word je geschrapt uit het register en kun je nooit meer je beroep uitoefenen.

Het allerbeste advies! Lees dit meerdere keren!

Mariet77 schreef op 18-04-2023 om 09:12:

bedankt voor alle adviezen en het meedenken .
Ik heb zojuist mijn aangevraagde gesprek gehad met mijn bedrijfsarts .
Die was uiteraad het niet eens met de gang van zaken en de manier waarop de leidinggevende haar zin aan het doordrukken was .
Duidelijk besproken wat op dit moment de mogelijkheden zijn 2/3 uur proberen vervangend werk op mijn afdeling .
Het feit dat ik daarna maar in een bed moet gaan liggen tot kijk dienst erop zit was absurd .
Dit draagt absoluut niet bij aan herstel en is compleet overbodig .
Het herstel gaat vooruit door complicaties duurt het langer dan voorzien maar dat is niet mijn schuld .
Ik doe op dit moment alles wat gevraagd wordt en volg advies behandelaar op .
Mijn mogelijkheden zijn op dit moment duidelijk en daar houden we ons aan .
Weigert de leidinggevende alsnog dan mag zij een onafhankelijke bedrijfsartsen inschakelen ter herbeoordeling van de mogelijkheden .
Zoals hier ook gezegd werd zijn de werkdruk en het verzuim op de afdeling niet mijn probleem maar een organisatorisch waar een zieke medewerker niet mee geconfronteerd moet worden .
Dat is ook zo en toch voel ik me onwijs bezwaard en schuldig naar mijn collega’s .
Ik weet ook dat ik hier niets aan kan doen maar ik weet zelf hoe vreselijk het dan kan zijn .
Ik moet dat loslaten dat weet ik .

het was een fijn gesprek , morgen spreek ik mijn leidinggevende en zal haar ook aangeven wat dit met mij gedaan heeft .
Heb me er echt beroerd van gevoeld .

nu op naar het gesprek met haar ..

Heb je deze informatie van de bedrijfsarts op schrift? Dus een gespreksverslag, niet over de medische klachten - want dat is vertrouwelijk en gaat je leidinggevende niets aan - maar over je belastbaarheid? Zo ja, meenemen naar het gesprek. Zo nee, vraag er alsnog om. Dan heb je iets objectiefs van een ander om naar te verwijzen.