Wat heb je over voor je droombaan?

Kort gezegd

Nee, dat zou ik niet van hem durven vragen. Hij moet zich happy voelen in een baan en niet elke dag met tegenzin naar het werk gaan. Als hij het niet doet, vanwege jouw eisen, krijg jij later bij elke discussie voor je voeten geworpen dat hij dé baan heeft laten schieten voor jou.
Ik vind niet dat je dat van hem kunt verlangen, hij moet wsl nog een hele tijd werken en dan moet hij het wel naar z'n zin hebben.
Geloof me, been there.

Been there too

Net 2 jaar gewoond in t buitenland, waarbij ik vooral heel veel heb ingeleverd. Maar ik gunde het hem wel en nu gaan we terug

Ik sta niet in jouw schoenen

Het is zo lastig om situaties te vergelijken. Maar wij hebben wel eens vanwege een droombaan (van ons allebei wel) tamelijk forse stappen teruggedaan cq verhuizingen over ons heen gehaald. Lease-auto ingeleverd en minder salaris bijvoorbeeld, of 80 km verhuizen. Dat vonden wij op dat moment acceptabel en haalbaar en het is het in die situaties ook allemaal waard gebleken. Wat voor verschil maakte het voor de arbeidsvreugd met name voor degene die van baan wisselde! Daar voer het hele gezin wel bij. We hebben ook wel eens besloten dat het verschil het niet waard was en dat er later wel weer eens een kans zou komen. Daar hebben we geen spijt van gehad, maar misschien zouden we dat ook gewoon hebben weten op te vangen als de beslissing anders was uitgevallen.
Hoeveel ik precies bereid ben in te leveren? Euh, dat hangt nogal van de situatie af, van je levensfase, van hoeveel je op dat moment kunt hebben. Ook van de kinders, hoe groot is de impact op hun levens en schat je in dat zij (en daarmee jij) het aankunnen of juist niet. Wellicht speelt wel mee dat ik zelf op mijn 11e over een afstand van bijna 200 km verhuisd ben. Ik weet dus uit ervaring dat het ook als kind best wel te overleven is.

Helemaal eens met knurf

Kansen geven als partner hoort erbij.
Zolang het enigzins haalbaar is: doen!
Spreek desnoods een termijn af dat deze baan gedaan gaat worden, daarna gezamenlijk evalueren.

Heel ver

Ik ben 3 keer van land verandert voor de droombaan van mijn man, en iedere keer ging al ons spaargeld eraan op.

Maar ik zie hoe blij hij ervan wordt, dus ik vind het het zeker waard. En als het echt de droombaan is, dan kan de rest eromheen geregeld worden. Kunnen jullie verhuizen? Hoe kunnen jullie je levenstijl aanpassen aan het nieuwe salaris? Het is ook een mogelijkheid om je levens weer even met een frisse blik te bekijken en dat kan echt heel leuk zijn!

Ik zou nooit mijn man willen tegenhouden in iets wat hij echt heel graag wil. Maar gelukkig ben ik zelf niet zo ambitieus, anders was het wat lastiger geweest denk ik.

Dat hangt ervan af

Ik zou niet zonder meer zeggen dat dit een goed plan is.
Financieel gezien zou ik om de tafel willen zitten en een budget maken. Komen we eruit dan is dat mooi maar het moet natuurlijk wel haalbaar zijn. Is het haalbaar dan zou het kunnen.

Locatie hangt ervan af. Dat hij ver moet reizen is natuurlijk zijn zaak. Daar zou ik niet zoveel moeite mee hebben. Echter als het zou betekenen dat ik hierdoor bijvoorbeeld zelf minder of juist veel meer uren zou moeten werken dan zou het wel een probleem zijn. Verhuizen dat zou ik niet zo vlug doen. We hebben dat wel meerdere malen gedaan vanwege werk maar dat is altijd een moeilijke beslissing. Daar moet echt serieus over worden nagedacht.

Kortom het hangt ervan af hoe haalbaar alles is.

Ik heb zelf ook wel eens een 'droombaan' laten schieten omdat dit gewoon niet goed uitkwam met man of met de kinderen of vanwege andere zwaarwegende redenen. Dat is jammer maar ik heb nog meer mensen om rekening mee te houden dan alleen mezelf en ik zou niet een droombaan aannemen ten koste van de kinderen of man.

Soms kan het gewoon niet, dat is het leven. In elk geval zou ik wel willen kijken in hoeverre iets haalbaar is.

Eerst solliciteren

Ik zou zeggen ga eerst eens solliciteren. Misschien wordt hij nieteens uitgenodigd voor een gesprek en dan is het probleem meteen van tafel. Als je het nooit probeert blijft het altijd knagen.

Ondertussen zou ik dan alles op een rijtje zetten;
red je het qua financien,
red je het qua tijd (hij is langer onderweg).
Is de reisafstand te doen of moet er verhuisd worden. hoe zit het met jouw baan. Heb jij de ideale baan en kan je die houden?

Als je alles uitgedokterd hebt kan je gaan kijken wat er aan de baan zou moeten gebeuren om het voor het gezin de ideale baan te maken (bv voor de file weg, dag thuiswerken, minimale hoogte van het salaris etc).

De kans op een droombaan moet je niet laten schieten. Maar je moet wel even goed kijken of het geen nachtmerrie wordt.

Voor iedereen anders

en dat zie je al aan de reacties. De een zegt nee, niet onder die omstandigheden, de ander zegt tuurlijk, vol voor gaan.
Het is iets dat je met z'n tweeën moet uitvissen, hoe zit het bij jullie, hoeveel moet de één (+kinderen) inleveren qua levensstijl, beschikbaarheid partner enzo en hoe ernstig belangrijk is het voor de ander. Dat is een precaire balans die voor iedereen anders ligt en behalve van de objectievere dingen ook nog afhangt van karakters (hoe kun je omgaan met veranderingen) de levensfase. Ratio is 1 ding is maar gevoel mag ook mee doen.
Ik heb dan ook geen advies voor je alleen dat een gezamenlijke beslissing moet zijn. Als de een iets doordramt of de ander ergens dwars voor gaat liggen ga je problemen krijgen.

Voorzichtig

Je denkt dus op basis van een papieren vacature dat het een droombaan is maar dat weet je nog helemaal niet. Misschien blijkt de functie/het bedrijf/de bedrijfscultuur/collega's wel zwaar tegen te vallen. En/of de reistijd blijkt erg tegen te vallen plus de impact die zoiets heeft op een gezin. Dan heb je een okebaan dichtbij met riant salaris en flexibele omgang verspeeld. En eerlijk gezegd geloof ik niet meer zo in droombanen; iedere baan heeft zijn voors- en tegens.
Eerst dus idd de roze bril afzetten en de voor- en nadelen tegen elkaar afwegen.
Nu heb ik geen partner, maar ik zou sowieso erg voorzichtig zijn om op zoiets ja te zeggen, zeker in deze tijd, als je al blij mag zijn dat je uberhaupt een (oke) baan hebt. Ik zou er misschien alleen voor gaan als je veel meer weet over die baan en als je er allebei 200% achter staat; als een van de partners er niet volledig achter staat, zou ik het beslist niet doen.

Wat fijn die reacties!

Vooropgesteld: ik zou zelf mijn man nooit verbieden een baan aan te nemen, maar als ik het niet zou zien zitten, zou hij het niet doen.
De definitie droombaan is misschien ook verwarrend, maar dit is een functie in een type bedrijf die echt beide precies zijn wat mijn man zoekt. Zijn huidige baan heeft hij het een paar jaar geleden niet naar zijn zin gehad, maar momenteel hij heeft een andere functie waardoor hij in grote mate kan sturen wat voor werkzaamheden hij verricht. Nu werkt hij dus niet met tegenzin, het is een stabiele, zeer goed betaalde baan waar hij flexibel kan werken.
Ik vermoed dat hij de baan niet gaan nemen, hoewel de locatie toch beter bereikbaar is dan we dachten. Er zitten toch wat onzekere kantjes aan (vwb de continuïteit op iets langere termijn bijvoorbeeld). Morgen krijgt hij waarschijnlijk een aanbod met ook de andere arbeidsvoorwaarden, dan zullen we zien wat het gaat worden. Qua financiën moet ik zeggen dat ik met name ook huiverig ben met al die kabinetsplannen die ons zeker ook flink zouden (of zullen) treffen, wat er dus ook nog bovenop komt.
Ik weet niet of ik echt bereid zou zijn om te verhuizen überhaupt, in elk geval zeker niet voor een baan zonder zekerheid op lange termijn. Ik zou mijn eigen (ook goede) baan op moeten geven en het leven (ook van de kinderen) hier. Vroeger ben ik zelf een aantal malen verhuisd en ik vind het toch wel heel comfortabel om een soort sociaal netwerk hier in de stad te hebben. Maar goed, dat is een heel andere discussie.
Dank voor alle reacties!

Not been there

want het ging toch niet door. Ik zag het helemaal niet zitten, had eindelijk mijn draai hier gevonden en gehecht geraakt etc.

Maar toen ik er langer naar keek zag ik wel ook voordelen voor ons zelf, groter huis met meer tuin voor hetzelfde budget in een betere wijk, dichter bij het centrum (van een stad die ik niet kende), kinderen op lieve kneuterige basisschool om de hoek, dichter bij mijn werk (maar ik werk maar 1 dag per week op locatie).

Ik wou dus helemaal niet weg voor zijn werk, ik vind en vond dat ik al heel veel doe/deed zodat hij al overmatig veel kan werken. En ik denk ook dat als hij nog dichter op zijn werkplek zou wonen ik hem al helemaal niet in de functie waar het om ging zou zien thuis.

dus nee, ik wou niet, maar als het echt wel zou zijn gebeurt ik het had geprobeerd.

Droombaan

Mijn droombaan zou juist dichtbij huis zijn (kleine uitzondering voor Londen en New York), en heel goed verdienen. Daarnaast zou het natuurlijk ook kwa bedrijf en taken helemaal perfect zijn.

Ik vind het dus geen droombaan alsje je hele leven ervoor op z'n kop moet zetten en ook nog minder verdient.

Liora

Wat maakt dit je droombaan?

En zou je dat ergens anders ook kunnen vinden?

Denk goed na

Ik ken iemand die zijn droombaan vond, maar dat was wel in een heel ander deel van het land. Dit is alweer jaren geleden gebeurd.
Die persoon was geboren en getogen in de stad waar hij toen woonde, net als zijn vrouw en kinderen. Maar hij kreeg een overplaatsing/promotie aangeboden die ontzettend mooi was. En nam het, na overleg met zijn vrouw, aan.
Zijn huis in de dure eigen woonplaats werd verkocht (dit was in de jaren negentig, dus geen probleem) en een eveneens duur huis in de nieuwe omgeving gekocht. Het kostte flink wat geld maar dan had je ook wat!

Nog maar enkele jaren later lagen de kaarten er heel anders bij. De dotcombubble was net geklapt en het bedrijf zat in zeer zwaar weer. Er moest flink gereorganiseerd worden, zoals dat toen nog eufemistisch heette. En tja, first in, first out dus daar ging zijn droombaan, en daar zat hij, met een dure hypotheek en een ww, waarbij hij ook nog eens een dure ziektekostenverzekering (particulier) moest betalen die tot voor kort grotendeels door de baas werd betaald. Ik weet deze details omdat mijn man ook ontslagen werd bij die ronde en we een tijdje in dezelfde omstandigheden (gelukkig in onze eigen vertrouwde omgeving) zaten.
Terug naar zijn oude plaats was niet mogelijk, want wie gaf er nou een hypotheek aan een ww-er, en huren in die plaats was echt onbetaalbaar.

Het is later wel weer goed gekomen, weet ik, hij kreeg na flink solliciteren weer werk in zijn oude stad en kocht weer een huis daar, maar anno 2012 ziet het er een stuk grimmiger uit dan zo'n 12 jaar geleden. Want zou je nu je huis verkocht krijgen als je na ontslag weer terug wil naar je eigen plek? Zou je nu weer binnen een jaar een baan krijgen als je onverhoopt op straat komt te staan?

Ik zeg altijd: pak je kansen! Maar realiseer je wel wat het risico kan zijn. Zeker nu, in een tijd waarin allerlei zekerheden die zo vanzelfsprekend leken, plotseling niets meer waard blijken te zijn...

Wat geef je op (denk aan jouw werk!)?

Yep tegengas

meneer hier is nu op iets aan het solliciteren, kans is klein dus we nemen het niet heel serieus, gelukkig op normale reisafstand zodat we hier kunnen blijven wonen. We hebben na de vorige keer toen we al gerichte plannen hadden (gelukkig ging het niet door, het schijnt daar nu ook een ramp te zijn bij die werkgever, pfffff!!) besloten niets te doen met verhuizingen.

Je kunt ook te goed nadenken

Als je alleen de nadelen of de risico's ziet, maak je niets mee!
Ik heb me ooit voorgenomen om geen kansen te laten liggen omdat je wel weet wat je hebt en niet wat je krijgt. Dat is niet zoals ik wil leven.
Goed nadenken is natuurlijk niets mis mee.

Definitie van droombaan

tegengas:
Ik ken iemand die zijn droombaan vond, maar dat was wel in een heel ander deel van het land. Dit is alweer jaren geleden gebeurd. (..) En tja, first in, first out dus daar ging zijn droombaan, en daar zat hij, met een dure hypotheek en een ww,"
Ik denk dat de definitie van 'droombaan' is, dat als je zoiets gebeurt, je er dan achteraf op terugkijkt met de gedachte 'wat was die baan een geweldige baan, en wat was dat een mooie tijd'. Als je, ook achteraf, dat gevoel niet hebt, dan was het blijkbaar eigenlijk geen droombaan -dan was het gewoon een hele leuke baan.

Droombaan

Het was meer dat ik opeens bedacht wat ALS die droombaan zich nu aandient, wat zou je er voor op geven? En wat zou je als partner er voor opgeven.
Voor mijn man was het meer: de functie/baan die ik altijd al graag had willen hebben ligt opeens binnen bereik! Hij heeft nu besloten het niet te doen. Waar hij nu zit, heeft hij het goed. Er waren teveel randvoorwaarden die gewoon niet optimaal waren en hoe ziet het er over een paar jaar uit? In zijn huidige functie kan hij ook aardig sturen op wat hij omhanden heeft.
We gaan dus gewoon zo verder, wie weet komt die èchte droom toch ook nog eens op ons pad en tot die tijd zitten we beiden goed waar we zitten.
NB ik heb zelf wel een droombaan

Kinderen

Of er wel of niet kinderen zijn, vind ik een belangrijke factor. Na een hoop ge-verhuis ga ik me nu echt settelen (hoop ik) en dan wil ik dat de kinderen hun hele basisschoolperiode op 1 school doorbrengen (als de school goed is dan).

Kinderen boven de 10 verhuizen heeft in mijn geval voor een ontworteld gevoel gezorgd. Hoeft niet per se, maar het is wel een grote hobbel lijkt me.

Klopt knurf

Ik heb heel veel zin om echt ergens lang te blijven maar het is ook eng. Na een jaar of 2 krijg ik automatisch weer kriebels.
Qua partner heb ik die bindingsangst totaal niet..

Jee dat heb ik ook(ot)

die 'ik wil weer wat anders'-kriebel na een jaar of 2. Alleen heb ik dat nooit in verband gebracht met het regelmatige verhuizen als kind. (Overigens het meeste voor mijn 10e) Maar met de reislustige genen van mijn opa
*woont inmiddels in 12e huis sinds zelfstandig wonen*

Niet ik

Ik ben als kind ook veel verhuisd, maar ik zit altijd prima waar ik ook ben. Ik ben alleen zo dom om een partner uit te hebben gekozen die als kind vaak verhuisd is en hetzelfde euvel heeft als jullie. Elke 2 jaar moet hij iets nieuws. Dus weer verhuizen of nog een kind erbij Gelukkig krijgt hij nu iets heel nieuws van z'n werk. Phjoe. Begin het zat te worden! Dat verhuizen dan he.

(13e huis sinds zelfstandig wonen).

Ik niet

Ik ben tot mijn 12e 6 keer verhuisd (is dit een record?) En later toen ik op mezelf woonde zo min mogelijk. Nu al 9 jaar in dit huis en al is het klein ik zit hier prima. Het verhuisgen heb ik dus niet geerfd. Mijn broer heeft ook een hekel aan verhuizen.

Ook 6 keer

tot mijn 11e.
De overige 12 keer heb ik zelf gedaan. Waarvan 1 keer door sloop van het huis.
Mijn beide broers zijn ook veel honkvaster. 1 woont nu in zijn 3e huis, de ander in het 4e.

Aha, dc

Dc:"Elke 2 jaar moet hij iets nieuws. Dus weer verhuizen of nog een kind erbij "
Aha! Nou snap ik waarom ik 4 kinderen heb Voor mijn 18de ben ik 10 keer verhuisd, nadat ik volwassen was 'slechts' 8 keer. Maar als ik de kinderen meetel kom ik aardig in de richting van iedere twee jaar 'iets nieuws'.

ik vergeet nog die keer dat we een aantal maanden in een pension woonden omdat ons huis nog niet klaar was. Dan zit ik op 7 En de laatste keer als kind was 3 dagen voor mijn 12e verjaardag. Ik heb ook op 5 schoolwissels gehad (lagere school), maar doordat we twee keer in dezelfde woonplaats woonden voelt het minder vaak.
Als mijn ouders nu over verhuizen beginnen (we wonen niet echt riant) dan geef ik een brul!