wanneer houdt het eens op Herbeoordeling UWV

Vervelend

Mijn ervaring is dat het UWV niet blij is met spontane opnames en dat ze dat van tevoren willen weten. Ze mogen het niet weigeren, maar het kan zijn dat ze dan zelf ook over opnemen beginnen.

Je arts moet jou gewoon zijn dossier sturen. Dat moet mogelijk via een aanvraagformulier en bij mij ging het niet bepaald snel. Dus moet je ze achter de vodden zitten.

Als het een jaar geleden is, is het denk ik inderdaad nieuwe stijl dat je zo vlot wordt herkeurd. Je zou eens kunnen werken toch? Het lijkt me zinvol voor jou om over de IVA te beginnen. Vraag hoe ze daarover denken. Als ik je verhaal zo lees, zit werken er niet meer in, dus dan is deze stress alleen maar slecht voor je.

Je moet altijd iemand meenemen! En doe je niet beter voor dan hoe het is. Vertel eerlijk waar je tegenaan loopt. Hou eventueel een dagschema bij als dat bij kan dragen.

Ik moet 15 oktober naar de UWV arts, dus ik leef vanuit mijn eigen actuele situatie met je mee. Sterkte en ik ben benieuwd!

misschien zit de ex-werkgever hierachter

Thuiszitter, is de ex-werkgever misschien eigen-risicodrager? In dat geval kan het zijn dat de herbeoordeling plaatsvindt op verzoek van de ex-werkgever, die hoopt dat je ofwel uit de uitkering wordt geknikkerd ofwel een IVA-uitkering krijgt, want in beide gevallen hoeft hij (lees: zijn verzekeraar) niet meer te betalen.

De tips van Kaaskopje zijn prima. En anders moet je even het draadje "naar de verzekeringsarts van het UWV' bekijken, in de eerste serie postings komen nog meer tips langs.

Groeten,

Temet

IVA

Herbeoordeling op volledig eigen iniatief van het UWV lijkt mij ook sterk.. voor dat soort initiatieven hebben ze helemaal geen personeel.. Denk eerder, net als hier boven, dat andere partij (werkgever) initiatief heeft genomen.

Ik ben behoorlijk bekend met (her)keuring. Afgelopen jaren aardig wat gehad. De herkeuringen overigens altijd op eigen aanvraag (omdat het slechter met me ging). Op die manier steeds meer werkuren afgebouwd en steeds hoger percentage WIA. Mijn tip; let op met het beschijven van je dag (wordt vaak gevraagd). Als je vertelt dat je thuis van het werk nog huishoudklussen kan doen, kun je ook meer uren werken (vindt men). Dus zeg dat je na het werk gaat liggen en niet meer kunt. Ook al moet je in de praktijk voor huishouden/kinderen zorgen -op je tandvlees-. Daar ben ik ooit bijna ingestonken.

Precies Evenie

Het is vervelend dat het zo moet, maar liever maar wat zwaarder aanzetten dan te positief doen.

Neem alle belangrijke gesprekken op

Hoezo zou ik zeggen dat ik het gesprek opneem, tegenwoordig hoeft dat helemaal niet meer heb ik gelezen in een verslag van een rechtszaak, en ik mag het later wanneer dit nodig blijken gewoon gebruiken zonder dit aangekondigd te hebben.

@ temet, ik kan me niet herinneren dat ik elders iets geplaatst heb recent.
Werkgever is wel risicodrager, maar deze heeft daarvoor een verzekering afgesloten, en ik kan me niet voorstellen dat deze verzekeraar een herkeuring aanvraagt, mocht ik straks weer meer arbeid geschikt bevonden worden ( wat ik me niet kan voorstellen omdat mijn gezondheid helaas nog steeds verslechterd is ) dan zou deze verzekeraar weer opdraaien voor aanvulling tot 70%

Als het UWV dit doet, dan vraag ik me af waarom het alweer zo snel is, ben vorig jaar november op eigen verzoek herkeurt, nu nog afgelopen jaar nog eens beoordeelt, en nu over ruim een week opnieuw een bezoek.... vind het nogal overdreven, zeker gezien het feit dat er met mijn gezondheid alleen maar achteruitgang is geboekt.

@ kaaskopje, ik moet ook a.s. 15 oktober langskomen bij het uwv

thuiszitter

Ik denk dat de kans heel groot is dat de verzekeraar de keuring heeft aangevraagd. Als je een IVA krijgt omdat duidelijk is dat je duurzaam volledig arbeidsongeschikt bent, dan krijg je die 70% (of 75% dan zelfs meen ik) geheel van het UWV en zijn zij ervan af.

In aanvulling op Evenie: er wordt standaard gevraagd naar het dagverhaal. Als je gevraagd wordt naar een concrete dag ('hoe zag gisteren eruit'), let dan even op of die dag ook representatief is.

Als je gevraagd wordt of je het huishouden doet en je doet dat wel, maar in aangepaste vorm, zeg dat er dan bij. Als je bij het afwassen op een hoge kruk zit omdat je niet langer dan 5 minuten kan staan, dan moet je dat wel zeggen want niet altijd vragen ze even goed door.

Als je gevraagd wordt naar tijden van opstaan en naar bed gaan, en je hebt moeite met in- of doorslapen, meld dat dan spontaan als de arts er niet zelf naar vraagt. Meestal doen ze dat trouwens wel.

Echt overdrijven raad ik niet aan, voor je het weet is er weer een verhaal over een "aggraverende (= overdrijvende) klachtenpresentatie". Of iets als "betrokkene geeft veel pijn aan maar klimt soepel op de onderzoeksbank".

Groeten,

Temet

Temet

Echt zwaar overdrijven vind ik ook niet slim. Maar toen opgemerkt werd dat ik op de fiets was gekomen, hebben dochter en ik wel benadrukt hoe dat dan in zijn werk gaat. Het moest niet lijken alsof ik dat flierefluitend doe. Daar ben ik me dus wel bewust van bij dit soort gesprekken.

Thuiszitter

Oh, allebei spannend dus.

Begrijp het niet

Stel je moet elk jaar een keer herkeurd worden, vind je dat echt zo erg? Elke maand krijg je keurig een flink bedrag op je rekening gestort zodat je rond kunt komen en je daarvoor niet hoeft te werken. In begrijp echt niet dat je daar zo van overstuur kunt raken.

Ja en?

Ja dat begrijp ik wel. Maar dat is dus een keertje in het jaar even vertellen hoe het met je gaat. Heb het zelf ook gehad en heb er nooit moeite mee gehad.

Maar dat je niet beseft dat degene die veel geld betaald om.jou te helpen wil weten of dit terecht is dat snap ik dan niet.

Die arts zie je verder nooit meer of na een jaar pas weer ofzo.

Dees

En elke keer kan die arts beslissen dat je per direct je inkomen kwijt raakt.

Hmm

In de jaren 80/90 zijn mensen voor hun leven afgekeurd. Zij hoefden nooit op herkeuring. Het gevolg ervan was dat mensen die nog prima konden werken hun hele leven in de WAO zaten. Sommige mensen voelden dat als straf anderen vonden het wel prima. Deze mensen deden vaak veel voor verenigingen en werken nog wat bij.

In de jaren 2000 of 2010 is hier een correctie op gekomen en zijn mensen opgeroepen voor herkeuring, ik geloof dat er wel ergens een leeftijdsgrens werd gesteld. Dat lag uiteraard rond de leeftijd van de babyboom generatie.

Dat ze nu dus jaarlijks keuren is een goede zaak. Mensen blijven niet onnodig lang in de uitkering hangen.

Dees

Probeer dit eens: wat zou jij zo vervelend vinden, dat je bij het idee alleen al enorme stress zou voelen? De kans op ontslag? Of een zenuwbehandeling bij de tandarts? Of ....bedenk maar iets. En die stress dagenlang, elk jaar.

Dees

Correctie op jouw verhaal: inderdaad werd je in de jaren '80/90 in principe voor het leven afgekeurd, maar halverwege de jaren '90 vond men dat niet meer zo'n goed idee en werden veel mensen herkeurd en gezond genoeg verklaard om te kunnen werken. Die herkeuringen waren een kwestie van willekeur naar mijn mening. Wie trof je als arts, hoeveel inzicht had de arts. Ik ben van mening dat dit nog steeds de praktijk is, maar dat is mijn mening dus. De regering was wel tevreden met het resultaat van deze herkeuringen. Het aantal arbeidsongeschikten daalde flink in de statistieken. Maar... hoe zat het met de werkloosheids- en bijstandscijfers? Want stellen dat iemand best kan werken en dat werk ook vinden, krijgen en vasthouden, is andere koek.

Herkeuring

Ik kan me er wel wat bij voorstellen. Je bent al ziek en hebt je met enige moeite neergelegd bij je beperkte leven en dan moet je ook nog eens ieder jaar afwachten of je financiële situatie stabiel blijft. Dat lijkt me niet fijn.

Desalniettemin is het toch nodig. Het was gewoon veel te makkelijk (mijn moeder had 20 jaar een riante WAO uitkering). Ook mensen met een beperking moeten werken voor zover ze dat kunnen.

Nodig

Natuurlijk is regelmatig herkeuren nodig. Natuurlijk is dat ook stressvol. Maar dat hoort er gewoon bij. Net zoals tandartsbezoek, uitstrijkjes, functioneringsgesprekken en examens. Allemaal hele stressvolle momenten maar toch noodzakelijk.
Dus ik snap best dat je er enorm veel stress over voelt. Ik snap dan weer niet dat je verontwaardigd over bent of het vreemd vind. Het is geen onrecht wat je wordt aangedaan. Het hoort er gewoon bij. en inderdaad het is ook nodig want veel mensen worden wel weer beter en kunnen prima weer aan het werk.

Kan

Als je klachten hebt waar nooit meer verandering in kan komen kun je ook voor langere tijd worden vrijgesteld van herkeuring. Ik ken genoeg mensen die nooit meer zijn opgeroepen.

eens

Eens met Kyana.
Door de kop van het bericht 'wanneer houdt het eens op?' dacht ik eerst dat je al heel vaak herkeuringen hebt gehad. Maar ik begrijp nu dat dit de eerste herkeuring is waarvoor je wordt opgeroepen. Wat had je dan verwacht? Ik bedoel: je weet toch dat er herkeuringen bestaan? Waarom zouden die voor jou niet gelden?

Quotum

Eens met Ad. 'Vroegah' was de WAO te gemakkelijk. Iedereen kent wel verhalen over hoe je met wat kreunen bij de keuring al levenslang volledig uitkering ontving. Ik begrijp dan ook het goed dat het eea strenger en rechtvaardiger moest. En daarom de WAO is vervangen door de WIA.

Heb alleen het idee dat het UWV daar ook weer in door slaat. Alsof die keuringsartsen een quotum moeten halen. 'Ik heb er vandaag al zoveel toegelaten, de volgende wijs ik af'. Willekeur. Voorbeeld uit mijn omgeving; iemand tegen AOW leeftijd aan met ernstige longproblemen wordt gekeurd. Volgens de arts kan persoon nog best van alles. Zelfs de arbeidsdeskundige ( die daarna komt) stond daar versteld van. Heeft erg gezinspeelt op bezwaar maken, want AO percentage kwam nu onder 25% (= geen recht op WIA). 'Gaat echt heel gemakkelijk!'. Kennis heeft inderdaad bezwaar gemaakt en verhip; plots werd hij 100% afgekeurd.. Het lijkt wel een soort van 'piep-systeem'.

Juist die willekeur, zo afhankelijk zijn van wie je treft, maakt het zo naar Dees. Ik begrijp TS dan ook wel. Ben zelf inmiddels 'gepromoveerd' naar de IVA en wordt niet meer herkeurd. Heel blij mee.

willekeur

Niet overdrijven Evenie. Daarmee maak je het voor mensen zoals TS en Kaaskopje alleen maar erger.

De mate van handhaving/controle is vooral een politieke keuze.
De uitvoering ervan ligt vervolgens bij hele gewone mensen. En net als overal, zijn daar mensen die hun werk heel goed doen en hun werk wat minder goed. Maar bovenal: het is mensenwerk. Het is helemaal niet zo eenvoudig en eenduidig. Je vindt hier in deze draad ook alweer de tip om bepaalde zaken vooral wat steviger aan te zetten. Daar moeten de keuringsartsen allemaal doorheen zien te prikken. Komt het verhaal wel overheen met de werkelijkheid? Dit iemand zich slechter voor? Of juist beter (dat gebeurt namelijk ook)?

Dus keuringsartsen zullen wel eens een verkeerde inschatting maken. Dat is gewoonweg niet te voorkomen, het blijft mensenwerk. Maar het is paniekzaaierij door net te doen alsof het een volledige willekeur is. Alsof er in de kantine steen-papier-schaar wordt gedaan: hij wel, zij niet. Een kritische houding is goed, maar je kunt overdrijven.

Mensenwerk

Je hebt gelijk Windmolen, die keuringen is mensenwerk. Dus hangt er veel af van het karakter, de instelling en het humeur van die dag van de arts die je tegenover je krijgt. Dan krijg je willekeur en dat is zo zenuwslopend. Die arts gaat nl wel bepalen of jij de komende tijd (jaren) je hoofd nog boven water kunt houden. Je zaak 'stevig aanzetten' zou niet nodig moeten zijn. Je zou erop moeten kunnen vertrouwen dat je sowieso wel serieus genomen wordt. Dat is helaas niet zo
Keuringsarts zijn lijkt me geen fijn beroep... clienten die aan de ene kant aan je trekken (in zoveel gesprekken op een dag) en dan een beleid moeten uitvoeren dat erop hamert dat het allemaal goedkoper moet..

Persoonlijk heb ik het geluk dat ik bij mijn (vrijwillige her)keuringen hoofdzakelijk medewerking kreeg. Of dat aan mij lag of aan de medewerkers die ik trof, geen idee. Ben dus nu na zoveel jaar WIA/WGA als aanvulling op salaris nu in de IVA terecht gekomen. Dat is terecht, al is het voor mij nog moeilijk accepteren dat betaalde arbeid er niet meer in zit. En de laatste keuringsarts zei dat 'IVA alleen is voor mensen die bijna dood gaan' terwijl ik nog wel een aardig aantal jaren hoop te hebben. De man had blijkbaar zn dag niet. De arbeidsdeskundige gelukkig wel.

maar blaas het niet op

"Je hebt gelijk Windmolen, die keuringen is mensenwerk. Dus hangt er veel af van het karakter, de instelling en het humeur van die dag van de arts die je tegenover je krijgt. Dan krijg je willekeur en dat is zo zenuwslopend."

Alles in onze maatschappij dat niet voor 100% in regels vastligt, is mensenwerk. Gelukkig maar. Liever een arts die een herkeuring doet dan een computerprogramma. Dus blaas die 'willekeur' niet op. Je hebt toch geen leven als je alle mensenwerk wegzet als 'dus willekeur' en 'dus zenuwslopend'. Ja, er zit een subjectieve component is, dat moge duidelijk zijn. Maar dat is toch wat anders dan het door jouw geschetste beeld dat ze dus maar wat doen en steen-papier-schaar doen.

"Persoonlijk heb ik het geluk dat ik bij mijn (vrijwillige her)keuringen hoofdzakelijk medewerking kreeg. Of dat aan mij lag of aan de medewerkers die ik trof, geen idee."

Misschien is het goed om het doel van de keuringsarts voor ogen te houden. De arts moet een goede inschatting maken van jouw persoonlijke situatie en dan vooral de vraag: ben je in staat om te werken en in welke mate? Niets meer en niet minder. Dat jij in jouw situatie 'medewerking' hebt ervaren, zegt mij persoonlijk niet zo veel. Natuurlijk ben jij tevreden, want je hebt gekregen wat je wilde. Dat betekent óf dat jouw situatie gewoon hartstikke duidelijk was óf dat je het spel goed hebt gespeeld. Ik ga uit van het eerste, en dan heeft de arts dus gewoon goed zijn/haar werk gedaan. Maar als jouw casus eigenlijk helemaal niet zo sterk is, maar jij je er goed doorheen hebt gebluft, dan heeft de arts wat laten liggen. Snap je mijn punt?

Willekeur

Nog een keertje dan Windmolen, want we dwalen af van TS' onderwerp.
Mijn casus is sterk genoeg ja. Maar dat is het punt niet. Ik ben lid van een paar patientenverenigingen en heb daar verhalen gehoord over keuringen die mij absoluut verbaasd hebben. UWV kan echt behoorlijk bot zijn. Als je bij wijze van spreken alleen je mond nog kunt bewegen kun je mondschilder worden. Ik heb met mijn oren staan klapperen soms.

Ik denk dat ik ben 'gered' door het feit dat ik verbaal sterk ben en daardoor goed kon aangeven hoe mijn leven er uit zag en wat ik nog deed (qua werk) en echt niet meer kon. Zo realistisch dat ze er niet meer omheen konden. Niet iedereen heeft die vaardigheid.

Windmolen

Dus zo werkt het? Ik zie ineens overal ambtenaren steen, papier, schaar doen!

Ja Ad

Ja Ad, als je Evenie mag geloven wel.

Natuurlijk ken ik ook de verhalen van schrijnende situaties, van mensen die geacht worden te werken maar dat echt niet kunnen. En ik begrijp ook dat herkeuringen stress opleveren. Echt.

Mijn reactie is zeker niet bedoeld om dat allemaal weg te wuiven. Helemaal niet, integendeel zelfs. Ik zou het zelf graag anders zien. Maar dit heeft vooral met beleid te maken, met politieke keuzes. 'we' vinden namelijk dat mensen moeten werken tot ze er bij neer vallen. Zelfs als dat werken maar twee uur per week is en ten koste gaat van andere dingen. Dáár zit het werkelijke probleem. Keuringsartsen blijven daarom zoeken naar de kleinste mogelijkheid om tóch nog wat te werken.

Ik snap dus heel goed dat mensen opzien tegen een herkeuring. Maar ga niet net doen alsof de keuringsartsen maar wat aanklooien en het een willekeurige bingo is. Dat is niet zo. Ze doen wat ze moeten doen: iedere mogelijkheid zoeken, hoe klein en onbenullig die ook maar is.

Overdrijven

Niet overdrijven Evenie. Daarmee maak je het voor mensen zoals TS en Kaaskopje alleen maar erger. ===

Kaaskopje is het met Evenie eens, dus ze maakt het niet erger voor mij, ik herken het.

Ik heb vroeger in de WAO gezeten. Als jong volwassene kwam ik met terugwerkende kracht in de AAW/WAO, men oordeelde dat ik vanaf het verlaten van school arbeidsongeschikt was. Ik ben daarna wel aan het werk geraakt, maar ik hoorde nog niet zo heel lang geleden pas, dat ik dit werk met behoud van de uitkering had gedaan, maar dit zat verwerkt in mijn loon. Waarom ik dat niet wist, weet ik eigenlijk niet, of ik moet het vergeten zijn, dat is niet uitgesloten. Vanuit die situatie ben ik halverwege de jaren '80 opnieuw in de WAO geraakt en van dát deel kun je vinden dat dat te gemakkelijk ging. Dus ik herken zeker dat men daar vroeger makkelijker mee omging. In mijn geval was het fijn geweest als dat in stand was gehouden.

Niet pas in de jaren '00 vond de regering 'opeens' dat het gedaan moest zijn met al die kneusjes met een uitkering, maar al in de jaren '90. Ik werd in 1997 uit de WAO gekeurd, omdat ik mijn jas aan de kapstok kon hangen en de arts een hand kon geven (staat ook zo in de rapportage). De arts stond verder niet open voor andere mankementen. Ik zat er voor mijn ogen in, daar kon ik makkelijk mee werken. De praktijk bleek wederom weerbarstiger. Ik heb tweemaal geluk gehad en heb daardoor dan toch nog 10 jaar gewerkt, tussen 2006 en 2016, waarvan 7 achteraf werden afgeserveerd met 'nou Kaaskopje, je hebt ons vaak geld gekóst' (een van de directeuren) en de andere 3 paradijselijke jaren waren, maar helaas, mijn afdeling ging dicht. De volgende werkgever zag het na een stevige opleiding niet met mij zitten, dus stond ik na anderhalve maand weer op straat. Te langzaam was ik. Sindsdien zit ik thuis, helaas ook door ziekte en heb ik tweemaal bezwaar gemaakt tegen een beslissing van het UWV. In beide gevallen heb ik gelijk gekregen.

Er zullen ongetwijfeld ook prettige ervaringen zijn met het UWV, maar ik heb die niet. Ik ben van mening dat de artsen die de keuringen moeten verrichten vaker niet dan wel geschikt zijn om te kunnen oordelen of je kunt werken en welk werk je zou kunnen doen. Ze zitten daar niet voor 'jou', maar voor de Nederlandse maatschappij, je mag de maatschappij niet teveel geld kosten, dus is het hun taak om dat te regelen in dat gaat naar mijn mening vaak ten koste van degene waar het om draait. Een UWV-arts stuurt zijn/haar rapport door naar een arbeidsdeskundige die aan de hand van dat rapport gaat kijken welke functies bij het niveau en de mogelijkheden van de ziekgemelde persoon passen. Deze arbeidsdeskundige doet dat zonder je ooit in het echt gezien te hebben. Of die functies ook echt passend zijn is een ander verhaal, in theorie kan het, dus ben je beschikbaar voor werk.

Mijn eerste bezwaar ging erom dat de arts zich niet aan de eigen uwv-regels had gehouden en gelukkig vond men (die bij de hoorzitting aanzaten) ook dat hij daarmee de fout in was gegaan. De tweede keer was omdat men beroepen had gevonden waarmee ik weer aan het werk kon, maar die beroepen waren bewijsbaar niet geschikt. Ik had mazzel dat ik dat bewijs kon leveren, doordat ik in de zomer een onderzoek heb gehad, waar dat uit bleek. Of een ander diezelfde mazzel had gehad, waag ik te betwijfelen. Als die ander geen bewijs heeft in de vorm van recent onderzoek, terwijl zijn situatie hetzelfde is, wat dan?? Dan is dat bewijs er dus gewoon niet. Dat kwam voor mij dus als een geschenk uit de hemel.

Ik ben niet de enige met dit soort ervaringen. Ik durf daardoor te stellen dat het UWV er zeer regelmatig een potje van maakt. Ze kunnen geen personeel vinden om dit aangename werk te doen en hebben daardoor enorme achterstanden. Om die achterstanden weg te werken, zetten ze regelmatig mensen in die niet opgeleid zijn voor keuringsarts. Dat zijn dus basisartsen en bij lange na niet ergens in gespecialiseerd. Men lokt kandidaten met betere lonen, je moet het toch ergens voor willen doen tenslotte. Dit kost dus extra geld.

Alles wat bij mij nu speelt, had een half jaar geleden al afgerond moeten zijn. Ik had in februari een WIA-aanvraag moeten doen, dat heb ik pasgeleden alsnog gedaan. Nu ben ik afhankelijk van voorschotten en moet het uwv alsnog de sokken erin zetten om wederom de eigen deadline te halen.

Wat ik tot voor kort niet wist, is dat het UWV na een hoorzitting als de mijne een hoop geld kwijt is aan vergoedingen. De jurist o.a., maar ik ook een beetje. Ik heb er tijd en energie in gestoken en dat is kennelijk wat waard. Ik zeg nu even een wild getal, maar als er landelijk gezien zo'n 1000 mensen per jaar bezwaar maken en dat winnen, begint de schade voor het UWV met minimaal 2500 euro (ook voor de jurist dus), de keuringsarts en de tweede en eventueel derde UWV-vertegenwoordiger zit daar natuurlijk ook niet gratis. Vervolgens moet een nieuwe arbeidsdeskundige heel nauwkeurig wederom kijken of er banen gevonden kunnen worden, die arbeidsdeskundige kost dus ook weer geld en als het dan zo eindigt als bij mij 'niet meer geschikt om te werken' (wat nog overgenomen moet worden door de arts die ik over ruim een week zie), ben je inmiddels dus ettelijke duizenden euro's per persoon kwijt als UWV. En dat maal die willekeurige duizend die ik noemde.

Vertel mij nu eens... wie is de dure klant? Iemand die lekker onterecht té lang (is dat zo?) zit te genieten in de Ziektewet of het UWV zelf? Ik plak hier meteen de vraag achteraan of je dan zelfs niet kunt stellen dat een basisinkomen voor mensen die elke keer weer opgeroepen worden, herkeurd worden, bezwaar maken e.d., dan niet goedkoper is? Neem je verlies als overheid en steek je energie in het 'genezen' van het UWV, zodat men daar kan doen wat het hoort te doen binnen de tijd die daarvoor geldt.

Er zitten vast stukken in mijn relaas, die als 'overdreven' gelezen worden. Ik vind van niet.

Het gaat niet om de herkeuringen

Ik heb een IVA uitkering, waardoor ik ben vrijgesteld van herkeuringen. Ik ben niet blij mijn mijn gezondheid, maar wat dit betreft wel blij dat het duidelijk is.

Het zijn niet de herkeuringen alleen die het lastig maken, maar het is veel meer dan dat. Je leven staat op dat moment even compleet onder druk. Er is absoluut een gevoel van willekeur. Of het willekeur is kan ik niet helemaal inschatten, want zelfs als de klachten identiek zijn kan het verhaal dat helemaal niet zijn. Daarmee ben je overgeleverd een systeem waar je geen grip op hebt.

De andere kant is dat je ook lang niet altijd grip hebt op je eigen leven, want je bent in ieder geval al langdurig ziek. Door een keuring valt niet alleen de zekerheid van gezondheid weg, maar ook je financiële zekerheid. Zelfs als je wel nog zou kunnen werken is het helemaal niet zo voor de hand liggend dat een werkgever je nog wilt aannemen en ook niet of je het werken vol zou kunnen houden en hoe je dit eventueel met een gezin moet gaan oplossen. Het is dus niet een keer per jaar een keuring, maar het is ieder jaar een aantal maanden onzeker hoe je situatie eruit zal zien op de midden lange termijn. Ik kan je verzekeren dat dit heel zwaar weegt. Want als je opeens geen WIA meer krijgt, sta je van de een op de andere dag zonder inkomsten. Vroeger kon je dan nog een tijdje terugvallen op WW, maar volgens mij is dat tegenwoordig niet meer.

Natuurlijk was het "vroeger" allemaal wel heel gemakkelijk, maar dat is tegenwoordig echt wel veranderd. Hoe ze het wel zouden moeten aanpakken om mensen die onterecht een uitkering ontvangen aan te pakken weet ik niet. Maar de opmerking een jaarlijkse keuring is toch wel het minste wat mensen kunnen doen, is veel te kort door de bocht.

Hanne

Daarmee ben je overgeleverd een systeem waar je geen grip op hebt.===

Exact! Je hele reactie trouwens.