Wanneer ben je financieel onafhankelijk?

Wat een wonderlijke vraag

Eerlijk gezegd begrijp ik je niet helemaal. De onzekerheid op de arbeidsmarkt in jouw situatie staat toch volledig los van het (getrouwde) vrouw zijn? En staat dus los van financieel onafhankelijk zijn. Als mannen vanaf een bepaalde leeftijd op zoek moeten naar ander werk is dat ook moeilijk voor ze.
Volgens mij gaat de financieel onafhankelijk discussie over vrouwen die zich in zo'n positie hebben gemanoeuvreerd of laten manoeuvreren dat hun kansen op de arbeidsmarkt echt schrijnend klein zijn. Jouw bovenmodale inkomen is Utopia voor hen.
Of snap ik je vraag nou niet?

Eens met Margje

Financieel onafhankelijk ben je als je met je werk dusdanig veel weet te verdienen dat je niet afhankelijk bent van een bijstandsuitkering om rond te komen.

Je bent namelijk niet financieel onafhankelijk als je na je scheiding de hand moet gaan ophouden bij de Nederlandse staat. En in principe natuurlijk ook niet als je je hand dan moet gaan ophouden bij je ex. Maar ach dat moeten stellen onderling maar uitzoeken. Dat gaat buiten de Nederlandse belastingbetaler om.

Dat staat los van evt. werkloos worden. Dat kan fulltime werkende mannen ook gebeuren.

Risico

Het risico werkeloos te raken heeft iedereen. Het risico dat je nooit meer een baan zal vinden heeft ook iedereen. Dat risico is echter een stuk kleiner als je recent goede werkervaring hebt.
Mijn definitie van financieel onafhankelijk zijn is dat je genoeg verdient om voor jezelf en eventuele kinderen te zorgen. Dat houdt niet in dat je na een scheiding geen aanpassingen hoeft te doen aan je levensstijl. het kan best zijn dat je kleiner moet gaan wonen en niet meer uitgebreid op vakantie kan. Maar je bent dan nog steeds financieel onafhankelijk als je gewoon genoeg verdient voor je eigen onderhoud.
Het houdt natuurlijk niet in dat je nooit geen enkel risico loopt. Iedereen kan zijn baan kwijt raken.
Als mijn man er morgen vandoor gaat hoef ik me geen zorgen te maken om hoe ik de rekeningen moet betalen. Ik kan gewoon de vaste lasten dragen voor ons gezin. Ik kan zelfs in dit huis blijven wonen (al zal ik misschien op de lange termijn dan wel iets goedkoper gaan wonen om te zorgen dat ik wat meer speelruimte heb)
Maar mijn baan kan ik natuurlijk kwijtraken. Dat risico kan ik nooit uitsluiten.

Zelfstandigheid

Zelfstandigheid zit ook in je hoofd denk ik. Je bent altijd wel ergens afhankelijk, maar met een goede opleiding en een dito inkomen wil niet zeggen dat je na een crisis, scheiding ziekte, of inderdaad 50 plus op een overspannen arbeidsmarkt waar werkzekerheid en een passend inkomen niet meer voor het oprapen liggen, niet volslagen aan de grond zit en je hand op moet houden bij de overheid en je netwerk.
Het heeft ook te maken met vaardigheden en creativiteit en het hebben van een netwerk, en het zelfvertrouwen om daar je aandeel te leveren en een beroep op te doen, want uiteindelijk ben je afhankelijk van elkaar, hoe dan ook.
Het is beslist financieel moeilijker dan een generatie geleden maar als je moet scheiden, kan het nog steeds.

Anno

Ja, helaas zitten heel veel vrouwen in die positie. Zeker niet makkelijk om vanuit die positie weer aan het werk te komen, laat staan om een redelijk betaalde baan te vinden. Hopelijk kan jouw verhaal in elk geval als waarschuwing dienen voor jonge vrouwen om zich niet afhankelijk te maken van een man.

Wat ik bedoelde...

is dat je door altijd gewerkt te hebben, en nog wel "op niveau" (WO/ in eigen vakgebied) en goed verdiend te hebben, je niet weet of je - als je ontslagen wordt - ooit nog een (vaste) baan vindt op datzelfde niveau en met redelijk salaris. In die zin kan mijn (huidige) gevoel financieel onfhankelijk zijn, opeens toch wel ernstig minder voelen.

Oké, ik ga er nog steeds vanuit dat het mij wel zal lukken, maar naar wat ik hoor is dat allerminst zeker als je rond de 50 en ouder bent.

Dus daar waar ik altijd gewerkt heb om financieel onafhankelijk te zijn, is de vraag of dat lukt op het moment dat ik deze baan kwijt zo raken.

"Vroeger" telde werkervaring denk ik meer. Dan vond je wel weer een (goede) baan. Ik heb nu de indruk dat er erg veel concurrentie is voor banen, zeker als het via een advertentie moet (dus relaties/netwerk zijn heel belangrijk, maar de vraag is of je via dat netwerk wel werk vindt - vriendin op zelfde vakgebied is al een paar keer onslagen maar lukte het nooit, terwijl ze toch een aardig netwerk heeft). En sowieso dat ALS je een baan vindt, het al snel minder verdient dat je huidige baan.

Maar inderdaad, kleiner wonen, minder uitgeven, spaarcenten evt. benutten, ik kom vast een heel eind, mocht ik het zelf moeten gaan doen (door een scheiding) EN ontslagen worden.

Ik heb me dat ook wel afgevraagd

Gezien mijn huidige gezinssituatie en dienstverband durf ik het niet aan om een baan te zoeken buiten de overheid. Ik vrees dat ik dan ook terecht kom in de flexgroep die van jaarcontract naar jaarcontract 'zwerft'. Ik zie dat bij hoogopgeleide kennissen die op een bepaald moment werkzoekend zijn geworden, en het lijkt me erg onzeker en frustrerend. Overigens heeft mijn vriend (afgestudeerd in een 'schaarse' richting) de afgelopen jaren wel twee keer een vast contract voor onbepaalde tijd bedongen. Het kan dus wel, maar niet voor de doorsnee HBO/WO'er.

wens en realiteit

Hier zelfde ervaring als Katniss.

Hoewel de bedrijven en overheid steeds meer inzetten op flexibiliteit en mobiliteit, wordt vanuit CAO's en wetgeving (transitievergoeding, anciënniteit bij reorganisaties) zo lang mogelijk blijven zitten bij dezelfde werkgever nog steeds beloond.

Voor mij ook een reden om tevreden te zijn met wat ik heb, de uitdaging te zoeken in mijn huidige werk en bij mijn huidige werkgever (wel steeds intern in banen en klussen/projecten geswitched) en niet van werkgever te switchen.

Ik zie inderdaad in mijn omgeving steeds meer mensen die financieel van de regen in de drup raken, doordat ze op een gegeven moment met hun gevoel gekozen hebben in plaats van met hun verstand. Als je tegen de 50 bent gaat dat zich wellicht tegen je keren, omdat je arbeidsmarktpositie verandert, voor de doorsnee HBO-er/WO-er. Er zijn dan opeens genoeg jongere mensen met 10 jaar ervaring op de markt. De meeste bedrijven is mijn ervaring nemen toch liever iemand aan van rond de 30-35 dan rond de 50, ook al omdat al die ouwetjes blijven zitten en ze anders geen goede leeftijdsmix krijgen. Wil niet zeggen dat je het dan maar niet moet doen, maar wees je bewust van de consequenties. Als je weg-gereorganiseerd wordt heb je geen keuze, maar als je wel kunt kiezen, ga ik toch voor de zekerheid. Wel in de tussentijd flink blijven scholen bij je werkgever en blijven netwerken. En zorgen dat je de uitdaging in de werk blijft houden.

Financieel onafhankelijk

Financieel onafhankelijk is het niet meer te hoeven werken voor je geld. Oftewel je verdient geld met een passief inkomen wat je uitgaven overstijgt.

Als vrouw zijnde kan dit lastig zijn omdat je vaker afhankelijk bent van het inkomen van de man. Echter indien je vroeg begint met sparen, geen geld gaat uitgeven aan verlangens i.p.v. wat je echt nodig hebt dan kom je al een heel eind.

Je kunt er ook voor kiezen om naast je baan iets voor jezelf te gaan doen. Indien je waarde kunt bieden voor iemand anders kun je er misschien wel geld mee verdienen. Denk bijvoorbeeld aan het schrijven van een boek. Indien je problemen van andere mensen kunt oplossen kun je er misschien geld mee verdienen.

Het belangrijkste is dat je actie onderneemt. Indien je blijft zitten waar je zit of blijft doen wat je doet verandert er helemaal niks. Ik weet nog een leuke website waar meer informatie te vinden is: (Link verwijderd door Forumbeheer)

HenryH

In dit soort discussies bedoelt men met financieel onafhankelijk dat de vrouw (in dit geval) in elk geval het van toepassing zijnde sociaal minimum verdient.

En inderdaad: garantie tot de deur. Als je je baan kwijtraakt en de WW is op dan ben je alsnog financieel afhankelijk van de gemeente. Neemt niet weg dat wie een goede baan of goede werkervaring heeft natuurlijk een betere kans heeft financieel onafhankelijk te blijven.

Aan jouw definitie, Henry, voldoen maar heel weinig mensen. Vrouw of man.

Groeten,

Temet