Toekomstbestendige relaties
Naar aanleiding van een draadje in Echtscheiding en erna, kwam dit bij me op.
De opmerking daar was het nadenken over de consequenties van je keuzen binnen je huwelijk voor als je ooit uit elkaar zou gaan. Ik zie af en toe dingen voorbijkomen van tbm's die samenwonen met de vader van hun kinderen zonder samenlevingscontract, zonder erkenning. En dan vertrekt hij opeens.
Of vrouwen die hun baan opzeggen voor de kinderen, maar geen stevige alimentatieafspraken in hun contract vastleggen. Of mensen die een eigen zaak starten, maar geen huwelijkse voorwaarden hebben of laten opmaken. Of mensen die samenwonen in de koopwoning van de een en die na de scheiding geen overwaarde meekrijgen hoewel ze jarenlang meebetaald hebben. Of mensen die geen medehuurder zijn en daardoor de woning uitgezet kunnen worden.
Natuurlijk valt niet alles van te voren te bedenken. Maar als je weet dat 1 op de 3 relaties stukloopt, dan lijkt het mij zo vanzelfsprekend dat je die situatie bespreekt en vastlegt. Juist als je relatie nog goed is.
Waar ik nu zo benieuwd naar ben: waarom regelen mensen dit soort zaken niet? Is dat omdat je het vervelend vindt om te benoemen dat je ook wel eens uit elkaar zou kunnen gaan? Of zelfs maar om er aan te denken dat dit zou kunnen gebeuren? Of is het omdat je partner het niet wilde? Of waren er goede bedoelingen, maar kwam het er steeds niet van? Of kreeg je ruzie met je partner toen je het wilde regelen? Of verwachtte je dat je er bij een scheiding samen ook wel goed uit zou kunnen komen?
Ik kan me nu niet voorstellen dat mijn man en ik elkaar ooit naar het leven zouden staan. Maar tegelijkertijd weet ik dat juist als je tot een scheiding zou komen, dit nu precies is wat er gebeurt. Het lijkt mij dan veel prettiger dat je zelf het maatwerk van te voren al vastgelegd hebt in plaats van dat je aangewezen bent op een rechter die standaardmodellen hanteert.
Tihama
Geen idee eigenlijk
We zijn netjes getrouwd toen de eerste eraan kwam. In gemeenschap van goederen. Ik had toen niks, ook geen baan. Om dan te gaan vastleggen hoeveel ik wil na een scheiding...?
Ik kan nog net de interesse opbrengen om mijn eigen bankrekening te volgen, maar om nou een keer een middag te gaan zitten en alle hypotheek-, verzekering-, en spaardingen van mijn man (die hij al had voor hij mij ontmoette) te gaan doorgronden, pff, daar heb ik tot nu toe geen zin in gehad (in 6 jaar).
Legioenen, primavera
Toevallig loopt er momenteel een klassiek voorbeeld in de rubriek Echtscheiding. Een man wil gaan scheiden om vage redenen. Vermoedelijk een nieuwe vlam. Zijn vrouw is mede-eigenaar van het bedrijf en overweegt nu (op aanraden van forummers) om inzicht te gaan vragen in het bedrijf. Ze denkt aan 1 keer per maand een update.....Ik heb al aangedrongen om als de gesmeerde bliksem er helemaal in te duiken. Maar ik geloof niet dat ze dit nu gedaan heeft.
Mijn man en ik beheren alle financiën samen. We hebben allebei ook alle inlogcodes. We zien allebei regelmatig de saldi en de afschrijvingen. Maar dit is vrij ongebruikelijk, weet ik. Er zijn heel wat gezinnen waar, zoals Dombo het beschrijft, een van beide partners er geen zin in heeft.
Dat financiële instanties vragen om medetekenen is meestal alleen om hun eigen verhaal zeker te stellen. Sinds Legiolease is dat veel belangrijker geworden. Ik weet dat tegenwoordig vaker gevraagd wordt om medetekenen of een kopie van de HV. Maar dat laatste is meer een gedragsregel dan dat het wettelijke vereiste is.
Tihama
Struisvogel
Wij hebben niets geregeld omdat we struisvogels zijn. Ik geef het toe. Hier is het zo dat ik het leeuwendeel van het spaargeld heb, en het huis is ook 2/3 door mij betaald, dus ik kan het meest verliezen bij een scheiding.
Dom? Misschien wel, de tijd zal het leren. Wel werk ik part-time, en verdien daar meer mee dan mijn man full-time, als ik tbm zou zijn zou ik me denk ik eerder zorgen maken.