thuiswerken en 'beschikbaar' zijn
Hoe doen jullie thuiswerkers dat? Ik ben thuis, maar omdat ik thuis zit doet men gemakkelijk een beroep op mij, merk ik. Natuurlijk wil ik helpen in geval van nood, maar niet bij elk liflafje. Het stoort mij gewoon in mijn concentratie.
Ook de postmeneer vindt het wel handig om bij mij aan te bellen voor pakjes voor de buren die er niet zijn.
Duidelijker op mijn strepen staan? Ik doe dit wel maar wat 'stoorzenders' zijn erg hardleers. Dan maar de telefoon niet opnemen, met het risico dat er wel wat is?
Of moet ik maar een werkplaats buitenshuis zoeken, terwijl ik net zo prettig (en goedkoop) thuis zit (als men m ij maar met rust laat)
wie is 'men'
Wie bedoel je met 'men' je 'gezin' of mensen wat verder om je heen (buren, postbode etc).
Van mijn gezin verwacht ik dat als ik aan het werk ben ze mij niet storen. Noodgevallen uitgezonderd. En dan ga ik uiteraard ergens zitten waar ik ze zo min mogelijk zie/hoor. Levert ook weinig problemen op.
Van de mensen om mij heen. Ach de postbode neem ik het niet kwalijk dat hij bij me aanbelt. Daar kan ik niet van verwachten dat hij weet dat ik aan het werk ben. Bovendien als ik op mijn werk ben loopt er ook regelmatig iemand binnen met een vraag.
Anderen om mij heen vertel ik gewoon, niet nu want ik ben aan het werk. Dus ik neem wel de telefoon op, maar zeg daarna gerust 'sorry ik ben aan het werk, kan je vanavond terugbellen'. Na verloop van tijd valt het kwartje wel.
schot voor de boeg
Vooropgesteld: ik werk niet structureel thuis. Zou ik dat wel doen, dan zou ik mij op zich over die postbode niet zo druk maken, zoveel tijd kost dat nou ook weer niet. Je kan ook gewoon de deur niet opendoen, als niemand je ziet zitten weten ze toch niet dat je thuis bent? Als ze je wel zien zitten wordt het wellicht tijd voor luxaflex oid.
Niet-zakelijke telefoontjes etc, dat is andere koek. Ik denk dat de oplossing daarvoor is dat je een privételefoonnummer hebt met een antwoordapparaat en een zakelijk telefoonnummer voor je zakelijke contacten. Mensen uit je privé-netwerk geef je je werknummer niet, en v.v.
Verzoeken om hulp etc wimpel je af met de mededeling dat je op die dag werkt. Misschien helpt het om de naam van je onderneming op een leuk messing bordje te laten graveren (Kertcadeautje?) en dat naast de deur te hangen, hopelijk snapt men het dan.
Sterkte ermee
Temet.
Afsluiten
Als je je snel laat afleiden dan kan de deurbel uit, de telefoon ook. Mijn mobiele nummer hebben alleen de mensen die mij mogen storen. Luxaflex dicht inderdaad en/of boven een kamertje tot kantoor omtoveren.
men = buren
Men = buren vnl. en 1 in het bijzonder. Vandaag vroeg ze me weer om even op haar dochtertje te passen omdat ze even wat moest doen. Die had ze gewoon mee kunnen nemen, behalve dan dat het kind nog niet was aangekleed (11.30 uur).
Omdat ik in noodgevallen bij haar terecht wil blijven kan ik niet zo goed nee zeggen. En ik wil graag helpen als er ECHT wat is. Ik vrees dat ik het nog maar eens duidelijk moet zeggen.
Ze wil ook te graag vrienden worden wat ik helemaal niet wil, dat is ook een probleem. Daarom zit ik niet meer graag beneden te werken, want dan moet ik terugzwaaien.
Wij hebben geen electrische deurbel, die kan ik helaas niet uitzetten. Postbode is idd niet zo erg.
Mijn ouders (aan de telefoon) zijn ook hardleers. Die heb ik eveneens duidelijk gezegd buiten schooltijden te bellen. Maar ik kan het blijven zeggen. Ik moet de telefoon wel opnemen voor calamiteiten.
hmm wat zou ik doen?
1. Niet open doen als je niemand verwacht. Het kan nooit urgent zijn dat het moet, want als je op je werk was was je er ook niet.
2. je hoeft aan buurvrouw niets uit te leggen. je doet gewoon niet open. Inderdaad moet ze je dan ook niet kunnen zien, dus dat moet je even oplossen met luxaflex/boven zitten.
3. schaf antwoordapparaat aan. Onze telefoon gaat over, ik kan 'm op stil zetten en dan wachten of ze het antwoordapp inspreken. Tijdens het inspreken kan ik alsnog opnemen als ik dat wil. Je wordt wel even 'gestoord' maar houdt zelf de regie.
4. of zorg dat alles wat urgent vanuit kinderen/man komt, via sms of whatsapp op je mobiel komt. Ik moet zeggen dat ik mijn mobiele nummer veel vaker gebruik, juist voor dingen die vaak aan de hand zijn. Want daar wil ik dan ook bericht van als ik niet thuis ben. Dus ik geef mijn vaste nummer alleen als het niet 'belangrijk' is.
En vooral: realiseer je dat je net zo goed buiten de deur had kunnen werken, dus 'gedraag' je ook zo, dan 'voelt' het ook zo en kun je het makkelijker volhouden.
Groet,
Angela
Nummerherkenning?
Heb je geen nummerherkenning? Zo kun je telefoontjes van ouders en vrienden/bekenden laten rinkelen. Telefoontjes van school, partner, mobiel van kinderen neem je wel op, aangenomen dat zij alleen maar bellen als dat nodig is.
Tegen buurvrouw zou ik zeggen dat je alleen beschikbaar bent voor noodgevallen op de dagen/tijden dat je werkt. Misschien vaste dagen en tijden opgeven?
Bieb
Als je niet perse thuis hoeft te zijn, kun je je boeltje oppakken en in de biep o.i.d. gaan zitten. Er zijn tegenwoordig zelfs cafe's en restaurants ingericht als werkplek voor zzp'ers. Die buuv zou je eens rustig mee kunnen praten en uitleggen wat je wilt. Niet boos of geïrriteerd, maar gewoon uitleggen dat je niet gestoord kunt/wilt worden (tenzij calamiteit) op maandag dinsdag en woensdag tussen 9 en 3 bijv. Als ze zelfs vriendinnen wil worden, moet ze dat toch kunnen accepteren? Wat mensen ook wel doen is in een praatje hun hart luchten tegen iemand waar ze last van hebben en dan net doen of ze het over andere mensen hebben: dus haar vertellen hoe vervelend het is dat sommige mensen (niet zij!) om elk wissewasje zomaar storen overdag ..... misschien begrijpt ze de hint.
streng zijn
Ik heb het ook moeten leren door schade en schande, want velen denken dat thuis werken geen werk is. Zelfs mijn ex verkondigde overal dat ik thuis op mijn reet zijn alimentatiecenten zat op te maken en toen ik ernstig overspannen raakte snapte men maar niet hoe dat kon...
Ik heb geleerd dat nee ook echt nee is. Als school onverhoopt een vrije dag had en er alleen voor alleen "werkende mensen" een oplossing was, leverde ik mijn kind keurig bij school af voor die oplossing en als de bekende gebarsten grammofoonplaat zei ik dat ik óók moest werken, al was ik thuiswerkende ZZP-er. Op het laatst zei ik dat laatste er niet eens bij, alleen "ik moet dan werken".
Het heeft me zelfs een vriendschap gekost van iemand die regelmatig "gezellig even" langs kwam want "ik ben toch in de buurt". Op den duur deed ik niet meer open, want ik wenste niet gestoord te worden.
Ik woonde destijds in een appartementencomplex waar iedereen buiten de deur werkte dus ik was een lokaal filiaal van de post geworden. Op een dag heb ik de postbode aangesproken dat het me niet meer lukte en dat ik met een post it briefje bij de bel zou laten zien dat ik "not available" was, ook al was ik gewoon thuis.
De telefoon ging uit, behalve voor noodgevallen. Wie me dringend nodig had kon me een sms sturen en dan kon ik altijd terugbellen, want ik nam niet meer op.
Wat ik heb geleerd: op je strepen staan en géén uitleg geven. Iemand die buiten de deur werkt zegt ook niet "ik kan niet want ik moet vanmiddag notuleren." Het is heel simpel: ik moet werken.
En wie het nodig vindt om verongelijkt rond te bazuinen dat ik helemaal niet werk, maar de hele dag thuis op mijn luie reet zit, zoals mijn ex en die oude vriendin, tja... Hun probleem. Niet meer het mijne.
Wat dat betreft zijn mannen volgens mij toch praktischer ingesteld. Die zeggen "ik werk", en sluiten zich af. Wij voelen ons blijkbaar toch te snel te verantwoordelijk voor andermans geluk 
telefoon
Als ik geen zin heb om de telefoon op te nemen, doe ik dat niet. Als er echt iets is, bellen ze na een paar minuten nog wel een keer.
strenger zijn
Ja, je moet echt strenger zijn. Mensen zijn hardleers omdat jij hen die ruimte geeft. Je moet je grenzen dus beter aangeven. Belt er iemand, dan geef je gewon aan dat je geen tijd hebt omdat je aan het werk bent, en je hangt op. Tegen de buurvrouw zeg je dat je op bepaalde dagen de deur niet open zal doen omdat je aan het werk bent. Als je op een andere plek zou werken, kon je de telefoon ook niet opnemen en de deur ook niet open doen.
Het probleem ligt niet bij die ander, het probleem ligt bij jou: je komt niet genoeg voor jezelf op
Inderdaad voor jezelf opkomen
Ik heb een paar jaar thuis film- en theateragenda's ingeklopt voor een website. Omdat ik het zo goed als vrijwillig deed, heeft het nogal moeite gekost om mijn man én mijn kinderen duidelijk te maken dat ik dit werk wel degelijk deed om het gezin in zijn geheel een plezier te doen. We hadden daardoor een computer én internet en eens in de zoveel tijd werd me ook een kleine vergoeding toegeschoven. Maar op den duur werd het toch begrepen. Ik heb me daarvoor wel een paar keer kwaad moeten maken.
Je moet iedereen toch duidelijk maken dat er geen verschil is tussen een baan op een kantoor en betaald werk thuis. Door beide ben je niet beschikbaar voor leutigheden. Je hoeft je hier niet over te verdedigen.
Waar ik overigens wel een beetje van opkijk is je houding naar je buurvrouw. Ze is eigenlijk een blok aan je been met haar verkeerde verwachtingen, maar je houdt haar 'vriendschap' in stand omdat je gebruik van haar wilt blijven maken als jij daar behoefte aan hebt. Klinkt niet echt fijn...
strenger
Goed, ik moet echt veel duidelijker zijn. Dank voor de imput.
Kaaskopje: deze week kon ik even bij mijn buurvrouw terecht omdat ik mijn huis niet in kon en op mijn man moest wachten. Dan ben ik blij dat ik niet buiten in de kou hoef te wachten. Ze moest overigens meteen weg, dus ze had er geen 'last' van. Ik vind het een fijn idee dat als er echt iets is mijn kinderen een vertrouwd gezicht zien. En ik draai mijn hand er niet voor om als er bij haar thuis iets is om te helpen.
Maar je hebt wel gelijk dat mijn verhouding tot haar niet goed is. Zij wil graag dikke vriendinnen worden merk ik in alles. En ik niet. Zij heeft mij bv voor mijn verjaardag een uitje (bioscoop) met haar. En ze dringt zich erg op. Ben ik in de stad: 'ooooh ik kom ook!' Mijn man ziet haar regelmatig bukken om door het raam naar mij te spieden voor weer een babbeltje.
Nog maar vaker nee zeggen dus...... (blijkbaar toch niet mijn sterkste kant..)
probeerthuistewerken
Heb jij maar eén buurvrouw? Want anders zou ik toch echt de contacten heel sterk terugschroeven en investeren in andere buren die minder van je verwachten.
Groeten,
Temet
grappig
toen ik thuis werkte had ik echt exact, precies hetzelfde: ouders, een overbuurvrouw en de school, die thuis werken zagen als thuis beschikbaar zijn. Mijn oplossing wat ongeveer wat ik anderen al hebben aangegeven: nummerherkenning, en bij die personen niet opnemen maar naar de voicemail laten gaan. En verder kort, zakelijk en bondig zeggen: ik moet werken. Mijn iets dringender variant daarop was: ik moet vandaag echt iets af hebben.
Mijn overbuurvrouw wilde ik echt te vriend houden, we vingen veel voor elkaar op (kinderen, zorg etc), maar snapte het concept thuiswerken echt niet. Ik merkte dat ik tegen haar heel erg duidelijk moest zijn, dus niet binnen laten maar aan de deur vriendelijk maar beslist zeggen: het komt nu echt niet uit, ik moet iets afmaken voor mijn werk. Meestal gaf ik dan wel gelijk aan wanneer ik wel tijd had en even bij haar langs zou gaan (en dat deed ik dan ook). De duidelijkheid werkte goed bij haar, later vroeg ze zelfs zelf al aan de deur of het wel uitkwam.
De enige die het nooit geleerd of gesnapt heeft was mijn vader. Maar die nam werk van vrouwen sowieso niet helemaal serieus. Later, toen ik weer buitenshuis werkte, belde hij me ook gewoon als hem dat uitkwam (al nam ik op een gegeven moment niet meer op).