stoppen met werken?

Toch ander werk

Ik zou toch ander werk zoeken met minder uren, ook al verdien je daarmee wat minder. Hele dagen creatief bezig zijn gaat ook echt wel een keer vervelen en is vele malen leuker als je ook een paar uur gewerkt hebt en dan heb je samen toch wat meer te besteden.

Je weet nooit hoe het leven loopt, je moet nog twintig jaar en helemaal uit het arbeidsproces stappen is een grote gok tegenwoordig en dat raad ik niemand aan.

Toch andere baan.

Het is er wel, maar dan verdien je minder. Lijkt me een prima tussenoplossing. Je man kan jullie beide onderhouden en jij voelt je daar ook prettig bij. Jij een leuke, maar minder goed betaalde baan voor de extraatjes.
Ik zou niet nog 20 jaar blijven zitten in een baan waar ik ongelukkig van wordt, vooral niet als het financieel niet hoeft.

Rick

We tikten samen zo te zien en wat zijn we het eens

tsja

weet niet hoe oud je man is? Als hij net zo oud is al jij: er kan zoveel gebeuren in de komende 20 jaar .... Zoals: hij verliest zijn goedbetaalde baan. Dan is er geen mogelijkheid meer om op jouw inkomen terug te vallen. En dat is diep vallen, als je dik verdient!

Jezelf naar je werk slepen is ook geen optie. Je zegt dat je een loopbaantraject hebt gedaan. Dat er niets uitgekomen is. Vreemd. Weet je echt niet wat je wilt (behalve iets met stof maken en bloggen
Kun je niet een (half) jaar er tussenuit. Sabbatical. Ik zou echt energie steken om uit te vlooien wat je wel wilt doen qua werk. Of herscholen. Voor jezelf beginnen.

10 minuten

hahaha, in 10 minuten tijd opeens 5 reacties en allemaal min of meer hetzelfde!

Wel werken

Het moet niet, als je het echt wilt kan je natuurlijk stoppen met werken. Maar ik zou het niet doen. Ik heb ook lang gedacht over stoppen met werken. Het gedoe met de opvang van de kinderen. Het altijd haasten stond mij zo tegen. Maar totaal onverwacht ging in een sneltreinvaart de werkgever van mijn man failliet. En daar sta je dan. Op je 46ste zonder baan. Solliciteren is lastig. Je weet dat de kans dat je ooit nog een vast contract krijgt moeilijk is. Je weet ook dat je meestal veel minder gaat verdienen.

Wij zijn heel erg blij met het feit dat ik nog steeds werk. In ieder geval nog een vast inkomen en pensioenopbouw. Gelukkig kon ik bij mijn werkgever direct vier hele dagen komen werken ipv drie zodat de terugval in inkomsten met de ww uitkering lager is.

Niet stoppen

Ik zou niet stoppen. Nu heeft je man een goede baan maar heeft hij die over tien jaar ook nog? Dat weet je niet. Werkgevers gaan failliet, mensen worden ziek... er kan van alles gebeuren.
Bovendien leg je zo wel heel veel druk op hem: als hij in de toekomst bijvoorbeeld een dag minder zou willen werken dan kan dat weer niet.
Ik zou zeker niet blij zijn als mijn man zou willen stoppen met werken. Ik zou het zeker niet fijn vinden om als enige verantwoordelijk te zijn voor het gezinsinkomen.

Misschien kan je wel ander werk gaan doen: minder inkomen maar toch wel iets. Dan kan je in elk geval in je eigen onderhoud voorzien, behoud je de connectie met de arbeidsmarkt en neem je iets van verantwoordelijkheid voor het binnen brengen van het inkomen.

Overigens als de kinderen eenmaal de deur uit zijn heb je ook naast een volledige baan nog alle tijd om creatief bezig te zijn.

bovendien

Nu heb je nog de reuring van de kinderen.Als ze het uit huis zijn EN dan stoppen met werken lijkt mij wel een klein wereldje dan en wellicht ook heel saai. Werk biedt dan toch structuur en ritme in de weken. Waar de kinderen dat nu ook brengen maar dan niet meer. Ik zou dus uitkijken naar ander werk en blijven werken al dan niet een aantal uren minder

Midlife

Dit lijkt me nu een midlifecrisis Vanuit dat oogpunt bekeken is het bijzonder onverstandig om juist op dat moment te stoppen met werken omdat heel veel huwelijken sneuvelen vlak nadat de kinderen uit huis gaan. Of de midlife man vindt ineens zijn soul mate. Wil je het je man dan aandoen dat hij jou 12 jaar lang partneralimentatie moet gaan betalen? En wat ook lullig is (althans, ik zou dat onverteerbaar vinden) is dat hij nog net zo hard moet werken als nu, maar er een stuk minder financieel mogelijk is dan nu.
Plus dat ik denk dat het nu vanuit een stomme baan misschien wel relaxt lijkt om hele dagen thuis te knutselen, maar als je dat een paar weken hebt gedaan komen de muren ook op je af. Daarbij is het dan natuurlijk logisch dat je het hele huishouden op je neemt, dus dan zit je daar ook nog tegenaan te hikken. Ik zou dan nog eerder besluiten om een dag minder te gaan werken en op die dag lekker gaan aanrommelen. En natuurlijk sowieso een andere baan gaan zoeken, want dat lukt veel makkelijker vanuit een baan.

zinvoile levensvulling en genoeg geld te besteden

Je baan opzeggen en thuis creatief worden - oei dat lijkt me een enorme stap. Neem eerst een sabbatical, zodat je rustig kunt nadenken.De toekomst kan geen mens voorspellen. Maar even pas op de plaats kan helpen de juiste keus te maken.

Zo nog twintig jaar doorgaan zou niet wijs zijn, maar alle schepen volledig achter je verbranden?

In de eerste plaats samen overleggen. Samen moet je het eens zijn. Wat wij allemaal vinden is vers twee.

Vrouwen zonder baan ken ik ook nauwelijks, dat is iets van vroeger. Als je geen baan hebt én geen kinderen meer in huis, hoe stel je je het leven dan voor? Je kunt niet 'nadoen' wat een ander doet (die creatieve bloggende bekende). Jouw leven is jouw leven.

Even wachten

Je geeft aan dat de combinatie van werk en gezin je zwaar valt. Maar als je kinderen de deur uit zijn, valt de helft van die zware combi al weg. Misschien is je werk dan prima vol te houden. Sowieso vraag ik me af of je niet in een gat zult vallen als en de kinderen en je werk 'verdwijnen'. Dat lijkt me vrij veel om in een keer te behappen. Misschien kan je werk dan zelfs wel helpen om dat gat van die kinderen te verzachten.

Nog een duit in het zakje

Niet stoppen! Investeer in een goede coach. Niet per se zo'n loopbaantraject maat iemand die met je onderzoekt waar je energiegevers en vreters zitten, hoe daar slim mee om te gaan en je eventueel support in het vinden van een leukere baan.
Ook geen sabbatical nemen, je komt er niet meer tussen, eenmaal thuis zit je thuis en vliegen de klosjes garen en lapjes stof je binnen het jaar aan. Zeker als je dan nog een leeg nest hebt ook, brrrrrr. Stil hoor, alleen het zoemen van de naaimachine.

Echt, zoek een fijne coach en blijf om je heen kijken naar ander werk. Ik sprak toevallig gister een vrouw van jouw leeftijd. Ze schatte het aantal sollicitaties op 350 en heeft nu een geweldige baan gevonden! Vraag je omgeving om mee te kijken, zeker op social media, er zijn echt heel veel leuke en creatieve functies.

en minder werken?

Er is ook nog zoiets als de wet aanpassing arbeidsduur. Als jij aangeeft minder uren te willen werken dan kan dat verzoek alleen worden geweigerd als de werkgever daar goede redenen voor heeft. Misschien kan je je huidige werk doen maar dan minder uren per week, zodat je wat meer energie overhoudt voor andere dingen.

Wanneer gaan je kinderen trouwens het huis uit? (kon nog wel eens tegenvallen, ze blijven lang hangen tegenwoordig). Want dat lees ik niet in je posting.

Groeten,

Temet

Ik

Als je wilt en het kan zou ik zeggen: doen.
Maar...doe het toch maar niet.
Ik zou eerder investeren in solliciteren naar bijvoorbeeld minder uren bij dezelfde of een andere baan. Dan maar wat eenvoudiger werk, maar je zult zien, zelfs dat is moeilijk te krijgen.
Het nadeel van niet meer werken is dat je er zo moeilijk in terug komt.
En als je leven op de kop gaat zoals bij ons, dan is het heel fijn als je nog werk hebt.
Al werk je maar 1 of 2 dagen, je houdt je ervaring en het is makkelijker overstappen.
Natuurlijk kun je niet gaan leven met "wat als". Wie weet raakt je man zijn baan nooit kwijt, misschien vind jij het creatief bezig zijn juist nooit saai worden, wie weet kom jij zo weer aan de slag.
Toch zou ik voortaan wel twee keer nadenken eer ik iets zou opgeven.

Sluit me ook aan

Wat een eensgezindheid hier, dat is ook wel eens anders .
Ik zou eerst kijken of je met de posting van Temet wat kunt. Dus minder uren in je huidige baan. Lukt dat echt niet, dan inderdaad gaan zoeken naar een baan waar je je wel goed in voelt, voor minder uren en/of een lager salaris. Het is een enorme luxe dat je je dat kunt permitteren. En de vrijgekomen uren besteed je aan de creatieve uitspattingen.
En misschien is vrijwilligerswerk iets voor je? Er is zoveel, het hoeft echt niet altijd iets met hulpbehoevende ouderen te zijn als dat je niet trekt. Ik laat bijvoorbeeld op mijn vrije woensdag de hondjes uit van 2 bejaarde dames die dat zelf niet meer kunnen.

Maar ik zou zeker niet stoppen met werken. Is volgens professor Scherder de beste manier om snel dood te gaan. Beetje kort door de bocht geformuleerd, maar er zit volgens mij wel veel waars in. Om gezond oud te worden moet je zoveel mogelijk actief blijven, zowel geestelijk als lichamelijk.

Dat brengt me op het volgende: sport je? Daar zou je misschien ook nog wat kunnen winnen. Mindfulness of iets anders zou ook nog wat voor je kunnen zijn.

Succes met het bestrijden van je midlifecrisis. Ik herken het wel...

reacties

Wat een reacties allemaal, en inderdaad, wat een eensgezindheid.

Voor de beeldvorming: mijn man kan over 7 jaar met vervroegd pensioen. Hij kan ook nog langer blijven werken als hij wil. Die knoop heeft hij nog niet doorgehakt. Het laatste kind gaat over vier jaar het huis uit.

Iemand verwachtte dat mijn kinderen het niet als heel positief zouden ervaren als ik nu pas stop en in de afgelopen tijd dat zij thuis waren werk en gezin combineerde. Daar had ik nog niet over nagedacht. Ik ga ervan uit dat mijn kinderen daar niets van zullen vinden; deels van mijn "uitgeput" zijn is namelijk het combineren van werk en gezin(zoals ik al zei) en dus je werk afkrijgen in de uren dat zij op school zitten, en na schooltijd van alles en nog wat regelen met en voor de kinderen (sport, verjaardagen, activiteiten). Bezuinigen op me-time, en volop kids-time dus. Naar mijn mening hebben zij er zo min mogelijk last van gehad dat ik werk, ik was er na schooltijd. Nu ze groter zijn en de schooltijden verruimd zijn en zij meer met huiswerk en vrienden bezig zijn dan met hun ouders, ben ik in een andere functie gaan werken met meer uren.

Dat het loopbaantraject me weinig heeft opgeleverd daar was ik zelf ook door teleurgesteld. Het probleem is dat ik echt niets kon verzinnen wat een vergelijkbaar salaris oplevert, waar ik warm van wordt. De dingen waar ik wel warm van wordt, lijken weinig op te leveren. Werken met bejaarden, of dieren, of jonge kinderen, of creatief bezig zijn. Het lijkt zo cliché.

De laatste tijd heb ik erover geacht om me om te laten scholen tot verzorgende IG of Hbo-v er om zo inderdaad wel met ouderen bezig te kunnen zijn, maar er ook geld mee te kunnen verdienen. Ik zie wel op tegen de lengte van een dergelijk traject: welke werkgever zit er te wachten op een verzorgende of verpleegkundige die nog moet starten op haar 50e ?
Ik werk bij een bureau wat advies geeft aan o.a. zorgorganisaties en ik zie ook duidelijk de nadelen van die functie: te weinig tijd voor echt contact met ouderen, veel regels en administratie. Daarnaast staan die functies ook zwaar onder druk en vraag ik me af of ik een dergelijke druk nog wel vol zou kunnen houden. Als allerlaatste moet ik ook eerlijk toegeven dat een dergelijke stap , teruggaan in inkomen en misschien ook wel in welke stap op de ladder je bereikt hebt, voor mezelf nog voelt als een taboe. Tegelijkertijd vind ik dat ook onzin, want ik weet hoe belangrijk het is om te doen wat je leuk vind.

Iemand anders gaf aan dat ik teveel naar mijn omgeving kijk, en te weinig naar wat ik zelf wil, en dat is ook zo realiseer ik me. Daar komt ook dat laatste gevoel vandaan.

Ik ben niet bang voor een klein wereldje: ik kan heel goed op mezelf zijn, vind dat juist heerlijk! Avonden en weekenden zitten vaak al vol met sport en sociale contacten, dus het lijkt me een verademing om dan op die doordeweekse dagen de tijd aan jezelf te hebben, en misschien dan inderdaad nog wat vrijwilligerswerk te doen bij het asiel of elders.

Mijn moeder is ook gestopt op haar 49e met werken , en dat voorbeeld heb ik dan ook gehad. Een paar jaar daarna stopte mijn vader en zijn ze ook vaker samen gaan reizen. Bij ons duurt dat dus nog een paar jaar langer, voordat mijn man kan/wil stoppen, maar goed, het is wel in beeld.

Tussentijds spreekt het idee van een sabbatical me zeker aan, maar nu zijn we nog best wel wat geld kwijt met de thuiswonende kids, dus dat is misschien minder handig.

kwaliteitstijd met ouderen

dan moet je niet in de zorg gaan werken, maar vrijwilliger worden bij de Zonnebloem of het Rode Kruis of bij een kerk of zo. Of bij een zorginstelling. Mensen die floreren bij meer aandacht zijn er legio, maar geld is daarvoor is er steeds minder.

In de zorg krijg je als nieuwkomer vrijwel nooit een vast contract, dus dan zit je na een leertraject (wat je ook geld kost naast de studiekosten van je kinderen) misschien na twee jaar alsnog thuis.

Hoeft geen vergelijkbaar salaris te zijn

Als je man genoeg verdient om jou te laten stoppen met werken, verdient hij zeker genoeg om jou in een baan met een lager salaris te hebben. Natuurlijk wil je niet hetzelfde werk doen voor minder, maar heel ander werk met bijbehorende lagere (start)salaris kan natuurlijk wel. Juist in de zorg, de kinderopvang of als dierenartsassistente kun je goed parttime werken. En dat het cliché is, daar heb je gewoon geen boodschap aan. Jij leidt jouw leven. Laten die andere mensen zich vooral met hun eigen leven bemoeien.

Ik ben gestopt (geweest)

Ik was rond de 40, twee kleine kinderen, een goede baan, prima salaris.
De uitdaging in mijn werk was weg. Werk kostte daardoor veel energie. Solliciteren naar een nieuwe baan was de beste optie. Maar ik was zo moe! Ik wist niet waar ik het enthousiasme voor een sollicitatiegesprek vandaan moest halen.

Ik wilde rust & ook tijd aan mijn kinderen kunnen besteden. Ook ik vond dat 'niet eerlijk' naar anderen, die wel moesten werken. Uiteindelijk heb ik voor mezelf gekozen en mijn baan opgezegd.

De eerste maanden heb ik úren geslapen! Ik was dus écht moe van het regelen, combineren en zorgen voor alles en iedereen.

Inmiddels werk ik weer. Als zelfstandig ondernemer heb ik leuk werk in een zakelijke omgeving, met een goed (genoeg) inkomen.

Maar... ik zou mezelf nu niet meer aanraden mijn baan op te zeggen.
Want: vanaf dag 1 kwam bij, als vanzelf, het volledige huishouden op mij neer.
En: ik miste toch al vrij snel (na een jaar of wat) een professionele werkomgeving.
En ja, ik heb nu prima werk, maar 'opklimmen' zit er nu niet meer in.
Terugkomen in het arbeidsproces heeft veel tijd en energie gekost, maar was wel erg leuk om te doen (ook al omdat het succesvol was).

Wat ik je aan zou raden, noemden anderen ook al:
Blijf niet 'hangen' in deze baan die je zoveel energie kost. Is voor jou, maar ook voor je werkgever, niet goed.
Ga minder werken en zoek een zinvolle vrijetijdsbesteding waar je 'je ei' in kwijt kunt(de Zonnebloem?). Of zoek ander, leuker werk. Neem extra hulp voor huishoudelijk werk of andere zaken waar je geen lol in hebt. Of neem een sabbatical.

Probeer die dingen eerst. Je baan opzeggen kan altijd nog, op elk moment!

Hbo-v

Er zijn nu veel jonge verpleegkundigen die gedwongen worden een HBO-v opleiding te gaan volgen omdat hun MBO-v niet voldoende meer is om hun baan te kunnen behouden. Wie niet aan de HBO-v opleiding wenst te beginnen, kan uitkijken naar een baan in de thuiszorg. Aan de wens een HBO-v opleiding om zo meer kontakt te hebben met de mensen, zitten wat haken en ogen. In totaal krijg je te maken met concurrentie van 'jonge' verpleegkundigen en in de praktijk valt dat persoonlijke kontakt ook wel mee want er is minder tijd voor de patient.
Degene die nog wel tijd kunnen maken voor persoonlijk kontakt, zijn de onbetaalde vrijwilligers.

Hier is mijn man de kostwinnaar. Het gaat goed. Toch leeft hier het gevoel van leeftijd en reorganisatie meer dan ooit. Dat drukt best op de schouders van een kostwinnaar. Dat zou ook voor de man van TS kunnen gelden. Ze kan proberen dmv een trendy woord ' mindsetting' haar huidige functie een andere invulling van betekenis geven, want in deze tijd is het gras echt niet veel groener aan de overkant.
Probeer plezier te bereiken in je werk tot je een andere baan tegen komt. Die baan hoeft niet per se minder dagen te zijn. Het kan ook een full-time baan zijn voor een lager salaris maar met meer voldoening. Een lager salaris is toch nog altijd een bepaalde mate van zekerheid voor het geval je man zijn baan verliest.

Flanagan

https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/kostwinner-kostwinnaar

Rick (ot)

Bedankt voor de uitleg.
Dan lijkt het mij tijd om het woord kostwinnaar in de Dikke van Dale op te nemen want iemand die de kost verdient terwijl het werk in het geheel geen voldoening geeft, weet een hele overwinning te behalen om toch naar het werk te gaan om de kost te verdienen.-. Ik denk dat met name in het OV heel wat kostwinnaars werkzaam zijn.

zoek idd een goede coach

die kan je ook tips geven hoe je in je huidige werk taken kunt ombuigen zodat je het meer een eigen invulling kan geven waardoor je er meer voldoening uit haalt.
hahaha, doet me denken aan de coach die ik een tijdje heb gehad (nog uit de tijd dat je na 6 mnd werkloosheid een coach kon inschakelen, jaja goede ouwe tijd). Na een maand die coach had ik dus een baan en nog een paar maanden coaching tegoed. Hij heeft me toen de eerste maanden in mijn werk gecoached. Hij gaf me geweldige tips hoe dingen naar mijn hand te zetten en jezelf te profileren in mijn (saaie) werk. (Anderen merken dat overigens wel en dat geeft dan wel weer de nodige spanningen (o.a. jaloezie) waar je mee om moet leren gaan, maar dat is vers 2. Ik vond dat overigens best lastig en ben weer terug gekropen in mijn veilige schulpje c.q. grijze muizengedrag)
Tweede wat me opvalt is dat de hoogte van je salaris voor jou veel weegt. Als je een heel coachingstraject daaraan vast blijft houden. En je noemt het nu ook een paar keer. Is ook helemaal niks mis mee.
Gewoon erkennen en vandaar uit handelen. Dus niks luchtfietsen over in de zorg werken ed. Zal je financieel nooit de voldoening geven die je huidige baan je geeft.

HBO-v en late carriere of vroeg pensioen

"welke werkgever zit er te wachten op een verzorgende of verpleegkundige die nog moet starten op haar 50e ?"

Ik ken een vrouw van nu bijna 50, die een paar jaar geleden als loopbaan-switch is begonnen met een leerwerk-traject HBO-v. Ze is nu recent afgestudeerd en heeft meteen de baan gekregen die ze graag wilde hebben: bij een thuiszorg-organisatie bij haar in de buurt, die op een heel fijne manier werkt. Het team regelt daar alles samen, en ze bepalen dus ook zelf hoe lang ze bij een patient zijn en wat ze daar doen.

Toen ze begon met haar studie was de voorspelling dat er een groot tekort aan verpleegkundigen zou zijn, maar halverwege haar studie is dat radicaal veranderd. Ze heeft dus wel geluk gehad, maar heeft dus wel gevonden wat ze graag wilde en is er heel gelukkig mee. Ze werkt in een leuk team waar ze goed in past.

Ik zou van die leeftijd geen probleem maken. Je wordt waarschijnlijk minstens 90 jaar en je zult nog heel lang actief/werkzaam kunnen/moeten zijn. En hoe langer je werkt en je ontwikkelt, hoe actiever en gezonder je blijft.

Overigens ben ik zelf net 50 geworden en heb nu het gevoel dat ik pas echt met mijn carrière moet beginnen (wel altijd gewerkt hoor). Ben ook bang dat het "te laat" is, maar tot nu toe heb ik steeds interessant werk gehad, dus ik probeer mezelf vooral te overtuigen dat ik zeker niet bij de pakken neer moet zitten en me niet moet laten ontmoedigen door mijn leeftijd, maar lekker door moet gaan... Ik hoop juist dat ik nog heel lang kan blijven werken.

Nu al met "pensioen" gaan lijkt me "dodelijk".

Van belang lijkt me vooral dat je je serieus en niet vrijblijvend voor iets blijft inzetten in een professionele omgeving. Betaling is daarbij secundair, maar vaak wel inherent aan "serieus", "niet vrijblijvend" en "professionele omgeving".