Slechte werksfeer. Wat nu?
Na lang zoeken heb ik een baan gevonden. Ik was er zo blij mee, maar ik vrees dat ik het daar niet ga redden. Van tevoren is door de werkgever al de twijfel uitgesproken of ik in het team zou passen. In dat team zitten vier nogal aanwezige mensen en ik ben rustig en timide. Wat mij betreft was dat niet zo’n probleem en lijkt het me ook wel positief om een team aan te vullen met verschillende persoonlijkheden. Inmiddels heb ik wat meer inzicht in de dynamiek van de afdeling. En volgens mij is die totaal verziekt. Ik vrees dat ik het nu snap, om je daartussen staande te houden moet je wel assertief zijn. Of zou ik dit nog kunnen doorbreken?! Natuurlijk zou ik het liefst de eer aan mezelf houden, maar de banen liggen in mijn sector niet voor het oprapen. Aan de andere kant, weglopen is wel het makkelijkst! Mocht mijn contract toch nog verlengd worden (wat ik dus niet verwacht, door wat ik hieronder ga schetsen!) dan wil ik dit niet zomaar opgeven. Toch niet!
De collega met wie ik mijn werkzaamheden deel is tien jaar jonger, heeft dus minder ervaring maar moet mij toch uitleggen hoe dingen gaan binnen het bedrijf, waar spullen liggen, is beter ingespeeld op de wensen van klanten, etc. Om die reden moet ze ook mijn werk nakijken. Dit is door hogerhand besloten en het is voor haar een nieuwe rol. Degene die ik nu vervang werkte daar al jaren en had de positie die zij nu heeft. Nu is zij degene naar wie mensen toe komen met vragen, met wie wordt overlegd en die de werkverdeling bepaalt. Ik weet niet hoe ik daarin respect kan afdwingen, omdat anderen haar kennelijk zo zien, als degene bij wie ze moeten zijn. Ik merk dat ze moeilijk werk af kan staan, dus die positie zal zo blijven. Vaak zegt ze: ’Tegen de tijd dat ik het heb uitgelegd, heb ik het zelf al gedaan'. Ik snap best dat het irritant is om alsnog in de materie te moeten duiken omdat je het moet uitleggen en ook nog eens mag gaan nakijken. Maar op deze manier blijft alle kennis over de gang van zaken bij haar. Ik zie de grens ook niet meer, gezien mijn ervaring vind ik het absurd om haar goedkeuring te vragen na de afronding van een onbenullig stagiaire-klusje. Maar het lijkt alsof ze soms dingen zoekt (en haar kritiek komt vaak in fases, dus als ik het één naar haar wens heb aangepast, komt er weer iets wat opvalt en beter anders kan). Ze zit dus in een machtspositie waar ze duidelijk niet mee om kan gaan.
Laatst kwam ze om in het werk en heb ik in overleg met de planning een klus naar mezelf toegetrokken. Omdat er geen tijd was om het uit te leggen, ben ik zelf gaan uitzoeken. Onder het mom van: beter dat, dan niks doen. Had ik dat maar nooit gedaan. Ik hoorde later dat ze over mijn werk heeft gezegd dat ze er van alles aan had moeten verbeteren. Het scheen dat ze er daar maar een kwartier mee bezig was, maar ze heeft tegenover de anderen wel dit verhaal verteld over mij. En ze moppert wel meer over me… Ik ben er best van geschrokken want ik had zelf het idee dat ik heb er best goed vanaf had gebracht. Ik kreeg geen complimentje, nee, ik kreeg alleen het commentaar op de twee kleine steken die ik had laten vallen. 
Dat mis ik dus erg bij dit bedrijf, het samen aan een goed product werken, elkaar aanvullen... (hier word je liefst naar beneden gehaald, zodat de ander zich superieur kan voelen).
Het wordt langzaamaan erger. Het valt op dat er nauwelijks met me wordt gecommuniceerd. Als ik binnenkom zegt de helft geen gedag en de andere helft met tegenzin. Koffiepraat-gesprekken gaan over dingen waarover ik niet kan meepraten: geroddel over lastige klanten die ik nog niet ken. En als ik er iets over vraag geërgerd kijken omdat ze geen zin heeft om uit te leggen wat de verhoudingen zijn. Op maandagochtend vragen of iemand een goed weekend heeft gehad… wat kun je daar nou verkeerd aan doen zou je zeggen? Toch kan het. Een belangstellende vraag tussendoor wordt als bemoeizucht gezien. Ik heb de enige collega van het team gevraagd waar ik wel een klik mee heb gevraagd of ik de dingen wel goed zie. En die beaamt dat ik niet gek ben: ze gaan echt onaardig met me om.
Ik weet het niet… is dit een ziek bedrijf, of moet ik dit bij mezelf zoeken? Is het terecht dat mijn werkgever het allemaal bij mij legt (ik moet met die sterke persoonlijkheden om kunnen gaan), maar hoe gaat een welbespraakt iemand hier dan mee om? Delft niet iedereen hier het onderspit? Want zij hebben elkaar. En een vast contract. Dus het is wel duidelijk dat zij niks te winnen hebben bij een werksfeer waarin ik me prettig voel.
Wat een nare toestand
Ik denk dat deze collega's iedereen het leven zuur maken, als ze de kans krijgen. Dus ik denk niet dat het aan jou ligt. Dit gezegd hebbende zou ik niet wachten of het contract al of niet verlengd wordt, maar zou ik nu al gaan zoeken naar een andere baan. Ook al liggen de banan in jouw sector niet voor het oprapen. Los van het geroddel e.d. klinkt het ook niet als een gezellige werkomgeving. Kennelijk vijnd jij dat wel belangrijk. Kortom, dit is niet je droombaan en dus toch masr verder kijken. Ik zou geen ontslag nemen zonder dat je ander werk hebt, maar dat hangt af of je dit gepest vol kunt houden. Want het is wel gepest, realiseer je dat goed. Het zou mooi zijn, als je dit met iemand binnen het bedrijf zou kunnen bespreken, HR bijvoorbeeld of je leidinggevende.
Afschuwelijk
Nee het ligt echt niet aan jou hoor! En je collega's hebben zéker geen "sterke persoonlijkheid" waar jij tegen moet kunnen!
Hou de eer aan jezelf en ga per direct op zoek naar wat anders. Als het ter sprake komt meld het bij de bedrijfsarts of bij je baas. Maar alleen als je daar op dat moment zin in hebt en als je stevig in je schoenen staat.
Er heerst waarschijnlijk een enorme angstcultuur in dat bedrijf. Jij als nieuweling bent het mikpunt voor ieders frustraties. Dat is vreselijk, vooral als je net zo blij bent eindelijk weer eens aan het werk te zijn.
Ik hoop voor je dat je snel iets anders vindt!
Concurrentie.
Je directe collega is jonger, heeft minder ervaring en heeft net deze functie. Ze is doodsbang voor je, een concurrent met meer ervaring. Ze werkt zichzelf omhoog door jou naar beneden te halen. Het feit dat ze een klein foutje van jou opblaast en met anderen bespreekt, zegt al genoeg.
Ik ben ook wat assertiever, deze types duld ik enige tijd en dan zijn ze "de mijne". Onder het genot van een kop koffie zou ik haar duidelijk maken dat ze veilig is, zich niet via haar ellebogen omhoog hoeft te werken en of er nog normale collegialiteit van haar is te verwachten?
Praten met hogerhand gaat het alleen maar erger maken vrees ik. Dat is klikken bij de juf. Pesters moet je net zoals op het schoolplein even de waarheid zeggen. Je laat toch niet over je heen lopen door zo'n huppeltutje? Schouders naar achteren morgenvroeg en laat het "goedemorgen" maar eens achterwege. Tijd voor retorische vragen.
"Goedemorgen, ik heb heerlijk geslapen, dank jullie".
Pesten inderdaad
Wil niet zeggen dat je het daarmee redt maar ik zou mijn best doen om man en paard te noemen. En ander werk zoeken.
Waarschijnlijk ben je de zoveelste die daar weggepest wordt.
Hmmm
"De collega met wie ik mijn werkzaamheden deel is tien jaar jonger, heeft dus minder ervaring maar moet mij toch uitleggen hoe dingen gaan binnen het bedrijf, waar spullen liggen, is beter ingespeeld op de wensen van klanten, etc. Om die reden moet ze ook mijn werk nakijken. Dit is door hogerhand besloten en het is voor haar een nieuwe rol. Degene die ik nu vervang werkte daar al jaren en had de positie die zij nu heeft. Nu is zij degene naar wie mensen toe komen met vragen, met wie wordt overlegd en die de werkverdeling bepaalt. Ik weet niet hoe ik daarin respect kan afdwingen, omdat anderen haar kennelijk zo zien, als degene bij wie ze moeten zijn."
Waarom zou een jongere collega minder ervaring hebben? Waarom zou ze niet die kennis hebben? Jouw voorganger is weggegaan. Zij heeft nu haar positie. Als ik bovenstaand stukje lees dan kom jij ook niet erg aardig over. Je hebt blijkbaar al veel werkervaring dus je weet heel goed dat degene die je inwerkt veel invloed heeft over hoe je gezien wordt. De laatste dus die je tegen de haren moet instrijken is die collega. Volgens mij is dat nu gebeurd. Als je merkt dat ze toch wat bang is voor je, ga dan met haar praten. En werk toe eigenen omdat je merkt dat je collega het zo druk heeft, is zeker niet slim. Je kon aan voelen komen dat dat problemen zou geven. Zoiets moet je NOOIT doen zonder overleg met die collega. Sterker nog. Zelfs als je ergens al lang werkt doe je zoiets nooit zonder dat vooraf even te bespreken.
Tijd voor een charme offensief. Laat blijken dat je de collega die je inwerkt waardeert. Dat je het ook vervelend vindt dat je fouten maakt en dat je nog zoveel moet vragen maar dat je heel graag gebruik maakt van haar kennis. En dat het natuurlijk nog lang duurt voordat je ook zoveel weet maar dat je vast snel zelfstandig kan werken zonder haar steeds " lastig " te vallen.
Verder weet ik niet of de werksfeer in het algemeen verziekt is. Misschien zien ze jou op dit moment niet zitten. Collega's steunen over het algemeen zittende collega's. Hebben jullie werkoverleg of een dag/weekstart? Dan is dat het moment om eens aan te kaarten dat je je op dit moment niet zo prettig voelt op de afdeling. Dat je het jammer vindt dat als je iets vriendelijks vraagt niemand reageert.
Eens met Vlinder
De lijnen lopen zoals ze lopen. Zij heeft krediet opgebouwd en dat iedereen naar haar loopt heeft niets te maken met jouw functioneren maar met wat er intern is afgesproken.
Ik denk dat je dat moet respecteren.
In overleg met de planning achter iemand anders rug om een klusje wegkapen is nooit een goed idee. Ik zou alvast beginnen met daar mijn excuses voor aan te bieden. Als charme offensief. Direkt in de aanval gaan met rethorische vragen is geen goed idee. Je staat op een flinterdun laagje ijs. Eerst maar eens investeren in vertrouwen in jou voor je een grote broek aantrekt.
Vraagje: ben je het eens met haar commentaren op jouw werk en ben jij in staat om ook foutjes in haar werk te ontdekken?
Komt niet goed
Net als op school komt het pas goed als de leiding daarboven de meiden uit elkaar zet zodat ze niet langer met groepsgedrag elkaar en anderen kunnen pesten. Beetje te vaak gezien dit.
In plaats daarvan
Wentelt men het af op de nieuwkomer, die moet maar de juiste kwaliteiten en karaktereigenschappen hebben om dit nest uit te roeien. Gebrek aan leiderschap dit.
Misschien zijn er wel mensen die dit wel kunnen doorbreken, lijkt me knap als nieuwe binnenkomer, maar niets is onmogelijk.
Ik heb tijdens mijn studie nogal wat uitzendwerk gedaan, vaak op dit soort plekken waar voortdurend een vacature was vanwege dit gedrag.
Als er ergens een vacature is kun je je beter afvragen of hier sprake is van dit soort pestmechanismen.
Uit onzekerheid, onprofessionaliteit, en gebrek aan leiderschap.
de groep maakt de groep
De groep maakt de groep. Ik ben het dan ook niet eens met Anne dat de leiding de dames 'ut elkaar moet halen'. Juist niet. Een slecht functionerend team (want zo bestempel ik het maar even) moet juist gezamenlijk aan de slag. De communicatie moet open gegooid worden, ze moeten weer vertrouwen in elkaar krijgen, moeten dingen worden uitgesproken.
En - hoe lastig het ook is Leanne - ik denk dat je de eerste stap zelf moet zetten. Bijvoorbeeld door in een overleg te benoemen hoe je inmiddels aankijkt naar de eerste maanden. Wat je leuk vindt, wat er goed gaat en waar je moeite mee hebt. Niet verwijtend, maar vanuit je zelf, in de ik-vorm. Beschrijf wat jij voelt, wat jij ervaart en vooral wat dat met je doet. Dat het je onzeker maakt bijvoorbeeld.
Mocht er iemand zijn die je wel vertrouwt, dan zou je het met die collega even kunnen voorbespreking. Dan weet je dat je in ieder geval wat steun kan verwachten.
Wel nee Anne
Ik heb het al vaker gezien dat nieuwe collega's een niet zo'n goede start maken en vervolgens met de nek aangekeken worden. Kan van alles zijn. Van continu vergelijken met andere werkgevers. Alles beter weten. Nooit mee gaan op pauze en daarna klagen dat ze worden buitengesloten.
Het komt meestal wel goed. De collega went aan de nieuwe werkvloer en wordt minder scherp, opschepperig of zeurderig. En de werkvloer went aan de nieuwe collega.
En dat op verschillende afdelingen en bij verschillende bedrijven en ik heb nooit ergens gewerkt waar de werksfeer verpest was of collega's gepest werden.
Bovendien lees ik nergens in het openingsbericht dat deze vacature al jaren open staat en er al tig voorgangers versleten zijn.
Verder kijken
Vlinder zegt:
Waarom zou een jongere collega minder ervaring hebben? Waarom zou ze niet die kennis hebben? Jouw voorganger is weggegaan.
Het kan toch heel goed dat zij en minder ervaring (of kunde) heeft en desondanks in deze leidende rol zit? Dat leid ik eruit. En, zeker bij mensen met minder levenservaring of heel onzekere mensen kan dat leiden tot angst, een soort jaloezie of afgunst zelfs dat op de persoon afgewenteld wordt. Dat je haar helpt, wil ze niet omdat ze niet kan loslaten (dat is vaak een beginnersfout) en geen vertrouwen heeft in de ander. Ze moet eigenlijk van hogerhand begeleid worden.
Daar doe je niets tegen op het moment dat iemand voelt dat de ander ergens goed in is. Als je zelf helemaal niet zo bent of als je niet bang bent dat een collega ergens goed of beter in is (en dat jij daar weer op kan bouwen), is het lastig in te leven in zo'n persoon. Ze lijkt me vreselijk onzeker en de kans is dat zodra jij haar gaat bevestigen ze je nog meer als een bedreiging ziet. Aan de andere kant vind jij het moeilijk dat je meer kan en weet maar dat niet in je werk mag stoppen.
Iemand zou hier moeten ingrijpen maar dit soort dingen gebeuren ook alleen als er zwak leiderschap is. Erom vragen is nog meer mensen op hun onkunde wijzen (en wordt gezien als klikken).
Je kan met haar gaan praten maar als ze ook maar een beetje achterbaks is, zal ze dat tegen je gebruiken. Dus .. . ik zou flink om me heen kijken en ondertussen proberen het beste ervan te maken door te overleven. Alleen uitpraten als jij je daar goed bij voelt want ik denk dat deze persoon je alleen maar onzeker kan maken.
Wel nee Vlinder
Nieuwe collega's is meestaal wennen, van beide kanten. Een nieuwe collega moet een eigen plek in de groep zien te vinden. Maar zoals jij gedrag van een nieuwe collega afschildert, daar heb ik echt geen kaas van gegeten. Ik kan me ze niet heugen, de nieuw gekomen betweters, afgevers, buitensluiters en klagers. Waar heb je gewerkt?
Gaat mij wat te ver om TS die eigenschappen toe te dichten.
als vlinder
Ik zie het toch ook wel zoals vlinder. Die collega is misschien wel jonger (doet dat ertoe?) maar heeft meer ervaring in de functie, met de klanten en het bedrijf. Het lijkt erop alsof jij obv je leeftijd en ervaring een zekere senioriteit opeist. Lijkt me obv je info niet helemaal terecht. Ik ben mensen met zo'n instelling ook eerder tegengekomen en heb dat nooit begrepen. Waren dan ook vaak ook geen blijvertjes.
Jezelf een project toe eigenen zonder dit met haar te overleggen vind ik ook niet erg netjes. Zeker als je weet hoe ze is, had je dus de kritiek en opmerkingen kunnen verwachten. Je begeeft je zo op glad ijs.
Investeer ik je relatie met haar, leer elkaar en de andere collega's beter kennen en probeer hun vertrouwen te winnen.
Verder heeft het bij mij ook wel een jaar geduurd voordat ik mij prettig voelde in mijn nieuwe baan en met mijn collega's. Geef het tijd en geef het zeker niet te snel op.
wat een aannames
Jeetje, wat een aannames over wat de verschillende mensen allemaal verkeerd zouden doen. Dat weten we helemaal niet. Bovendien los je er niets mee op. Leanne heeft een paar opties. Ze doet er niets mee en gaat heel hard op zoek naar een andere baan. Of ze doet er wel wat mee. Daar zit de eerste keuze. En als ze er wel wat mee doet, dan kan dat ook op verschillende manieren. Gesprek met de manager of - zoals ik al voorstelde - het gewoon maar eens open gooien in de groep. Dat vraagt wat moed, maar is in mijn ervaring over het algemeen de beste manier. Er gaat niets veranderen zonder open communicatie. Op de een of andere manier (en de aanleiding is wellicht helemaal niet meer relevant) een bepaalde groepsdynamiek ontstaan die voor niemand wenselijk is. Niet voor Leanne en niet voor de anderen. Dus: het gesprek openen. Ik zou echt geen betere oplossing weten.
slecht functionerend team
Een slecht functionerend team kan zichzelf in mijn mening (en ervaring) niet zelf verbeteren. Niet met cursussen of afdelingstrajecten, uitjes. En het is vaak een teken van slecht leiderschap dat zoiets ontstaat en in stand blijft. Anders krijgen mensen de ruimte niet om zich zo op te stellen. Want het is vaak slecht voor de productiviteit en meestal is er meer ziekte verzuim ed.
Wil je zoiets echt veranderen, moet je het doen zoals op de afdeling waar ik ooit kwam: de rotte appels eruit gooien (en als voorbeeld stellen) en afhankelijk van de overgebleven appels ze of een kans geven of ze in een keurslijf persen (in de hoop dat ze uiteindelijk zelf gaan). Ondertussen haal je nieuwe mensen binnen die je beloont met de uitdagende en leuke taken. Daar halen ze vaak een manager van buitenaf binnen, die ook weer weggaat als die klus geklaard is. Afbreken en opnieuw opbouwen.
Als zo'n team in feite de belichaming van een zieke bedrijfscultuur is, kan je niets meer beginnen.
nieuwelingen
wij kregen bij een grote organisatie een aantal jaar terug een hele lading nieuwelingen binnen. Het ging om een soort traineeschap. Die dachten allemaal dat ze binnen vijf jaar bij het hoger management zouden horen. En gedroegen zich daar ook naar.
Het was voor hun echt een wake-up-call toen bleek dat er nog een paar honderd collega's bezig waren met vergelijkbare loopbaanwensen en -trajecten en dat er geen speciaal voorrang voor de laatst binnengekomen nieuwelingen gold.
Als nieuweling kan het handig zijn om je in het begin wat bescheiden op te stellen en eens te kijken wat jij voor het bedrijf en je collega's kunt betekenen (in plaats van andersom).
Onbeleefd
De terugkoppeling is juist dat ik me te bescheiden opstel, niet voor mezelf op kom. Het ging vandaag wat beter, maar waar dat dan aan ligt…?! Misschien is het te makkelijk om het te wijten aan het met het verkeerde been uit bed te zijn gestapt door (één van) mijn teamgenoten. Ik durf te beweren dat niemand door mij zal worden afgesnauwd omdat ik stress heb of omdat het privé niet lekker loopt. Daarvoor wil ik ook te graag aardig worden gevonden.. Hoogstens word ik nog wat stiller. Het is dus zo dat je er maar tegen moet kunnen dat niet iedereen altijd lief en aardig is. Het heeft ergens toch ook met beleefdheid te maken dat je je sociaal opstelt, maar zij zien dat dus niet zo!
Ik heb meerdere keren gelezen dat het toch niet aardig is om achter collega's rug i.o. met de planning een opdracht naar me toe te trekken. Maar het was zeker niet achter haar rug. Het lag namelijk op haar bureau en het initiatief om het aan mij te geven kwam van de planning… die van mening was: ook al gaat het mis, dan heb je er toch van geleerd – je hebt nu toch niks te doen. Mijn collega wilde het desondanks niet afgeven, maar werd overruled. Ik had twee opties die door mijn hoofd gingen. Of ik deed het niet omdat ik geen uitleg kreeg en dus afgerekend zou worden op alles wat verkeerd zou gaan. Of ik probeerde het gewoon… ik koos voor het laatste.
Ik denk zeker niet dat het onzekerheid is. Dat hoeft ook niet, ze doet haar werk goed en is begaan met het bedrijf. Dat krediet heeft ze zeker terecht verdiend. Ik benoemde haar jongere leeftijd en minder ervaring niet om te omschrijven dat haar werk lang niet zo goed was als dat van mij! Nee, omdat ze me klusjes geeft op stagiaire-niveau en daar gaat haar kritisch oog overheen. Op zich zijn het dingen die moeten gebeuren, dus prima… Alleen, zelfs het simpelste klusje moet langs haar en dat steekt me, omdat ik veel verantwoordelijkheid gewend was. Soms wuift ze het weg met ‘nou, dat geloof ik wel hoor’, maar voor hetzelfde geld laat ze me 3x een adressticker uitprinten omdat het anders moet. En vaak is het niet zwart-wit goed of fout maar een kwestie van smaak of gewenning. Ik ben op die manier loslopend wild, continu bezig met me afvragen hoe ik elke vorm van kritiek kan afdekken en afhankelijk van hoe zij dat soort dingen oppakt. Dat is wat me dwars zit. Of ik het ermee eens ben, ach, soms valt er iets voor te zeggen. Meestal denk ik: ‘waar gáát dit over’… maar doen wat er gezegd wordt is dan toch de snelste manier om er vanaf te zijn. Op de korte termijn dan, want ik houd dit niet lang vol zo als ik mijn mond niet open trek.
Het is wel mijn voornemen. Achteraf is het makkelijk praten. Ik vind nu dat ik best had kunnen (en durven) zeggen dat er een vreselijk negatieve sfeer hangt. Maar op zo’n moment ben ik verdoofd en alleen maar bezig met bevestigingen stapelen dat ik word genegeerd, afgeblaft, etc.
niet te groot maken
'Maar op zo’n moment ben ik verdoofd en alleen maar bezig met bevestigingen stapelen dat ik word genegeerd, afgeblaft, etc.'
Je maakt de situatie nu erg groot, en jezelf erg klein. Dat gaat sowieso voor problemen zorgen, omdat je dan niet op je eigen niveau zult functioneren. Ken je het principe van omdenken? Dat kan je misschien helpen om de hele situatie wat minder bedreigend te maken. Je draait dan je ideeën en veronderstellingen om.
Dus in plaats van 'Ze zit dus in een machtspositie waar ze duidelijk niet mee om kan gaan' denk je: 'ik zit in een machtspositie waar ik duidelijk niet mee om kan gaan'. of: 'ze zit in een machtspositie waar ze duidelijk goed mee om kan gaan'.
En in plaats van: 'hier word je liefst naar beneden gehaald, zodat de ander zich superieur kan voelen' maak je ervan: 'hier word je het liefst opgehemeld, zodat de anders zich nederig kan voelen', of 'hier wordt mijn collega naar beneden gehaald, zodat ik me superieur kan voelen'.
De nieuwe ideeen en veronderstellingen hoeven niet waar te zijn. Maar het omdenken geeft je wel de ruimte om te beseffen dat er meer mogelijkheden zijn dan de aannames die je nu doet.
Wat nu?
Okee, het lag dus ietwat genuanceerder. Als jij bij kritiek denkt: waar gaat dit over??? Dan is het wellicht toch wel verstandig om dit ook kenbaar te maken. Jij bent geen hondje en zij is niet jouw baas, dus je hoeft het niet per se in de houding te springen als zij miept over futiliteiten. Het is een optie om, als je een aanpassing onzinnig vindt, dit ook zo te zeggen en aan te geven dat jij daar het nut niet van inziet en dit dus niet opnieuw gaat doen.
Dan kunnen er twee dingen gebeuren: 1. Ze haalt bakzeil omdat ze de ruimte van jou niet meer krijgt om jou te behandelen als haar persoonlijke slaafje of 2. ze gaat haar gelijkhalen bij jullie leidinggevende en krijgt dit ook (omdat de lijnen blijkbaar zo horen te lopen of omdat zij het toch beter ziet dan jij). Optie 2. gaat ongetwijfeld leiden tot baanverlies voor jou. Maar de vraag is of je het voor jezelf nog kunt rechtvaardigen om je mond te houden.
Even voor het vergelijk. Ik stuur zelf ook een aantal mensen aan in een seniorfunctie. Ik zou dus ook kunnen miepen over stickertjes, maar dat doe ik niet. Ook omdat mijn collega's dat niet zouden pikken. Hier gaat het ongeveer zo dat ik op mijn knietjes vraag of ze het alsjeblieft nog een keer opnieuw willen doen, want zus en zo. Dat doen ze dan ook wel, meestal, omdat ze vinden dat ik het voor het zeggen heb en dat ik daar respectvol mee omga. En zo hoort het ook. Mochten we daar niet uitkomen dan gaan we de strijd aan op argumenten, en als het echt een futiliteit is draai ik toch maar zelf dat stickertje uit of laat het gaan. En ook hier geldt: zo hoort het te gaan in mijn ogen. Ik wil graag dat mensen met plezier voor mij werken en dingen doen omdat ze vertrouwen op mijn interne compas en niet omdat ik ze anders rondbaas. Dat levert jaknikkers op die nee doen. En daar schiet ik helemaal niks mee op.
Klinkt als iemand die niet kan omgaan met haar senior rol
En het klinkt als een afdeling die niet lekker loopt. En dat is het gevolg van slecht leiderschap. Daar had allang ingegrepen moeten zijn.
Je kunt voor jezelf besluiten dat het aan jou niet zal liggen. En zelf eerlijk en open communiceren. Ik bedoel, slechter dan nu kan het bijna niet worden.
Maar ik zie het zeker niet als klikken bij de juf (wat raar eigenlijk, daar zijn juffen toch voor, om je te helpen als je het zelf niet meer redt?) als je naar bijvoorbeeld personeelszaken gaat of naar HR om dit te bespreken. Want daar zijn ze toch voor, lijkt me?
Maar het klinkt ook heel erg als iemand die niet weet hoe je in een bepaalde rol functioneert. Dat je iemand mag en kunt inwerken, betekent niet dat je boven iemand staat. En zij lijkt het wel zo te interpreteren. Iemand op futiliteiten naar beneden halen is echt niet goed. Het is een hele slechte zaak dat ze je zo onzeker maakt omdat je gewoon niet weet waar je aan toe bent.
Lees eens het boek Alles over Pesten. Het staat ook op de openingspagina van Ouders Online. Daarin wordt uitgelegd dat pesten op de werkvloer, en daar vind ik dit zeker een voorbeeld van, het gevolg is van en alleen maar kan optreden vanwege slecht leiderschap.
Ook zie ik slechte en dan vooral onduidelijke communicatie en aannames. Dat veroorzaakt ook veel ellende.
Ik zou zeker niet weggaan in deze tijd. Wat ik denk ik toch zou proberen is het zelf aan te kaarten, bij jezelf te blijven, dus vanuit jouw gevoelens en observaties. Verandert er daarna niets, nou dan heb je je best gedaan, laat je je betrokkenheid los, en doe je gewoon je taken. Ondertussen zoek je verder. Eventueel kun je dus ook hogerop, ik zie werkelijk waar niet in waarom dat niet zou mogen.
Maar wellicht verandert het wel als je dingen gaat benoemen.
Ik krijg trouwens totaal niet de indruk dat de problemen veroorzaakt worden doordat jij een zeurende, klagende en veeleisende nieuweling bent die zich laat voorstaan op haar grotere ervaring... Hoe komen mensen er toch bij. Lees gewoon wat er staat, en ga daarvan uit. Anders krijg je weer hetzelfde: aannames, aannames, en dat veroorzaakt veel ellende.
Ik vind je verhaal heel helder en ik geloof dat ik precies zie wat jij bedoelt. Ik denk zeker niet dat je spoken ziet of dat het aan jouw houding ligt. Integendeel.
Maar probeer het niet op jezelf te betrekken. Zoals altijd zijn mensen vooral met zichzelf bezig en is het allemaal niet persoonlijk bedoeld. Misschien kan die wetenschap ervoor zorgen dat je je iets minder laat raken.
Maar zoek ook zeker niet alles bij jezelf. Daarmee wordt pesten vaak afgedaan, dat je er zelf maar anders in moet staan. Onzin natuurlijk. De sfeer is fout, en jij bent een beetje de kop van jut. Is niet goed!
gatver Mara
Ja, die methode van jou die ken ik wel, dat is bij ons zo gegaan.
Besef je eigenlijk wel dat het om mensen gaat, als je over 'rotte appels' praat?
Het heeft heel veel slachtoffers gekost, dit proces. Er zijn mensen ziek geworden, echt ziek. De gehele werksfeer werd verpest; niemand die zich nog veilig voelde. Niemand die niet bang was de volgende te zijn op de nominatie:'rotte appel'.
Behalve de nieuwkomers inderdaad. De broekies die gelijk omhoog gestuwd werden en zich daardoor niet rustig aan konden ontwikkelen, veiligheid was ook voor hen ver te zoeken.