Problemen thuis beïnvloeden werk
Ik werk hier nog maar een goed half jaar. Daarvoor heb ik hier ook wel stage gedaan nadat ik me heb omgeschoold dus ik ken mijn team/collega's al 2 jaar.
Ik ben eind 20 en woon nog thuis. Er zijn thuis al jaren heel wat problemen door medische redenen bij mijn vader die nooit geloofd werden (op mentaal gebied). Mijn vader is nu opgenomen sinds maandag.
Vandaag heb ik een verplichte thuiswerkdag op woensdag en is het helemaal fout gelopen tussen mij en mijn moeder. Ik geef al langer aan dat ik het moeilijk vind dat hij in opname ging. Het is en blijft een vrijwillige opname, maar ik vind het heel moeilijk en dit voelt als falen aan van mezelf/mijn gezin.
Ook mijn moeder heeft het al langer moeilijk en zit op het einde van haar latijn. Nu is dit deze ochtend toch helemaal ontspoord. Zij heeft mij verschillende keren geslagen/geduwd/etc. en uit woede van wat ze allemaal tegen mij zei en ook soms uit bescherming heb ik haar soms teruggeduwd, maar soms heb ik haar ook gewoon laten slagen.
Ook mijn vader is hier, ondanks zijn opname, van op de hoogte en beiden zeggen ze dat dit mijn fout is en dat ik aan mijn problemen moet werken. Mijn moeder heeft al een psycholoog, mijn vader is in opname dus word daar geholpen. En nu wil/moet ik nog gaan. Dan gaan we alle 3 naar een psycholoog/psychiater. Ik vind dit verschrikkelijk, maar besef wel dat ik hulp nodig heb. Ik vind het alleen zo spijtig dat ze alleen maar mijn problemen zien (ja, ik maak fouten), maar dat ze nooit naar hunzelf kijken en zeggen van sorry, dit was fout van mij.
Aangezien dit probleem al enkele jaren bezig is (ook veel weken dat er niets aan de hands is en dan opnieuw na 2-3 weken rustig zo'n escalerende ruzie) voel ik dat ik volledig opgeraak. Door een ruzie tussen mijn ouders begin dit jaar is het werk helaas ook kort op de hoogte doordat ik toen in tranen ben uitgebarsten op mijn werk.
Begin deze week stuurde mijn baas al (ik werk in een klein team van 7 mensen) of er iets was want dat ze vond dat ik stiller was. Ik heb daar dan een beetje afwijkend op gereageerd, maar dat ik er op zal letten om meer 'aanwezig' en minder stil te zijn. Omdat ik een gesloten persoon ben heeft ze dit gerespecteerd, maar wel met de vermelding dat ik altijd bij haar terecht kon.
Ik heb altijd een hele goede band gehad met mijn ouders, maar sinds enkele jaren gaat het hier thuis soms er echt over. Vaak komt dit door mij volgens hun. Ik wil me dan ook graag laten helpen om zo hopelijk onze band definitief te herstellen, want het kan bv. 3 weken helemaal prima gaan en dan opnieuw een escalatie.
Ik heb het gewoon heel moeilijk met alles. Ik heb ook niemand anders waar ik bij terecht kan. Ik heb vandaag amper kunnen werken en moet alles deze avond/nacht nog inhalen.
Zouden jullie hierover iets zeggen op het werk of toch gewoon zwijgen? Ik werk hier heel graag, in een fijn team en wil hier echt niet weg, ik wil mijn baan niet verliezen.
Ik denk dat er maar een oplossing is en dat is zo snel mogelijk op kamers gaan wonen
Nu komt het mooie weer eraan, wonen op een camping kan een hele leuke tussenoplossing zijn met deze woningnood, vriendin van mij heeft voor ong 500 euro in de maand 9 maanden op een camping gestaan met een 2de hands caravan van 1500 euro en die met winst verkocht toen ze haar huisje kreeg
Bolmieke schreef op 19-03-2025 om 17:34:
Ik denk dat er maar een oplossing is en dat is zo snel mogelijk op kamers gaan wonen
Dit! Eind 20 en nog thuis wonen is geen wenselijke situatie!
Wat een akelige situatie Maya. Het is niet niks dat er sprake is van huiselijk geweld. Natuurlijk trekt deze hele situatie een enorme wissel op je. Je zou op je werk kunnen vertellen dat er zaken spelen die invloed op je hebben. Je hoeft hierover niet uit te weiden als je dat niet wilt. Zo weet je leidinggevende wel dat er iets speelt en hoef je niet de volledige schijn op te houden (want dat kost bakken energie en die energie heb je nu niet).
Daarnaast zou ik me gaan oriënteren op een eigen plekje. Ik denk dat het tijd wordt dat je je vleugels uit gaat slaan.
Heel veel sterkte en een hele dikke knuffel!
Misschien kun je overwegen op je werk toch wat openheid te geven tegen je leidinggevende. Wie weet kan hij of zij je helpen om een snelle oplossing te vinden (uit huis gaan dus) en je tijdelijk verlof geven om je leven even weer op orde te krijgen.
Daarnaast zou je ook eens bij de huisarts kunnen gaan praten.
Aangifte doen bij de politie is nogal een stap maar gezien de mishandeling door je moeder ook nog te overwegen.
Hoe dan ook moet je deze ziekelijke driehoek doorbreken door uit huis te gaan. Zij zijn al lang volwassen, ze lossen het zelf maar op. Jij bent daar niet voor verantwoordelijk en je hebt het recht om je eigen leven vorm te geven zonder hun.
Bolmieke schreef op 19-03-2025 om 17:34:
Ik denk dat er maar een oplossing is en dat is zo snel mogelijk op kamers gaan wonen
Dit. Ik herken mezelf in jou, ik heb/had ook zon band met mijn ouders. Ik ben echt gelukkiger sinds toen ik het huis uit ging op mijn 21e.
je kunt het ook bespreken met de bedrijfsarts. Die kan dan bij je leidinggevende aangeven dat je minder belastbaar bent en je taken laten aanpassen.
Want nu doen of er niets aan de hand is en dan maar 's nachts inhalen is geen duurzame oplossing.
De bedrijfsarts heeft net als de huisarts beroepsgeheim en maar waar een advies van de huisarts om taken neer te leggen door een werkgever genegeerd mag worden moeten ze eenzelfde advies van de bedrijfsarts wel opvolgen.
Hoe gaat het nu Maya An?
'Ik geef al langer aan dat ik het moeilijk vind dat hij in opname ging. Het is en blijft een vrijwillige opname, maar ik vind het heel moeilijk en dit voelt als falen aan van mezelf/mijn gezin.'
Maya-An,je laadt een veel te grote verantwoordelijkheid op je schouders. Als je de mentale problemen van je vader had kunnen voorkomen, en de belasting die ieder blijkbaar ervaart in het gezin, dan ben je een begenadigde psychiater en gezinstherapeut ineen.
Ik hoop dat je het veel kleiner kunt gaan maken. Er wordt over je vader gezorgd, je moeder zorgt voor zichzelf en heeft hulp, nu moet jij nog van dat veel te grote verantwoordelijkheidsgevoel afkomen. MIsschien kun je zelf de knop omzetten, misschien moet je daarvoor met iemand gaan praten.
Wat betreft je werk, ik zou zeker aangeven dat er thuis problemen zijn en dat je het daar moeilijk mee hebt, maar als het kan geef dan ook aan wat je daaraan doet, bijvoorbeeld dat je naar de huisarts gaat, of met de praktijkondersteuner praat etc. Misschien kun je vragen om niet meer een dag thuis te hoeven werken, dat je liever op kantoor werkt. Dan kan je baas iets doen om je te helpen en voor jou zou dat fijner zijn.
Tsjor
Ik raad ook zeker aan om naar de huisarts te gaan zodat je naar de praktijkondersteuner kunt. Die kan dan een wat langere periode (bijv. een paar weken of maanden) met je meedenken en je ondersteuning bieden, zowel met praktische zaken als met de mentale gevolgen van je situatie.
