Pesten op werk?

Prachtige kans?

Zo prachtig was die kans toch niet, als je er zo veel last van hebt?
Als je denkt dat de situatie nog verbetert, kun je blijven en het aanzien. Maar aangezien dit al maanden speelt, en er meerdere collega's bij betrokken zijn, is die kans niet zo groot.
Dus dan moet je voor jezelf bepalen of deze baan jou je gezondheid mag kosten.

Overigens geloof ik niet in eenmalige kansen. Bij een volgende werkgever komen weer nieuwe kansen en mogelijkheden.

Nog niet op geven

Dat iijkt me een vorm van opgeven.
Zijn er gesprekken geweest, individueel en met de hele groep waarin mdw.kunnen zeggen wat nu precies de pijnpunten zijn ? Mogekijk doe je iets verkeerd ? Is het jaloezie van een aantal anderen die op jou plek hadden willen zitten ? Is een teambuildingsdag of middag iets ?

Ik zou niet zomaar opgeven als je al lang naar deze mooie functie uitkeek, probeer aan een betrouwbare colkega te vragen hoe hij of zij denkt dat je het doet.

lastig

Ik denk inderdaad dat jaloezie een sterke macht is in deze situatie. Je werkt in de zorg, waarschijnlijk vooral veel vrouwen, en die kunnen dan echt gemeen worden - ik denk dat je man zich dat niet kan voorstellen.

Het is ellendig dat je je nu zo onveilig voelt. de band die je met je collega's in het team had, is kennelijk verleden tijd geworden. Als je je functie wilt houden, is het zaak die goed uit te voeren - wat je al doet- en je inderdaad niets aan te trekken van het gekonkel. Blijf vriendelijk, wees correct. En heb je wat te delen, doe dat dan met de collega's die je vertrouwt.

Verder - als je dat aandurft- op een teamdag een en ander aankaarten met concrete voorbeelden en wat iets met jou doet. Niet beschuldigen, aangeven hoe je je erbij voelt, ik-boodschap geven. (Thomas Gordon). Jaloezie is dodelijk, waar dan ook. Het is goed als de leden van je team dat gaan inzien. Nu ben jij de pineut, een andere keer een ander, en daar wordt niemand gelukkiger van.

Net als Wilgenkatje

Ik ben een bangbroek op dit gebied, maar als jij al je moed bij elkaar kunt schrapen, zou je inderdaad heel open het gesprek aan kunnen gaan bij een teamvergadering, waar als het even kan de meesten bij aanwezig moeten zijn. En inderdaad ook: verdiep je van te voren in hoe je zo'n gesprek het beste kunt voeren. Het zou sowieso nuttig zijn als je daar een cursus of training voor zou kunnen volgen.

Het ligt anders dan bij jou, maar ook een geval waarbij mensen het niet eens zijn met de benoeming voor een functie. Mijn zwager is gepensioneerd en heeft heel onverwacht de vraag gekregen of hij een taak op zich wil nemen bij het bedrijf waar hij gewerkt heeft. Ook onverwacht werd die taak opeens uitgebreid naar een complete werkweek. Hij wordt dit jaar 70 en geniet ervan. Maar hij doet het als zzp'er. Hij is ingehuurd. En dat zint het vaste personeel voor geen meter. Het bedrijf had iemand uit hun midden moeten kiezen. Het komt er nu op neer dat het contract ingekort gaat worden, in overleg. In zijn geval slechts met een paar maanden, maar het is toch jammer. Hij gaat er niet moeilijk over doen in de zin van contract is contract. Zo werken is niet aangenaam.

Er is momenteel best wat aan de hand in de zorg, waardoor ik denk dat je vast wel weer ergens aan de bak zult kunnen komen, ook al is het niet op jouw niveau, maar wel met meer plezier. Je kunt ook denken aan zzp'en (via een zzp-'uitzendbureau')en zorgen dat je positief opvalt. Als ik mijn schoonzoon hoor, word ik om eerlijk te zijn al moe van het luisteren naar zijn ambities, maar zo moet je je kennelijk opstellen tegenwoordig om je mannetje te kunnen blijven staan. Bouwen aan een goede reputatie, vertrouwen kweken, meer doen dan gevraagd wordt, trots blijven op je eigen prestaties, bij blijven leren, punten scoren, af en toe lef tonen door bepaalde eisen te stellen..... en ondertussen aardig blijven en glimlachen. Gewoon je werk doen is niet meer genoeg. (dat heb ik zelf ook al wel ervaren) Hij heeft één groot pluspunt t.o.v. vrouwelijke collega's: hij is man.

Je zou kunnen stellen dat de sfeer nu verziekt is rond jouw persoon in deze instelling. Daar heb jij volgens mij niet zo'n hele grote schuld in, behalve als je echt door hebt dat jouw aanpak terecht wordt bekritiseerd. Dan moet je daar wat mee en dan hopen dat het beter wordt. Jouw huidige aanpak, voor zover daar iets negatiefs over valt te zeggen, zal in een andere instelling ook niet goed vallen, dus dan heeft een andere omgeving geen zin.

Aanpakken!

Ga het gesprek aan, gebruik feedback: ik hoor dit en dat, geeft mij het gevoel dat... Met als gevolg dat ik niet meer met plezier naar mijn werk ga. Stel je dus kwetsbaar op.

Helpt dat niet? Dan er hard ingaan en zorgen dat mensen jou accepteren, niet goedschiks dan kwaadschiks.

Jaloezie is hun probleem, niet die van jou. Er is een rede dat jij die functie hebt gekregen en niet zij, jij bent gewoon beter. Pak die rol, jij kan dit, laat je niet door een paar jaloerse monsters die niet in staat zijn jouw functie uit te voeren aan de kant zetten, hup zet 'm op!

Mijn aanpak

Denk dat ik juist nog meer regie mag nemen en delegeren. Ik moet erg groeien in deze functie en krijg daar ruimte voor en heb coachingsgesprekken.

Ik ben ook bangbroek en wil vooral integer te werk gaan.
De functie vraagt echter dat ik overstijgend moet denken. (Het woord alleen al).

Voor mij liggen de banen voor het oprapen. In de zorg is dat niet moeilijk. Maar dan moet ik de organisatie verlaten. Dat vind ik nogal wat, ik werk hier al jaren en ben erg gehecht.

Ik ben geschokt over hoe een paar collega’s (met wie ik al jaren werk) nu ineens zo vijandig kunnen doen. Ze wilden mij al ‘wegpesten’ heb ik vernomen. Of bv expres liegen in rapportage zodat het lijkt alsof ik een fout heb gemaakt.
Ik ben in mijn leven godzijdank nog nooit gepest. Maar nu snap ik een beetje hoe dat voelt. Ik weet gewoon niet wat me overkomt.

Heb ik vernomen?

Je weet het dus niet zeker. Laat je niet onzeker maken. Jij hebt recht op deze functie. Ga stevig staan kin om hoog en gaan. Die vijandige collega's aanspreken 1 op 1. Laat je niet wegdrukken, je bevriest nu en daarna vlucht je. Ga het gevecht aan! Zonder lelijk te doen, maar wel aangaan. Doe alsof die collega's agressieve cliënten zijn, die spreek je ook aan

En spreek met jezelf af tot wanneer je dit doet, als er dan niks veranderd is 'mag' je weg.

Dat vind ik wel kwalijk

Dat liegen in een rapportage.

Dat betekent dat je zelf alles goed moet loggen.
En dat je toch misschien nog een keer een gesprek met je manager moet aanvragen. Dit zou hij/zij toch ook niet moeten willen.

Je schrijft dat er meerdere functies zijn. Kun je niet sparren met andere collega’s met dezelfde functie? Of deze functie voor een ander team uitvoeren (waar je minder historie mee hebt)?

Het klinkt een beetje kleinzielig allemaal (van je collega’s) maar ik heb het idee dat dat de zorg een beetje eigen is.

asls het er

enkelen zijn dan zou ik ervoor kiezen om persoonlijk met ze in gesprek te gaan en heel open te benoemen hoe jij hun houding ervaart. En ze vragen wat zij precies zouden willen. Het kan helpen als je samen even verwachtingen naar elkaar uitspreekt en benadrukt dat jullie het toch samen moeten rooien daar en dat dan fijner in harmonie kan.
Bij de personen die jou echt willen wegpesten kun je nog iets toevoegen; 'Want ik ga hier niet weg, en volgens mij jij ook niet toch?'

Doenja

Je slaat spijker op de kop. Suf heb ik me gepiekerd wat ik fout had gedaan.
Maar ik vrees dat het jaloezie is idd. De ene helft van de collega’s vindt het leuk voor me en zijn echt geïnteresseerd. Denken mee en zien mij niet als een betweterige collega.
De andere helft kan het denk ik niet uitstaan dat ik ambitieus ben en het ook nog is gelukt. Daarnaast zijn we ook nog verhuisd naar een prachtig nieuw huis, dat heeft ook kwaad bloed gezet heb ik gehoord.
Het jammere is is dat het ‘jaloerse clubje’ de mondigen zijn en het meeste werken vanwege hun grote contracten. Ze hebben veel invloed binnen het team, nieuwelingen durven niet tegen ze in te gaan.
Ach, het is eigenlijk zo kinderachtig. En tegelijk word je er gewoon ziek van. En dat zijn collega’s met wie je lief en leed gedeeld hebt, al jaren!
Ik ga serieus nadenken over vertrekken, ergens opnieuw beginnen is misschien best een goede optie. Ik weet t niet.

Dan hebben zij

Gewonnenn. Ik zou echt eerst iets doen en niet 'vluchten'

Uitspreken?

Ik heb feze functie gekregen en dat is even wennen voor iedereen. Maar de situatie is nu wel dat ik hoe we ons werk hier doen moet verantwoorden tegenover mijn leidinggevende. Dus sta ik open voor alle input van andere ervaren mensen, maar uiteindelijk zet ik de lijn uit, want dat is mijn werk.

De tirannie van de krabbenmand

Bah, wat een nare situatie zit je in. En ik kan me voorstellen dat elders werken je de oplossing lijkt en dat je er moedeloos van wordt.

Toch zou ik zeggen; ga (nog) niet. En dan niet uit een soort ‘ik laat me niet wegpesten’, maar wel omdat je altijd jezelf meeneemt naar de volgende baan. En als je hier nu oefent en leert hoe je met stokende collega’s om kunt gaan, kun je dat bij elke volgende klus steeds beter.

Wat je wel kunt doen; zij vertonen kleuter/schoolpleingedrag, jij staat daarboven en probeert het als niet persoonlijk te zien. Dat is heel lastig, want ze doen natuurlijk alsof het aan jou ligt. Het is eigenlijk ‘krabbenmand’gedrag; niemand mag eruit of opvallen. En dat doe jij wel, want je hebt een mooie nieuwe functie veroverd. Maar iemand kan ook buiten de krabbenmand vallen door te mooie nieuwe schoenen, of vanwege de kleur rood van haar auto.

Aan jou de taak om het gedrag te benoemen en te kiezen of je het negeert of aanpakt. Maak er een mantra van, elke keer als er iets gebeurt dat zo bizar is als het dreigen aan te passen van de rapportage ‘goh, ik neem aan dat dit een flauwe grap is, want ik kan me niet voorstellen dat hardwerkende zorgverleners zich lenen voor dit soort kleuterschoolgedrag’. En hoor je dat iemand je een flauwe opmerking toesist, zou een reactie kunnen zijn: ‘echt? Jij vindt het nodig mij met een kleuterschoolopmerking af te moeten zeiken? Ik had meer verwacht van een ervaren zorgverlener’.

Door het gedrag als het optreedt te benoemen en af te doen als wat het is, maak je jezelf al een stuk sterker. Je neemt het immers niet meer mee, maar legt het meteen terug bij de collega in kwestie. Kun je later alsnog een keer in een teamoverleg de ‘ik’boodschap gaan uitzenden door te stellen dat het je opvalt dat er veel negativiteit is en dat je dat raakt, maar het niet accepteert. Dat je heel graag opmerkingen en feedback krijgt om je werk beter te doen om de organisatie en cliënten verder te helpen, maar dat je je echt niet laat lenen als boksbal voor kleuterspelletjes.

Zei je nou dat je een coach had? Ik hoop dat deze je hierbij kan helpen. Dat je desnoods op hem/haar een paar standaard zinnen mag oefenen die je helpen. En die je leert inzien dat deze (gokje) dames gewoon een weeffout in hun karakter hebben, waardoor ze dit soort pesten nodig hebben maar dat het jouw kwaliteiten zijn die je hier doorheen gaan trekken.

Succes. En weet dat deze overgang van in het veld naar leidinggevende/regie functie voor veel mensen lastig is (geweest). Iemand heeft mij ooit wijsgemaakt dat ze daar in het leger de term ku.kol voor bedacht hebben, als een afkorting voor kut-korporaal; een soldaat die als eerste een promotie heeft en door de andere soldaten daarom wordt afgezeken en ondertussen ook no geen steun krijgt van zijn meerdere.
Maar weet ook; Heb je geleerd hiermee om te gaan, dan ligt er nog veel meer toekomst voor je open!

mannen doen dit niet?

Ietwat ot maar dat verhaal dat mannen elkaar wel het licht in de ogen gunnen, elkaar wel eerlijk en open benaderen is echt onzin. Ze roddelen misschien niet zo opzichtig. Maar ze zijn heel goed in het achteloos opmerkingen plaatsen over mensen die ze niet zien zitten. Om veenbrandjes tegen bepaalde personen te stoken en die kijken hoe dat verder fikt. En dat is ook niet zo gek als je bekijkt dat de drijfveer voor dit soort gedrag jaloezie is en jezelf tekort gedaan voelen. Dat is iets menselijks en daar hebben mannen net zo goed last van.
Dat mannen het zeggen niet te herkennen is deels omdat het minder open en subtieler gebeurt. Of ze zien het wel maar het interesseert ze minder. Of ze willen het niet zien.

aanvulling

Ik denk wel dat vrouwen gevoeliger zijn voor dit soort gedrag. Ze willen ook als leidinggevende wel graag aardig gevonden worden. Dat is waarmee vrouwen grootgebracht worden, zorg ervoor dat je aardig wordt gevonden. Er zijn echt mannen die dat veel minder interesseert. Of ze betere leidinggevenden zijn of aardiger in de omgang is daarmee niet gezegd.