ontslag en "rouw"verwerking

ik snap je.... hoe blij je ook mag zijn met je nieuwe baan, het bittere van het ontslag blijft wel.

ik ben een paar jaar geleden 'overtallig' geworden op de afdeling. Elke afdeling moest bezuinigen, en ik werkte het kortste op mijn afdeling dus ontslagen. En ook al was de afloop niet zo heel erg, zat ik niet thuis duimen te draaien, ik vond het wel moeilijk! Het feit dat ik 'afgedankt' was, het weggestuurd worden... Het gaf me het gevoel dat ik niet voldeed, afgekeurd en afgewezen was. Minderwaardig? ik weet het niet, gewoon een shit gevoel. Ik had daar jaren lang 5 dagen per week mij voor het bedrijf ingezet! het voelde als een persoonlijke afwijzing. en weg fijne collega's, leuk bedrijf, prima baan.

Rationeel kun je bedenken dat het niet persoonlijk was, dat het een rationele keuze van het bedrijf was. Maar emotioneel is dat heel anders.

praat er over, denk er over na, en na een tijdje kun je het naast je neer zetten. Maar dat is niet zomaar van de een op de andere dag omdat je een nieuwe baan hebt.

Geen advies

Ik zit er zelf eigenlijk ook middenin. Wijze raad kan ik je dus niet echt geven, maar wel mijn medeleven. Ik wil wel zeggen dat het fijn ís dat je alweer werk hebt. Dat zal je helpen om je zelfvertrouwen weer op de rails te krijgen.
Ik had het er vandaag met mijn zus over en zij zei dat ik het niet persoonlijk moest opvatten dat ik ontslagen ben. Dat doe ik uiteraard wél. Mijn bedrijf heeft gewoon een plan getrokken om van een aantal medewerkers af te raken. Dat is deels prima gelukt. Gewoon leuke mensen, die om wat voor reden dan ook een lastpost waren geworden voor het bedrijf. Maar waar mijn zus gelijk in heeft is dat ze dat plan niet getrokken hebben omdat ze mij als mens niet leuk vinden, dat vinden ze wel. Het was een puur zakelijk besluit. Dieper gaat dat niet.
Waar het bij mij misgaat is dat ik het gevoel heb dat mij een enorm oor is aangenaaid. Toen ik ontslagen ben, stond het bedrijf er volgens de directie slecht voor. Dat was ook de reden van ingrijpende beslissingen en het aanstellen van een manager die het bedrijf weer gezond moest maken, mede door een aantal werknemers te lozen. Nu is er sprake van dat een van de vestigingen dusdanig floreert dat het uit zijn jasje is gegroeid en er een ander pand betrokken gaat worden. Daar is dus blijkbaar wel geld voor. In de dagen dat de directie bijna huilend aan tafel zat, hadden wij al wel door dat ze niet eerlijk waren. Dat blijkt keer op keer terecht te zijn.
Ik heb nog geen nieuwe baan. Over ruim een week ben ik officieel uit dienst. Daarom heb ik alle ruimte om nog boos te zijn. Ik denk dat ik het beter van mij had kunnen afschudden als ik meteen aangenomen was bij een ander bedrijf.

nog tot 1 november

Ik moet nog tot 1 november... en deze week heb ik donderdag nog een cursus, waar mijn huidige werkgever ook heengaat. "Gezellig", moet ik daar dan de hele middag naast zitten? Demonstratief ergens anders gaan zitten is ook weer zo wat, maar of ik het trek om dat niet te doen?
Bleah!
Terwijl ik het soort werk zo leuk vind, zie ik er nu tegenop om te gaan werken.

Doorheen moeten

a.s werkloze, je 'moet' niets. De 'rouwverwerking' die ook op ontslag wordt losgelaten komt van Kübler Ross. Zij beschrijft vijf fases: ontkenning, protest, onderhandelen, depressie, aanvaarding. Maar wat zij geeft is een beschrijving van observaties. Sommige mensen gaan dat vervolgens beschouwen als een voorschrift: je moet door al die fases heen. Dat hoeft niet.
Ondertussen ben je wel iets kwijt, je hebt wel iets verloren, en daar kun je bet wel even bij stil staan. Natuurlijk, je leuke en vertrouwde werkplek. Misschien vind je zoiets ook wel in je nieuwe werk, maar dat weet je nog niet. En het kost zeker tijd om dat op te bouwen.
Misschien heb je ook wel een soort basisgevoel van zekerheid verloren: het kan zomaar gebeuren, dat je ontslagen wordt, ongeacht je kontrakt. Dat basisgevoel is erg fundamenteel. Alleen verandert de economie heel snel en zeker ook de arbeidsmarkt. Er komen andere werknemers. Ze zijn niet meer zo verknocht aan een bedrijf, want ze weten dat ze ook zomaar ontslagen kunnen worden. Tegelijkertijd is er ook weer nieuw werk te vinden (als je geluk hebt) en kun je daardoor ook weer nieuwe kanten van jezelf ontwikkelen. Werknemers worden dus meer op zichzelf teruggeworpen, moeten wel meer 'voor zichzelf' kiezen, kunnen minder op hun omgeving (baas, collega's etc) vertrouwen. In die ontwikkeling zit verlies en winst. De (in mijn ogen wat magere) winst is, dat je veel flexibeler wordt, veel veelzijdiger kunt worden, veel beter let op en investeert in je eigen ontwikkeling en je eigen mogelijkheden. Dan denk je over zo'n cursus: mooi, pik ik dat nog even mee. Het verlies is veel verlies aan zekerheden, collega's worden veel tijdelijker, bedrijven worden veel tijdelijker, op existentieel niveau wordt je als mens daardoor eenzamer,meer teruggeworpen op jezelf, onzekerder ook. Tegelijkertijd realiseer ik me ook dat enerzijds mensen heel lang leven (en steeds langer werken) en anderzijds bedrijven steeds sneller veranderen. De kans dat je op je 20ste een baan binnen stapt waar je op je 67ste wordt uitgedragen is bijzonder klein geworden. Dat is wennen.
Mensen die jou gelukkig prijzen met je nieuwe baan zijn mensen die wellicht van nabij weten hoe het is als je je baan verliest en dan echt thuis zit, zonder werk. Die stap is enorm.
Je voelt zelf aan, dat je de overgang van je oude naar je nieuwe baan niet zomaar 1-2-3 kunt maken. Is er wellicht nog een mogelijkheid om vakantiedagen op te nemen, zodat je nog enige tijd vrij bent voordat je aan je nieuwe baan begint? Start je ook op 1 november met je nieuwe baan?
Het zou voor jou zeker aan te raden zijn om een duidelijke caesuur, een duidelijke scheiding aan te brengen tussen je oude baan en je nieuwe baan. Niet dat je op vrijdag uit je oude baan stapt en op maandag in je nieuwe baan, dat gaat voor jou wellicht te snel. Wat heb je nog nodig om het af te ronden? Moet je je boosheid nog kwijt? Kan dat op een effectieve manier, heeft het zin om dat te doen? Afscheid nemen van je gewaardeerde werkplek en je collega's kun je ook zelf vorm geven, door er zelf aandacht aan te besteden. Het meest geijkte zijn de taartjes in de pauze, maar wellicht heb je creatievere ideeën. Iets wat je wil achterlaten voor je collega's, wat je kunt presenteren, eventueel met je baas erbij en een toespraak waarin je ook iets van je boosheid laat merken. Je helpt jezelf nu al als je nadenkt over een creatieve manier van afscheid nemen.
Overigens: uit alles wat erover te zeggen valt blijkt, dat tijd de beste heler is van wonden. Gun jezelf dus even tijd, je hoeft niet direct weer op de rails te staan, je mag best zinnetjes gebruiken als: het was een heftige tijd, ik moet er nog aan wennen etc. etc.

Tsjor

Wat een goede beschouwing geef je Tsjor!

Dankjewel! Daar kan een mens wat mee in deze steeds rommeliger wordende ' participatiesamenleving'.

Flexibeler zijn

Ik wil me niet ouder gedragen dan nodig is, maar ik heb best moeite om me nog zo flexibel op te stellen voor de gewenste arbeidsmarkt-houding anno nu. Ik ben van arbeidsongeschikt naar arbeidsgeschikt gekeurd, heb na jaren dan toch een baan gevonden waar mijn zelfvertrouwen flink van gegroeid is, ik ben erdoor veranderd en dan na bijna 7 jaar toch tja... ik voel me inderdaad afgedankt. Zelfvertrouwen weer naar een lager peil en geen idee wat ik nu eens moet gaan doen.
Ik zeg er meteen achteraan, dat ik daaraan werk. Ik doe mee aan De Tafel van één. Dat is een initiatief waarmee vrouwen die (weer) aan de slag willen te helpen met de richting die ze willen ingaan en hoe ze dat dan kunnen doen, grof gezegd. En ik ga volgende week praten met de vrijwilligerscentrale. Ik wil ervaring op doen in werk waar ik nu 'plankenkoorts' bij heb.

het ís ook lastig Kaaskopje!!

Je hebt heel wat bereikt, zoals je schrijft. Het is ellendig dat je nu het gevoel hebt dat het opgebouwde zelfvertrouwen gemeen is aangetast nu het bedrijf op een rottige manier en in jullie privéleven op een heel naar moment van je af is geraakt. Echt waardeloos!!! Goed idee van je, die tafel van 1. Ga ik ook proberen.

thnx

bedankt voor de reacties. Ik neem de laatste 2 weken van oktober mijn laatste vakantiedagen op, zo kan ik even omschakelen. Ik merk dat ik inderdaad de verschillende stadia doorga, ik ben nu vnl bozig en soms al gelaten. Mijn nieuwe werkgever heeft me het contract doorgemaild, dat helpt een heel stuk.
Eigenlijk raar, dat je eigenwaarde zo enorm samenhangt met je werk. Lastig hoor.

A.S. Werkeloze

Ja dat vind ik ook een nare ontdekking. Ik wens je in ieder geval veel succes toe in je nieuwe baan.
Ik neem nu echt even de ruimte om te kijken of ik het niet over een heel andere boeg kan gooien voor de rest van mijn arbeidzame leven. Dat is nog 15 jaar, dus de moeite waard om aandacht aan te besteden

toch nog niet zo ver als ik dacht

Ik had vandaag de cursus waar mijn as-ex-werkgever ook heenging. Ik kon gelukkig met een oudcollega meerijden. Maar toen we koffie stonden te drinken vlak voor de cursus, kwam hij "gezellig" bij ons staan. Stom genoeg sprongen de tranen me zowat in de ogen en ik ben maar even naar de wc gegaan. Vooral toen hij aan een medecursist ging uitleggen dat het financieel minder ging in het bedrijf , had ik het moeilijk. Ik heb het dus toch duidelijk nog niet zover naast me neergelegd als ik dacht. Shit.