Herintreden na 13 jaar moederschap?

Herintreders.

Ja, er is werk genoeg, zeker ook voor herintreders. Waarschijnlijk wil ze niet werken?
Jij mag dus 2 huishoudens onderhouden, maar als jullie dat zo hebben afgesproken is er voor haar niet veel drang om een baan te zoeken.

Nou

13 jaar eruit is lang hoor. Is ze wel bijgebleven qua ICT en relevante ontwikkelingen? Solliciteert ze wel?

Lang

Het is niet onmogelijk maar wel moeilijk. Ik ben op mijn 46e weer aan de slag gegaan en op mijn 49e in het beroep van mijn studie. Ik kon mijn opleiding bijna overdoen. Nu wederom aan het omscholen.
Maar zoals V@@s aangeeft: het is niet meer aan jou.

Tsja

Vooropgesteld: ik reageer vanuit de aanname dat jullie kinderen niet extra zorgintensief zijn waardoor je ex-vrouw niet zou kunnen werken, ook al zou ze willen. Ik ga ervanuit dat je dat wel gemeld zou hebben in je post.

Dat ‘het is niet meer aan jou’ vind ik wel wat kort (door de bocht). Eindeloos wordt er hier gediscuzeurd of gescheiden moeder bepaalde eisen mag stellen aan haar ex-man. Eisen mbt wie is er wel niet bij de kinderen, wat dragen ze, informatie delen, vakanties. Ja, dan wordt er ook geschreven; het is niet maar aan jou, maarrrrr..., en dan gaat t weer.

Dus ik vind dat deze ‘het is niet meer aan jou’ ook wel wat meer discuzeuren verdient. Want ik vind het helemaal niet vanzelfsprekend dat je je laat onderhouden door je exgenoot. En ik vind dat als je dat wel doet, je exgenoot best mag zeuren dat je voor jezelf moet gaan zorgen. Dat (in dit geval) hij best mag onderzoeken of het niet andere kan. Want het gaat niet alleen om zijn belang, als deze thuisblijfex bijna 50 is en een prettig genoeg leven heeft op PA en KA dan kunnen we hier op onze vingers natellen dat ze dat niet tot haar (zijn) pensioen zal houden. ‘Bezorgde man’ mag zich toch wel afvragen hoe of wat zonder dat er kort(af) staat; tis niet aan jou. Tuurlijk is t wel iets wat hem treft. Niet alleen zijn het zijn centen, ook ziet hij dat de vrouw waar hij ooit van gehouden heeft niet goed voor zichzelf zorgt, dat gaat hem toch aan?

Dus ontopic: ja er is genoeg werk en als ze overweg kan met een computer en haar skills bijgehouden heeft moet het te doen zijn een baan te vinden. Misschien niet hetzelfde als ze ooit deed maar dat hangt van veel dingen af. Het allerbelangrijkste is: waarom is ze nooit meer aan de slag gegaan? Faalangst? Mantelzorg? Laks? ...?
Doet ze wel vrijwilligerswerk ofzo? Iets op een club van een kind ofzo? Je kunt niet veel doen maar als je weet wat er achter deze curieuze keuze zit heb je aanknopingspunten.

Sympathie

Mee eens, Ely. Bezorgde man verdient minimaal onze sympathie. Helemaal niet werken is voor een getrouwde vrouw al onverstandig. Voor een gescheiden vrouw is het zeer onverstandig!

En misschien wel onverantwoordelijk.

Dramatisch

Afspreken met je man dat je een paar jaar thuis blijft is een ding, maar na zoveel tijd nog steeds thuiszitten vind ik echt wel erg. Op deze manier afhankelijk zijn vind ik geen gezonde boodschap aan de kinderen. Voordat ik verder ga: is er een reden waarom moeder thuis zit? Wat betekent "het is zo gelopen"?

Partneralimentatie

Ik zou ervoor zijn om partneralimentatie af te schaffen voor mensen van wie de kinderen zeg 6 jaar zijn. Mag ook 5 of 4 zijn. En voor kinderloze stellen helemaal afschaffen.

Het is zoiets ouderwets. Toen het werd ingevoerd was de norm dat vrouwen thuisbleven als er kinderen kwamen. Maar die tijd is voorbij. Vrouwen kunnen nu ook werken. Als je samen besluit te scheiden, dan houdt de verantwoordelijkheid van (meestal) de man op om voor zijn vrouw te betalen.

Hoe komt het?

Hoe komt het dat ze niet meer is gaan werken toen de jongste naar school ging (8 of 9 jaar geleden als ik het goed begrijp)?

En hoe lang zijn jullie gescheiden? Hebben jullie afspraken gemaakt over de PA en als zij gaat werken? Is dat heel onaantrekkelijk voor haar? (nb persoonlijk zou ik dan nog gaan werken, maar voor haar maalt het misschien wel uit)

Solliciteert ze helemaal niet nu? Werkt ze nu helemaal niet? Wil ze wel werken? En wil ze wel werken op haar oude vakgebied? Heb zelf geen ervaring daarmee, maar ik denk dat het na zoveel jaar niet werken en deze leeftijd niet simpel is (hoorde dat laatst ook van een andere vrouw die wel wil werken), maar als je hetzelfde werk weer wil oppakken is het misschien wel iets makkelijker dan als je iets anders wilt doen? Of moet ze bijv. eerst bijscholen om haar kennis op haar vakgebied weer up to date te maken? Misschien daar dan nog afspraken over maken/aan bijdragen?

Ze heeft zichzelf ermee

Ik ken ook een vrouw die kansen te over gehad heeft, 12 jaar lang, om bij te scholen en ander werk te zoeken. Dat heeft ze niet gedaan want ze vond het kennelijk wel makkelijk om zoveel gratis geld te krijgen. En dan is het 12 jaar later, verdien je een appel en een ei, of niets, en de kinderen worden 18 dus alle inkomsten van de overheid vallen ook weg. Lijkt mij geen pretje.
Dus ja, het is zuur en in het slechtste geval moet je de volle 12 jaar betalen, maar daarna heb je dan wel ineens lekker veel geld.

zoals Phryne schrijft

Zoals Phryne schrijft; ze heeft zichzelf ermee. En haar ex-man heeft er niets over te bepalen. Het is haar zaak, alleen het is niet heel verstandig.
Ik weet niet wat ze er allemaal aan doet om werk te vinden, maar heel makkelijk zal het ook niet gaan voor haar hoor, ik heb zelf een tijd in de sollicitatie-molen gezeten en kreeg alleen maar nul op het rekest, nu werk ik ook als zzp-er en trok die markt weer aan gelukkig, dus ik ben gestopt met zoeken.
Ik weet niet hoe lang jullie al gescheiden zijn, maar grote kans dat ze (als jullie net gescheiden zijn) misschien even aan de nieuwe situatie moet wennen als ineens je hele leven op zijn kop staat. Doen jullie co-ouderschap of zijn de kinderen doordeweeks bij haar en in het weekend bij jou (om de week) Dat kan ook een beetje een drempel zijn,dat ze, ondanks dat de kinderen naar de middelbare school gaan, ze toch nog thuis voor ze wil zijn in de middag?

nee

Ze heeft niet alleen zichzelf er mee, ook de kinderen. Het totale inkomen van beide ouders gaat omhoog.

Jemig wordt postbezorger ofzo voor 12 uur per week en je verdient zo 450 pm, blijf je nog onder de loonheffingsgrens ook.

450 pm

Ja maar van 450 pm kan je niet de huur, gas, water, licht en eten betalen, en moet ex alsnog bijspijkeren. Ik dacht dat hij niet alles wilde blijven betalen, dat schreef hij in het eerste bericht:
" We zijn gescheiden en ondanks dat de kinderen naar de middelbare school gaan heeft zij geen werk en verwacht ik dat ik ondanks onze scheiding alles blijf betalen."

Met 450 pm komt ze niet heel ver. (maar inderdaad, wel iets) ik denk dat ex meer gebaat is bij een fulltime inkomen

Postbezorger

Wat schiet je daarmee op? Op korte termijn hooguit, maar daar kun je natuurlijk geen gezin van onderhouden. Mijn kennis hierboven had ook een baan onder haar niveau, maar wel relaxt 4 dagen. Inmiddels krijgt ze niet meer ruim 1000 euro aanvulling van haar ex, geen kb en kgb meer, en dan is 1600 netto toch best lastig om van rond te komen (met drie 18+ kinderen).

Neem je kinderen in huis!

Volgens mij vraag jij je af OF je je ex moet aansporen/dwingen om te werken. Uit je opmerking over twee huishoudens onderhouden veronderstel ik dat jij niet een door de rechter vastgestelde alimentatieregeling volgt maar haar zo veel geeft als ze nodig heeft?

De vraag of de arbeidsmarkt goed is of niet is niet relevant. De arbeidsmarkt is niet de afgelopen 8 jaar lang voortdurend slecht geweest. Als je ex nu nog geen werkt heeft, heeft dat niets met de arbeidsmarkt te maken, maar alles met je ex. Je kunt je ex niet veranderen. Er bestaat geen oplossing voor dit probleem waarbij je ex niet boos/verdrietig/teleurgesteld/whatever van wordt. Hoe langer je haar "laat" uitstellen, hoe moeilijker het wordt.

Zorg voor een geschikt huis in de buurt, zorg voor een baan voor 36 uur per week zonder overwerk, vraag de rechter om 50/50, en stop de kinderalimentatie. Als je ex verantwoordelijk blijft voor bepaalde uitgaven (kleding, sportles, schoolbenodigdheden) kun je natuurlijk afspreken dat jij 50% of 100% van die kosten aan haar vergoedt. Maar verder: doe geen verrekening voor huisvesting of eten, dat slaat nergens op bij 50%.

Bovenal: geef je kinderen het goede voorbeeld, door te laten zien hoe je ouderschap, carriere en persoonlijke hobbies/contacten kan combineren. Laat zien dat je kunt zorgen voor je kinderen zonder te leven "door" je kinderen. Leer ze hun kamer schoonmaken en koken, en leer ze wat ze later kunnen verwachten van een partner.

Wil je dat je kinderen zich straks "100% toeleggen op het moederschap" zoals je ex dat doet? Of dat ze een partner zoeken die zich "100% toelegt op het moederschap" zoals je ex dat doet?

Voor wat betreft de partneralimentatie... Hoe lang geleden zijn jullie gescheiden? Partneralimentatie bij een huwelijk met kinderen duurt 12 jaar.
Als je door de rechter vastgestelde partneralimentatie betaalt, ga daar mee door tot 12 jaar. Als er extra betaalt maar je zit bijna aan de 12 jaar, kondig aan dat je stopt bij 12 jaar en doe dat dan ook. Als er extra betaalt maar je zit nog lang niet aan de 12 jaar, kondig aan dat je het extra gedeelte af gaat bouwen over een periode van 6 maanden, en doe dat dan ook. Als er helemaal geen officiele regeling is en je zit nog niet aan de 12 jaar, ga naar de rechter. Ga niet vragen of controleren hoe ze zich gaat voorbereiden om het stoppen van de partneralimentatie. Het is haar verantwoordelijkheid.

nog wat

Nog wat dat een rol speelt bij of je ex makkelijk een baan kan vinden: hoe zeker of onzeker is ze? 13 jaar eruit is lang. Als iemand dan onzeker is, is het vast een stuk moeilijker om een baan te vinden dan iemand die het wel leuk vindt, weet dat ze het kan en zich zeker over zichzelf voelt.
Is
je ex een zelfverzekerd type?

En is ze een aanpakker? Iemand die heel erg nadenkt over wat nou precies wel of niet een leuke baan baan is, of het wel of niet bij haar past, of ze het wel of niet met de kinderen kan combineren etc. etc.

Syboor

Je schrijft: vraag de rechter om 50/50, en stop de kinderalimentatie.

Tjee, zijn ex heeft al die jaren voor de kinderen gezorgd (ik neem aan nu nog steeds) en dan adviseer jij TS om pats boem de regeling aan te passen (als hij dat al wil en kan), naar een 50-50,regeling. Kan me voorstellen dat zij dan helemaal in de ellende gestort wordt en dat dat niet helpt voor jaar welbevinden en dus ook niet voor het welbevinden van de kinderen.

Kan me wel de frustratie van TS voorstellen hoor. Vervelend.

Phryne

Ik zei niet dat dat voor altijd was maar dikke kans dat ze zo kan beginnen en dán is het 450€ meer dan 0. Van werken komt werken!

Tuurlijk niet

‘Zoals Phryne schrijft; ze heeft zichzelf ermee. En haar ex-man heeft er niets over te bepalen. Het is haar zaak, alleen het is niet heel verstandig.’

Ze heeft haar hele voormalige gezin ermee, zichzelf in de eerste plaats, de kinderen én haar ex natuurlijk ook. Kan wel zijn dat in de wet staat dat hij PA moet ophoesten maar daarmee is niet automatisch de kous af. In het hele sociale zekerheidsstelsel wordt steeds vaker gekeken naar de intentie achter een wet en niet (alleen) de letter. De intentie achter deze wet is niet om de emancipatie ff zestig jaar terug te werpen en vrouwen afhankelijke wezentjes te laten zijn en blijven. Natuurlijk is het zaak dat ook een exgenoot probeert een vrouw te wijzen op dit soort onverstandige en achterhaalde keuzes en de consequenties ervan, juist als hij de andere kant op kijkt en slechts zijn portomonee trekt is hij geen goeie exgenoot vind ik. En natuurlijk is t win-win, over het algemeen vinden mensen het niet heel tof om opgelegd te krijgen dat ze iemand anders in hun levensonderhoud moeten voorzien die wel zouden kunnen werken maar het niet doen. Er is nu toch ook een draadje over een kerel die meer uitheeft dan hij binnenbrengt en verwacht dat zijn vriendin de tekorten aanvult, daarvan vindt de meerderheid dat zij daar niet voor opgesteld staat. Terwijl zij geliefden zijn, en een ex-man moet zonder morren betalen? Ik vind het weird. En nee, dan gaat t me niet om wat de wet zegt, in de eerste plaats kijk je gewoon als mensen onder elkaar wat logisch en handig is. En logisch en handig is dat iedereen probeert zoveel mogelijk op eigen benen te staan en we verder voor elkaar zorgen waar dat niet lukt. Maar dat zal mijn logica wel zijn....

Andere kant

Los van her feit dat vrouw op zn minst voor zichzelf er verstandig aan doet om zelf een inkomen te vergaren, zijn er ook wel dingen die wij niet weten, en ook wel een ander licht zouden kunnen geven.
Heeft man er zelf op aangedrongen dat vrouw voorlopig zou stoppen met werken omdat hij dat beter voor de kinderen vond, en daar dus mede 'schuldig' is aan ihaar gat in het arbeidsproces? Is hij wel stellig geweest in het weer gaan werken als kids naar school gaan (dan zou ze sowieso al ca 6 jaar uit het prices zijn, en wellicht langer tot jongste 4 was). Wanneer zijn ze eigenlijk gescheiden? Is man er met een ander vandoor gegaan en haar opgezadeld met de totale zorg van de kinderen, die dus niet meer deels in het gezinsgebeuren ook met pa wed gedeeld. Hebben de kinderen op het vo veel sturing nodig, of gaat het van een leien dakje. We weten het niet, het is alleen man die hier spreekt.....

bieb63

"We weten het niet, het is alleen man die hier spreekt....."

Dat houd je inderdaad. Maar ik hoop dat bezorgde vader zich snel weer meldt om wat meer licht op de zaak te schijnen en de vragen te beantwoorden. Dan denk ik dat hij van ons ook een realistischer beeld krijgt van de kansen van zijn ex op de arbeidsmarkt.

Moeilijk

Ik ben net iets ouder en vis naar werk in dezelfde vijver die de vraagsteller benoemt. Werk is er wel maar de kans op een uitnodiging voor een gesprek is klein. Tot voor een aantal jaren terug non-stop op passend niveau kunnen werken en op kunnen klimmen, toen ziek geworden, faillissement, contract niet verlengd wegens zwangerschap, veel uitzendwerk, crisis en sindsdien niet meer fatsoenlijk aan de slag kunnen komen. Ik werk nu in de thuiszorg (schoonmaak) voor bijna eenderde loon dat ik ooit verdiende maar moest iets. Lichamelijk is het te zwaar maar wel werk wat een beetje voldoening geeft. Kinderen zijn nog jong dus ik heb nog paar jaar om het voor hun 18e op de rails te krijgen maar ik maak me zeer grote zorgen en zou blij zijn met de 1600 die hierboven genoemd wordt. Hier geen partneralimentatie, wel kinderalimentatie.
Maar als de ex van vraagsteller bijvoorbeeld al 24 uur zou werken dan zou dat toch al een hele vooruitgang zijn? Baan op zelfde niveau als 13 jaar geleden en fulltime lijkt me (nog) niet haalbaar.

Moest iets

Voor alle duidelijkheid moest van mezelf, niet van ex of wat dan ook.

Lastig om te herintreden

Hier een moeder van 47 die een baan zoekt. En maar niet vindt. Heel vaak geen reactie op sollicitatie, of binnen 24 uur dat je niet in het profiel past (zelfs ondanks werkervaring in dezelfde functie).

Dus om de vraag te beantwoorden, ja het is niet makkelijk als herintreder.

Maan

In de zorg zijn er genoeg vacatures, kun je niet omscholen? Ze hebben bovendien graag wat 'oudere' sollicitanten.

Thuiszorg schoonmaak

Makkelijk gezegd maar wat een hondenbaan is dat geworden door het systeem van aanbestedingen.... Heb laatst iemand bijgestaan, nou iets met honden en brood! Het is werk maar het verbaast me niets dat daar werk is helaas.

@Juanita70

> "...dan adviseer jij TS om pats boem de regeling aan te passen (als hij dat al wil en kan), naar een 50-50,regeling. Kan me voorstellen dat zij dan helemaal in de ellende gestort wordt en dat dat niet helpt voor jaar welbevinden en dus ook niet voor het welbevinden van de kinderen."

Kinderen zijn niet verantwoordelijk voor de emoties van hun ouders!!! Als moeder ongelukkig wordt van een redelijk "normale" verandering in het leven van de kinderen, dan moeten de kinderen daar ook ongelukkig van worden, en dan moeten we dat soort veranderingen dus maar niet doen? Mogen die kinderen dan ook niet het huis uit als ze 18 zijn? Het lijkt me juist verschrikkelijk slecht voor het welbevinden van kinderen als zij de "zin van het leven", de sociale contacten, en de ersatz-husband van hun moeder zijn.

Ooit zullen die kinderen het huis uit moeten. Tenminste, dat lijkt me wel in het belang van de kinderen. Als het zo verschrikkelijk zwaar is voor de moeder om dat "pats boem" te doen lijkt me dat JUIST een goede reden om naar 50-50 te gaan en via werk sociale contacten op te gaan bouwen.

En beschuldig me nu alsjeblieft niet er van problemen zien bij de moeder die er niet zijn. Ik ben niet degene die beweert dat moeder zich in de ellende zal storten. Als er ongezonde enmeshment tussen moeder en kind is, dan is 50-50 goed voor het welbevinden van de kinderen, ook al zullen ze juist door die enmeshment dat misschien niet direct zo ervaren. Als er geen sprake is van enmeshment dan is 50-50 geen enkel probleem, mits vader voldoende dicht bij school/vriendjes/sportvereniging
etc woont.

Maar de reden voor mijn 50-50 voorstel was ook meer financieel. Het lijkt me voor de kinderen prettig om een tweede "thuis" te hebben bij de vader voordat moeder linksom of rechtsom de tering naar de nering zal moeten gaan zetten. En ook: als "Bezorgde man" de situatie helemaal verkeerd ziet/voorstelt (hij betaalt helemaal niet voor het hele huishouden maar slechts voor een klein deel van de kindskosten), kan 50-50 voor de kinderen zorgen en rechtstreeks betalen voor de kosten, bij hem ook meer begrip kweken.

12 jaar is te lang

Ik denk ook dat de 12 jaar partneralimentatie die nog niet geldt voor partners met kinderen, echt te lang is. Dan kweek je dus hulpeloosheid en een gigantische afstand tot de arbeidsmarkt. Zorg dan liever dan de kinderalimentatie voldoende is om ook huisvesting en kinderopvang van te kunnen betalen.

Ik zou 4 jaar redelijk vinden voor partners die gestopt zijn met studie of werk ivm zorg voor de kinderen. In 4 jaar kun je een volledige opleiding volgen.

Ik zie in mijn omgeving ook een grote angst voor het "achteraf aantonen, achteraf terugbetalen" systeem van de kinderopvangtoeslag. Dit belemmert mensen echt bij het zoeken naar een baan. Ik ken iemand die een heel jaar kinderopvangtoeslag moest terugbetalen (niet een kwestie van inkomen verkeerd ingeschat, maar een kwestie van laatste maand KDV niet betalen, geen jaaroverzicht gekregen, en daarna nooit contact zoeken met het KDV en niet reageren op herinneringen van de belastingdienst). Die persoon snapt niets van wat er gebeurd is maar durft nooit meer toeslag aan te vragen. En zoekt dus alleen maar werk onder schooltijd; een "luxe" die ze zich met haar opleidingsniveau en woonplaats (klein dorp, geen rijbewijs) totaal niet kan permitteren.

Het moeilijke van de PA discussie

Vind ik dat vaak er zorgintensieve kinderen zijn in zo’n situatie. En dat vind ik echt de zaak wel anders maken dan wanneer je nadh kinderen hebt en jezelf laat afdobberen van de arbeidsmarkt. Dat laatste vind ik moeilijk te begrijpen. Ik snap wel dat het gebeurd maar ik snap niet dat er dan niet enig moment komt dat je jezelf bij de lurven grijpt, eigenlijk vind ik het ook een vorm van slecht voor je (toekomstige) zelf zorgen