Gezeur op werk vanwege vrije dag voor zoon die ziek was
Hallo allemaal,
Ik weet niet echt of ik hier over kan praten op dit forum. Ik voel me gewoon erg rot om het volgende.
Afgelopen woensdag was mijn zoontje erg ziek en moest ik eigenlijk werken. Ik heb al vroeg in de ochtend mijn collega's en mijn leidinggevende laten weten dat ik een vrije dag moest opnemen. Mijn leidinggevende belde me en vond het totaal geen probleem.
Nu werk ik als secretaresse in een groep vol meiden. Ik heb in het verleden al meerdere aanvaringen gehad met deze meiden. Veel roddelen bij de baas achter mijn rug.
Ik werk altijd erg hard, ben sociaal en werk zelfs in mijn eigen tijd. Ik maak nooit ergens een probleem van. Maar nu reageerde die meiden niet op mijn berichtje. Toen ik de volgende dag aankwam vroeg mijn collega na een uur nog steeds niet wat er nou was (logisch toch als je al jaren samenwerk). Dus ik zeg is er soms iets? Zegt mijn collega ja ik was er niet blij mee dat je gisteren thuis bleef. Ik zei, ja sorry maar dat kon gewoon niet anders. Mijn kind was ook nog een aan het uitdrogen dus het was echt ellendig. Ze begreep het gewoon niet, wat wel vaker het geval is als er iets is met de kleine. Ik probeerde het uit te leggen maar ze deed kortaf en heeft de hele dag niks gezegd. Ga ik naar mijn andere leidinggevende, hoofd secretaresse groep, zegt ze al van de situatie af te weten. Mijn collega's van het secretariaat zijn blijkbaar woensdag ochtend meteen gaan klagen over mij bij haar! Ze hebben niets aan mij gevraagd of wat dan ook gezegd.
Die leidinggevende vond dat ik het eerder moet aangeven als ik een idee krijg dat mijn zoontje ziek word. Zodat mijn collega's hier rekening mee kunnen houden. Dit snap ik enigszins wel, maar de collega's waarover het gaat hoeven helemaal niets van mij op te pakken als ik er niet ben, want ik heb een andere vervanger! Ze hebben dus ook gezegd dat ze erg veel achterlopen in hun werk door mij omdat ik er 1 dag niet was. Terwijl ik weet dat ze misschien 2 telefoontjes van mij hebben moeten overnemen en verder is alles blijven liggen.
Dit is niet de eerste keer. Het zijn gewoon echt vrouwen. Maar ik heb woensdag weer mijn beoordeling en heb er wel een beetje angst voor. Terwijl ik naar mijn mening super hard werk en alles gaat prima. Iedereen is super tevreden en toch blijven er altijd van dit soort personen. Ik heb een vast contract, maar ben altijd bang dat ik eruit moet. Terwijl dat nergens voor nodig is. Ik kan er moeilijk mee omgaan en het is gewoon vervelend. Ik heb ook een paar maanden bonje gehad met een secretaresse omdat ik tijdens een verhuizing ergens ben gaan zitten waar zij toevallig ook wou zitten, is ze ook op hoge poten naar mijn leidinggevende gegaan. Is toch te kinderachtig? Ik wou het even kwijt... Lekker weekend in maar niet heus...
Gesprek hebben
Kan je je leidinggevende niet om een gesprek met het groepje vragen? (als deze leidinggevende capabel is om gespreksleider te zijn) Want wat jij nu vertelt over het feit dat zij wellicht maar 2 telefoontjes hoeven over te nemen en jouw werk gewoon blijft liggen, en zij hebben blijkbaar toch problemen met jouw afwezigheid strookt niet met elkaar. Volgens mij is het gewoon een communicatieprobleem, vooral met de anderen praten over 'het probleem' maar niet met degene die het aangaat. Ook vanuit jouw kant " Toen ik de volgende dag aankwam vroeg mijn collega na een uur nog steeds niet wat er nou was"....waarom een UUR wachten? Trek gelijk de angel eruit en práát met elkaar.
tjongejonge
Je leidinggevende had er geen probleem mee maar zegt later dat je het eerder moet doorgeven? Heeft ze zelf wel kinderen? Mijn kinderen worden van het ene op het andere moment zomaar ziek, meestal 's avonds of 's nachts. Hoe moet je dat regelen dan?
Laat het even lekker van je af glijden en maak je niet te druk over woensdag. In het geval dat ze er op terug komen: blijf rustig, vertel dat je er alles aan gedaan hebt, vertel dat je ook werk in je eigen tijd doet en werk van anderen overneemt en dat je meer niet kan doen.
Desiree
"Ga ik naar mijn andere leidinggevende, hoofd secretaresse groep"
Heb je twee leidinggevenden?
De suggestie van Jasmijn vind ik een goede. Er speelt wat en het is handig dat met je leidinggevende (als je die vertrouwt en als je denkt dat die dat kan) erbij met elkaar te praten.
Het zit je hoog en je bent bang dat het effect heeft voor je functioneren.
Evt. kan je vandaag (of als je vandaag niet werkt zoals ik vermoed, maandag) naar je leidinggevende gaan en zeggen dat je niet lekker voelt bij dat hele gebeuren rond de ziekte van je zoon.
Kan je twee dingen zeggen (ik neem nl. aan dat je die in reactie op de reactie van je leidinggevende toen niet hebt gezegd):
1. Als ik ziekte van mijn zoontje zie aankomen zal ik dat volgende keer al van tevoren zeggen, zodat collega's daar rekening mee kunnen houden. Maar weet dat juist bij kleine kinderen het ook heel plotseling kan opkomen. En als dat dit keer zo was, voeg je er aan toe: zoals dat ook dit keer het geval was.
Zeker met een leidinggevende die zelf geen kinderen heeft is het handig om dit soort dingen aan te geven, want die weet dan niet dat dat zo werkt.
2. Ik heb nagedacht over wat die collega's zeiden, maar het is zo raar: ze hebben misschien 2 telefoontjes van mij over moeten nemen, maar AL het andere werk is gewoon blijven liggen (of hebben zij in elk geval niet overgenomen).
Ik snap dus niet goed waarom zij zeggen dat zij er last van hebben dat ik ziek was.
En dan kan je voorstellen dat het misschien goed is om binnenkort een gesprek te hebben met leidinggevende en collega's over wat de problemen zijn.
NB Ik denk trouwens dat het goed is dat je eerst nog eens (voordat je dit met je leidinggevende bespreekt) ditzelfde (punt 2) aan je collega's vraagt. (als leidinggevende zou ik nl. vragen of je het ze zelf al gevraagd hebt). Als daar geen bevredigende reactie van je collega's op komt, kan je het alsnog met je leidinggevende bespreken en kan je daarbij zeggen dat je je collega's gevraagd hebt waarom ze er een probleem mee hadden dat je je (plotseling) afgemeld had, maar dat ze daar geen duidelijk antwoord op konden geven. En dat jij een gesprek met leidinggevende erbij wel fijn zou vinden.
Als je dit voor je beoordelingsgesprek rustig aankaart en zakelijk voorstelt, zou ik verwachten dat het in je beoordelingsgesprek verder niet meer ter sprake hoeft te komen, omdat daar apart iets voor is geregeld. Kan je het woensdag over je functioneren hebben en niet over dit incident.
Het klinkt trouwens in zijn algemeen als pestgedrag van je collega's. Als je dat kan bevestigen is dat iets om met je leidinggevende te bespreken, want daar zou de leidinggevende iets aan moeten doen. De vraag is natuurlijk of deze leidinggevende daar capabel voor is...
Succes en sterkte, vervelend hoor, zulke collega's.
En eigenlijk
Officieel heb je de eerste dag van onverwachte ziekte van je kinderen recht op calamiteitenverlof (betaald). Ik weet alleen niet of het handig is om daarmee op de proppen te komen.
vertrouwenspersoon
Het is natuurlijk handig om het eerst met je leidinggevende te bespreken, maar dit is inderdaad pesten en je kan je ook wenden tot de vertrouwenspersoon. Die moet er wettelijk zijn in je bedrijf. Die gaat niet voor je bemiddelen, maar kan je helpen opties af te wegen en kent als het goed is het bedrijf beter dan wij hier.
Je hebt inderdaad gewoon recht op verlof, maar het probleem is hier niet de wettelijk regeling, maar het geroddel en gepest. Dat moet direct gestopt worden door je leidinggevende. En kan je je misschien laten overplaatsen naar een andere afdeling dan deze roddeltantes? Je doet je werk goed en iedereen is tevreden, dus dat zou het proberen waard kunnen zijn. Maar dat kun je alleen zelf bekijken, eventueel met de vertrouwenspersoon.
Waarschijnlijk zul je dan zien dat de volgende die op jouw plek gaat zitten hetzelfde probleem krijgt, kinderen of geen kinderen. Het ligt niet aan jou, want ziek worden valt nu eenmaal niet te plannen en dat weten de dames zelf ook wel. Het ligt aan de sfeer. Waarschijnlijk is er een queen bee, plus meelopers die bang zijn zelf slachtoffer te worden, net als op scholen waar gepest wordt.
bedankt allemaal
Bedankt allemaal voor jullie reacties. Ik moet er gewoon van huilen. Dat het dus niet aan mij ligt. Het is inderdaad gewoon pesten. Ik heb inderdaad twee leidinggevenden, een vrouw (geen kinderen) en een man en hij heeft 3 kinderen en snapt de situatie heel goed. Hij vind het ook belachelijk. Alleen heeft hij niet heel veel te zeggen. Beetje lastig uit te leggen. De vrouwelijke leidinggevende en mijn collega op het secretariaat kunnen het nogal goed vinden. Mijn collega valt ook vaak voor haar in (slijmen meer). Ik heb een gesprek ingepland voor maandag met die collega die over mij roddelt. Wedden dat ze vervolgens weer gaat klagen.. Ik heb dit al zo vaak meegemaakt met haar en andere secretaresses. Ze hebben ook allemaal geen kinderen. Snappen het niet. Ook toen ik zwanger was en uitgedroogd was van de misselijkheid en veel thuis bleef, kreeg ik veel opmerkingen naar mijn hoofd. Terwijl ik echt noooit bonje of woorden hebt met iemand en een echte gevoelsmens ben. Ik ben gewoon bang dat die leidinggevende (die vrouw) nu een bepaald beeld van mij krijgt, terwijl ik alles behalve "slecht" ben. Maar goed, ik wacht het gesprek maandag af en zal eens goed bedenken hoe ik het op een zakelijke manier kan brengen zonder weer te huilen pfff. Maar heel erg bedankt voor alle reacties.
probeer hier weg te komen
Die dames zullen niet veranderen, jij bent het pispaaltje en zo te horen gaat de vrouwelijke leidinggevende er in ieder geval niets aan doen.
Als een andere afdeling geen optie is, ga dan solliciteren. Dit gaat zo ten koste van je zelfvertrouwen, dat is het niet waard.
iemand van personeelszaken erbij
Wat je ook kunt doen (raad ik je echt aan) om een "toehoorder" mee naar het gesprek te nemen. Een personeelsfunctionaris (heeft jullie afdeling een "eigen" pf-er?).
Die kan er ook voor zorgen dat het gesprek zakelijk blijft en de emoties niet teveel mee gaan spelen.
Ik weet hoe lastig het is om in een "kippenhok" (afdeling met alleen vrouwen) te moeten werken. Vooral als de leeftijden/levensfases nogal uitelkaar liggen. Wel/geen kinderen, etc. En ik ben ook zo iemand die "veel te goed" is en over me heen liet lopen. En wij hadden dan ook wel gesprekken met onze baas waar dan veel te veel emoties bij los kwamen en er dus geen afspraken gemaakt werden.
Later deden we zulke gesprekken dus met een pf-er erbij. Die hoeft helemaal niks te zeggen, maar dat diegene er gewoon bij zat, zorgde er al voor dat het gesprek zakelijker bleef en hij/zij kon ook ingrijpen als de emoties weer de boventoon gingen voeren. Dan konden er ineens wel afspraken gemaakt worden en werden die ook opgeschreven (gebeurde voorheen ook vaak niet). En dan waren de problemen ineens een heel stuk minder groot.
Echt doen hoor! Succes!
solliciteren
Ik ga vragen om een andere afdeling. Ik kijk al jaren naar vacatures, maar zie echt niets. Moeilijke tijd met banen, alle bedrijven reorganiseren. Ik ga dit weekend nog eens goed nadenken over de gesprekken die ik wil houden.
pfff
alleen maar collega's en een leidinggevende zonder kinderen? Dat is echt lastig. Je zit in hetzelfde schuitje als in families waar je als eerste een kind krijgt en waar de rest je niet begrijpt bij familieuitjes. Als jouw kind dan wat ouder is en de rest heeft een baby delft jouw kind weer het onderspit want dan wordt er alleen maar rekening gehouden met de kleintjes...
Wegwezen is jouw keuze, ik zou een gesprek aangaan met die man die wel kinderen heeft en hem erop wijzen dat dit geen werken voor jou is omdat ze je niet begrijpen en dat een vervanger met kinderen hetzelfde ondergaan moet. Het is wachten tot die bakvissen zelf zwanger worden.
Pesten
http://pestenopdewerkvloer.nl/
Ook op de werkvloer wordt gepest. En net als op school zijn de leidinggevenden vaak niet in staat of van plan om het pestgedrag te stoppen en de pester aan te pakken.
Als je lid bent van de vakbond dan zou ik me daar ook melden. Soms kost het even gedoe voor je een aanspreekpunt kunt krijgen. Aanmelden en zovoort bedoel ik.
En zeker iemand van personeelszaken erbij halen.
Vaak denk je dat als je maar zo weinig mogelijk beweegt en doet alsof je niet merkt dat het om pesten gaat dat het wel over gaat, maar dat is een illusie.
Zoek hulp, haal er mensen bij, vaak is al in de organisatie bekend hoe de verhoudingen zijn, al kunnen ze er verder weinig mee, soms kunnen ze je dan wel helpen om binnen de organisatie een andere plek te vinden.
En als je het niet volhoudt meldt je je ziek. Het is heel slecht voor je geestelijke gezondheid.
En inderdaad, hard op zoek naar een andere plek, want je red het uiteindelijk niet met zo'n gezelschap, tenzij de werkgever bereid is om er mensen van weg te sturen. Maar wie weet, als jij het aankaart bij de leiding en bij HR kan er ook weleens per verrassing opgetreden worden. Als er een werknemer een notoire bekende pester is, en er wordt al een dossier opgebouwd, kun je degene zijn die daarvoor de druppel is.
nee hoor ik zou nog niet over wegwezen gaan praten
kom op, eerst de lucht klaren en jezelf in een gesprek goed neerzetten. Vraag inderdaad een derde persoon erbij, van personeelszaken en pak het op. Je wordt hier ook sterker van, als je het doordacht aanpakt. Natuurlijk is het nu klote en komen de emoties eruit, maar het is nu een stuk helderder en je hebt goede praktische tips gekregen. Het grootste risico van hiervandaan solliciteren is dat 'men' denkt dat je het niet aankan. Dat is geen handige positie. Dus neem jezelf voor dat je lekker blijft solliciteren en daar buiten werktijd ok actief mee bezig bent, maar op je werkplek ga je je als een sterke(re) vrouw opstellen en respect afdwingen. En als je dan eenmaal die leuke baan langs ziet komen ben je lekker weg! Dan zullen ze je nog gaan missen 
gr Angela
niet zo gauw ander werk
helaas zijn het al vrouwen op middelbare leeftijd, dus kinderen zullen ze nooit meer krijgen. ik ga ook zeker niet zomaar weg. de heren waar ik voor werk zijn super geweldig en staan no matter what achter me. en de vrouw waar het om gaat is een vrouw die alleen maar goede punten scoort bij iedereen. ze is gewoon een beetje raar. en ook heeeeeeeeel druk, soort van adhd heeft ze. ik heb er al last van, ik slik mede door dat al jaren antidepressiva. en ik heb sinds gisteren hartkloppingen. maar het is niet alleen door werk hoor, mijn vriend komt ook uit het leger en is veel uitgezonden geweest. maar dat is een ander verhaal en het gaat verder allemaal hartstikke goed en ben erg gelukkig, ik kan alleen niet goed omgaan met tegenvallers. en ik kan al helemaal niet tegen als mensen een verkeerd beeld van me hebben. maar ik moet ook verstandig en volwassen overkomen maandag in het gesprek. ik ben nu 26 en ben daar binnengekomen op mijn 19e dus ze zien mij nog een beetje als een klein meisje die over zich heen laat lopen. ik ga sowieso vragen of ik voor dezelfde mensen mag blijven werken, maar dan op een andere afdeling. ons pand bestaat uit 44 etages, dus dat zal vast moeten lukken hihi
Ik bekijk het wat minder verhit.
Gesprekken met leidinggevenden, collega's en zelfs het pestprotocol zie ik voorbij komen.
Je kind is plotseling ziek, je vraagt vrij en je leidinggevende gaat akkoord. Waarom moet je verder verantwoording afleggen? Als mijn kind plotseling ziek is en een collega geeft aan het niet prettig te vinden dat ik er niet was, heb ik wel een antwoord.
"Bedankt voor je begrip, het was echt even paniek thuis, maar ik heb netjes vrij gevraagd en gekregen, heb je zin in koffie?"
Zoals Marijke Helwege zou zeggen:" De lipjes getuit en de borstjes vooruit".
Ik zou het beoordelingsgesprek afwachten, het roddelcircuit negeren. Ben je er vaker niet omdat je kind ziek is, kan je een goede back up regelen als het om minder ernstige ziektes gaat voor je kind, hoe gaan ze hier normaal gesproken mee om op je werk? Je collega's ergeren zich misschien omdat het vaak voorkomt dat je er onverwacht niet bent? Oplossingen bedenken voor de toekomst als het toch een belangrijk punt blijkt te zijn. Persoonlijk zou ik de negatieve reacties van de collega's er buiten laten.
Hoe ontstaat zo'n situatie
Ik heb de indruk dat mensen vooral onbegrip hebben als ze zelf niet met een situatie te maken hebben (gehad). Zelf geen kinderen hebben, zelf nooit ziek zijn, nooit financiële problemen, enzovoorts. Om vervolgens voor een ander in te gaan vullen hoe het dan wel hoort te gaan. Ik heb twee collega's die niet lekker liggen in de groep. De een is op gezondheidsvlak een zeurpiet en een energiezuiger (woorden van collega's), de ander is door hoe ze áltijd maar kwettert over hoeveel zorgen ze heeft met haar kinderen (ook in mijn ogen ietwat overdreven) iemand waar collega's niet graag naast gaan zitten. Niet om mezelf mooier voor te stellen dan ik ben, maar ik heb engelengeduld, zeg ja en amen als iemand mij iets wil vertellen en ik vind het allemaal lang best. Ik behandel anderen zoals ik zelf behandeld wil worden. Soms vind ik iemand ook vermoeiend, nou goed, zij mij misschien ook. Maar wat ik ook merk is dat mensen gewoon écht niet snappen waar ze het over hebben. De ziekige collega kampt met klachten die voor mij herkenbaar zijn en ik begrijp ook dat die klachten geen verzinsel zijn om maar onder het werk uit te komen. Door gebrek aan kennis walsen anderen daarover heen. Dat is heel frustrerend voor de zieke collega en ik heb dan ook de neiging haar te verdedigen. Feit is dat het heel vervelend is als de sfeer op het werk negatief is en je daar mee rond blijft lopen. Daardoor groeit de frustratie en het gevoel van ongelukkig zijn. In jouw geval is het daarom denk ik echt tijd voor een goed gesprek, huilen mag, met het team met de vraag hoe zij het op zouden lossen met een ziek kind of iets dergelijks. Voor zo'n gesprek is moed nodig. Ik hoop dat je die moed bij elkaar kunt rapen
Gesprek gehad
Nou ben een gesprek aangegaan met de dames. Kreeg ik toch een excuus. Maar vinden ze wel dat ik wat beter moet communiceren. Misschien is dat wel een beetje waar, maar daarom hoeven ze natuurlijk niet zo te reageren. En gezegd dat ze in de toekomst vervolgens eerst met mij moeten praten, en dan pas naar de leidinggevende gaan. Vond leidinggevende ook! Leidinggevende (de vrouwelijk) heeft mij gerust gesteld en gezegd dat ieder verhaal twee kanten heeft en is gewoon heel tevreden over mij en vind het goed dat ik een gesprek ben aangegaan met de dames. Communiceren blijft het belangrijkste.. Wel weet ik nu dat ik op mijn hoede moet zijn, eigenlijk wist ik dat altijd al wel. Maar het blijven vrouwen bah. Iedereen bedankt!
communiceren
Waar vinden ze dat je beter had moeten communiceren? Moet je de dames bellen 's ochtends om te zeggen dat je niet komt omdat je zoon ziek is? Daar heeft toch alleen je leidinggevende iets mee te maken? Als die persoon akkoord gaat zal hij de dames moeten inlichten dat je er niet bent en even moeten informeren of het ze gaat lukken vandaag met jouw taken.
Mis ik iets?
communiceren
Ik vind het niet gek om je collega's op de hoogte te stellen. Een mailtje. Daarin uitleg dat kind plotseling ziek is geworden, dat er sprake is van uitdroging, en de consequenties daarvan. Mensen zonder kinderen hebben geen ervaring met kinderen, en dus hebben die meer uitleg nodig. En verder moet je je er bij neerleggen dat deze collega's geen vrienden van je worden, en dat je een uitzonderingspositie houdt. Pas als iemand van die meidenkliek zwanger raakt, zou het kunnen veranderen.
Bellefleur
Dat ben ik niet met je eens. Misschien dat je met een collega waarmee je bevriend bent geraakt al in de vroege uurtjes dat soort informatie uitwisselt, maar het is geen algemene regel dat je je thuissituatie met je collega's hoort te bespreken omdat je anders misverstanden krijgt. Je leidinggevende mag bij een ziekmelding(andere situatie dan van Desiree dus) eigenlijk niet eens vragen wat je mankeert. Het is zo, je bent ziek. Het hoe en waarom is iets tussen de bedrijfsarts en jou. De meesten zijn hier niet zo strikt in, ik niet in ieder geval, maar privé-informatie hoef je dus echt niet met je collega's te delen. Het is dus geen algemene regel dat je collega's bijpraat. Het kán helpen als je het wel doet, maar mijn ervaring is dat collega's zelfs mét communicatie over het hoe en waarom nog kunnen gaan miepen (dat is geen eigen ervaring, maar ik zie het bij iemand anders) dat collega best had kunnen werken, misbruik maakt van de situatie, áltijd wat heeft, partner best had kunnen vragen enzovoorts..
Wel even doorgeven aan collega's
Ik stuur een mail naar directe collega's dat ik ziek ben of dat ik niet kom omdat kind ziek is. Handig voor als ze een telefoontje voor mij moeten opvangen. Soms ben ik wel telefonisch of per mail bereikbaar. Dat geef ik dan ook door.
De ziekmelding gaat naar leidinggevende maar die is echt niet altijd telefonisch bereikbaar in de ochtend. Laat staan dat die dan mijn kamergenoten gaat informeren.
Of je meldt wat er aan de hand is, moet je zelf beoordelen.
ik had het al doorgegeven
Ik had het al doorgegeven per mail, aan iedereen. Ook aan de dames en iedereen waarvoor ik werk en leidinggevende. Ik heb afgesproken dat ik een van de dames voortaan even nabel nadat ik mijn leidinggevende heb gesproken. Vind ik wel redelijk.
desiree
Ik blijf het toch een rare opmerking vinden over je eigen soort. 'Het blijven vrouwen'
Behoorlijk discriminerend en ongenuanceerd. Vind je ook dat Marokkanen allemaal crimineel zijn en Surinamers lui?
Je bedoelt ws het roddelen, maar ook daarover mag je niet alle vrouwen over een kam scheren. Natuurlijk zijn er veel vrouwen die dat doen, maar je hebt ze ook, die doen het niet en mannen die het wel doen.
Maar goed als jij inderdaad altijd zo veroordelend bent , moet je misschien toch naar jouw manier van communiceren eens kritisch kijken.
nabellen?
Fijn dat het gesprek geholpen heeft om de lucht te klaren en je je geen zorgen meer voor woensdag hoeft te maken .
Nog even een ander punt.
"Ik had het al doorgegeven per mail, aan iedereen. Ook aan de dames en iedereen waarvoor ik werk en leidinggevende. Ik heb afgesproken dat ik een van de dames voortaan even nabel nadat ik mijn leidinggevende heb gesproken. Vind ik wel redelijk."
Waarom is een mail dat je afwezig bent vanwege een ziek kind niet voldoende?
Waarom zou je er ook nog over moeten bellen met je collega's?
Los even van of jij het geen punt vindt om te doen, maar ben gewoon benieuwd naar de toegevoegde waarde.
ALs je nl. eerst je leidinggevende moet bellen, dan je collega's moet mailen en dan ook nog eens je collega (eentje maar?) moet bellen, ben je wel aldoor bezig. Als het geen punt is, dan is het niet erg, maar als je druk/ziek bent wordt er misschien wat veel van je verwacht.
Blijf het vreemd vinden
Ik zie het eigenlijk zo als Wil40 (#15): je hebt je leidinggevende gebeld met de boodschap dat je niet kunt komen werken en met de reden. Deze heeft jouw verzoek toegekend.
Vervolgens krijg je gemiep van je collega's en van je andere leidinggegevende. En ga je je in allerlei bochten wringen om te "bewijzen" dat je verlof rechtmatig is.
Jouw collega's hebben strict genomen totaal niets te maken met de reden van jouw verlof. Dus aan hen hoef je geen uitleg te geven.
Dat zij lijden onder jouw afwezigheid (dus die twee telefoontjes zeg maar moeten afhandelen) is iets waarvoor ze bij jouw leidinggegevende moeten aankloppen. Hij heeft jou verlof gegeven dus hij moet het oplossen als de werkdruk van jouw collega's hierdoor oploopt. Dat is niet jouw verantwoordelijkheid.
Ik denk dat je juist veel te veel wil communiceren eigenlijk 
Teveel ja.
Ik bel alleen mijn leidinggevende en die mag het doorgeven aan mijn collega's. Ook mag leidinggevende er voor zorgen dat iemand mijn werk overneemt als dat nodig is.
Ik ben jarenlang leidinggevende geweest en juist deze taken hoorden bij mijn functie, werd ik ook voor betaald. Al dat onderling gebel en gemail schept alleen maar onduidelijkheid.
Als jij dus een uurtje eerder wegwilt naar de tandarts moet je toestemming vragen aan je leidinggevende, je collega's mailen en nog een collega bellen? Kost veel te veel tijd, je kan beter dat kwartier productief doorwerken toch?
Intussen geef ik al jaren geen leiding meer, maar vrij vragen doe ik maar bij een persoon.
Heldere afspraken
Zoals de laatste drie al aangeven: je communiceert te veel. Je bent ziek of wil vrij. Je bespreekt dat met je leidinggevende.
Is er iets dat tijdens jouw afwezigheid moet gebeuren - de planten moeten die dag water - dan regel je dat zelf met iemand (al lijkt me dat bij jullie niet mogelijk) of je zegt tegen de leidinggevende wat er moet gebeuren en zij geeft die taak aan iemand.
Het lijkt me handig als je nog eens terug gaat naar je leidingevende, haar uitlegt hoe het nu gaat en haar vraagt of ze het ermee eens is dat jij alleen verantwoording aan haar aflegt. En als ze het daarmee eens is, kan zij aan het team vertellen dat dat de manier is waarop het voortaan gaat.
Je hoeft echt niet aan je collega's zoveel verantwoording af te leggen. Je bent te vriendelijk.
Verantwoording
Het is maar hoe je het bekijkt.
Als ik ziek ben, mail ik ook collega's met het hele verhaal van wat er overgenomen moet worden en app ik collega's inde groepsapp dat ik gemaild heb
Mijn leidinggevende is namelijk niet altijd aanwezig en mijn collega's wel!
In dit voorbeeld zou ik voor de lieve vrede dit zo laten. Beter gaat het toch niet worden, misschien is op zoek naar wat anders 