Financieel een handje helpen?
Hoe kijken jullie er tegenaan om volwassen kinderen een handje te helpen als het om geld gaat? Hier een stel met twee kleintjes; één baan, één werkzoekend en een afgekeurde auto.
Ze zullen ons niet om hulp vragen, dat doen ze nooit, maar ik vind het zo sneu voor hen.
Wat zouden jullie doen?
Of wat verwacht je van je eigen ouders in tijden van krapte?
Doe wat je hart je ingeeft
Als dat is dat je ze een handje moet helpen, dan is daar niets op tegen. Ik zou het alleen niet via de bank laten verlopen, maar handje contantje of door wat ze nodig hebben te kopen. Dit om gedoe met de uitkering te voorkomen.
Verwachtingen
Kinderen horen dit niet van hun ouders te verwachten, maar als ouders het uit zichzelf doen is dat gewoon heel fijn. Wij zitten momenteel ook weer even in een moeilijke financiële periode en ik zal mijn ouders/schoonouders er ook niet zelf om vragen, maar wat lijkt het mij heerlijk als het aanbod spontaan gedaan wordt.
Helpen naar vermogen
Van mijn ouders en schoonouders verwacht ik niets. Mijn kinderen help ik voor zover dat in mijn mogelijkheden ligt. Mijn man doet hetzelfde, hij heeft meer mogelijkheden dan ik. We geven ons geld liever bij leven aan de kinderen en benutten alle regels die er zijn wat betreft schenkingen. Sinds kort lenen we onze dochter geld voor haar hypotheek via het concept 'familiebank', voor ons allemaal gunstig.
In jou geval Zandkasteel, kun je natuurlijk de kinderen mee uit winkelen nemen, of een auto voor ze kopen, of allebei, ligt er maar aan wat je wil en kan.
Je kind
Zal er wrs erg blij mee zijn, en des te fijner on zoiets te kunnen doen als er niet om 'gedramd' wordt, toch?
Jij bent/ jullie zijn de enigen die dit kunnen beslissen. Ik vind wel dat er dan geen 'strings attached' mogen zijn - wat je geeft, geef je. Je kunt wel heel duidelijk aangeven: het is voor een auto - of je vraagt wat ze echt nodig hebben.
Lief dat je zoiets wilt doen.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Aanbieden maar
ook niet raar staan te kijken als ze het afslaan. En wat al eerder is gezegd, stap niet in de valkuil verwachtingen te hebben en teleurgesteld zijn als die niet uitkomen en dan roepen: "ik heb jullie wel bijgestaan toen het slecht ging en nu mag ik niet....."
Dank voor het meedenken
zelf kunnen we niet zomaar een stevig extraatje missen, er is allerlei onderhoud aan huis te doen.
Maar ik vertelde het verhaal aan de oma van het stel en die stelde een royaal gebaar voor, door mij uit te voeren. Waarover ze later belde - nou ja, misschien toch maar wat minder, want wie zegt dat er tijdens mijn leven geen andere kleinkinderen pech gaan hebben. Gelijk heeft ze.
Lijkt me prachtig als meer hoogbejaarden zoiets doen, het alledaagse leven overziend en vaststellend dat ze echt niet meer met vakantie gaan van hun vakantiegeld, noch een nieuwe keuken aanschaffen (omdat ze allang niet meer zelf (mogen/kunnen) koken. Helaas.
Lenen?
Ik heb van mijn vader aardig wat afgeleend in tijden van krapte. En dat betaal ik dan in beetjes terug, wanneer het kan.
Ik ben er blij mee, en kan het nu vragen, omdat ik weet dat hij weet dat ik het ook weer terugbetaal.
Ik vind het wel eng om geld van mijn familie te lenen. Dat kan er toch voor zorgen dat ze zich met hun 'investering' gaan bemoeien en ook daarna nog.
Gul
ik ben een krent geworden, nou komen mijn kinderen absoluut niets te kort maar overdadig verwennen doe ik niet, de waarde van geld is hoeveel moeite je er voor moet doen om het te verdienen zeg ik wel eens. Dus die arbeidmentaliteit krijgen ze wel mee, vind ik belangrijk.
MAAR ik denk dat als ik een zwangere dochter heb ik zo blij ben met het idee dat ik een kleinkind krijg dat ik enthousiast op het opdringerige af ga grosseren in geld en kado's, buggy's kinderwagens, autozitjes en positiekleding. Mijn laatste kans om een gehele set petit bateau rompertjes in die mooie kartonnen doosjes te kunnen aanschaffen, oh zalig. En dan een mooi dekentje breien met de naam erop geborduurd 
Oh die auto, als ik het geld zou kunnen missen tzt dan komt die 2e hands vervanger er ook wel. En als ze gaan verhuizen dan kom ik natuurljk ook even rijden en helpen met schoonmaken en schilderen en dan betaal ik ook bij de gamma die bon natuurlijk. Zo hebben wij het hier ook, gulle maar zuinig levende ouders.
Kaaskopje
Je moet je familie wel kennen. Mijn vader en vrouw zouden het niet in hun hoofd halen om zich ermee te bemoeien. En dat weet ik. Anders zou ik het ook niet doen hoor.
Mijn schoonmoeder lijdt aan ouderdomszeur, dus dat zou geheid irritatie opleveren en spijt dat we het ooit gevraagd hebben.
'eerlijk' verdelen
Hoi zk,
Je vermeldt niet je kindertal. Daar zou ik rekening mee houden.
Laatst las ik weer een artikel over dit dilemma, en over het gevoel voorgetrokken of achtergesteld te zijn/worden. Wat me daarvan bijbleef is dat krampachtig altijd alle 2 (of meer) evenveel geven niet werkt, maar puur op behoefte grote scheefheden laten ontstaan werkt ook niet.
Ik zou dus alleen maar helpen als je andere kinderen op een vergelijkbare manier zou willen/kunnen helpen.
En verder kan het voor kinderen ook een heel fijn gevoel zijn om het zelf te rooien. Je vermeldt er niet bij hoe essentieel die auto is. Dat zou ik ook een rol laten spelen. Wonen ze landelijk? Zorg dat er morgen een auto voor de deur staat. Wonen ze goed aan alle verbindingen aangesloten? Heel ander verhaal.
Ik weet het niet...
Ik ken genoeg mensen met goede baan die nog leunen op hun ouders voor noodzakelijke uitgaven. Lijkt mij niks. En ik ben het straks ook niet van plan. Ik wil dat mijn kinderen financieel zelfstandig zijn. Daar horen tegenvallers bij.
Aan de andere kant zal ik ze blijven 'verwennen'. Ik zou dus niet kiezen voor de reparatie van de auto, een bijdrage om rond te komen, etc. Maar wel door eens leuk te gaan shoppen bij de Hema voor kleertjes en bij een schoenenzaak. Dan zou ik meer het gevoel hebben dat ik ze een kadootje geef ipv een financiele bijdrage voor levensonderhoud. Voor dat laatste zijn ze te oud.
En als je meer kinderen hebt, zou ik iets doen wat je wel voor alle kinderen kunt doen. Dus: alle kleinkinderen nieuwe schoenen, schoolspullen, korte vakantie, IKEA bon, of zoiets...
Tja anneke
Nu denk je wel heel erg vanuit je zelf (kleertjes, schoenen, schoolspullen en een korte vakantie) want mijn hemel zeg je moet niet bijdragen in het levensonderhoud!
Wat heb je aan die spullen als je nu juist niet op vakantie wil en kleertjes en schoenen tweedehands krijgt etc juist omdat je wil sparen voor die auto?
Alleen omdat jij vindt dat kadootjes wel mogen en geld voor een auto niet moeten ze dit leuk/aardig vinden?
Goed inkomen
Kinderen die een goed inkomen hebben en netjes rondkomen van hun geld, zouden naar mijn idee ook niet moeten aankloppen bij hun ouders. Maar als volwassen kinderen toch een keer vastlopen en een beetje hulp welkom is, zie ik niet waarom je ze dan in hun sop gaar zou moeten laten koken als je in staat bent om te helpen. Want dat laatste is natuurlijk wel de voorwaarde. Ik vind het niet de bedoeling dat je als ouders krom gaat liggen om je volwassen kind te steunen bij bijvoorbeeld de aanschaf van een auto. Wij vallen helaas in die laatste categorie en ik zeg eerlijk dat ik dat jammer vind. Ik had graag zomaar eens gul uit de hoek gekomen. Ik zie dat toch ook als een leuke kant van het ouderschap bij volwassen kinderen. Gewoon verwennen, de opvoedkundige en pedagogisch verantwoorde handelingen van tijdens de kinderjaren en puberteit hoef je niet je leven lang toe te passen. Maar ja, zoals gezegd, dan moet dat wel kunnen.