Dynamiek in werksituatie
Terugkijkend op mijn baantjes en banen zie ik een patroon waar ik meerdere keren in ben gevallen. Ik ben vrij rustig van aard en ik ben ook eens hoogsensitief genoemd. Ik denk dat dat in veel bedrijfsculturen gezien wordt als ‘verlegen’ en ‘angstig’. Als ik eerlijk ben, misschien ben ik me er ook wel naar gaan gedragen. Het lijkt alsof collega’s (gelukkig niet allemaal, maar wel een bepaald type) zich daar aan irriteert. Hoewel het voor mijn functie niet noodzakelijk is om adrem en bitchy te zijn, heb ik wel met meer bijdehante types te maken. Daar kan ik niet tegenop en ik wil er niet tegenop kunnen. Mijn vriend zegt dat ik een lief karakter heb, dat zou een deugd moeten zijn. Ik ben een pleaser, vind het fijn om samen met collega’s een doel te halen, ga met een goed gevoel naar huis als ik een klant uit de brand heb geholpen. Ik ben absoluut geen roddelaar, vriendelijk tegen iedereen. Kortom, ik zie niet waarom collega’s zich tegen me moeten samenspannen, buitensluiten, of negeren. Ik trek het me erg aan als iemand naar doet zonder ogenschijnlijke reden. Dat is ook niet zo gek, lijkt mij. Iedereen zou dat hebben in zo’n situatie, maar blijkbaar komt niet iedereen in zo’n situatie. Blijkbaar trek ik het ook aan en ben ik ook dader van m’n eigen buitensluiting. En dan vraag ik me af hóe en hoe ik dat kan keren, dat inzicht heb ik dan weer niet. Het voelt een beetje raar omdat ik dan assertief moet gaan worden, ofwel, mezelf een houding aan moet leren vanwege andermans onbeleefde omgangsvormen. Maar misschien ben ik nu te kort door de bocht.
Dit is de tweede keer dat een contract niet is verlengd. Het management wist niet van mij van de problemen, maar van de andere twee omdat ze tijdens werkbesprekingen over me klaagden. Dat kwam mij pas bij het exit-gesprek ter ore. Een collega van buitenaf die af en toe op de afdeling werkte en het zo eens aanzag, denkt dat de treitercollega zelf onzeker was en zich beter voelde als ze mij naar beneden haalde. Herkennen mensen dat soort gedrag? En dan ben ik vooral benieuwd naar mensen die dit doen en wat ze dan triggert. Mijn vorige baan was ook een 2 op 1 situatie (2 tegen 1). In mijn eerste baan had ik te maken met een leidinggevende die nogal onvoorspelbaar gedrag vertoonde. Alleen tegen mij. Bleken later ‘gewoon’ privé-problemen te zijn. Ik kan me nog de opluchting herinneren, als ze eens hartelijk was. Ik was nog erg jong, ik zou dit soort duidelijke afreageer-praktijken nu niet accepteren. Dan zou ik iets zeggen als ‘O, wordt het weer zo’n dag?’. Maar meer subtiele pesterijtjes waar je moeilijk de vinger oplegt kan ik nog steeds niet naar m’n hand zetten. Ik wil daar eigenlijk niet van afhankelijk zijn en ik wil zeker voorkomen dat ik er in een volgende baan weer tegenaan loop!
Werkomgeving
Ik denk dat je dit altijd wel houd. Soms is de sfeer leuk maar na een paar wisselingen, er gaat eens iemand weg, er komt uitbreiding, kan het weer heel anders zijn. Misschien moet je er je werkkring op uitzoeken door een functie aan zoeken waar je niet zo veel met anderen samen werkt. Een lastige klant is toch anders dan een lastige collega bijvoorbeeld, dat ervaar je minder als persoonlijke aanval. Je zou ook nog op zoek kunnen gaan naar een cursus om assertiever te worden.
Moeilijk
Ik weet niet goed hoe ik moet formuleren, wat ik wil zeggen. Je houdt niet van roddelen zeg je en dat vind ik alleen maar positief. Toch kan een milde vorm van roddelen binnen een groep een band smeden. Je deelt iets met die groep. Je zou eens kunnen googlen op de woorden roddelen en functie.
Omdat je aangeeft dat het probleem steeds opnieuw ontstaat, zou ik toch eens professioneel advies gaan zoeken. Het lijkt mij niet de bedoeling dat je tot je pensioen het gevoel blijft houden dat je niet geaccepteerd wordt of buitengesloten wordt. Wat jij moet leren, is om meer ontspannen met mensen om te gaan. Als mensen jou buitensluiten, kan dat komen omdat je zelf al achter een muur gaat zitten. Hoe minder krampachtig jij je best doet, hoe meer zelfvertrouwen je krijgt in dat het goed is hoe je bent, hoe meer lucht er komt om spontaan te reageren. Dan weeg je niet meer alles op een weegschaaltje. Ik neem aan dat je dat thuis ook niet doet. Als mensen over jou heen walsen, geef jij die mensen de ruimte daarvoor. Ze pakken de ruimte die jij ze geeft. Ik zeg niet dat je een bitch moet worden, om in te haken bij jouw 'bitchy', maar het helpt wel als mensen snappen wanneer ze te ver gaan bij jou. Als je het niet teveel op laat lopen, kun je veel met humor oplossen.
Je zegt dat je man vindt dat je een lief persoon bent en dat neem ik ook direct aan, maar kijk eens kritisch naar hoe je gesprekken met anderen verlopen. Kom je écht geïnteresseerd over. Wil je echt weten hoe een ander zich voelt? Stel je daar de juiste vragen voor? En als mensen in jóu geïnteresseerd zijn, hoe reageer je daar op?
Het is wat van de hak op de takkerig misschien wat ik geschreven heb. Ik zou eens met de huisarts over dit onderwerp praten en vragen of er mogelijkheden zijn waar jij aan mee kunt doen.
nou
Je kan het bij jezelf zoeken en het is natuurlijk prima om je te ontwikkelen en meer over jezelf te leren, maar de omgeving kan ook heel bepalend zijn. Bij mij op het werk lopen heel veel lieve, verlegen types rond, en sowieso veel mensen die wat anders dan anders zijn. Haantjesgedrag zou hier absoluut niet werken. Er zal heus wel geroddeld worden want dat is menselijk, maar echt pesten, vliegen afvangen en buitensluiten komt volgens mij niet voor.
Misschien ben je het beste af in een vrij platte organisatie, waar iedereen zijn ding doet, maar iedereen elkaars werk ook hard nodig heeft, een soort keten-constructie. Dan ontstaat er vanzelf meer waardering voor elkaar.
Sollicitaties
Bij sollicitaties kun je soms ook wel aanvoelen of het een organisatie met personen is waar je wat mee kunt. En bovendien, waar mensen zijn is altijd gedoe. Soms is het ook iets wat op en neer gaat. Er is een tijdje een flow, en iedereen gaat goed met elkaar om, en dan ontstaat er iets en lopen mensen weg.
In een krappe markt is dat lastig, want je kunt niet weg.
Ik zou me er ook niet al teveel van aantrekken. En het zal heus wel iets kunnen schelen, maar ik vind het nogal ambitieus om met ander gedrag te denken te voorkomen dat je je baan niet meer kwijt kunt raken.
Er ligt ook vaak een hoge druk op medewerkers en als het wat onmogelijk wordt gaan mensen zich ook slecht tegen elkaar gedragen.
Soms kun je dat goed aan de orde stellen.
Maar de eisen zijn ook soms nogal absoluut.
Ik heb een vriendin die aangenomen was vanwege haar wat aziatische meeverende karakter. Het is een wat jonge leiding met veel onzekerheden die bang zijn voor assertiviteit.
Maar na een tijdje kregen ze er last van dat ze een bepaalde medewerker niet kon ondersteunen, een chaoot eerste klas. Daar zou ze juist assertief moeten zijn en de mederwerker aansturen, als ondergeschikte.
Je doet je best, je houdt je rug recht, en je maakt zaken bespreekbaar, houdt het luchtig en plezierig, blijft optimistisch, en hoopt er verder het beste van.
Uiteraard kun je je best doen een band met mensen op te bouwen.
Kritiek is een cadeautje
Is het geen idee om nog een keer om tafel te gaan zitten met je leidinggevende en eens door te vragen op hoe jij overkomt.
Zou het kunnen dat je non-verbaal iets uitstraalt dat mensen op het verkeerde been zet?