Collega ziet mij als bedreiging

Als jij weet dat het niet zo is

waarom trek je het dan zo aan? Wellicht is het het probleem van die collega zelf. Ik zou voorstellen om het met elkaar te bepraten op een open manier, zodat jij naar eer en geweten uitlegt hoe het zit. Als hij het niet gelooft stapt ie maar naar jullie manager, toch? k Zou niet te gauw denken dat jij moet toegeven, ik zou eerder uitstralen dat je het vervelend vindt voor die collega. . .
gr Angela

omdat

het dus al eerder gebeurd is. Dan is het logisch toch iets bij jezelf te zoeken, vind ik.

Concreet maken

Ik zou hem vragen of hij dat concreet kan maken. Welke taken dan?

Je zegt dat je het vaker tegen komt. Altijd met mannen toevallig?

Is het mogelijk dat jij een nogal ostentatief openbare werkwijze hebt waarbij je alles, maar dan ook alles voor bent? Is het wellicht mogelijk dat er door die werkwijze minder taken ontstaan (hij is gewend dat er uit een proces weer werk voor hem komt, maar sinds jij het doet gebeurt dat niet meer)? Is het mogelijk dat hij/anderen van jou het gevoel krijgen dat zij het ook zo moeten doen, dat ze negatief bij je afsteken?

te laag niveau

Het feit dat je telkens tegen deze situatie aan loopt, waarbij je bedreigend overkomt voor een collega of een meerdere, heeft denk ik ook vooral te maken met het feit dat je op te lage functies solliciteert en werkt. Je hebt veel meer in je mars, je collega's zien dit ook en trekken hun eigen kennis en kunde in twijfel en dat projecteren ze op jou als een probleem. Enige oplossing is op hogere,uitdagendere functie's solliciteren. Zolang je op dit niveau blijft werken, zul je dit probleem houden.
Het is een typische vrouwentrekje op werkgebied om zich heel bescheiden op te stellen bij het accepteren van een baan. Waar een man 50% van de functie kan, en denkt geschikt te zijn (de rest leer ik wel als t zover is), wil een vrouw vaak 100% van de functie onder de knie hebben voor ze die als baan zal accepteren. Zit een beetje ingebakken in het vrouw-zijn heb ik begrepen.
Kom voor jezelf op en zoek een baan die echt bij je past en waar je op niveau kunt werken. Beetje meer zelfvertrouwen en een gezonde portie bluf helpen daarbij. Been there, done that.

ik weet het niet, hoor

Beeld je je het niet gewoon in? Het doert mij denken aan vrouwen die altijd overal mannen zien die 'iets' met ze willen of ze willen versieren.

Das misschien wat hard

Yeti.

Maar de vraag is wel: is dit wel jouw probleem? Dus zou je je dit wel moeten aantrekken? Of zou je dit bij je collega moeten laten?
Laat hem het inderdaad maar concreet maken.

Het klinkt een beetje dat hij gaten laat vallen en het jou kwalijk neemt dat jij die opvult. Dat hoeft niet per se aan jou te liggen!

jezelf zijn

"Juist door die eerdere ervaringen en omdat ik het al zag aankomen hier ben ik zo voorzichtig geweest, zo zelfs dat onze baas in een gesprekje na de begintijd aangaf dat ik misschien wat te weinig initiatief nam!"

Dat je het gevoel hebt dat je "zo voorzichtig" moet zijn, klinkt niet 'gezond', in elk geval niet prettig voor jou. Kan je niet beter gewoon jezelf zijn?

En jij hebt vast je kwaliteiten, dan kan jouw collega (die niet zo initiatiefrijk is) toch zijn kwaliteiten laten zien? Niet iedereen hoeft hetzelfde te zijn. Beter nog van niet. Ik zou wel het gesprek met je collega aangaan en onderzoekende vragen stellen.

Wat Dorry schrijft, klinkt mij ook wel plausibel in de oren.

Weet je waarin het zit?

Welk gedrag van jou maakt dat je dit effect hebt op anderen? Je zegt een patroon te zien maar omschrijft vooral het effect op anderen. Oke, je houdt ervan nieuwe dingen te proberen maar dat klinkt weinig negatief. Op zichzelf dan. Of ben je zo iemand die elk idee (van wie dan ook) oppakt en omzet in actie voordat de rest heeft kunnen uitademen? Maw; welk gedrag laat jij zien wat dit veroorzaakt en ben je bereid dat te veranderen? Ik lees eigenlijk een beetje irritatie tussen de regels door, vind je de mensen die zich bedreigt lijken te voelen (wat zegt de woordkeuze trouwens?) misschien een beetje sukkels?
En waarom solliciteer je idd niet niveautje hoger?

antwoorden

Veel vragen! Ik zal proberen er een aantal te beantwoorden:
Nee, het waren niet alleen mannen. De huidige collega wel, maar mijn baas in vorige baan was een vrouw en de collega daarvoor ook.
Ik beeld het me niet in, want deze collega sprak me er op aan, heel expliciet stellend dat ik "op zijn stoel wil zitten". Vrijwel dezelfde woordkeus gebruikte mijn vorige cheffin ook destijds. Huidige collega en ik hebben er overigens wel al heel open over gesproken,dat vond ik ook het man/vrouw verschil: hij zei het recht in mijn gezicht (vrij bot zelfs) wat ik weer eigenlijk prettig vond: zo weet je het zeker, niet meer een gevoel, en we konden er meteen over praten. Hij noemde ook expliciet om welke taken en om welke acties van mij het precies ging.
Woordkeus zou ook iets van concurrent zien ofzo kunnen zijn, ipv bedreigt.
Natuurlijk ligt er iets bij mij, daar probeer ik juist achter te komen (vanuit het effect op anderen dat ik zie). Misschien is dat inderdaad dat ik dingen die een ander had willen doen maar nog geent ijd voor had te snel oppak? Een eye-opener vind ik wel de gedachte dat ik eigenlijk onder mijn niveau zou werken. Heb daar nog nooit bij stilgestaan maar zou eigenlijk best enigszins zo kunnen zijn. Er zijn me weleens tips toegeschoven voor directeur of afdelingsleider maar die heb ik wat lacherig ter zijde geschoven (als in "ik directeur?? haha"). Zou daar ook wel tegen op zien, eerlijk gezegd (de druk, de stress). Maar het is daadwerklijk wel zo dat ik nu af en toe wat ondergestimuleerd ben en daarom nieuwe activiteiten zoek/oppak.
Tot slot: zeker is er ook irritatie. Doe ik zo mijn best rekening met hem te houden, is het nog niet goed. Ik vond het wat 1 activiteit betreft ook wat overdreven, heel eerlijk. Tegelijk ben ik wel blij dat het open en duidelijk aangaf, zoals gezegd, dat waardeer ik. Ook bij vorige baas had ik er wat irritatie over, omdat ik juist vond dat ze mij niet genoeg verantwoordelijkheid gaf en te veel micromanagde. En ik wilde echt niet op haar stoel! (maar wel mijn project zelfstandig leiden).

onzekerheid

Sommige mensen zijn onzeker en op grond van je lengte of je leeftijd of je snelheid en je praktische instelling voelen die zich dan door jou bedreigd. Dat zouden ze met anderen ook hebben.
En het kan toch niet betekenen dat jij maar gaat onderpresteren om die collega een beter gevoel te geven over zichzelf? Dat gaat je bovendien niet lukken. Deze mensen zijn inherent onzeker.
Maar je kunt er veel last van hebben omdat ze uit onzekerheid ook slecht gedrag kunnen gaan vertonen.
Ik denk dat je niet de illusie moet hebben dat je dit zelf kunt oplossen. Je houdt je rug recht, je geeft je goede en integere bedoelingen eens aan, je biedt je hulp aan, en verder is het maar het beste ervan hopen.
Een hogere baan zoeken kan misschien de oplossing zijn maar hoeft niet. Ook dan kun je onzekere mensen tegenkomen.
Het is prettig als je een leidinggevende hebt of iemand boven je die dit soort dingen een beetje realistisch kan houden.

Let eens op

Je bent vaak niet de enige waar deze persoon moeite mee heeft. Er is vaak een waaier aan huidige en oudere collega's die dezelfde problemen hebben meegemaakt met zo iemand. Dat is een beetje lastig als je nieuw bent want als je dat niet bewust bent, je hebt de verhalen nog niet gehoord, je laat je er zelf nog onzeker door maken, dan heb je er al helemaal weinig verweer tegen.

Vanaf de andere kant

Ik heb een achtervanger die zich in het begin hard geprofileerd heeft. Daar werd ik idd wel een beetje narrig van, en ik heb hem ook gezegd dat ik blij was met zijn hulp maar dat hij dingen wel op mijn manier moest doen. Wat dat betreft kan ik ook wel een beetje moeilijk loslaten. Doordat ik vorig jaar een week ziek was heeft hij iets heel belangrijks zelfstandig moeten doen. Dat heeft hij op zijn eigen manier gedaan, waardoor we er nu het hele jaar last van houden.
Als ik jou was zou ik het erbij laten. Je probeert al rekening met hem te houden, en als hij alsnog niet blij is, is het zijn probleem. Je zit daar tenslotte voor je werkgever en jezelf, en niet om je collega blij te houden.

andere kant

Niet hetzelfde, maar misschien enigzins vergelijkbaar. Met een gewoon teamlid, dus we werken allemaal op hetzelfde niveau. Iemand die enorm veel naar zich toetrekt, de leuke klussen wel te verstaan. De uitdagende klussen, en de klussen waarmee je gezien wordt.
Heeft positieve kanten (teamlid heeft zeker sterke kanten) maar het is de bedoeling dat we als team veel meer samenwerken. Ze overrult iedereen, ook op minder leuke manieren vind ik. Vinden er wel meer, maar er is ook gezag voor haar.(of angst voor haar zeer scherpe tong) En ze kan het uiteraard goed vinden met leiding.
Ik vind haar bijdrage eerder storend dan verrijkend in het team. Denk dat ze ook beter een solo plek kan hebben.

Oh voortdurend

En soms laat ik het maar zo, en soms sla ik een piketpaaltje. Afhankelijk van de stemming, mijn humeur, de collega en de situatie.

Maarzo duidelijk als jouw collega zijn piketpaaltje geslagen heeft, heb ikdatnog nooit gedaan. Is ook niet nodig hier. Het gaat hier allemaal best organisch.

Als Mara

Toen ik je posting las, was mijn eerste gedachte, of die nu juist of niet juist was, een streber, een walser, iemand met weinig oog en inlevingsvermogen voor anderen.

Nogmaals, dat was slechts een indruk en niet per se de waarheid.
Waarom zet ik het er neer, omdat je het ook als Mara kunt zien: kan het ook zijn dat mensen jouw manier van werken zien als iets dat irriteert?

Ik hoor zo vaak mensen zeggen dat ze direct zijn en initiatief, maar in feite zijn ze bot en walsen overal overheen zonder al teveel medeleven naar de rest toe en met een onverschilligheid alsof alleen zij belangrijk zijn.

Als dingen een herhaling van zetten zijn heb je pech of zou je het misschien idd bij jezelf kunnen zoeken.

Het kan zijn dat je moet onderpresteren omdat dat beter bij je karakter past, terwijl je kennis en vaardigheden bij een hogere rang zouden passen. En aangezien je moet doen waar je je het gelukkigst bij voelt, zou ik niet zo snel weggaan.

Kun je niet eens vragen wat het nu precies is dat de collega zo triggert?

Ik heb collega's gehad die mij letterlijk werk uit handen pakten, de verantwoording overnamen, de leukste klussen namen, overal het snelste bijwaren. Dit werkte niet alleen op mijn humeur, ook dat van mijn naaste collega's. Het zijn karaktereigenschappen die niet zomaar even te veranderen zijn. Iemand kan ja-knikken en vervolgens nee-doe en de relaties onderling komen dan al heel snel onder druk te staan.

Accepteren

'Je loopt voor de troepen uit' heb ik wel eens als verwijt gekregen. Ik heb daar een tijd last van gehad: het was uiteraard niet mijn bedoeling, ik deed het niet expres, maar het proces waarbij je een probleem ziet en een oplossing gaat zo snel, hoe kan ik dat stoppen?
Ik heb er wel van geleerd: bij mezelf nagaan wat het probleem is voordat ik met de oplossing op de loop ga; en dat probleem overleggen en bespreken, in plaats van de oplossing. Het helpt een beetje.
Maar ik heb ook geleerd, dat elk mens zo zijn eigenaardigheden heeft, als ik bereid ben om de eigenaardigheden van een ander te accepteren, dan mag de ander ook mijn eigenaardigheden accepteren. Dus soms haal ik de rem eraf en dender lekker door. Dat laatste bevalt mij het beste, maar de waardering ervan is wisselend: veel mensen houden zo van hun problemen, dat ze van geen oplossing willen weten. Op dit moment zit ik op een positie, waarbij ik veelal mijn eigen toko moet zien te runnen. Dan komt het positieve van die eigenschappen wel goed uit en dat wordt gelukkig dan ook wel gewaardeerd.
Ik denk dat je al een stap verder bent als je jezelf accepteert zoals je bent, de nadelen ervan onderkent en probeert op te vangen, maar tegelijkertijd ook ziet dat er positieve kanten aan zitten, en dan van anderen verlangen dat ze jou ook maar een beetje moeten accepteren. Jij zit er niet om je collega een leuke baan te bezorgen, maar om iets goed te laten lopen en daar zul je dan toch samen voor moeten staan, ook voor de onderlinge samenwerking. je collega kan dus ook zelf gaan werken aan een oplossing voor zijn 'gevoel'. En jullie kunnen samen eens goed kijken naar de processen, waardoor sommige taken en activiteiten gaan conflicteren.
Haal het probleem dus van jezelf af in die zin dat het probleem dan een samenwerkingsprobleem wordt (voor allebei) en dat het niet op het persoonlijke vlak, maar op het procesmatige vlak wordt geanalyseerd: waar zit de ruimte, waardoor er onduidelijkheid en verschuiving ontstaat, is die ruimte weg te halen, is het wenselijk om die weg te halen (alles dicht te timmeren) etc.
Het kan zijn dat het al zou helpen als je elkaar iets meer tegenkomt in een pauze bijvoorbeeld, waarbij je elkaar informeel bijpraat over ontwikkelingen die gaande zijn en hoe je tegen dingen aankijkt, zodat je al in het signaleringsproces samen optrekt. Het kan ook zijn dat er veel duidelijkere afspraken moeten worden gemaakt in het uitvoeringsproces. Of dat je samen accepteert dat dit soort dingen gebeuren (waarbij ieder zelf aan de slag gaat met zijn/haar negatieve gevoelens daarover) omdat elke verdere dichttimmering de voortgang alleen maar belemmert.

Tsjor