Bijdragen aan studie
Wij hebben drie kinderen en zoals het er nu naar uit ziet gaan ze alle drie studeren. Onze oudste gaat aankomend jaar studeren en moet op kamers ivm reistijd > 2,5 uur enkele reis.
Hoe gaan we dat financieel doen? En ook rekeninghoudend met de andere twee, die misschien wel, misschien niet op kamers gaan. De oudste gaat zes jaar studeren, de anderen misschien korter, andere zoon wil mogelijk graag ene jaar naar buitenland, etc. Moeilijk! We verdienen goed maar kunnen niet in de toekomst kijken en willen de andere twee kinderen ongeveer net zoveel meegeven.
We hebben jarenlang kinderbijslag gespaard om collegegeld straks te betalen. Met een beetje gewoon spaargeld lukt dat wel voor alle drie.
Zoon kwam zelf met voorstel om hem te sponsoren in de kosten 'die we nu ook aan hem kwijt zijn'. Vond ik een goed voorstel. Maar ik weet niet zo goed hoeveel ik aan hem kwijt ben...Als andere kinds thuis blijft is dat ook een logisch voorstel. Ik heb gekeken bij Nibud, maar die bedragen vond ik niet altijd kloppend (lees: hoog)
Hij krijgt nu 100 euro kleed/zak/kappergeld p.m. Dat willen we verhogen met een levensonderhoudbudget (inclusief sport, exclusief vakanties en uitgaan). We dachten aan 175 euro per maand. Is dat redelijk? Dan heeft hij 25 euro voor ziektekostenverzekering en 275 euro voor boodschappen (ma-vrij), kleedgeld, kapper, sport en hij mag er van mij ook wel een keer een biertje van drinken. Volgens mij is het een redelijk bedrag. Wat vinden jullie?
Voor zoon die thuis blijft wonen, zou het dan 100 euro plus ongeveer 50 euro (sport, fietsband, zorgverzekering, etc) worden.
Eigen risico van ziektekostenverzekering betalen wij (een kind is chronisch ziek, een kind heeft nooit wat). Hij krijgt van ons en familie geld voor laptop voor eindexamen en bed, eerste boodschappen etc betalen we ook.
Dan leent hij voor zijn kamer en werkt hij voor uitgaan/vakantie. Hij heeft een buffer en verdient deze vakantie zeker 1500 euro.
Zie ik iets over het hoofd?
Verdienvermogen
Verdienvermogen heb ik niet in de afwegingen meegenomen. Ik kan daar ook geen voorspelling over doen. De academicus heeft geen studierichting waar het grote geld ligt, en van de vmbo’er weet ik niet wat ze gaat kiezen en tot welk niveau ze uiteindelijk wil doorleren.
Je kunt ook later bijspringen
Het is inderdaad moeilijk te zeggen hoe de uiteindelijke startpositie is en wat dan het verdienvermogen is.
Bij mij is de startpositie van de HBO-er, wonend en werkend in Amsterdam, in een gehuurd appartement, nog steeds een tijdelijke baan, met een aanzienlijke studieschuld abominabel.
De niet-afgemaakte MBO-er, werkend vanaf 16, met uiteindelijk via het bedrijf een MBO-diploma, wonend en werkend in het oosten van het land geniet al lang en breeduit van zijn eigen woning met gigantische tuin. Zonder studieschuld.
De MBO-er met diploma heeft een kleine studieschuld, werkt vanaf haar 20ste, nu vast contract, huurappartement, maar genoeg spaarmogelijkheden om serieus na te denken over een koopwoning.
En de partners zijn ongeveer hetzelfde: in Amsterdam partner met studieschuld, culturele sector, maar gelukkig wel nog wat inkomsten nu.
In het oosten van het land: partner zonder studieschuld, met baan, weliswaar uitzendbureau, maar wel al lang vast aantal uren.
Jongste: partner met BBL, zonder studieschuld dus, verdient nu net, helaas wel horeca.
Dus zowel dubbele pech als dubbel geluk.
Ik spring later dus bij. In overleg met de andere kinderen overigens. Ik kan geen huizen financieren, maar wel een bijdrage leveren aan het afbouwen van de studieschuld.
Was het voorkomen van studieschuld beter? Het overgrote deel van de schuld is ontstaan door het overschrijden van de 10 jaar. Niet door luiïgheid overigens. Wel doordat hij universiteit wilde proberen (niet voorbereid op andere leerwijze, dus stap terug), langstudeerdersboete, dus een jaar werken in plaats van studeren om dat te betalen, (werd achteraf weer ingetrokken, maar de inschrijving was al voorbij), huisarts wilde toen niet testen op pfeiffer (achteraf vastgesteld, te laat), en dan terugkomen in de chaos van het HBO, waar niemand nog kan zeggen of en hoe een bepaald vak wel of niet gehaald kan worden. Zo overschrijdt je 10 jaar. Om uiteindelijk wel een diploma te halen overigens. Met bloed, zweet en tranen.
Dochter vergelijkt zichzelf met vriendje: vriendje kreeg alle benodigdheden en geld van ouders, dochter niet. Maar ze was blij dat ze al snel geleerd had om zelfstandig te kunnen zijn in het nemen van beslissingen over geld. Ze vond het 'pamperen' juist een probleem: afhankelijk blijven van ouders, steeds weer overleggen, geen relatie tussen inkomsten en uitgaven zien etc. Ze heeft vriendje snel bijgeleerd en gelukkig pakken beiden het ook goed op.
Er is geen directe lijn te trekken tussen hoogte van opleiding en verdiencapaciteit.
Tsjor
Tsjor
Dat is ook een optie die ik heb overwogen: je leent alles en nadien geven wij iedereen een gelijk bedrag mee (b.v. voor aflossen studieschuld / aankoop woning).
Maar het voelt zo verkeerd; alsof ik zeg: zoek het maar uit!
Optie zoon (op mijn vraag hoe hij het voor zich zag / hij weet best dat wij wel wat te besteden hebben): "bedrag wat jullie nu ook aan mij kwijt zijn" is realistisch, fair en het past bij mijn moeder geval "zelf doen maar met een ruggesteun van ons" (waarschijnlijk ook omdat ik een vader die na overlijden van mijn moeder zei: zoek het maar uit, dat doet nog steeds pijn. Ja, ik ga heel verstandig met geld om. Te verstandig, aldus mijn man. Je mag ook genieten. En inderdaad, dat gun ik mijn kind ook.
En toch
moet je uitkijken dat je je eigen problemen niet op je kind projecteert. 'Je mag ook genieten', Ja, natuurlijk. Maar volgens mij geniet je het meest als je iets met voldoening hebt afgerond of gehaald hebt of als iets toch gelukt is.
Nu is het ook weer niet zo dat ik er warmpjes bij zat. Bovendien 3 kinderen met 10 jaar verschil, dan kun je wel enthousiast beginnen, maar je weet niet waar je eindigt.
echt lenen hebben ze weinig gedaan, ook de oudste niet. Spaargeld met 18, vakantiebaantje, bijbaantje, en hij is altijd al zuinig geweest. Dochter nam het iets royaler, maar wel doordacht, bijvoorbeeld een autootje om naar een afgelegen stageplek te komen (ruim 100 km). Maar dat moet ze dan nu ook afbetalen.
Alles lenen zou ik niet zo gauw iemand laten doen. Zelf nadenken over hoe je aan het geld komt wel. Dat is iets anders dan: zoek het maar uit. Maar het is ook niet: zorgen dat iemand kan genieten.
Tsjor
Nou ja
Ik vind 18 jaar een prachtige leeftijd om het echte leven te gaan ontdekken. Met alle rekeningen die daarbij horen. Fijn als je dat kan doen met op de achtergrond ouders die bij tegenslagen of stommiteiten wat kunnen opvangen.
Vraag me ook af wanneer een jong-volwassene dat anders moet gaan ervaren. Als ‘ie afgestudeert is? Dat lijkt mij rijkelijk laat.
Je kunt trouwens ook best genieten in een bijbaantje hoor. Zolang het maar gezellig is.
Dendy en Tsjor
Kinderen hebben vanaf hun vijftiende een bijbaantje, waar ze ook van genieten 
Oudste werkt nu bijna 6 dagen in de week (zwaar werk). Dat geeft een mooi potje. Het wordt een mix van bijbaantje, bijdrage ouders en lenen. Zoals het er nu ziet wordt het ongeveer 200 euro bijbaan, 250 euro lenen, 250 euro leefbijdrage p.m. (ongeveer wat we nu kwijt zijn) + bijdrage collegeld/boeken 200 euro (staat op spaarrekening).
Ach
er is volgens mij niet een vaste regel over hoe het moet of goed is. Het heeft volgens mij ook te maken met wat je zelf goed vindt en kunt missen.
Het is onze keuze om zo veel mogelijk bij te dragen aan de studies van de kinderen zonder dat ze een blanco check krijgen. Wij hebben niet zo veel met de gedachte dat kinderen zich op hun 18e zelf zo veel mogelijk zelf moeten kunnen redden. Dat betekent niet dat we alles betalen, maar een aantal jaar collegegeld of schoolgeld krijgen ze in ieder geval.
Oudste haalt dit jaar waarschijnlijk haar bachelor en heeft plannen voor een pre-master en 2 masters. Een tijd van 3 jaar. De plek waar ze dat wil, is te ver van huis om thuis te blijven wonen dus moet ze op kamers. Als wij het financieel kunnen redden (en daar ziet het wel naar uit op dit moment) betalen we In ieder geval dus nog 3 jaar collegegeld en een maandelijkse bijdrage. Daarnaast betalen we haar ziektekosten. Ze heeft ook wel wat geleend maar omdat ze ook veel gewerkt heeft, staat dat nog apart.
Maar.....we hebben we aangegeven dat we geen garanties voor de toekomst geven. Als het kan, doen we dit maar er moet ook geld zijn voor kind 2 die na de zomer naar het hbo gaat. Kind 3 komt gelukkig pas veel later. Maar het kan ook zo zijn dat er een moment komt dat oudste minder krijgt.
Toen oudste begon met studeren, zijn we overigens wel begonnen met bijhouden wat we bijdragen. Gewoon om helder te hebben in welke orde van grootte het is, zodat we ook weten wat later voor de andere kinderen reeële bedragen zijn.
Maar dat is onze manier, niet de enige juiste of de beste.
