Arbeidsparticipatie van vrouwen

Interessant

deze discussie!
Ik lees van alles, zo vb over "kiezen". De vraag is of de meeste vrouwen idd een keuze hebben: blijven ze thuis omdat ze dat zelf fijn vinden, of omdat het teveel gedoe is om opvang voor de kinderen te vinden? Hoeveel creches en onthaalouders zijn er beschikbaar?
Biologisch gezien kunnen mannen nog steeds geen kinderen baren, dus helaas, daarvoor kan het niet anders dan dat de vrouwen thuis moeten blijven tijdens een bepaalde periode.
Ikzelf vond het elke keer weer fijn om aan de slag te gaan na mijn zwangerschapsverlof. Eerlijk, ik werd stilaan gek thuis.
Mijn ex en ik werkten allebei en verdienden ongeveer evenveel. Luxe, ik meen van niet, want we hebben allebei een goeie job, maar hebben geen universitaire studies gedaan. We kwamen rond en hadden alles wat we nodig hadden. Geen twee auto's, (wel een moto voor hem....), een mooi nieuw huis (maar nog niet afgewerkt wegens te weinig cash), elk jaar kamperen op vakantie. Niet zo gek toch? Wel een hoop (elektronische) gadgets, te wijten aan ex, die hieraan wel geld kon uitgeven
Ons inkomen werd gewoon samengebracht en daarvan werd alles betaald: voor het huishouden, voor onszelf; meestal zonder discussie (behalve als ex weer eens vond dat hij dringend een nieuw fototoestel nodig had met meer mogelijkheden....)
Mijn ex werkte maar tot vrijdag 12uur (was zo geregeld op zijn werk) en had daarmee een fulltime. Ik ben toen 4/5 gaan werken om op woensdag thuis te zijn voor de kinderen. Daarna is ex ook 4/5 gaan werken. Rara, zijn extra tijd ging niet op aan huishoudelijke taken, ook niet aan de tuin ofzo, maar aan "eigen leuke dingen". (jaja, het is niet voor niets mijn ex )
Mijn kinderen gingen naar de onthaalmoeder en in de kleuterklas bleven ze in de opvang tot een van ons hen na het werk kon gaan oppikken. Ze hebben dat nooit erg gevonden, integendeel, want ze konden daar veel buiten spelen.
Doordat ik steeds ben blijven werken, kwam ik met plezier thuis om daar aan de slag te gaan. Ik was op woensdagavond na een dag met de kinderen meer moe en futlozer dan na een dag op kantoor....
Doordat ik steeds ben blijven werken, kunnen we nu na de scheiding co-ouderen, en moet geen van ons KA betalen noch PA. Doordat het huis van allebei was en mijn ex het ingekocht heeft, kon ik mijn eigen huis kopen waar de kinderen om de week ook wonen.
Ik blij, ex blij.
OK, toen we 25 jaar geleden trouwden, wisten we niet dat we nu uit elkaar zouden zijn, maar economisch onafhankelijk zijn vind ik toch belangrijk.

Emma b

Wij hebben een gezamelijke rekening,met ieder een eigen bankpas.Dus ik kan zomaar zelluf pinnen..
Bastet

Hilde

"Waarom vinden (NL) vrouwen het normaal om te gaan studeren en vinden ze het even normaal, eens er kinderen komen, om hun job aan de haak te hangen?...Ik werk nu sinds 10 jaar 80 %..."
Waarom vind je het normaal om fulltime gestudeerd te hebben en nu slecht 80% te werken? En tot hoever van de 100% mag je zakken om het voor jou nog acceptabel te maken?
Kari

Boodschappen

Volgens mij heeft het iets te maken met boodschappen. Ik heb het idee dat op vrouwen de laatste jaren veel onderling strijdige berichten worden losgelaten. Ze moeten eerder aan kinderen beginnen (maar wel hun studie afmaken). Ze moeten hun kinderen lang borstvoeden (maar wel na hun verlof niet al te veel dagen inleveren). Ze moeten werken (maar ook zorgen dat hun kinderen niet ontsporen). Ze moeten geld uitsparen door te mantelzorgen (maar wel zo veel mogelijk uren werken). Al dat soort kwesties, over ouderschap en over de combinatie met werken, worden in de eerste plaats aan vrouwen gericht.
Die dochter van Tonny is er niet voor niets nu al zo mee bezig, die heeft ook de krant gelezen en tv gekeken de laatste jaren.
Mannen krijgen een stuk minder van dit soort boodschappen in hun maag gesplitst. Die moeten gewoon werken, geld verdienen, en alles wat ze daarnaast aan kinderen maken (op welke leeftijd dan ook), aan luiers verschonen en aan stoffers hanteren, is mooi meegenomen. Dat is ook best zielig, trouwens, die eenzijdige focus.
Ik zei het al aan het begin van dit draadje: een bestaan waarin iedereen parttime luxepaard is, is wat mij betreft het ideaal. Maar dan moeten inderdaad sommige vrouwen hun prioriteiten verleggen, en sommige mannen beseffen dat je met minder dan 36 uur ook best gelukkig kunt worden. Al moet je dan iets vaker stofzuigen.
Leuk artikel:
http://www.trouw.nl/achtergrond/Dossiers/article1430644.ece/kuitenbrouwer___De_vrouw_wordt_een_soort_productiekoe_.html

De zoons van emma

"Ik ben heel blij dat mijn oudste (19) een duidelijke voorkeur heeft voor zelfstandige, hoogopgeleide vrouwen met een carrierewens..." Meen je dat nou echt? Ik wens voor mijn zoon vooral dat hij en zijn toekomstige vrouw in hun verschillende levensfases er goed samen uit kunnen komen wat voor hun twee op dat moment het beste past. Of ze dan allebei fulltime werken of 80/80, een 50/50 of 100/0 verdeling aanhouden (wie er dan ook maar de 100 en wie de 0 neemt) of verzin het maar.
Ik wens mijn toekomstige schoondochter vooral iemand te zijn die heel goede maatjes is met mijn zoon en andersom.
Kari

Kari 1

"Waarom vinden (NL) vrouwen het normaal om te gaan studeren en vinden ze het even normaal, eens er kinderen komen, om hun job aan de haak te hangen?...Ik werk nu sinds 10 jaar 80 %..."
Kari: "Waarom vind je het normaal om fulltime gestudeerd te hebben en nu slecht 80% te werken? En tot hoever van de 100% mag je zakken om het voor jou nog acceptabel te maken? "
In mijn tweede reactie staat hierover de uitleg....
Ik schrijf nergens dat ik het niet acceptabel vind als (vrouwen) minder gaan werken of niet werken, ik snap gewoon niet waarom het meestal de vrouwen zijn die dat doen (en is het dan altijd hun eigen keuze?). Een 80 %-studie, bestaat die dan?
Trouwens, "100 %" werken is ook relatief: in het onderwijs heb je een 100 %-job van 18 uren (vb praktijklector in de hogeschool) tot 32 uren en meer (vb kleuterleidster).... :-p

Hmm, misschien wel (ot)

Leuke discussie, waar ik nog eens over ga nadenken.....

Iets anders waar ik al een tijdje over nadenk, maar nu toch probeer los te laten, is het volgende:

Partner en ik hebben elkaar via het werk leren kennen, mijn partner had/heeft een eigen bedrijf en zocht iemand om hem te versterken. Zo ben ik bij hem terecht gekomen, we hebben eerst een tijd heel prima samengewerkt en daarna is er een relatie ontstaan. We hebben hard gewerkt, veel meer dan fulltime en altijd met heel veel plezier. Na een aantal jaar, raakte ik in verwachting. Nog steeds werkten wij beiden erg veel en ook nog steeds met veel plezier. Omdat het lichamelijk best zwaar werk is, heb ik me wat teruggetrokken en ben ik mij meer gaan richten op de administratie/boekhouding van het bedrijf. Wij hadden daar een `dame` voor, maar ik heb haar taken geleidelijk aan overgenomen. Zij is ondertussen op zoek gegaan naar iets anders en dat dan ook gevonden.

Ondertussen hebben we drie jonge kinderen, en doe ik nog steeds de gehele boekhouding/administratie. Ik verzorg de website, planning, e-mail etc. Mijn man is wel iets minder gaan werken, uit vrije wil, gewoon omdat hij nu drie prachtige kinderen heeft waar hij van wil genieten.

Het gekke is, althans naar mijn mening, dat bijna iedereen uit onze omgeving, concludeert dat ik dus niet meer werk. Ik ben gewoon thuis bij de kinderen. Het werk dat ik doe, is niet zichtbaar. Maar als ik nou bij een ander bedrijf de administratie zal doen, had ik wel een baan.....

Het is iets wat ik raar vind, ik ga ook al lang niet meer in discussie hierover, want volgens mij heeft het geen nut. En zolang partner en ik tevreden zijn, is het natuurlijk ook prima, en tevreden zijn we. Ik vind het prima zo. Op maandag en vrijdag hebben we opvang voor de kinderen, en kan ik dus lekker aan het werk. Op de andere dagen, werk ik tijdens het middagslaapje van jongste en vaak ook even in de avond. Nog steeds vraagt een goede vriendin van mij, die partime werkt, zullen we op maandag afspreken, want dan ben ik vrij..... Het gaat er bij veel mensen niet in, en tja dat is weleens jammer. Overigens komen de inkomsten van het bedrijf dus gewoon op 1 rekening terecht, die ik beheer. We zien het geld als van ons samen, en hebben daar ook nooit discussie over.

Ook krijg ik weleens te horen, zou je niet iets anders willen doen? Waarom vragen ze dat niet aan mijn man?

Nou ja, een heel verhaal, ik ben het kwijt

Maar ben dus wel nieuwsgierig naar jullie mening hierover.

En voor emma`s zoons hoop ik gewoon dat ze een leuke vrouw treffen, zodat ze nog lang en gelukkig samen verder leven!

Groet,
Olijvje

Hilde

Ik dacht dat het je ging om het niet/minder werken na een 100% studie, uit je uitleg begrijp ik dat je focus ligt op vrouw ipv man.
"ik snap gewoon niet waarom het meestal de vrouwen zijn die dat doen (en is het dan altijd hun eigen keuze?)" Die vraag is hier al op meerdere manieren beantwoord. Je kunt hem ook andersom stellen: als een stel ervoor kiest om niet eenzelfde percentage te werken, waarom is het dan meestal de man die meer werkt(en is het dan altijd hun eigen keuze?)
Antwoorden kunnen dus zijn genen, maatschappelijke verwachtingen etc. Die dingen meegerekend is het eigen keuze ja. En ook als het geen eigen keuze is maar een gedwongen positie door de andere helft van het partnerschap is het nóg een eigen keuze om dat te laten gebeuren.
Kari

Hilde

"De vraag is of de meeste vrouwen idd een keuze hebben: blijven ze thuis omdat ze dat zelf fijn vinden, of omdat het teveel gedoe is om opvang voor de kinderen te vinden? Hoeveel creches en onthaalouders zijn er beschikbaar?"

Hilde, waarom leg de de consequenties van een eventueel tekort aan opvang alleen bij de moeder neer? Als er geen opvang beschikbaar is, je de kosten te hoog vindt, of het 'teveel gedoe' is, dan betekent dat toch niet automatisch dat de moeder moet stoppen of minderen met werken?

Ijsvogeltje

"Hilde, waarom leg de de consequenties van een eventueel tekort aan opvang alleen bij de moeder neer? Als er geen opvang beschikbaar is, je de kosten te hoog vindt, of het \'teveel gedoe\' is, dan betekent dat toch niet automatisch dat de moeder moet stoppen of minderen met werken? "

Is dat zo, dat ik die consequenties bij de moeder neerleg? Misschien heb ik me dan verkeerd uitgedrukt, want dat bedoel ik niet. De realiteit is echter wel vaak zo dat het de moeder is die het op zich neemt, en dat is ook mijn punt. Het is vaak een valkuil: de vrouw blijft thuis tijdens zwangerschapsverlof, blijft nog even thuis om voor het kind te zorgen, dan is er een tweede zwangerschap, ... en voor je het weet ben je enkele jaren verder. Hoe komt dit? Waarom gaan niet meer vrouwen opnieuw werken na hun zwangerschapsverlof zoals voordien? Waarom is het meestal de vrouw die deeltijds gaat werken?
Heb je een keuze als er gewoon geen opvangmogelijkheden zijn?

Emmab | hilde

EmmaB

>>ik heb nog nooit zomaar geld uitgegeven of gepind voor iets voor mijzelf of iets aan mijn huis of mijn auto van de rekening van iemand anders.< <

Ik ook niet. Ik vraag mijn partner of hij iets wil of kan betalen en dan doet hij het voor me (of andersom).

Hilde
>>Waarom is het meestal de vrouw die deeltijds gaat werken?

Heb je een keuze als er gewoon geen opvangmogelijkheden zijn? < <

Natuurlijk heb je een keuze, ik denk dat het feit dat jij het ervaart alsof er geen keuze is al aangeeft dat er ergens in de algemene normen en waarden (of hoe je het ook wilt noemen) iets fout gaat. Je kan op z'n minst kiezen wie van beide partners er (tijdelijk) minder gaat werken. Gebrek aan kinderopvang lijkt me absoluut geen reden waarom vrouwen (en niet mannen) minder moeten gaan werken.

Hanne

Hanne: "Natuurlijk heb je een keuze, ik denk dat het feit dat jij het ervaart alsof er geen keuze is al aangeeft dat er ergens in de algemene normen en waarden (of hoe je het ook wilt noemen) iets fout gaat. Je kan op z\'n minst kiezen wie van beide partners er (tijdelijk) minder gaat werken. Gebrek aan kinderopvang lijkt me absoluut geen reden waarom vrouwen (en niet mannen) minder moeten gaan werken."

Precies wat je zegt, dus blijft mijn vraag: hoe komt het dat het meestal de vrouwen zijn die thuisblijven of minder gaan werken?
Trouwens, mijn "algemene normen en waarden" zijn inderdaad anders, want in België is het systeem helemaal anders geregeld (van kinderopvang tot schoolorganisatie). Ik vraag dit ook uit leergierigheid, hoe het in NL allemaal geregeld is.

Ik zou....

...best één dag in de week willen werken. Meer niet. Maar dat wordt nergens gevraagd. Ik heb ook geen zin in postzegels plakken of zo, dus ik werk nu niet.

Ik snap niet waarom ze de 24-urigen naar bijv. 32 willen hebben, terwijl dat niet lukt, en terwijl 24 en een losse 8 ook samen 32 is.

Tja

Ik zie ook wel nadelen als tbm. Mij lijken de eerste vier jaar tot school erg druk de fulltime zorg (in je eentje vijf dagen want man werkt....). Bij werken zijn er nadelen van halen en brengen (ochtend en avond stress momenten) maar ik vond het heerlijk op mijn werk, even rustig lunchen en een ander beroep dat op je wordt gedaan. Bovendien vond ik de dagen thuis ook lekker, ik hield erg van de afwisseling. Het lijkt net of als je al tbm een luxe leventje leidt maar dat gaat pas in als de kids op school zitten. En dan weten de leerkrachten je wel te vinden want dan heb je altijd tijd .

Wat ik niet in de discussie terug hoor is dat het meer werken ook soms nodig is voor meer luxe.
Onze woonlasten zijn een stuk hoger in Amsterdam dan in een dorpje in Drenthe. Ik noem maar even een voorbeeld.

Hier wel andersom

Ik werk vier dagen van ongeveer 8 tot 4/5 uur (92% van fulltime), man werkt 24 uur (4x6). Hij verdient minder dan ik, vandaar dat we voor dit model hebben gekozen. Dochter zit twee middagen bij oma en nog een hele dag op het kdv. We hebben allebei een dag vrij. Ik werkte voor de geboorte van onze dochter altijd vijf dagen, dus ik vind die dag vrij hartstikke lekkker.
Wij zijn niet vreselijk huishoudelijk, maar maken ook weinig rommel. Wij kunnen dus toe met twee a drie uur flink schoonmaken per week (en dan tel ik dingen mee als bedden verschonen). Ik doe wel alle papierwerk hier in huis en dat ergert me wel eens. Man wil er gewoon niet aan en beweert dat hij als buitenlander dat soort dingen toch niet snapt (een rotsmoes, haha).
Man brengt minder geld binnen, maar het komt niet in me op om daar moeilijk over te doen. Het zou best kunnen dat we de rollen over tien jaar (als dochter gaat puberen) omdraaien. Hij vijf dagen, ik drie (ofzo). Helemaal niet werken lijkt mij verrukkelijk. Ik zou er werkelijk totaal geen probleem mee hebben om de loterij te winnen en de rest van mijn levensdagen zelf te kunnen kiezen wat ik ga doen (lees hier: wat ik ga lezen). Verveel ik me, dan richt ik wel een schooltje op. Dat gemopper op tmb's is volgens mij gewoon de kift. Alleen met de AOW heb ik moeite. Waarom heeft mijn man, die vanaf zijn 25e in Nederland woont en werkt, een AOW-gat, en een tbm niet? Rare zaak.
Erg leuk draadje, uitgekauwd onderwerp dat toch blijft fascineren.
Groetjes
Massi

Werken

Voor mij zit dat zo: ik vind het vervelend, maar niet werken vind ik nog vervelender . Zelfs als ik de loterij zou winnen.

En dat buitenland altijd weer he

waar de moeders zogenaamd allemaal wel fulltime werken. In duitsland alvast niet, daar ken ik geeneen vrouw die meer dan 5 ochtenden werkt. En dat in hetzelfde hoogopgeleide segment als waar ik hier in NL in zit en waarvoor hier 4+4 de norm is. Ze vinden het daar allemaal normaal om minstens een jaar thuis te blijven en het dan weer eens voorzichtig te proberen met een klein baantje, en de kinderopvang is er ook echt heel minimaal. Echt een reden waarom ik daar niet heen wil verhuizen met mijn duitse partner.
En volgens mij is het in landen als de UK en VS zo dat er veel fulltime gewerkt wordt, maar je hebt er ook weer veel vrouwen met goedverdienende mannen die helemaal niet meer werken, de parttime-tussenvorm (die toch wel meer kans op latere uitbreiding geeft dan tbm zijn) heb je daar immers niet.
Ik heb iha. het idee dat het kinderopvang-aanbod en het banenaanbod zeer bepalend is voor wat men in een land gewoon vindt, dat is echt cultureel bepaald en heeft met jagersinstincten niet zo veel te maken.

Het stuk uit nrc (lang!!)

Nederlandse man draait op voor hoogopgeleide echtgenote met pretbaantje

Uit de reacties op het vertrek van Wouter Bos en Camiel Eurlings uit de politiek doemt het beeld op dat het feminisme in Nederland is verworden tot een rancuneleer.

Door H.M. van den Brink
Opinie - Is de huisvrouw van nu de nieuwe uitvreter?
De feministische meetlat was altijd al een instrument om mannen mee te slaan en niet om de prestaties van vrouwen langs te meten. Maar het ding leek de weg van wringer, ragebol en mattenklopper te zijn gegaan: obsoleet geworden en vergeten. Tot het twee weken terug weer tevoorschijn werd gehaald om op het hoofd van Wouter Bos te meppen. En hard ook. Het zelfbenoemde geweten van de Nederlandse vrouw, voormalig Opzij-hoofdredacteur Cisca Dresselhuys, werd in zo ongeveer alle media uitgerold om haar wantrouwen te ventileren over de motieven van de 47-jarige vader van drie jonge kinderen om de politiek te verlaten. Nee, dat kon niet waar zijn, dat een man in een bepaalde periode van zijn leven voorrang zou willen geven aan zijn gezin. Het was „niet eerlijk en waarachtig”. Bos was „weer een man die dit als smoesje gebruikt”.

Opvallend in het kortstondige tumult dat loskwam na de beslissing van Bos en zijn collega Eurlings, was dat de kritiek vooral kwam van hoogopgeleide vrouwen. In deze krant bijvoorbeeld van Heleen Mees en Stine Jensen. Die overigens wel een ander accent legden. Niet moreel, maar beleidsmatig: Bos zou als politicus hebben gefaald door geen nieuwe maatregelen te nemen die de combinatie van zorg en werk gemakkelijker maken voor vrouwen „en voor mannen, dus inclusief zichzelf”. ‘Wouter is een watje’ was de lekker allitererende, maar niet erg logische conclusie die Mees uit deze observatie trok. (Flinke mannen en dito vrouwen kunnen het immers ook zonder extra overheidssteun.)

Het zou jammer zijn als het even opflakkerende debatje nu alweer wegtwitterde als het zoveelste media-incident – zonder enig ander gevolg dan een paar butsen en schrammen op de reputatie van Wouter Bos als vader; want daar ging het toch vooral over, niet over zijn functioneren als partijleider of vicepremier. De argumenten die van stal werden gehaald, zeggen namelijk iets over de verhouding tussen mannen en vrouwen in Nederland aan het begin van de 21ste eeuw. Honderdveertig jaar nadat Aletta Jacobs tot de hbs werd toegelaten en veertig jaar na de oprichting van Dolle Mina wordt het debat over de verhouding tussen de seksen nog steeds met behoorlijk ouderwetse slogans gevoerd. Zo viel weer te horen dat een vrouwelijke politicus geen enkel begrip zou ontmoeten wanneer zij te kennen geeft meer tijd met haar kinderen te willen doorbrengen. Maar is dat wel zo? Kan iemand een voorbeeld noemen van zo’n geval?

En nog zo’n geliefd cliché: aan vrouwen wordt doorgaans wel en aan mannen niet gevraagd hoe zij een voltijdbaan met zorg en huishouden combineren. Dat klopt dan weer wel, zo kan ik uit eigen ervaring bevestigen; niemand vraagt mij dat ooit. Maar dat hoeft ook niet. Want het antwoord luidt: met wat passen en meten is het best te doen. Wellicht niet voor ministers en de topbazen van multinationals en ook niet voor wie in een slachthuis werkt of ’s avonds kantoren moet schoonmaken, maar wel voor mensen met een net iets minder veeleisende functie, en dat zijn er toch echt heel veel. Het huishouden is dankzij koelkast, wasmachine en stofzuiger allang geen echte baan meer en kinderen gaan na een jaar of vijf naar school. Het is beledigend voor alle vrouwen en mannen die de klus wel klaren, soms zelfs alleen, om te doen alsof het anders is. Mankeert er wat aan hen? Doen ze iets of iemand tekort?

Tegen de beschuldiging van kwade trouw kan niemand zich verdedigen. Dat Bos zijn moment van terugtreden zo goed gekozen heeft dat het zijn partij geen schade doet, maar zelfs voordeel brengt, zou ik hem bovendien eerder als verdienste willen toerekenen dan dat het tegen hem pleit. Was hij geloofwaardiger geweest als hij de PvdA en het land in staat van totale ontreddering had achtergelaten? Maar koud thuis is de nieuwbakken huisman door het vrouwelijk volksgericht al een nieuwe test in het vooruitzicht gesteld: mocht hij het in zijn hoofd halen om over een paar maanden weer aan het werk te gaan, dan weten we dat hij gelogen heeft (niet ‘eerlijk en waarachtig’ was). Dat mag hij dus niet.

De publieke opinie heeft niets te maken met het gezin-Bos en de arrangementen die vader en moeder onderling treffen. Ieder oordeel van buitenstaanders daarover is ongepast. Maar het zegt wel iets dat de afkeuring en het wantrouwen jegens zijn besluit vooral van vrouwen met een comfortabele positie komt. Mevrouw Dresselhuys gaf, onbedoeld waarschijnlijk, een blik op de ideeën en belangen die daarachter schuilgaan toen ze op radio en televisie ook nog een dringend advies aan de partner van Wouter Bos gaf. Die zou nu ‘een parttime baan’ moeten gaan zoeken.

Een parttime baan. Liefst na een fulltime opleiding, uiteraard. Dat is voor sommige feministen het luxueuze eindpunt van de emancipatie geworden, een privilege dat nu tegenover het mannelijke deel van de bevolking verdedigd moet worden. De cijfers zijn op dit punt tamelijk ontstellend. Terwijl Nederlandse mannen in de afgelopen decennia zowel buitenshuis als binnenshuis meer uren zijn gaan maken en aangeven best iets minder tijd aan hun betrekking te willen besteden, blijkt ook uit recente onderzoeken (van het SCP: Deeltijd (g)een probleem (2009) en Verdeelde Tijd (2008)) dat Nederlandse vrouwen wel hechten aan een goede opleiding, maar daarna slechts bereid zijn tot een beetje werk. Leuk werk, welteverstaan, dat dus niet al te veel tijd moet kosten. Ook jonge vrouwen zonder kinderen geven daarom de voorkeur aan een deeltijdbaan. Met jonge kinderen en een partner die bereid is een extra inspanning te leveren is daar nog best iets voor te zeggen. Tijdelijk dus. Maar uit de cijfers blijkt dat na het opgroeien van die kinderen hun moeders niet en masse vanuit de benauwenis van de huiselijke kring terugkeren naar de vrijheid en de rijkdom van een volledig werkend bestaan. Daar hebben ze geen zin meer in. Zo verschrikkelijk zijn die zorgtaken dus kennelijk ook weer niet. Liever ruilen ze de ene vorm van gezelligheid in voor de andere; ze storten zich op de cultuur, ze gaan op reis, doen een cursus of gaan tijd besteden aan hun spiritualiteit.

Het is niet alleen onrechtvaardig tegenover mannen wanneer hun partners het recht opeisen om gedurende de levensloop structureel minder te werken, het is ook een maatschappelijk en economisch probleem. Voor vrouwen aan de onderkant van de arbeidsmarkt tellen de immateriële voordelen van deeltijdwerk niet. Zij worden vooral geconfronteerd met lager loon, en met of zonder kinderen blijft dat zwaar. Voor beroepen die meer opleiding vereisen, geldt dat de gevolgen van de vergrijzing alleen maar in financiële zin te verhelpen zijn door verhoging van de AOW-leeftijd. Het tekort aan arbeidskrachten kan het beste effectief worden bestreden wanneer vrouwen meer gaan werken, desnoods pas tegen hun vijftigste levensjaar. Mannen zouden rond die tijd een stapje terug kunnen doen – en zo halen we allemaal gezond die 67 jaar.

Meisjes zijn oververtegenwoordigd in het hoger onderwijs. Het percentage vrouwelijke studenten geneeskunde bedraagt meer dan 70 procent. Het is rampzalig als 70 procent van de artsen straks maar voor 50 procent aan de slag wil. Zie het onderwijs: dat wordt nu al geteisterd door een regen van snipperbaantjes. Niet alleen een probleem voor roosterbouwers en leerlingen, maar ook voor wie zijn hele boterham voor de klas wil verdienen; er wordt meer deeltijd aangeboden dan er banen met een volledig salaris te vinden zijn.

Nederland wijkt met de onwil van vrouwen om aan de slag te gaan fors af van de rest van de wereld. Dat komt niet doordat de overheid hier meer barrières opwerpt dan elders of veel minder gul is in het aanbieden van voorzieningen. Maar waardoor dan wel? Is het feminisme hier ontaard in een rancuneleer die zijn bestaansrecht ontleent aan schimmige complottheorieën over mannen – of juist een doorzichtige smoes ter verdediging van het Recht op Pret ten Koste van de Watjes? Daar moesten we maar niet van uitgaan. Er wordt al genoeg gepolariseerd. Misschien is de strijd tussen de seksen wel beslecht en geëindigd in een heel bevredigend gelijkspel. Zodat de resterende problemen gewoon als een economisch verdelingsvraagstuk beschouwd kunnen worden, dat niet zou moeten ontaarden in een klassenstrijd. Met andere woorden: hier ligt een klassiek sociaal-democratisch thema. Job Cohen (62, volwassen kinderen) kan het oppakken, als hij het gevecht om het lijsttrekkerschap tenminste niet van een ambitieuze vrouw (zelfde leeftijd, zelfde omstandigheden) verliest. Wouter Bos en zijn gezin kunnen we dan misschien even met rust laten, onder dankzegging voor de aanleiding tot debat. In zijn slaapkamer, zijn woonkamer en zijn keuken heeft de overheid noch de publieke opinie iets te zoeken. Het staat ieder individu immers vrij om met zijn naasten riante afspraken te maken. Maar in het algemeen geldt: alle vrouwen moeten aan het werk.

H.M. van den Brink is journalist en schrijver. Hij is auteur van de bekroonde novelle ‘Over het water’ en werkende vader.

En de reactie daarop (iets minder lang)

Is de huisvrouw van nu de nieuwe uitvreter?
Wederzijdse verkettering van feministen en geërgerde mannen is zinloos. Een nieuw evenwicht kost tijd

In 1964 noemde 98 procent van de Nederlandse vrouwen zich ‘huisvrouw’. Nu wordt ze weggehoond met een ‘deeltijdbaantje’. Conventies verander je niet zomaar, stelt .

Door Els Kloek
Opinie - Nederlandse man draait op voor hoogopgeleide echtgenote met pretbaantje
In zijn artikel Nederlandse man draait op voor hoogopgeleide echtgenote met pretbaantje (Opinie & Debat, 27 maart) beschrijft H.M. van den Brink zijn ergernis over de riante positie die Nederlandse feministen voor zichzelf geschapen hebben. Terwijl het feminisme verworden zou zijn tot een rancuneleer, stelt de vrouw zich tevreden met een deeltijdbaantje.

Aanleiding voor zijn artikel was de beslissing van Wouter Bos om het Haagse Binnenhof te verlaten. Zijn besluit kwam onverwacht en bovendien wond hij er geen doekjes om: hij wilde zijn kinderen zien opgroeien. Feministen – Ciska Dresselhuys voorop, maar ook Stine Jensen en Heleen Mees – bekritiseerden het besluit: zij noemden dat onwaarachtig en niet overtuigend. Binnen de kortste keren zou hij wel weer ergens een mooie baan hebben. Bovendien, zo constateerden zij, kunnen mannen wel het argument van hun gezin inzetten, maar vrouwen niet: Agnes Kant zou zijn weggehoond.

Mijn inziens spelen hier verschillende kwesties door elkaar.

Ten eerste de kwestie van geloofwaardigheid. Natuurlijk kun je je altijd afvragen hoe eerlijk mensen zijn, maar ik vind het – met Van den Brink – nogal onfatsoenlijk om de uitgesproken motieven bij voorbaat in twijfel te trekken. Het tekent de hedendaagse omgangsvormen dat opiniemakers politici meteen publiekelijk voor bedriegers uitmaken.

Ten tweede de kwestie van seksisme. Ik waag te betwijfelen of Kant meer reputatieschade had opgelopen als ze haar gezin als argument had gebruikt. Nu wekte ze met haar plotselinge vertrek de indruk van een burn-out, en daarmee bevestigde ze het beeld van de vrouw die alles over heeft voor haar carrière maar toch vastloopt. Ook dat is rolbevestigend.

De derde kwestie is de politiek zelf. Het probleem dat politici nekt is natuurlijk niet hun gezinssituatie, maar het politieke bedrijf. Den Haag is tegenwoordig in de greep van media, spindoctors, populariteitsmetingen en algehele verhuftering.

Ten slotte is er de zorg voor het gezin. We doen tegenwoordig maar al te graag alsof huishoudelijk werk niet meer bestaat. Wie alleen maar ‘zorgt’ – een vreselijk woord! – is een loser. Betaald werk is het enige wat telt, het huishouden is bijzaak, een non-entiteit.

Dit brengt H.M. van den Brink ertoe feministen van een ‘rancuneleer’ te beschuldigen omdat zij hun deeltijdprivileges niet willen opgeven. Maar over welke feministen heeft hij het eigenlijk? Het zijn niet de feministen die voor deeltijd pleiten die ‘rancuneus’ zijn. Dat geldt veel meer voor de carrièrefeministen. Zij winden zich op over het Nederlandse ‘deeltijdfeminisme’ en vinden Nederland een soort ontwikkelingsland omdat veel vrouwen niet fulltime willen werken en voor hun gezin kiezen. Foei! Ook de overheid doet mee aan deze beeldvorming met initiatieven als de ‘taskforce deeltijd-plus’.

Wie zich ook maar enigszins heeft verdiept in de ontwikkelingsgang die de Nederlandse huishoudens in de loop der tijd hebben doorgemaakt, weet dat zich in korte tijd een waanzinnige revolutie heeft voltrokken. In 1964 noemde 98 procent van de Nederlandse vrouwen zich nog ‘huisvrouw’, nu worden vrouwen weggehoond als ze zich zo noemen. Tot in de jaren vijftig probeerde de overheid het betaalde werk van vrouwen zoveel mogelijk te beperken, nu lijken vrouwen welhaast de risee van de samenleving als ze kiezen voor een deeltijdbaan. Pas in 1990 (!) is het kostwinnerschapsbeginsel afgeschaft, nu worden vrouwen afgeschilderd als een soort uitvreters als ze zich door hun man via een ‘aanrechtsubsidie’ laten onderhouden. Van den Brink heeft het zelfs over het onrecht dat hardwerkende mannen wordt aangedaan.

Wat iedereen intussen vergeten lijkt te zijn, is dat de huisvrouw in de Nederlandse cultuur eeuwenlang op een voetstuk is geplaatst. Ze gold als een soort vrije onderneemster die verbazing opriep bij buitenlanders en respect bij Nederlanders. Binnenshuis was zij de baas en ook daarbuiten genoot zij veel autonomie, ondanks het feit dat de man ‘het hoofd der huishouding’ heette. De overheid verwacht nu dat vrouwen deze autonomie opgeven om hun vrijheid buitenshuis te gaan zoeken, in een betaalde baan. Maar het is niet alleen geld dat vrij maakt.

Mijn advies: geef mannen en vrouwen de tijd om een nieuw evenwicht te vinden in de verdeling tussen huishoudelijk en betaald werk. Conventies verander je niet zomaar.

En deeltijdwerk is een verworvenheid waar Nederland trots op mag zijn.

Els Kloek is historica en auteur van 'Vrouw des huizes. Een cultuurgeschiedenis van de Hollandse huisvrouw' (2009).

Nou, dat van die voorzieningen dus

dat wordt snel weggewuifd in het stuk, maar als je leest (bijvoorbeeld op OO) hoe de verschillen met belgie en frankrijk zijn... waar iedereen overblijft, geen bso bestaat, geen paasontbijt, genoeg kdv's, dat is toch echt een verschil. Daar is het echt (nog) makkelijker om gewoon te werken zonder gepuzzel.
En precies het verschil de andere kant op (bijna geen kdv's voor kinderen onder de 3, school om 13.00 uit gevolgd door verplicht huiswerk onder begeleiding van ouder) zie je in duitsland en daar werken vrouwen dus nog minder.

Zijn mensen wel geschikt voor fulltime werk?

Tihama:
"Nu blijkt echter dat van al die tbm\'s of parttimers er maar een heel klein deel daarna weer full-speed gaat. Dat zie je in de statistieken. Dat werd ook genoemd in dat artikel in NRC. Gemiddeld genomen lijkt het wel alsof eenmaal minder of niet werken, zo goed bevalt dat je er ook niet meer aan gaat beginnen als de primaire noodzaake (opvoeden van kinderen) verdwenen is. "
Nouja, fulltime is ook maar een sociale norm; wat wij tegenwoordig fulltime noemen, was een halve eeuw geleden een soort van parttime.
Opvallend is, dat verder de upper middle class en de upper class steeds harder zijn gaan werken de afgelopen 100 jaar; vroeger deed de adel niets behalve een beetje rondhangen in kuuroorden.
Maar goed, mensen zijn mss wel helemaal niet gebouwd op fulltime werken; de vraag is dus of je dat moet willen of verwachten. Jagerverzamelaars werken maar 25 uur per week. Boeren werken harder, maar zeker landbouwers werken bij vlagen (extreem hard tijdens ploegen, zaaien en oogsten, daartussen minder).

Hee! daar hebben we maar liefst 2 mannen!

Het zijn Tinus P. en Jared D.!

Ingrid

Opmerking

Ik wil alleen even zeggen dat ik dit een prachtige discussie vind die ik met grote belangstelling volg. Maar ik lever verder geen commentaar want ik ben de tbmmer met grote kinderen, die helemaal geen zin heeft om te gaan werken. Omdat het leven zo heerlijk is en ik die tijd voor mezelf en een boekje overdag ontzettend waardeer. En nee, ik zie mezelf niet als een uitvreter.
Hier thuis loopt alles op rolletjes en dat weet mijn fulltime werkende man hogelijk te waarderen.

Pelle

ik zie mezelf over 3,5 jaar als mandarijntje naar school gaat 3,5 dag werken (28 uur), heb ook nu een redelijk duidelijk idee hoe die functie eruit gaat zien en op wel niveau. Komende 3,5 jaar moet ik dus een functie vinden die mij dat straks mogelijk maakt, ik mis een stuk ervaring dus zoek nu een baan voor komende jaren. Ik denk dat het verschil is met jouw situatie dat ik altijd gewerkt heb, som heel weinig soms heel veel. Mijn dochters hebben altijd op opvang gezeten (van 1 tot 3 dagen afhankelijk van hoeveel ik werkte). Ik werk nu het minst van afgelopen 7 jaar.

Jij bent niet anders gewend, maar weet je je kan nu ook best weg om te werken, daar went iedereen heel snel aan.

Over zoveel jaar (pelle)

Ik maak geregeld plannen voor 'over zoveel jaar' maar het is werkelijk nog nooit gebeurd dat het leven dan zo liep dat de plannen verwezenlijkt konden worden.
Momenteel verdien ik bijvoorbeeld meer met redactiewerk (vanuit huis) dan met mijn gewone baan, en vorig jaar bedacht ik me nog het een dus af te bouwen en het ander uit te breiden maar inmiddels heb ik wel gezien dat alleen thuis werken helemaal niks voor mij is (ik ga de hele dag op zoek naar afleiding en moet dan 's avonds laat nog alles afmaken).
Over een paar jaar zie ik het dus wel. Ik denk wel dat meer werken realistisch is met pubers, die van mij vinden het in elk geval erg plezierig om het huis af en toe voor zichzelf te hebben, dus als dat je voorland is is een beetje carrièreplanning niet weg.

Regeren is vooruitzien

Mijn zoon gaat nu naar de brugklas. Man en ik hebben onze uren nu zo gespreid dat er elke dag na school iemand thuis is. Een dag is opa hier, de andere dagen wij.

Ik voorzag dat hij wel degelijk ondersteuning nodig heeft. In praktijk verdwijnt hij naar zijn kamer (huiswerk, computeren) of hij gaat voetballen. Maar als er iets is, dan is er een volwassene in de buurt.

Hier in de buurt zie ik ook wel ouders die echt een cold-turkey hebben gedaan. Eerst ging het kind naar de BSO en nu opeens helemaal alleen thuis. Dat gaat niet lekker, dus die moeten nu alsnog iets verzinnen.

Ik begrijp daarom ook zo goed dat je vanuit voltijds thuis niet zomaar opeens weer gaat werken. Dat moment komt nooit. Ik heb collega's met studerende kinderen en collega's die opa/oma zijn. Ook die springen nog steeds regelmatig bij. Sommige van mijn werkende collega's kunnen spontaan vrijnemen omdat een kleinkind ziek is en hun zoon/dochter geen vrij kan nemen.

Veel zaken moet je langer vooruit gaan plannen. Zo heeft mijn man bij zijn laatste baanwissel het variabel werken als voornaamste selectiecriterium gebruikt. Geld is belangrijk, maar als je beiden werkt, dan is de vrijheid hebben om makkelijk je uren te kunnen invullen veel belangrijker.

Tihama

Over zoveel jaar.........pelle

Over een jaar of tien.....zijn misschien de kinderen de deur uit,vermaak ik mij prima met egeltjes verzorgen,of schooltuinles geven,eindelijk naar Barcelona,in de sauna hangen,mijn huis verven.Ik heb heel veel plannen,maar nu te weinig tijd..
Bastet

Fladderbeestje

Dank je wel. Ik heb altijd het idee dat ik hevig in de verdediging moet bij onze keuze.

Hahaha emma,

Dat zou helemaal wat zijn!

Nee, onthoud die titel nou maar, en neem dat boek mee op je lange uitheemse vakantie. Guns, Germs & Steel. (vertaald als paarden, zwaarden en nog iets geloof ik)

Als je het OOL archief nazoekt kun je nog teruglezen dat Margje een paar jaar terug een ware Jared-hype heeft ontketend. Sterker nog, het zou me niks verbazen als haar moestuin-mania onbewust terug te voeren is op het feit dat ze zo gegrepen was door de inzichten van dit boek. En voor jou, met je bio-dynamische tweak, en interesses in politiek en maatschapppij...als ik er over nadenk vind ik het eigenlijk verbazingwekkend dat je het nog niet gelezen hebt! Doen!!

Ingrid (hij heeft nog meer goede boeken geschreven trouwens, maar doe deze nou eerst maar!)_