Slaande ruzie met familie

Je bent eigenlijk omringd met mensen die hun mening en hun gelijk het allerbelangrijkst vinden. Die er allebei niet voor terugdeinzen om dat met (verbaal en of fysiek) geweld aan elkaar duidelijk te maken. Dat heeft niets met respect hebben te maken, maar met ego’s en ontploffingsgevaar bij de betreffende heren. 
Dat jij daar middenin zit is erg verdrietig. Ik weet niet waarom je ouders je man niet goed voor je vinden, en vraag me af of jij dat wel weet. Behalve dan deze knal, wat zien je ouders bij je partner dat jij probeert te verdringen? 
Hetzelfde geldt ook voor je man. Wat ziet hij dat je ouders doen, waarvan  hij meent dat hij je ervoor moet beschermen of wat zijn eer aantast? Wat is de reden dat zijn ego en zijn gelijk fysiek beschermd moet worden door een knal te verkopen? 

Je klinkt nu als iemand die heel hard probeert om vrede te stichten, maar ondertussen door iedereen er nog verder in getrokken wordt.
Daar kun je ook mee stoppen. Meld man en ouders dat je ontzettend baalt dat ze zich allebei zo misdragen hebben. Dat het niet gaat over wie begon, maar dat het voor jou nu stopt en jij gaat bedenken wat deze situatie voor jouzelf betekent. 

En dan is het aan jou. Als pa zegt dat je bij hem weg moet kun je een keer vragen ‘behalve dan dat hij jou aanviel, wat is nou echt je bezwaar pa’? Daarna kun je volharden met ‘pa, jullie hebben je beiden misdragen en ik sta ertussen. Daar baal ik heel erg van. Ik wil dan ook niets meer horen wat je vindt dat ik moet doen’. Loop dan gewoon weg als hij weer begint. 
Ook je man. Het is zijn keuze en zijn actie om zijn welgemeende excuses aan te beiden. Dat is niet aan jou om te regelen. Aan hem kun je ook vragen wat zijn bezwaar tegen je ouders is, en elke keer als hij daarna je opstookt, afstand nemen. 
Door zo uit hun gedoe te stappen, leer je hopelijk meer voor jezelf te denken. Wat jij wil. Of jij je man nog wel leuk vindt nu je ziet dat hij zijn gelijk fysiek wil afdwingen. Of oppassen door je ouders slim is, als ze zo negatief zijn over de vader van hun kleinkinderen - of dat je een gastouder of kinderopvang gaat zoeken. 

Ik zat net een verhaal in de lijn van dat van Biebel te typen, dus dank Biebel .

Jij zit hier tussen, en ik denk dat jij degene moet zijn die er tussenuit stapt. Beide heren hebben om de een of andere reden het gevoel dat ze jou moeten beschermen, dat is een heel ongezonde dynamiek in een familie. Jij bent niet verantwoordelijk voor je vader of zijn gedrag en ook niet voor je man of zijn gedrag. Ik zou hier zo snel mogelijk uit willen, dus ik zou je ouders en je man zeggen dat jij er klaar mee bent, met die macho's in je leven. En dat je van ze verwacht dat ze er samen uit willen en gaan komen. Op korte termijn. En dat je niet van plan bent JOUW leven aan te passen aan hun puberale territoriale gedrag, dat je geen partij kiest voor een van beiden, en dat je niet gaat bemiddelen. Ze zoeken het maar uit. Laat ze lekker een weekend gaan kamperen, dan kunnen ze wedstrijdjes verplassen doen, en wie het snelst een vuurtje brandend heeft. Kleuters! De tekst van Biebel lijkt mij prima daarvoor. 

Het is natuurlijk hartstikke fout van je man dat hij uitgehaald heeft naar zijn schoonvader. Als hij echt zijn excuses aan wil bieden (terecht!) dan hoeft hij niet te wachten tot ze terug zijn van vakantie. Dikke kans dat je ouders hem toch niet willen zien, dus het zal toch telefonisch of schriftelijk moeten dan. Dus ik zou hem zeggen om het dan maar snel te doen.

Misschien is het wel handig om zelf een gesprek met je moeder te hebben, waarin je uitlegt dat je er niet tussen gaat zitten. Maar dat de opstelling van je vader (!) wel de toekomst van jullie relatie bepaalt. Als hij volhoudt dat hij je man niet meer wil zien, houdt het oppassen dus op, want jij kiest (uiteraard) voor je man en je eigen gezin. En als je moeder ook vindt/blijft vinden dat je bij je man weg moet en dat zij daar iets over te zeggen hebben, dan moet ze zich realiseren dat ze daarmee ook zelf een bom legt onder de relatie met jou en je kind. Maak dat heel duidelijk, dat zij niet gaan over jouw relatie, en dat je van (groot)ouders verwacht dat die in het belang van hun kind en kleinkind over hun eigen mening heen kunnen stappen.

Wat zij vinden van jouw relatie is allemaal helemaal prima, maar zij bepalen niet of jij bij hem weg gaat. Hele vreemde wens trouwens, om hun kleinkind op te willen laten groeien als kind van gescheiden ouders. Tenzij er duidelijk sprake is van mishandeling van kind door vader, is dat nooit een goede oplossing. Dus het is hun probleem, en zij zullen ermee moeten dealen. Deze man heb jij gekozen, deze man is de vader van hun kleinkind en daar zullen ze het mee moeten doen.

Edit: natuurlijk kan het ook zo zijn dat jij zo geschrokken bent van het gedrag van je man dat je jullie relatie gaat herzien. Maar dat is dan JOUW keuze, en niet die van je ouders. Dat bedoelde ik met dat je naar je ouders uitstraalt dat jij kiest voor je man. Het is namelijk aan jou en niet aan hun om te bepalen of je met hem verder wil. Stel dat je dat uiteindelijk niet wil, dan moet duidelijk zijn voor je ouders dat zij dat niet bepaald hebben maar jij. Anders krijg je met een volgende relatie dat ze weer vinden dat zij kunnen bepalen of deze man goed genoeg is. Die dynamiek die blijkbaar tussen jullie bestaat, dat zij voor jou menen te kunnen bepalen, daar moet je vanaf. Je moet onafhankelijker van ze worden. Oppassen houdt die afhankelijkheid in stand. Ik ben daarom voor professionele opvang. Ik zou me daar zeker op gaan oriënteren. Ook al omdat je je dan minder afhankelijk voelt, als er een alternatief is.

Ariz schreef op 13-09-2022 om 10:46:

[..]

Ja heel vervelend is het.

Me man zei iets en me vader reageerde erop dat hij niet zo stoer moest voor doen en hem niet de lessen moest leren.

Want hij is toch niks ( me man dus )

En daarop werd mijn man boos en reageerde me vader met een wijzende vinger dat hij moet oppassen ! En dan weet je natuurlijk wel dat vanaf toen het spelletje op en neer ging

Kortom, je vader is een dominante bullebak die het niet accepteert als jij of je man tegen hem ingaan.

Waarom wil je zo iemand in je leven? Het lijkt me sterk dat hij van je houdt als je niet eens weerwoord mag geven, en als je te bang bent om dat te doen. 

Valeria schreef op 13-09-2022 om 11:15:

[..]

Kortom, je vader is een dominante bullebak die het niet accepteert als jij of je man tegen hem ingaan.

Waarom wil je zo iemand in je leven? Het lijkt me sterk dat hij van je houdt als je niet eens weerwoord mag geven, en als je te bang bent om dat te doen.

Omdat het haar vader is misschien?? En hij houdt vast van zijn dochter, alleen heeft hij een contraproductieve manier gekozen om dat te laten blijken. Dat maakt nog niet dat TO hem maar meteen af moet schrijven.

Ik ben het wel met je eens dat het erop lijkt dat de sfeer vooral door pa wordt bepaald. En het is vaak erg lastig om dominante, opvliegende mensen in te laten zien dat zij ook onderdeel zijn van het probleem zijn. Ik heb een dominante moeder. Zij vond toen ik 18 was dat mijn toenmalige vriendje niet welkom was bij ons thuis. Toen ging ze wat mij betreft toch echt te ver en toen heb ik haar gezegd dat ze daar nog maar eens goed over na moest denken, want dat dit heel goed de vader van haar toekomstige kleinkinderen zou kunnen zijn en ik voor hem koos. Toen bond ze wel in. Gelukkig maar, want man en ik zijn intussen 35 jaar samen en hij is inderdaad de vader van haar kleinkinderen geworden . En ze waardeert hem nu zeker! Maar was ik niet tegen haar in gegaan, en had ze erin volhard dat hij niet welkom was in hun huis, dan had ik het contact met haar verbroken.

Ariz schreef op 13-09-2022 om 10:46:

[..]

! En dan weet je natuurlijk wel dat vanaf toen het spelletje op en neer ging

Nou nee. Dat weet ik dus niet. Want ik verwacht van de mensen om me heen dat ze hun ego’s een beetje bij zich houden en zich niet laten opnaaien. Dat mensen elkaar niet vertellen dat ze niets voorstellen, en dat als dat al gebeurt, mensen zich omdraaien, een gesprek aangaan of de uitdager negeren. 

Dus nee. Ik zie geen spelletje en ik zie geen logisch op en neer. Ik zie twee bokito’s die een wedstrijdje ver pissen laten oplopen tot fysiek geweld met familie en kinderen als getuigen. Die dat daarna nog steeds volhouden en geen van allen naar zichzelf willen kijken. 

Laat ze dat lekker samen uitzoeken, zoals Jonagold zegt. Laat ze samen een armworstelweekend of verplas-avond houden zonder dat jij of je kinderen daarbij bent als ze dat nodig hebben, maar stap er tussen uit. 

Echt, neem afstand van dit schadelijke gedrag van beiden. Laat ze het zelf oplossen en ga er niet tussenstaan. Het gaat nl helemaal niet om jou, het gaat om hun ego en ze vergeten jou en de rest van de omgeving. 

Jij kunt dan pas de tijd nemen om te bepalen wat jij wil. Zonder dat je luistert naar anderen, wat vind jij belangrijk in je relatie. 

En zoek echt professionele oppas voor je kinderen, want bij grootouders die hun vader afkraakt breng je ze in een geweldig loyaliteitsconflict waar je je kinderen voor moet beschermen. 

Ariz schreef op 22-09-2022 om 21:14:

Daarop antwoordde dat hij ook bij mij weg wilt want ik ben geen goede vrouw.
Een vrouw zou achter zijn gezin moeten staan in alle omstandigheden.
En toen brak me de klomp😭

Hoezo brak die klomp? Het kon geen nieuw idee voor je zijn; Jonagold schreef dat in andere bewoordingen ook hierboven ergens, en dat was misschien niet eens de enige.

Wat een bizar overhaast gedoe allemaal.

Besef wel dat als jij je zo laat leiden door jouw familie, dit altijd in de weg zal blijven staan bij nieuwe relaties. Dat is echt niet gezond hoor. Dus wat dat betreft heeft je man gelijk, je staat niet achter je gezin. 

Maar, wie zijn de ‘ons’ in wat hij ons heeft aangedaan? Waarom is dat je man geen berouw toont erger dan dat je ouders dat ook niet doen? Hij had toch excuses willen maken, alleen je ouders wilden dat niet. Waarom is hij nu alleen boosdoener? Klopt het dat je moet kiezen tussen een goede vrouw of een goede dochter zijn?

Er is nog iets tussen scheiden en blijven, dat heet relatietherapie. Daarin leer je naar elkaar te luisteren, misschien elkaar te begrijpen en te snappen waarom iemand iets doet of juist iets niet doet. Dat helpt je ook, als er dan toch een scheiding overweegt, om goede afspraken te maken. Naar je kinderen toe vind ik eigenlijk dat je dat verplicht bent. 

Met je ouders ga je dat niet doen, maar ook die relatie klinkt niet zo gezond. Jij bent geen klein kind meer die ze kunnen commanderen, je bent een volwassen vrouw. Die beter verdient dan een vader die zich altijd negatief over haar man uitlaat en die zich graag laat opfokken om dan vervolgens verongelijkt te gaan doen. Dus als je al gaat scheiden, trap niet gedachte dat het bij je ouders beter is. Dat is niet zo, dat heeft pa zelf bewezen. 

Ik vind alle partijen in dit conflict nogal star en overtuigd van hun eigen gelijk.
Je vader roept tegen je vriend dat hij niks waard is en tegen jou dat je bij hem weg moet. Hij denkt je te moeten beschermen maar duldt tegelijkertijd geen tegenspraak van jou. Je bent volwassen en hij ziet jou niet als gelijke. 
Je moeder roept tegen je vriend dat je vader hem doodmaakt. Dat is nogal wat. Dat hoeft je vriend niet te accepteren en jij ook niet.
Je vriend slaat op zijn beurt op basis van een 'ik dacht dat hij zou dus ik wil hem voor zijn dus ik deed' redenatie een bejaarde het ziekenhuis is en vindt jou geen goede vrouw.
Ik zie eigenlijk alleen maar dat jij omringt bent met mensen die vooral het beste met zichzelf voor hebben en lijden aan een gebrekkig vermogen tot communicatie.
Ja, natuurlijk hoor je je gezin te steunen, maar je mag foute handelingen echt wel afkeuren. Juist ook als voorbeeld voor je kind. 
Ga voor jezelf ook eens bedenken wat jij wil, vindt en denkt. Dat kan best lastig zijn als er altijd voor jou is gedacht en gevonden. 
Relatietherapie vind ik een goed advies. Jullie hebben immers samen een kind en moeten nog heel wat jaren door een deur.

Ik snap niets van je beslissing, noch van ordinair geruzie met geweld overigens.
Maar dat je je zo snel laat ompraten in feite door je ouders ( die waren even fout als je man) dat snap ik niet.
Je vader is zeker geen lieverdje en gedroeg zich als een bullenbak. Ga je met hem ook het contact verbreken? 
Ik vind dit zo kinderlijk onvolwassen allemaal...

Heb je zelf al eerder te maken gehad met geweld van hem?
Tsjor