66 en uitleg

hmmm daar was die strelende vinger weer. Ze zou toch durven zweren dat dat Chris was. Maar toen hoorde ze de stem van baardmans, een warme mannen stem die ze niet kon weigeren. "Peg, laat je gaan, net als vroeger, op de flat". Peggy dacht verschrikt hoe baardmans haar gedachten kon lezen. Ze schrok. Ze moest hem kennen van vroeger maar waarom kende hij haar wel en zij hem niet. "Laat je gaan Peg, hmmmm zo ja", terwijl baardmans haar teder streelde. En het dekentje werd zachtjes en sensueel weggetrokken...

En het dekentje werd zachtjes en sensueel weggetrokken... Peggy kon een rilling niet onderdrukken. Nog altijd lag ze geblinddoekt en geboeid, machteloos. Zich laten gaan? Echt niet! Toen voelde ze de punt van een tong bij haar navel. Een warme gloed verspreidde zich vanuit haar onderbuik en golfde tot in haar ledematen. Met moeite onderdrukte ze een kreun. Ze mocht niet laten merken hoe opgewonden ze hiervan werd. Zachtjes en tergend opwindend traag trok de tong een vochtig spoor van haar navel schuin omhoog. Ze wilde gillen. "Laat je gaan..." fluisterde een stem. Was het een man? Was het haar gevoel? Ze wist het niet meer. Peggy probeerde uit alle macht zichzelf te beheersen. Wat zou er wel allemaal gebeuren als ze zich echt zomaar overgaf? De tong ging langzaam verder, over de welving van haar borst, tot hij langzaam om de tepel cirkelde. Alsof haar borst een zoete lekkernij was, die intens geproefd moest worden. Ze kon een kreun nu niet meer onderdrukken. Ze hoorde iemand zachtjes en tevreden lachen. Baardmans? Oh, die ogen van hem! Ze kon er wel in verdrinken... Opnieuw voelde ze de tongpunt bij haar navel. Even geduldig en sensueel trok hij nu een spoor naar haar andere borst. Twee lippen sloten zich om de tepel. Peggy verloor haar zelfbeheersing.

Peggy verloor haar zelfbeheersing. Ze schreeuwde het uit van genot en kromde haar rug. Zo goed had ze zich nog nooit gevoeld. Ze hoorde hoe de ademhaling van de man iets versnelde. Ook zijn zelfbeheersing werd nu minder. Ze voelde hoe hij zijn tanden even in haar tepel zette. Dat deed pijn! Maar vreemd genoeg vond ze het ook ontiegelijk opwindend. Dat had ze nooit geweten! "Bloed wil ik proeven..." gromde de stem naast haar, laag en hees. Peggy gilde. Maar die strelende, sensuele mond was alweer op weg naar een ander lichaamsdeel. Ze voelde hoe er iets tussen haar borsten werd gelegd. Een bloem. Er lag een narcis, dat wist ze zeker. Het bracht een vage herinnering in haar boven. Als haar gevoel klopte, moest het een paarse zijn. Wat was er toch met een paarse narcis? En wie wist daarvan? Kon ze dan helemaal niet meer helder denken?

Wat moet die Narcis in het verhaal

Narcis in het verhaal

Vraag: Wat moet die Narcis in het verhaal
Antwoord: ontnuchteren

Die paarse narcis

heeft een kleuranalyse gedaan en weet nu dat helgeel niet bij hem (haar?) past.

Laat je gaan?

als een man zegt 'laat je gaan' vlak voor het moment waar het allemaal om draait dan zou ik zeggen 'kop dicht bemoei je er niet mee, ik ben bezig'.

Klopt

Paarse narcissen bestaan niet!
Bastet

De paarse plastic narcis lag glad en kil op haar lichaam. Ze voelde plotseling nog iets, op haar navel. Nogmaals gilde ze. Een mandarijntje was het, ze wist het zeker, maar dan een echte. Welk ritueel hoorde daar bij? Er ging iets heel spannends komen. Ze pijnigde haar hersens en probeerde uit alle macht om uit haar geheugen tevoorschijn te peuteren wat er zou gaan volgen. Help, dacht ze, iemand moet nu verder schrijven, anders kom ik er nooit meer achter hoe het zat.......

Ze wilde niet dat van uitstel afstel zou komen. Daarom zei ze hem: "Geef het mij"!

keek wel link uit. Hij gaf helemaal níets. En al zeker niet terúg. Buurman. Ach ja, er waren nog maar weinig die hem zo noemden. Hij schoot onwillekeurig in de lach. Vroeger. Toen noemden ze hem en zijn beste maat zelfs: Buurman en Buurman. Het was een soort eretitel. Maar ja, níemand noemde hen nu meer Buurman en Buurman. Ach, Whatever. Wat deed het er ook allemaal toe.
Peinzend peuterde hij de witte velletje van het mandarijntje en liet ze achteloos op het lichaam van zijn voormalige buurvrouw vallen. De suffe doos. Ze had het koud, zo te zien.......

Nu pauw weer graag

Het was zo spannend..

Ja, nu pauw weer ajb, want ...

iemand zijn lotgevallen verhalen kan zo'n gezellige, intieme belevenis zijn!

Peggy raakte in paniek. Ze wist zeker dat die witte velletjes, die zo akelig op haar huid neerkwamen, niets met het ritueel te maken hadden. Hij hoorde die paarse narcis te pakken, vanaf haar enkel langs haar been naar boven te strijken met die bloem. Buurman!! gilde ze. Ga weg! Waar is Baardmans? Waar is Chris? Ze hoorde tumult. Boze stemmen, geluiden van een gevecht. Ze grimaste en krampte met haar gezicht om zo de blinddoek weg te werken, maar dat lukte niet.
Plotseling voelde ze een baard op haar gezicht, toen werd er een fleece deken over haar heen gegooid. Laat Tirza maar praten, hoorde ze Baardmans grommen. Met die buurman heb jij niets meer te maken. Zorgzaam wikkelde hij de fleece om haar heen, tilde haar op en droeg haar weg uit die koude ruimte. De narcis lag nog altijd tussen haar borsten, de restjes van de mandarijn had hij geïrriteerd weggeveegd.
Baardmans, hoorde Peggy zichzelf opgelucht zuchten en ze sloeg haar armen om zijn nek. Baardmans grinnikte. Nog altijd niet herinnerd wie ik ben?

Peggy voelde zich ineens niet meer zo opgelucht. Mannen met baarden hebben iets te verbergen, zo had men haar verteld. Om die reden was zij ook nog nooit van haar leven met een bebaarde man in zee gegaan. En hoe kon zij Baardmans nu vertrouwen, terwijl ze (hoe diep zij ook in haar geheugen groef) zich niet kon voorstellen wie het was? Bovendien: iedereen kan wel zeggen een bekende van vroeger te zijn ... Misschien was het wel een trucje; zo eentje waar oplichters zich van bedienen!
The proof of the pudding is in the eating, bedacht ze. Met een gerichte vraag stelde zij Baardmans op de proef: "Zeg, kun je mij niet eens van die ellendige handboeien verlossen? Ze knellen behoorlijk!" Baardmans bleef stilstaan.