Thuis niet mogen bidden als buurkinderen mee eten?

nee, gelukkig niet

Nou bid ik niet, maar dochter zat wel op een christelijke school de laatste jaren, dus met de nieuwe vriendinnen heb ik juist gevraagd of zij wilden bidden voor het eten.

Ik ben, net als jij denk ik, van de generatie die geleerd heeft te vragen of een ander een momentje stilte voor het eten nodig heeft en dat als je met een groep weg bent zoals een schoolkamp juist even dat momentje stilte aan te bieden.

Iemand te vragen niet te bidden in zijn/haar eigen huis vind ik echt ongehoord en erg onbeleefd. Je moet je kinderen juist opvoeden met tolerantie voor anderen die het anders doen dan jij. Dat heeft in extremis ook zijn grenzen maar die grens is hier wat mij betreft nog lang niet bereikt.

tja

Ik zou er niks van zeggen, hoewel ik als atheïst niet zou jubelen over verhalen "wie was Jezus"etc. Maar de tolerantie gaat wel vaak een kant op. Ik vraag me af hoe deze moeder het zou vinden als ik haar koters zou uitleggen waarom ik een overtuigd atheïst ben. Ik vermoed zo maar dat ze dat weinig respectvol zou vinden.

en nee

Ik heb uiteraard nog nooit een andermans kind uitgelegd waarom ik atheist ben. Wat wel eens gebeurde was dat dochter en vriendinnetje buiten aan het spelen waren en vriendinnetje op enig moment zei, boven in de wolken woont god. Mijn dochter leek dat vrij onmogelijk. Vervolgens werd aan mij gevraagd wat ik ervan dacht. Ik zei dat ik niet in god geloofde en dat ik ook niet geloofde dat hij in de hemel woonde. Daar is de moeder van vriendinnetje later nog wel op teruggekomen. Dat haar dochter daar toch wat ontzet van was geweest en of ik niet beter een leugentje voor bestwil had kunnen doen. (dat dat erg vreemd voor mijn eigen dochter geweest zou, kwam schijnbaar niet bij haar op)

Ik denk dat het niet om het bidden zelf gaat

Ik denk dat het de andere ouders om het gesprek na het bidden gaat en ze dat als indoctrinatie en zieltjes winnen voelen.
Als overtuigd atheist heb ik mijn kinderen wel de kinderbijbel laten lezen, voornamelijk Genesis en het nieuwe testament worden daarin behandeld. Zolang onze maatschappij gebaseerd is op een christelijke traditie, is het wel handig om de verhalen te kennen. Zo snappen ze meteen wat er bedoeld wordt met “je bent een Judas”, als in bijvoorbeeld de serie Family Guy de een dat tegen de ander zegt.

Ook heb ik hen uitgelegd dat godsdienst verzonnen is, maar dat het mensen een houvast geeft in een wereld die ze niet begrijpen. Ook ik niet hoor. Ik begrijp ook niet hoe het heelal vanuit niets is ontstaan, hoe het leven op aarde is ontstaan, en ga zo maar door. Maar ik geloof niet dat een god dat gemaakt heeft.
Daarnaast maakt godsdienst meer kapot dan je lief is. Godsdienstoorlogen, machtsmisbruik, zoals de geïnstitutionaliseerde seksschandalen in de katholieke kerk en ook de regels die kerkleiders verzinnen uit naam van god, zoals boerka’s, geen seks voor het huwelijk, priesters mogen niet trouwen, enzovoort.

ik zou mijn kinderen gerust bij die buren laten eten, maar er wel voor zorgen dat ze de verhalen die die mensen vertellen over de here Jezus zien als verhalen en niet als de waarheid.

religie

Religie is voor mij wat de mensen doen en niet wat ze (zeggen te) geloven. Ik weet dat dat voor een heleboel mensen anders voelt, maar ik krijg een beetje jeuk van opmerkingen over indoctrinatie en Jehova's zodra het een keer over Jezus gaat. Ik bid zelf niet voor het eten, soms ga ik naar een kerk. Denk je nou werkelijk dat het kwaad kan als je kinderen daar met de buren over praten? Wat een bangigheid! Ja ik weet het, veel mensen hebben traumatische ervaringen met kerk en Jezus, helaas. Ik niet.

Emma

Ik denk niet dat het kwaad kan als je verhalen over religie van meerdere kanten hoort. Mijn kinderen weten overigens vrij veel van met name het christelijk geloof ondanks hun atheïstische ouders. Mijn zoon omdat hij er in interesse in heeft. Mijn dochter (meer het onderzoekende type) omdat ze de kinderbijbel (zowel OT als NT) heeft gelezen.
Ik denk dat het zeker nuttig is om nodige bijbelkennis te hebben want het heeft een belangrijke rol gespeeld in NL. Maar kennis overdragen is wat anders dan getuigenis afgeven.
En zoals ik al eerder zei. Ik vraag me af of christelijke ouders ook zo open staan tegenover ouders die bewust niet geloven. Of hebben ze dan liever dat hun kinderen daar niet mee geconfronteerd worden.

Alkes

Ik weet wel zeker dat een heleboel Christelijke ouders niet openstaan voor ander gedachtengoed, net zoals het omgekeerde wat ik beschreef. Bangigheid en bekrompenheid komt in alle gelederen van de samenleving voor. Ook ik vind het niet altijd makkelijk open te staan voor alles wat ik tegenkom. Maar het gaat daarbij om wat je doet, en niet wat je gelooft, of zegt te geloven.

Vroeger

At ik wel eens bij de buren, katholiek. Ik, van huis uit hervormd, deed gewoon mee met het kruisje slaan er. Als de buurjongen bij ons at bouwde hij ook gewoon zijn handen. Je deed mee met de gastheer/gastvrouw. En nu nog hoor. Ben ik ergens waar ze bieden, doe ik mee, zo niet, ook goed. Maar, ik zal niet gaan knielen oid, dat staat te ver van mij af.

Eens met Beatrijs

Ik ben het (voor een keertje!) erg eens met Beatrijs. Het is nogal vreemd als je in je eigen huis niet je (geloofs)overtuiging mag uitdragen.

Ik denk dat het woord "religie" en "bidden" hier meteen een beeld oproepen van bekeringsdrang. Inderdaad zoals de "Amen" in het verhaal dat zij of hij bang is aangezien te worden als de Jehova-van-de-straat.

Stel je nu hetzelfde voorbeeld eens voor met andere rituelen of gebruiken bij jou thuis. Een buurkindje dat jou als veganist vraagt waar de boterhamworst is tijdens de lunch. En daar vragen over stelt. Kan een leuk gesprekje worden toch? Ik heb het altijd prima gevonden dat mijn kinderen kennis maakten met andere gebruiken en rituelen.

Ik lees trouwens nergens in het verhaal dat deze Amen niet wil dat haar kinderen met atheïsten in contact komt. De aanname van Alkes dat de tolerantie maar één kant op gaat vind ik dan ook wat voorbarig. Ik heb zelf die ervaring absoluut niet.

Die situatie met God op de wolk zou ik geloof ik ook zo aangepakt hebben als Alkes. Ik ga niet liegen omdat ik een kind niet wil kwetsen. Maar ik zou er naar een kind toe wel aan hebben toegevoegd dat ik weet dat er mensen zijn die daar anders over denken en dat het ook best zo zou kunnen zijn. En ik zou doorgevraagd hebben over hoe ze dat dan ziet en wat ze zich daarbij voorstelt. Op zich kunnen er dan leuke gesprekjes ontstaan zonder dat je elkaar hoeft te overtuigen van je gelijk.

Ik zou het liever aangepakt zien als bij Tine. Bidden in je eigen huis, natuurlijk kan niemand je dat ontzeggen. Maar zware praat daarna zou ik als atheïst(hypothetisch) ook niet op zitten te wachten. Ik denk ook serieus als je het om zou draaien en je zou tegen een jong kind van gelovige ouders zeggen dat jij denkt dat God niet bestaat en daar wat verder op doorgaat, dat de ouders daar absoluut niet blij mee zouden zijn.

leuke discussie

Inderdaad geen zware praat maar als dat buurkind er naar vraagt dan? Afkappen omdat je 'geen zware praat' wil?

o, waarom niet?

"Ik heb uiteraard nog nooit een andermans kind uitgelegd waarom ik atheist ben."

Als hier een kind zou komen dat stellig zou verkondigen dat er een god bestond, zou ik me kunnen voorstellen dat ik zou antwoorden dat hij niet bestond. Waarom niet? hij bestaat toch ook niet

Er zijn mensen...

Ja hoor, ik zeg ook gewoon dat ik niet in God geloof. Ik zeg niet dat hij niet bestaat. Ik maak de opvattingen aan elkaar gelijk. Er zijn mensen die dit geloven en er zijn mensen die dat geloven.
Als mijn kinderen buitenshuis geconfronteerd worden met opvattingen die mij niet aanstaan zeg ik ook zoiets. "Ja, er zijn mensen die daar zo over denken."
Als mijn kinderen last zouden hebben van biddende buren, dan zouden ze er niet meer willen eten. Probleem (probleem?) opgelost. Als ze het leuk of interessant zouden vinden, dan zou ik ze lekker laten en er op vertrouwen dat ze hun eigen keuzes kunnen maken.

in dit geval

zit het "probleem" mede in hoe het bidden gaat (denk ik). Niet handjes vouwen en een standaardgebed, maar in een kring elkaars handen vasthouden en dan éen voor éen iets zeggen waar je dankbaar voor bent waarna een afsluitend amen volgt. In zoiets breng je tijdens het bidden zaken naar voren die in de omgeving spelen (uf die ziek is, kat die jongen heeft enz.) en die ook bij de buurkinderen mogelijk bekend zijn. Tuurlijk kunnen daar vragen over komen na het amen zeggen. Veel meer dan na een standaardgebed.
Het is een interpretatie van mij , alleen een vermoeden. Wij bidden altijd een standaargebed, gasten hebben er nooit een probleem van gemaakt (en persoonlijk voel ik me heel ongemakkelijk tijdens een gebed in een kring waarbij verwacht wordt dat iedereen iets zegt)
en mijn kinderen zouden zich ook onplezierig voelen. Misschien is er zoiets aan de hand en is het geen probleem met bidden maar met de manier waarop (en de daaruit volgende gesprekken) Misschien komt het nav gesprekken met de kinderen thuis die zich mogelijk niet happy voelden in zo'n kringgebed en was het een poging tot bescherming.
Zoals ik al zei, het is interpretatie.

Eigen gewoontes aanhouden

Iemand die in jouw huis te gast is, dus ook kinderen, moeten jouw gewoontes ondergaan. Dus als je bidt en de bijbel leest voor of na het eten, dan moet diegene daar geduldig bij aanzitten. Maar met kinderen zou ik niet verder gaan dan dat. Vragen zou ik zo neutraal mogelijk beantwoorden en zoveel mogelijk de opvattingen van de ouders intact laten. Dus als een niet-gelovig kind bij een wel-gelovig gezin aanschuift, zou ik daar geen stichtelijk praatje aan vastknopen, waardoor zo'n kind in de war kan raken. Ik zou, als ik een gelovige gastvrouw was, misschien ook de normale procedure wat inkorten. Geen hele lap uit de bijbel, maar een kort stukje. Een compromis dus. Ik vind het niet aan het gelovige gezin om een kind te verplichten mee te bidden. Dus als een kind stil, met de ogen open netjes wacht, is dat prima.

Omgekeerd zal ik, als niet-gelovige gastvrouw, een kind ook niet overspoelen met opmerkingen over het niet bestaan van God. Dat is niet aan mij. Ik zou prima in staat zijn om met de kinderen mee te praten over hun geloof, ze de gelegenheid bieden om te bidden, als ik op de hoogte ben van die gewoonte, maar mijn mening erbuiten laten.

@Triva

zware vragen: mijn ervaring is dat die niet komen. Zolang ik niets zeg over zondeval, Jezus aan het kruis voor onze zonden etc. - dan komt zo'n vraag niet. Maar het hangt natuurlijk ook van het standaardgebed af. Bij ons is het een tekst als : Here, zegen het eten, Amen. Geen zonde of wat dan ook.
Komt er wel een vraag als: wat is zegenen van eten dan? Dan komt er van mijn kant een antwoord als (afhankelijk van de leeftijd): dat we genieten van het eten of dat we goede dingen zullen doen met de kracht die we krijgen door het eten. Nog steeds geen zonde te bekennen.

Overigens, bij kennissen van ons bidden ze ook voor het eten, met elkaar een hand geven in een kring. Er wordt dan een eenvoudig lied bij gezongen (wij zitten rond de tafel en geven elkaar de hand, wij danken God voor het eten dat groeide op het land...) - weer, geen zonde o.i.d.

Interessant..

Hier thuis geloven we in God en bidden we voor het eten. Ook als er vriendjes of vriendinnetjes mee eten. Soms roept dat wel vragen op, meestal niet. Als er wel iets gevraagd wordt, antwoorden we kort en vrij neutraal, iets in de trant van ‘sommige mensen denken dat God bestaat en sommige mensen denken van niet. Wij geloven dat God wel bestaat en daarom bidden we voor ons eten. Zo zeggen we eigenlijk dankjewel voor het eten’.

Margaretha

Dan nog. Als mjjn kinderen zich daar ongemakkelijk bij zouden voelen (waar ik me alles bij kan voorstellen) zou ik ze leren hoe ze netjes kunnen zeggen: daar wil ik niet aan meedoen. En als dat voor de kinderen ingewikkeld is, zou ik de buren vragen of zij rekening willen houden met het ongemak van de kinderen en hen niet actief bij het gebed willen betrekken. Níet om niet te bidden, want dat gaat mij echt te ver.
Deze kinderen lijken er volgens de briefschrijver geen probleem mee te hebben, de ouders zijn bang voor indoctrinatie. Nou, ik.denk dat ze dan toch wat meer vertrouwen zouden moeten krijgen hun eigen kinderen.

Kringgebed

Een kringgebed doen met kinderen en mensen waarvan je weet dat die daar niet aan gewend zijn vind ik wel een lastige hoor. Ik vind eigenlijk dat de gastheer en/of gastvrouw zélf al moeten vragen of een gast mee wil doen met de kring en daarbij te vermelden dat de gast niets hoeft te zeggen als gast dat niet wil. Ik weet zeker dat ik me als kind opgelaten was gaan voelen. Oh help nu moet ik dus ook iets zeggen! Ik durfde in een kerk amper te bewegen, zo bang als ik was om iets verkeerd te doen. Geen idee hoe ik daaraan kwam.

niet objectief

"Deze kinderen lijken er volgens de briefschrijver geen probleem mee te hebben, de ouders zijn bang voor indoctrinatie. "

Ja, maar de briefschrijver was degene die ze bij het gebed betrok. Die kan dus niet objectief zijn over hoe dat gegaan is. Briefschrijver is beledigd omdat ouders haar hebben aangesproken en gaat dan écht niet een brief schrijven waarin ze toegeeft dat ze de bezoekende kinderen probeerde te overtuigen. Of ze dat nu wel of niet deed, en in welke mate.
[Zo hebben we bij de lunch vraagstukken besproken als: wie was Jezus en waarom moest Hij aan het kruis? Wat is er met Hemelvaart gebeurd?] dat kan al te ver gaan. Maar aangezien briefschrijver de enige bron is en uiteraard geen gegevens verstrekt die haar er negatief uit laten komen, kunnen we dit verhaal niet zomaar aannemen als de waarheid, en de genoemde onderwerpen als de enige.
Briefschrijver wil alleen maar bevestiging dat het geoorloofd is om bezoekende kinderen van alles over haar geloof te vertellen. Hoeveel die kinderen er echt over willen weten en hoeveel vragen ze stellen, lezen we niet. Alleen dat ze 'braaf' meedoen. Als ze niet mee zouden willen doen, zouden ze dus niet braaf zijn?
[ Mag ons gezin nog wel bidden als zij bij ons komen spelen?] Dat is natuurlijk een beetje zielig doen en heeft weinig te maken met de 'leuke gesprekjes' en 'vraagstukken' die ze daarboven noemt. Ze trekt het zelf weer in het extreme. Weinig mensen zouden moeite hebben met een minuutje stilte. Wel met een complete lunchcatechisatie.

kringgebed is niet zo algemeen

uit niets blijkt dat de briefschrijfster bij Beatrijs zoiets bedoelt. Een dankgebed bij een maaltijd wordt meestal door één persoon uitgesproken.

Mochten mensen dat wél gewend zijn, dan lijkt het me niet meer dan wellevend om als er niet-gelovige mensen aan tafel gaan, dit kringgebed-gebruik achterwege te laten. Ben zelf wel gelovig maar nier zo enthousiast over zo'n kringgebed, hoe goed de intentie ook kan zijn.

Stilte vragen voorafgaand aan de maaltijd is gebruikelijk in veel kringen waarin mensen van uiteenlopende levensovertuigingen aan tafel gaan.

Ik weet dat er niet-gelovigen zijn die moeite hebben met gebruik - in hun beleving is het onzin, waarom zou je een God die er niet is bedanken. Een stil moment zou door hen gezien kunnen worden als een kort moment van bezinning en dankbaarheid. Wat het feitelijk natuurlijk is!

Uit wat briefschrijfster schrijft lees ik niet dat zij uit eigen beweging een gesprek over geloofszaken begint. Ik denk ook niet dat de vragen die ze noemt allemaal in één keer ter sprake kwamen. In het voorjaar zijn er verscheidene christelijke feest- en gedenkdagen na elkaar, zo kan het gegaan zijn. Ik denk dat kinderen die bij moslimouders of joodse ouders mee-eten in tijden van feestelijkheden ook vragen 'waarom vieren jullie dit, wat is er dan gebeurd?' Net zoals ze bij Jehova's Getuigen thuis kunnen vragen 'waarom vieren jullie geen verjaardagen? En geen kerst?'

Kinderen die zich op hun gemak voelen (!) , stellen vragen. Of melden: wij doen thuis dit-of-dat wel/niet. Het is goed dat kinderen ontdekken dat dingen in gezinnen heel verschillend gaan en dat ze op een dag zelf gaan beslissen waarmee ze verder gaan en waarmee niet.

bidden

Ik was er eigenlijk wel van uitgegaan dat het een uitgesproken gebed was en geen momentje stilte. Tegen dat laatste heeft waarschijnlijk niemand bezwaar.

re emmawee

Ik probeerde niets te zeggen over mijn eigen mening over wel of niet bidden. Bidden in je eigen huis moet kunnen, je gaat niet vragen om dat achterwege te laten.
Het is zoals iemand anders ook al schreef dat je alleen de briefschrijfster hoort en dat iedereen een eigen interpretatie ervan heeft. Het kan best dat die kinderen zich veilig gevoeld hebben om wat vragen te stellen maar later thuis toch verteld hebben van zich ongemakkelijk geveld te hebben. Ook zou het best kunnen dat de vraagster een eenvoudiger gebed voor ogen had en niet om het volledig te schrappen. Je weet het allemaal niet. (en er net heengaan om daar te eten zou ik eerder voor kiezen dan vragen om zich aan te passen)