Teleurgesteld
Hoe zal ik eens beginnen om een lang verhaal niet té lang te maken....
Van huis uit ben ik Rooms-Katholiek opgevoed. Mijn man daarentegen is vroeger heel actief geweest in een baptistengemeente. Mijn leven ging niet altijd over rozen, integendeel... Ik heb een portie ellende gezien...
Ook daardoor ben ik ontzettend gaan twijfelen over mijn geloof en kwam tot de conclusie dat ik meer deelnam aan alle tradities en omdat het eigenlijk allemaal zo hoorde, maar niet omdat ik er 100% achter stond.
In mijn man heb ik een partner gevonden waarmee ik goed over het geloof kan praten. Ik wist niet meer of ik nog wel geloofde, of "hoe" ik moest geloven. Ik wist zelfs niet meer hoe ik kon bidden! Ik was er ook totaal niet meer mee bezig. Ik was zoekende... Naar iets wat mij aansprak en waarin ik steun kon vinden. Mijn man heeft me toen een keer meegenomen naar een baptistengemeente bij ons in de buurt. Het thema en de preek ging over "twijfel". Dat had me erg aangegrepen en me aan het denken gezet. Het gaat niet om al die tradities... Maar om naar jezelf kijken en wat je zelf voelt of denkt. Ook het opwekkingsnummer 'Kom tot de Vader-Nog voordat hij bestond' heeft het eerste zaadje geplant in mijn mijn zoektocht naar God. Ik heb me zelfs 3 jaar geleden laten dopen. Heel bijzonder was dat.
Maar waar we ons eerst zo thuis voelde in de gemeente (en nu komt dus ons probleem) zo voelen we het helemaal niet meer. Inmiddels zijn we een jaar gestopt met naar de kerk te gaan. Wat we daar gezien en meegemaakt hebben heeft ons zo diep teleurgesteld... Zo achter de elleboog, zo oordelen over mensen, situaties... Zo erg... Er is zoveel gebeurt dat we het echt helemaal gehad hebben met de kerk. Met gemeente zijn...
Waar wij nu tegenaan lopen is dat we het zo moeilijk vinden om alleen ons geloof te beleven. We hebben nog wel christelijke vrienden, maar die wonen allemaal heel ver weg. We praten er samen wel over en lezen wel uit de bijbel en bidden samen met onze kinderen. Maar zouden zo graag weer een warm contact opbouwen met mensen die wel Christen zijn maar zich ook niet meer thuis voelen in een kerk. Waar we wel samen bij iemand thuis bijvoorbeeld 'kring' kunnen houden en samen praten over het geloof en hoe ieder zijn omgang met onze Hemelse Vader beleeft. Waar wij veel kracht uit putten zijn onze jaarlijkse uitjes naar de EO jongerendag bijvoorbeeld.(Was weer geweldig afgelopen zaterdag!!) Of een concert van Kees Kraayenoord. Daar laden we ons elke keer weer op. Maar we willen meer...
Wie herkent zich in mijn verhaal? Wat uiteindlijk toch nog lang geworden is.... 
Muisje
Muisje
Ik herken me in je verhaal in zoverre dat ik ook wel eens periodes heb gehad dat ik me minder thuis voelde in mijn kerk. Dat is ook heel lastig.
Ik weet niet of het bij jullie gaat om theologische verschillen of echt om de sfeer alleen. Ik heb kennissen die hier in de buurt die nooit naar de kerk gaan omdat er geen enkele kerk is waar ze theologisch voldoende verwantschap mee voelen. Dat is lastig vinden ze zelf. Ze doen nu wel aan thuis kerk maar dat is natuurlijk heel anders dan met een gemeenschap je geloof delen. Dat is wel iets waar ze heel erg behoefte aan hebben maar hun richting heb je hier gewoon niet. Ze hopen nu dat er een ander gezin in de buurt is met wie ze samen een soort huiskamer kerk kunnen organiseren.
Bij mij speelden zowel theologische vraagstukken mee als gewoon een gevoel van niet thuis horen. Het eerste is lastiger. Uiteindelijk heb ik me daar wel mee verzoend. Ik ga nog steeds naar mijn kerk al zijn er punten waar ik moeite mee heb. Echter in andere kerken heb ik ook punten gevonden waar ik moeite mee heb.
De mensen met wie je samen een gemeenschap vormt is een lastige. Als jullie gemeenschap echt geen prettige sfeer had en er echt niemand meer bij zat met wie jullie een klik hadden dan zou ik proberen een andere gemeente te vinden.
Ik heb zelf ook wel eens in parochies gezeten waar ik de sfeer niet fijn vond. Soms reden om te veranderen, soms niet.
Het is wel een valkuil waar ik althans makkelijk inval dat ik denk dat het bij andere parochies/kerken/gemeentes beter is. Daar zullen de mensen vast minder hypocriet zijn, daar zullen mensen minder hard oordelen, daar zit werkelijke naastenliefde en werkelijke theologische kennis. Dat blijkt natuurlijk helemaal niet zo te zijn. In andere kerken zijn de mensen net zulke gebroken zondaars als overal. En uiteindelijk zullen we het daar mee moeten doen. De realisatie dat we in de kerk net zulke vormen van gedrag tegen komen als daar buiten. Dat het feit dat we Christenen zijn niet inhoudt dat we puurder leven, meer mededogen en meer compassie hebben, minder roddelen en meer delen met elkaar maar dat we net zo gebroken en net zo zondig zijn als daarbuiten en de problemen van buiten ook in de kerk zijn. Dat de kerk nooit puur en heilig is geweest en de gelovigen al helemaal niet. Het begon al met Simon Petrus, laf en hypocriet en zondig als iedereen dus waarom die verwachting er van mijn kant ooit is geweest dat het binnen de kerk beter is dan daarbuiten weet ik niet.
Maar goed nu dwaal ik wel erg af. Ik denk zeker dat er gemeentes bestaan waar de sfeer gewoon om allerlei redenen veel beter kan en als niemand bereid is om die sfeer te veranderen dan kan een andere gemeente fijner zijn. Ik weet niet of jullie met de leiding hebben gesproken of dat die ook deel maken van het probleem. Als er meer gelijkgestemde zielen zijn kun je altijd proberen van binnen er wat van te maken.
Ik ben ook wel eens veranderd en dat het echt een hele verbetering was. Ik weet nog hoe verbaasd ik was de eerste keer dat ik die andere parochie binnenkwam. Iemand die me welkom kwam heten, mensen die tegen elkaar spraken, mensen die afloop samen koffie gingen drinken, veel activiteiten. Het was zo veel beter dan waar ik daarvoor naar de kerk ging. In elk geval is het wel zo dat het heel fijn is om je geloof te kunnen delen met anderen.
Dat hoeft niet perse in een gemeente. Als er nog wat andere gezinnen zijn binnen jullie oude gemeente die er ook zo over denken zouden jullie met elkaar wat kunnen organiseren. Elke week samen bijeenkomen bijvoorbeeld. Dat zou ook een hele waardevolle aanvulling kunnen zijn.
Openhartig
Wat een openhartig verhaal vertel je Muisje.
En wat jammer dat het zo is gelopen, dat de gemeente waar je je geloof vond en waar jullie je samen thuis voelden, nu zo heel anders is gaan aanvoelen waardoor je er helemaal klaar mee bent.
Oh ja, ik herken er van alles in. Ik onderschrijf ook wat Maylise schrijft: 'In andere kerken zijn de mensen net zulke gebroken zondaars als overal. En uiteindelijk zullen we het daar mee moeten doen. De realisatie dat we in de kerk net zulke vormen van gedrag tegen komen als daar buiten. Dat het feit dat we christenen zijn niet inhoudt dat we puurder leven, meer mededogen en meer compassie hebben, minder roddelen en meer delen met elkaar maar dat we net zo gebroken en net zo zondig zijn als daarbuiten en de problemen van buiten ook in de kerk zijn. Dat de kerk nooit puur en heilig is geweest en de gelovigen al helemaal niet.'
Helaas. Het is niet anders.
Maar dat neemt niet weg dat het zwaar valt om 'in je eentje' te geloven, als gezin. Je hebt contacten met andere gelovigen nodig, als pelgrims onderweg.
Je noemde al de EOJongerendag (en dan beweer ik wel even eigenwijs dat die eigenlijk niet voor mensen van jouw generatie is bedoeld 
, maar er is veel meer.
New Wine, Opwekking, FlevoFestival, Reveilweken.
Vanuit de PKN wordt meestal in het winterseizoen een programma Vorming en Toerusting georganiseerd met allerlei activiteiten en lezingen.
Is er in de regio geen andere kerk waar je eens kunt gaan kijken? Misschien wat minder 'ons-kent-ons' dan die Baptistengemeente?
Muisje, sterkte, ben benieuwd naar meer reacties.
Bedankt
Maylise en Tonny, bedankt voor jullie reacties.
Even op jouw opmerking terugkomende Tonny: "Je noemde al de EOJongerendag (en dan beweer ik wel even eigenwijs dat die eigenlijk niet voor mensen van jouw generatie is bedoeld " Hahaha! Vond hem wel grappig. Ik ben 37 en wees gerust... Wij zijn daar echt niet de oudste! Het is zo'n mooie belevenis om daar te mogen zijn en de sfeer op te snuiven van mensen die daar allemaal zijn voor hetzelfde... Zo mooi!! En tja... Kees Kraayenoord, ik ga helemaal op in zijn muziek en vind het dan ook fantastisch om hem te horen zingen. Het is me dan ook eindelijk gelukt met hem op de foto te gaan!! 
Vlakbij ons in de buurt is een evangelische gemeente. Mijn man en ik zijn daar nog 1 keer naartoe geweest. Ik nog 3 keer samen met een vriendin. Mijn man is vroeger secretaris geweest in zijn gemeente waar hij is opgegroeid. Ook daar heeft hij veel gezien en meegemaakt 'achter de schermen'. Na de tweede tegenvaller heeft hij het nog meer gehad met de kerk dan ik. Hij vindt het heel moeilijk om zich weer in het 'gemeenteleven' te storten. Anoniem zit je hier nooit in een kerk. Na afloop klampen ze je toch nog even vast om nog even een praatje te maken. En dat schrikt hem af... Daarom zou het juist zo mooi zijn om inderdaad met andere gezinnen of koppels eens samen te komen bij iemand thuis. Helaas hebben we met niemand van de baptisten gemeente nog contact. 1 vriendin heb ik er aan overgehouden, die precies tegen hetzelfde aanliep als wij. Ook zij gaat niet meer. Haar vriend is niet gelovig en dat maakt het moeilijk. Maar een 'thuisgemeente' lijkt me heel fijn, alleen... Hoe vind je nog andere mensen die er zo over denken?
Anoniem
Je wilt liever 'anoniem' naar een kerk - of eigenlijk vooral je man. na zijn vervelende ervaringen in het verleden.
Tja, veel kerken proberen juist oog te hebben voor nieuwkomers, hen aan te spreken en zo gastvrijheid te tonen
Misschien zou je kunnen aangeven dat jullie graag de dienst bijwonen maar verder (voorlopig in elk geval) geen behoefte hebben aan contact. Dan weten ze waar ze aan toe zijn.
Achteraan gaan zitten en meteen na de zegen weggaan is een praktische aanpak.
Gelijkgestemden zoeken voor een huisgroep - misschien via een forum of zo? Daar heb ik geen ervaring mee.
Hoi muisje
Hoi Muisje
Allereerst, wat een openhartig verhaal. En wat moeilijk voor jou en je man. Ik herken het maar ten dele maar ik hoop echt dat je je weg zult gaan vinden. Ik ben zelf opgegroeid in een protestantse kerk (gedoopt, belijdenis gedaan) maar ben uiteindelijk overgestapt naar een evangelische gemeente na een lang proces van zoeken denken en uiteindelijk een plekje vinden. Maar ik heb wel een aanal dingen gemerkt:
- ik ben in de eerste plaats christen en dan lid van een gemeente. Waar ik heen ga, dat kan veranderen en ik kan me in veel kerken thuisvoelen en iets vinden, ondanks dat ik mijn thuisgemeente heb waar ik nu mijn plek heb.
- ik heb me ook niet altijd thuisgevoeld in mijn huidige gemeente. We hebben er, zeker na mijn trouwen, toen mijn man ook bij ons in de gemeente kwam en zich daar ook niet zo thuis voelde (als 'man van'). We hebben daar echt opnieuw onze plek moeten vinden. WE hebben toen besloten voor dat moment te blijven omdat er al zoveel veranderde (trouwens, wonen, werk, enz.) en we ergens nog een stukje basis wilden houden. Uiteindelijk zijn we definitief gebleven, maar ik sluit niet uit dat er ooit een moment komt dat we veranderen van plek. Omdat wij veranderen, omdat omstandigheden veranderen en omdat soms een nieuwe plek komt en nodig is. Dat is m.i. ook niet erg. We hebben dus jaren gehad dat we moeite hadden met onze gemeente, dat we zelfs niet naar een kring gingen, maar ook jaren dat we samen gegaan zijn en dit jaar apart. En dat is wel heel goed, wat je zelf eigenlijk al schrijft, om samen praktisch je geloof te beleven.
- wat ik wel heel schrijnend vind is wat je schrijft over de situatie in je gemeente. Dat is erg. DAt is verdrietig en dat is beslist niet hoe je als christenen met elkaar om moet gaan. En tegelijk zijn het mensen die fouten maken. Maar het hoort niet en ik snap dat je je daar heel gekwetst en verdrietig door voelt. Het wil natuurlijk niet zeggen dat elke gemeente zo is. Maar dat kost tijd, energie en daar moet je je balans in zien te vinden.
Vrienden van ons, die we hebben leren kennen toen ze een tijdje in onze gemeente kwamen, voelden zich uiteindelijk niet thuis bij ons. Ze vonden het wat oppervlakkig begreep ik. Bepaalde dingen kon ik snappen, andere wat minder, maar goed we zijn dan ook verschillende personen. Toen ook het christelijke bedrijf waar hij werkte op een hele vervelende manier op de fles ging, was hun vertrouwen in een gemeente, in christenen behoorlijk gedeukt. Uiteindelijk hetzelfde liedje: hij ging al heel lang niet naar de kerk. Zij had daar meer behoefte aan en zocht een plekje. Uiteindelijk vond ze dat, maar het kostte haar heel veel tijd om te wennen. Uiteindelijk is hij meegekomen en nu vinden ze hun draai, maar daar is zeker een jaar als het niet meer is over heen gegaan.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je meer wilt. Hoe? dat weet ik niet zo goed. Misschien toch af en toe eens een gemeente bezoeken en eerder weggaan, of niet blijven hangen voor de koffie (ik hoor overigens ook een hoop mensen die zich ergens niet thuisvoelen 'omdat er nooit eens iemand hun aanspreekt'). Misschien zijn er wel bijbelstudiegroepen of koffieochtenden of iets dergelijks in de buurt. Of misschien kun je via internet een groepje christenvrouwen vinden. (zo heb ik via dit forum een heel fijn clubje van uiteindelijk een stuk of 10 meiden gevonden, waar we al zo'n 3 jaar lief en leed delen en ons geloof kunnen delen, samen kunnen bidden en er voor elkaar kunnen zijn. We hebben elkaar inmiddels ook al een paar keer ontmoet).
Ik hoop echt dat jullie een weg vinden, want geloven is uiteindelijk ook een stuk 'gemeenschap' en het samen beleven is heel fijn en juist ook een steun als je het zelf niet meer weet.
Liefs, Mama_Lynn