Hoogbejaard en zingeving
Misschien kunnen jullie uit ervaring om je heen wat wijze woorden spreken. Onlangs werd mijn moeder 90. Ze vond het hoogstverbazend dat ze deze leeftijd bereikte, geen van haar familieleden/ vriendinnen werd zo oud en op momenten van inzinking hield het haar gaande: ja, maar nu ik zo ver ben, wil ik nog wel 90 worden.
En dat is ze nu.
Maar wat nu. Pragmatisch als ik ben, vind ik het lastig ermee om te gaan, hoe haar te helpen zin te blijven zien in haar leven, zolang ze er nog is.
Het is zo gauw makkelijk praten.
Ik heb nog geen idee hoe het is om zo hoogbejaard te zijn en te voelen hoe je steeds maar verder achteruit boert, met het angstvisioen op de verpleegafdeling te belanden en alle regie te verliezen.
Nog even
Mijn vader is nog niet hoogbejaard (73) maar sinds een paar jaar heeft hij een nieuwe roeping in het leven. Hij vertelt op het voortgezet onderwijs over zijn ervaringen in de oorlog in Indie. Ook weer een prachtig voorbeeld van een win-win-situatie. Voor de leerlingen is een verhaal door iemand die het allemaal echt heeft meegemaakt natuurlijk veel aansprekender dan uit de boekjes. Ze blijken bijna zonder uitzondering oprecht geinteresseerd in zijn verhaal. En mijn vader is dolgelukkig dat hij ook echt wat nuttigs kan doen met zijn levenservaring.
Zo iets is op onze basisschool ook pas opgezet. Voor de themaweek 'geschiedenis' werden opa's en oma's opgeroepen om te vertellen over 'vroeger'. Liefst heel praktisch. Dus kwam er iemand vertellen hoe dat ging, met de hand wassen. En hoe het was op straat zonder auto's.
Ik weet niet of zoiets makkelijk te regelen is, maar ik schat Tonny in als creatief genoeg om zoiets op poten te zetten 
.
Engeltje
Verantwoordelijkheid
Ik ben het met jullie eens dat er absoluut meer mensen zouden moeten werken in de tehuizen en dat er meer geld beschikbaar zou moeten zijn voor activiteiten. Toch vraag ik mij wel af waarom familie niet meer verantwoordelijkheid neemt voor de zorg van opa/oma/vader/moeder. Natuurlijk heeft niet iedereen kinderen of andere familie die dichtbij staat. Echter heel veel bejaarden hebben natuurlijk wel kinderen. Ik vraag me toch af waarom die kinderen niet meer verantwoordelijkheid op zich nemen, niet vaker zelf dingen gaan organiseren. Natuurlijk zijn de dingen die Engeltje noemt prima maar ik denk wel dat in zijn algemeenheid de familie vaak te veel wil over laten aan de zorg. En die zorg is daar gewoon niet volledig genoeg voor en dat zal gezien de vergrijzing ook alleen maar minder worden. Ik denk dus wel dat de familie in zijn algemeenheid meer van de zorg op zich zal moeten nemen, zodat er genoeg zorg overblijft voor de mensen die geen familie hebben of waarvan de familie niet kan zorgen.
Dit heeft trouwens niet zoveel meer met zin in het leven te maken maar meer met bejaardenzorg in het algemeen.
Maylise
Leeftijd
Leeftijd zegt inderdaad niet alles. In twee soap series die ik volg spelen respectievelijk een 83 jarige actrice en een 90 jarige actrice mee. Dus het is mogelijk om actief en onafhankelijk oud te worden. Helaas is het niet iedereen gegeven.
Maylise
Maylise
Ik denk dat er steeds meer kinderen van ouderen komen die best willen,maar ook een punt bereiken waarop ze teveel op hun bord hebben,de spagaat,waar ik al over schreef.Daarbij,ik weet,omdat ik in verpleeghuizen heb gewerkt,dat verzorgenden hun best doen,maar zichzelf al voorbij lopen,en te weinig tijd hebebn voor kleine dingen die juist het leven zo kunnen veraangenamen.Maar weten kinderen dat ook?Tehuizen profileren zichzelf als de ideale oplossing.