Doorgeven of juist niet?
Nounou, religie en spiritualiteit ligt nogal stil hier.
Wat ervaar je zelf als belangrijk en waardevol in je geloof. Wat wil je aan je kinderen doorgeven, voor zover dat mogelijk zou zijn?
Welke rol spelen andere mensen daarin?
Vrienden?
Een geloofsgemeenschap?
School?
Merk je wat je kinderen oppikken en zijn er dingen waar ze nadrukkelijk afstand van nemen?
Hoe voel je je daarbij?
Is dat voor jou en hun vader verschillend?
Tonny....
Jij zou toch Ouders Online-light gaan doen? maar je bent weer terug met je open vragen...tsss...
Nou, even een antwoordje dan. Ik heb er net een preek uitgesleept voor de aankomende uitvaart van mijn moeder (ze leeft nog maar ritueel begeleider/dominee is nog weg tussendoor dus toch een voorbespreking). Mijn broer is al op zijn achtste bij de kerk weggelopen en mijn vader doet moeilijk over dogma's terwijl we die toch al amper hebben, ja een beginselverklaring..
Anyway, de reden dat ik om een preek heb gevraagd is dat ik zonder geloof mijn kinderen de wereld niet uit kan leggen. Waarom zet je kinderen op je wereld, wat kan je ze voor zekerheden bieden, wat maakt het leven de moeite waard? Waarom is oma zo ziek, waarom heeft ze zoveel meegemaakt in haar leven terwijl anderen hun hele leven op het spreekwoordelijke schapevachtje doorbrengen.
Mijn moeders' generatie heeft altijd de hoop hoog in het vaandel gedragen. De christelijke hoop, daar valt een heel boek over te vullen. De belofte, of het vertrouwen in God horen daarbij. Hoop niet als leven in de toekomst maar als berusten in het vertrouwen op God. Die hoop wilde ik ook op haar uitvaart laten klinken.
En in een breder verband wil ik mijn kinderen meegeven dat er veel manieren zijn om je verbonden te voelen met de rivier van het leven, en dat het belangrijk is om de verbinding met die onderstroom, los van de waan van alledag, te voelen. Ik kan het niet minder zweverig omschrijven maar het is iets wat een mens veel rust kan geven en die rust (+ vertrouwen) wens ik mijn kinderen toe.
Deze uitleg was genoeg voor broer en vader om de preek te accepteren, dus ik ben blij.
Wat beschrijf je dat mooi!
''de reden dat ik om een preek heb gevraagd is dat ik zonder geloof mijn kinderen de wereld niet uit kan leggen.
Waarom zet je kinderen op je wereld, wat kan je ze voor zekerheden bieden, wat maakt het leven de moeite waard? Waarom is oma zo ziek, waarom heeft ze zoveel meegemaakt in haar leven terwijl anderen hun hele leven op het spreekwoordelijke schapevachtje doorbrengen.''
Pfoe, ingewikkelde vragen - en inderdaad de vragen die ertoe doen.
Dank voot je reactie, ik hoop dat meer mensen reageren op de gestelde vragen.
Goed dat je die 'preek eruit hebt gesleept' na het overleg. Het is nu nog net niet zo ver, maar ik wens van harte dat het voor jullie allemaal een heel diep en waardevol moment zal zijn.
Veel sterkte en wijsheid gewenst.
Tonny
Ik vind het een interessante vraag en ik zal er morgen op terugkomen want het is al weer veel te laat. Ik ben trouwens ook wel benieuwd naar jouw antwoord.
Maylise
Komt nog
heb nu even geen rust om het op te schrijven.
Jammer dat er niet meer mensen reageren, maar ja, het is hier al maanden rustig.
Veel vragen!
Ik ga er zeker over nadenken en kom er op terug (op de pc, want de keyboard van m'n mobiel loopt te eh.. je weet wel)
Tonny
Geloof is wat mij zelf betreft iets wat altijd in ontwikkeling is en wat nooit heeft stilgestaan. Ik sta er nu anders in dan 20 jaar geleden en ook tegenover mijn kinderen sta ik er dus ook anders in.
Toen ik mijn oudste kinderen kreeg was er voor mij eigenlijk geen twijfel dat ik ze binnen het christelijke geloof wilde groot brengen. Dat was ook mijn geloof en als dusdanig heel waardevol voor mij. Ik heb ze dus laten dopen en ze gingen zondags mee naar de kerk en ik vertelde ze regelmatig over het geloof. Dat was verder niet erg diepgaand. Ze waren nog klein en eigenlijk was ik zelf in die periode ook niet heel spiritueel. Ik ging wel naar de kerk en was actief betrokken bij de parochie maar inhoudelijk was ik er niet zo mee bezig. De kinderen gingen later ook naar een katholieke school en dus leerden ze daar ook veel over het geloof. Dat was nog een redelijk ouderwetse school met nonnen en zo (we hebben het over meer dan 20 jaar geleden)
Toen ontmoette ik mijn man die een heel ander geloof had en trouwde met hem en kreeg samen met hem kinderen. Er ontstond wat de kinderen betreft een soort tweedeling binnen het gezin. De oudste drie kinderen (mijn kinderen uit eerdere relatie + pleegzoon) kregen een min of meer traditionele katholieke opvoeding (eerste communie gedaan, vormsel, eindeloze catechismus lessen...) terwijl de jongere kinderen zich meer in een soort niemands land bevonden.
Toch wilde ik de jongere kinderen op geloofsgebied ook zeker wat mij geven. Mijn geloof maar ook het geloof van hun vader. Ik werd alleen gedwongen om hier veel dieper over na te gaan denken dan ik ooit had gedaan. Bij de oudste kinderen kon ik binnen de veilige parameters van de kerk blijven en wist ik mij gesteund door een gemeenschap. Bij de jongste kinderen was dat anders. Hierdoor ging ik zelf ook veel meer nadenken over waar ik in geloof en waarom ik dat nou eigenlijk geloof en wat de kern daarvan is. In het begin vond ik het heel moeilijk dat ik nu niet kon terugvallen op de bekende parameters maar uiteindelijk besefte ik dat ik misschien niet binnen het veilige kader van de kerk zat maar dat uiteindelijk God dat kader wel aan zou geven. Ik hoefde sowieso helemaal niks alleen te doen. God was er ook nog eens. Dat gaf heel veel rust.
Het gevaar van je kinderen niet strikt binnen een bepaalde kerk grootbrengen is dat je in een soort niemandsland terechtkomt waarin het heel moeilijk kan zijn om vorming te geven aan het geloof en dat je de kinderen uiteindelijk niks bijbrengt. Aan de andere kant is dat voor mijn persoonlijk geloof wel heel belangrijk geweest want ik ben veel meer gedwongen geweest om over alles na te denken. Mijn man en ik vonden allebei het allerbelangrijkst om de kinderen te leren over God en om hun een soort Godsbewustzijn mee te geven in zoverre dat mogelijk is. Vanuit de basis dat God is heb ik geprobeerd onze kinderen op te voeden en ze dat mee te geven.
Daarnaast hebben zowel hun vader als ik uiteraard ook over onze religie verteld en ze daar kennis van mee te geven. Het geloof wat we hun hebben mee willen geven is vooral een puur geloof ontdaan van heel veel andere zaken.
Overigens weet ik helemaal niet of dat een goede keuze is. Ik zie zelf namelijk wel degelijk enorm de waarde van de kerk in en zeker ook van rituelen. Mijn man heeft dat minder. Voor hem is geloof meer een persoonlijke privé zaak en niet persé iets wat hij met een hele gemeenschap wil delen. In elk geval is dat in onze omstandigheden de keuze die we hebben gemaakt.
Uiteindelijk moeten onze kinderen zelf beslissen wat ze doen. Ik heb zowel een agnost als een zeer orthodoxe katholiek rondlopen dus uiteindelijk vinden ze toch wel hun eigen pad. Daar heb ik geen moeite mee verder. Ik zou het wel moeilijk vinden als ze alle spirituele zaken helemaal zouden verwerpen maar goed dat is (nog) niet aan de orde. Gewoon omdat het ver afstaat van mijn manier van leven maar uiteindelijk is dat ook hun keuze.
Geloven
Wat ervaar je zelf als belangrijk en waardevol in je geloof.
'Geloof is voor mij de bodem onder mijn bestaan en de richting die ik wil volgen in mijn leven.
Geloven betekent voor mij vertrouwen. Vertrouwen in God. Vertrouwen dat hij er is over alle grenzen heen, ook in de dood. Vertrouwen dat hij recht zal doen, dat hij de harten van mensen kent, dat we geborgen zijn en nooit uit zijn hand zullen vallen. CVertrouwen ook dat God ver uitgaat boven de waan van de dag, de drukte, de trends, de zorgen. 'Gods goedheid is te groot voor het geluk alleen...'
Wie/wat God is, was voor mij toen ik jong was duidelijker. Maar het vertrouwen is niet verdwenen.'
Wat wil je aan je kinderen doorgeven, voor zover dat mogelijk zou zijn?
'Kinderen kennen je beter dan wie dan ook. Ze weten wat je beweegt, wat je blij en kwaad maakt, ze zien wat je bemoedigt. Ik denk dat dat al dan niet 'doorgeven' onbewust gebeurt. Vormen als bidden en uit de bijbel lezen, zingen en muziek, hebben alleen waarde als kinderen merken dat het je écht wat doet. Soms is dat inderdaad zo, soms blijft het oppervlakkig.
Ik hoop dat zij vertrouwen mogen hebben in God, dat ze niet blijven hangen in de waan van de dag.
God zet mensen in, elke dag, hij geeft hen talenten en mogelijkheden. Maar de mens is niet de maat van alles. God is degene die ons draagt en ons leven richting geeft.
Welke rol spelen andere mensen daarin?
Een grote rol. It takes a village... jullie kennen de spreuk. Dat geldt ook voor geloof.
Vrienden? Ja, ook voor vrienden. Iedereen gelooft op zijn eigen manier. Er is een kostbaar evenwicht tussen individuele beleving en verbondenheid met andere gelovigen.
Een geloofsgemeenschap? Ja, die ook. Zonder structuur krijg je een soort privégeloofje. Juist omdat God van alle tijden en voor alle tijden is, ervaar ik het als goed om deel uit te maken van een gemeenschap die al eeuwen en eeuwen lang wereldwijd bestaat, in alle verscheidenheid.
School? Wat minder. Ik zou best kunnen leven met een school waar geloof geen vaste rol speelt en geloof ook niet dat school voor mijn geloof veel heeft betekend. Behalve het leren van liederen - dat dan weer wel.
Merk je wat je kinderen oppikken en zijn er dingen waar ze nadrukkelijk afstand van nemen?
Jawel. Allemaal gaan ze een eigen weg. Ik vind dat boeiend om te zien.
Ik zou het wel moeilijk vinden als ze een nadrukkelijke keuze voor atheisme zouden maken. Voor mij is agnost zijn de verste grens, om het zo maar te noemen. Ik geloof dat menselijke hersenen en menselijke wetenschap niet ver genoeg reiken om te kunnen vaststellen dat God er niet is.
Hoe voel je je daarbij?
Vol verwachting hoe het verder gaat.
Is dat voor jou en hun vader verschillend?
Jawel. We zijn allebei opgegroeid binnen het protestantisme, maar in een heel verschillende setting.
Door de jaren is er van alles veranderd, maar hetzelfde is gebleven dan vooral mijn man degene is die de geregelde deelname aan kerkdiensten 'trekt'. Ik ben wel eens humeurig en zou denken 'nu maar niet'. Zijn standpunt is dat regelmaat een mens goed doet. En al doende deel ik die gedachte. Als je structuur loslaat, loop je de kans dat rust en bezinning ondergesneeuwd raken.
