Zorg en schaamte [hoogbejaarde vader]
Ik maak me grote zorgen om mijn oude bejaarde vader. Hij is bijna 88 en woont alleen in een redelijk groot huis, alle kinderen wonen minstens een uur rijden bij hem vandaan.
Hij heeft het niet gemakkelijk gehad in de oorlog(in kamp gezeten o.a.), misschien is dat mede de oorzaak er van, maar hij is een heuse verzamelaar.
Zijn huis is zo'n huis uit the life of grime. Tussen de immense bergen spullen leven ook nog een aantal katten, die niet naar buiten mogen, omdat ze dan misschien een ongeluk kunnen krijgen.
Daarom heb je ook echt een gasmasker nodig als je bij hem bent.
Misschien schaamt hij zich toch een beetje, maar in ieder geval vindt hij het helemaal niet leuk als we op bezoek komen. Liefst doet hij of hij niet thuis is, en doet gewoon niet open.
Hulp accepteert hij niet. Hij heeft een huishoudelijke hulp, waarvan ik geen idee heeft wat ze doet. Je mag echt niets opruimen of verplaatsen.
Hij is een echte kluizenaar geworden. Wil nergens meer heen. Bijna al zijn vrienden zijn ook al overleden.
Regelmatig is er iets kapot, de wasmachine of de geiser, die hij dan zelf wil repareren. Hij duldt geen monteur in huis en vindt het zonde om kapotte dingen weg te gooien.
Zo had hij een jaar geen wasmaschine en dus alleen maar vieze kleren en bergen, bergen was.
We hebben al vele keren met hem gepraat over wellicht dichter bij in een meer begeleide woning te gaan wonen.
Hij hoeft dan niets op te ruimen of weg te gooien, want het huis kan zo achterblijven zo lang hij wil.
De katten zou hij misschien ook in een andere woning mogen houden, of kunnen bij ons komen wonen(we hebben een boerderij).
Maar hij wil er niets van weten. Wij zijn met zes kinderen machteloos.
Hij lijkt het zelf prima te vinden hoe hij leeft, maar kan ook heel bitter in het leven staan. Het hoeft allemaal niet meer voor hem, meestal.
Ik vind het zo verschrikkelijk om mijn vader zo zijn levensherfst te zien beleven. Ik lig echt wakker van de gedachte dat hij op een dag na een week gevonden wordt omdat de buren iets beginnen te ruiken.
Als je zoiets hoort, dan denk ik altijd hoe kan iemand zo alleen zijn dat dit kon gebeuren? Maar mijn eigen vader is zo alleen.
Hoe kunnen we hier nou mee omgaan?
Bellen?
Praktisch ideetje. Kun je hem niet iedere dag bellen? Als hij dan niet opneemt kun je even kijken of er iets met hem is. Als hij geen bezoek wil neemt hij wel op.
Misschien een open deur..
maar hebben jullie al aan meldpunt bezorgd gedacht? Dat is speciaal voor om zorgmijders te koppelen aan professionele hulpverlening. Ik denk ook dat dit door professionals moet worden aangepakt. Hij hoeft zelf niet te weten wie de melding heeft gedaan. Dat zou evengoed een van de buren kunnen zijn.
sterkte ermee.
Huisarts
Heb je al contact met de huisarts van je vader opgenomen? Hij kan ongevraagd langs gaan.
Huisarts weet ook vast wel waar je in je vaders woonplaats hulp kunt vragen.
Contact zoeken
Ik zou eerst contact zoeken met de huishoudelijke hulp en die wat gaan steunen en het contact dat ze blijkbaar met je vader heeft. Zij komt daar regelmatig en het zal haar niet meevallen om met hem om te gaan. Misschien kun je wel een keer samen met haar naar je vader. Achter zijn rug om naar de bemoeizorg kon weleens erg contraproductief zijn. Blijkbaar heeft hij toch al het idee dat jullie zijn situatie afkeuren en houdt daarom de boot af. Dat wil je niet versterken. Zou met wat meer acceptatie voor zijn situatie weleens mee kunnen vallen. En inderdaad kun je ook gaan bellen en dan niet over de toestand thuis maar over dingen die hem interesseren. Je moet oppassen dat je een volwassen iemand ook al is die wat bejaard niet als een onmondig kind gaat behandelen.
Goede tips
Bedankt voor alle reacties. Ik neig ook naar de mening van AnneJ hierbij. Ik wil hem echt niet betuttelen of een levenswijze opdringen waar hij niet van houdt.
Bovendien ben ik als de dood dat hij dan zo boos wordt dat hij de deur definitief dichttrekt. Dat is wel het laatste wat ik zou willen.
Het liefste zou ik de 'bemoeizorg' ook zo willen beperken dat alleen zijn veiligheid wordt gegarandeerd, voor zover mogelijk dan.
Maar het zit me daarbij wel dwars dat ik het verschrikkelijk vind hoe hij leeft. Ik vind het mensonterend. Mijn vader verdient beter. Maar zelf vind hij het prima.
Praktisch probleempje is om het telefoonnummer van de hulp te krijgen van hem. ik geloof dat hij het dan al voelt kriebelen..
Tip
als je vader huishoudelijke hulp heeft via een indicatie van de wmo van de gemeente waar hij woont, zou je het via die weg kunnen proberen.
Als je aangeeft dat je de dochter ben van en dat je je ernstige zorgen maakt en dan vraagt of de betreffende thuiszorgorganisatie je terug wilt bellen, dan lijkt me dat ze dat wel willen doen.
Ik vrees echter dat je vader een particuliere hulp heeft, anders denk ik namelijk dat de hulp allang aan de bel had getrokken bij haar leidinggevende.
Verder weet ik dat er vrij goede ervaringen zijn met organsiaties die via bemoeizorg bij mensen binnen komen. Dat gaat echt op een hele nette integere manier. Vertrouw daar maar op. De kunst is binnenkomen en vertrouwen winnen. Dat doe je niet met binnenstampen, als je begrijpt wat ik bedoel.
Veel succes, het lijkt me een hele zorg.
groetjes van Purk
Bemoeizorg en oggz
Onderdeel van mijn werk is de bemoeizorg. Jij zou kunnen informeren of er in de gemeente van jouw vader ook een Oggz netwerk is, daar zit ik in onze regio in,en deze zijn er over het hele land. Samen met andere netwerkpartners, zoals bv politie (buurtagenten), woningbouwvereniging, maats werk, gkb, thuiszorg, ouderenzorg, ggz ed. Daar komen meldingen binnen van mensen die zich zorgen maken over iemand uit hun omgeving die geen zorg wil, de zorgmijders. Dan wordt er in het netwerk besproken wie vd deelnemers er op af gaat. Maar dit gebeurt niet zomaar, vaak is er eerst overleg met iemand die de persoon al kent, dan kan de thuiszorg zijn of familie of buren. En als je dan gaat gebeurt dit zorgvuldig en met respect voor de eigen wensen vd persoon. Als de zorg bv alleen de veiligheid betreft dan zou er iemand vd gemeente langs kunnen (handhaving) gaan om te kijken of de veiligheid gewaarborgd is, dit kan dan samen met iemand vd hulpverlening, de thuiszorg of de buurtagent. Die staat vaak het dichtst bij de mensen en kan vanuit zijn functie ook gewoon even een praatje komen maken zonder dat er druk op zit of mensen hulp moeten accepteren. Deze kan zo nodig dan bv af en toe even komen buurten om de boel wat in de gaten te houden. Er zijn veel verschillende mogelijkheden, je kijkt altijd naar wat het beste past in elk melding en waarvan het meeste resultaat vlat te verwachten. Het is mij nog nooit overkomen trouwens dat ik ergens niet binnen kwam, het is ook maar net hoe je het brengt.Kan me voorstellen dat het een lastige situatie is voor jullie als kinderen, vooral als het je vader zelf gelukkig is met de huidige situatie en deze graag zo wil houden..
Groet oregano
Particulier
Hij heeft de hulp particulier geregeld. Het huis is ook zijn eigendom, wat dat betreft zijn er dus geen instanties bij betrokken.
Misschien is er via de thuiszorg toch een ingang, want hij heeft een tijd wondverzorging gehad (open been) en moet steunkousen aan.
Vertrouwen
Toch heb je ook nog wat broers en zusters. Eigenlijk denk ik dat je niet teveel tegen zo iemand als je vader aan moet praten maar dat je eerst het contact hersteld en dan begint met kleine overzichtelijke klusjes voor hem begint en die aankondigt en zonder dat je iets weggooit. Misschien heeft Oregano nog tips hoe je dat aanlegt. Want mijn ervaring is dat je op een gegeven moment wel iets door kunt drukken maar het vraagt geduld en tactisch opereren.
Maar ga vooral eerst het contact aan. Waar liggen zijn interesses? Heeft hij nog foto's? Vraag er dan naar en maak er een boek mee of vraag of je ze voor je eigen familiearchief mag gebruiken. En als je dan een keer een vieze onderbroek op de kachel ziet dan meldt je gewoon dat je die even gaat uitspoelen en dat die daarna teruggehangen wordt, vooral niets van zijn plek.
En als er commentaar komt zeg dan gewoon dat het normaal is voor kinderen om ook eens iets voor hun vader te doen. Per slot heeft hij jullie grootgebracht. Laat je broers een keer komen om het gras te maaien of iets te herstellen, schuif de rommel gewoon aan de kant en houdt de spullen op zijn plaats. Dat lijkt me nog iets meer de voorkeur te hebben dan bemoeizorg vooral voor je vader. Maar vooral geen discussie geen argumenten, geen beschuldigingen of pleidooien. Gewoon iets doen en klein beginnen. Gewoon vanuit je betrokkenheid als kinderen en respect voor je vader. En als dat goed gaat maak je een plan met elkaar en help je je vader op een vaste dag in de maand met een paar grotere klussen. Het kan best heftig zijn maar ook zeer de moeite waard.
Veiligheid garanderen
Ik denk niet dat ik goed snap wat je bedoelt. En ik denk ook dat je misschien meer risico moet accepteren dan je zou willen omdat het niet handig is om oudere mensen de controle af te nemen, daar worden ze juist kwetsbaarder van en lopen daardoor juist meer risico. Met kromme tenen zag ik hoe mijn moeder midden op de weg met moeite op haar fiets klom en ging fietsen. Tja. Niet fietsen is erger dan wordt het stilzitten op de bank want geen haar op haar hoofd dat ze zich door ons in een rolstoel liet zetten en hele stukken lopen ging niet meer. En dat fietsen is goed gegaan tot ze dat ook echt niet meer kon, maar dat was toen wel haar eigen beslissing. Helemaal niet erg. Het is een valkuil om ouderen te beperken uit oogpunt van hun veiligheid. Hun routine in de war maken kan veel onveiliger zijn want dan kunnen ze in paniek raken en het overzicht verliezen.
De optie van anne j. lijkt mij de beste
De optie van anne j. lijkt mij de beste.Ik werk met ouderen (verzorgingshuis en een heleboel aanleun woningen). En ze heeft gelijk wat betreft rustig aan en beetje bij beetje. Je moet niet praten over kleiner gaan wonen en dichter bij....zoiets jaagt hem w.s. alleen maar schrik aan en dan gaat hij jullie zien als tegenstander i.p.v. medestander. En wat misschien helpt, je vader is de enige niet. Ik hoor van de verzorging wel eens dat er mensen (nieuwe opnames) binnen komen waarvan de kleding aan de huid bijna is 'vastgegroeid' en die ze eerst in bad moeten laten weken(uren!) om een beetje toonbaar en ruikbaar te krijgen. Zoiets komt vaker voor. Zeker de laatste tijd, nu het beleid is, zo lang mogelijk thuis. "vroeger" kwam het ook voor, toen jarenlang minder (opname gebeurde sneller, meer thuishulp etc.) en nu de laatste paar jaar weer. De stap voor stap methode van anne is een goede optie. Win zijn vetrouwen, dring niets op, respecteer wat hij aangeeft (niet weg=niet weg) ook al is het in jouw ogen onzin, slik het in en zeg niets. Een kapotte wasmachine zou iets zijn waar jij best wat tactisch aan zou kunnen doen. Zijne is kapot en mag niet weg, maar simsalabim héél toevallig heeft jouw vriendin een nieuwe gekocht en een nog goed werkende oude over (die je natuurlijk in de kringloop hebt gekocht, desnoods betaal je 'm met je broers en zussen)) en zwager X is zo vriendelijk 'm ook even te brengen en aan te sluiten. En ach, anders gooit die vriendin 'm maar weg dus....Dat zou toch ook zonde zijn niet dan?
Ga niet aandringen op een nieuwe wasmachine van zijn geld als je eigenlijk al wel aanvoelt dat dat toch nutteloos is. Ook al weet je dat hij genoeg op de bank heeft staan. Contact met de thuiszorg zou ook een goed idee zijn, mits het niet enorm tegen ze zin van je vader in is.
Overigens heeft mijn opa op z'n oude dag (was 94) ook bijzondere capriolen uitgehaald. Zo zeefde mijn opa het afwaswater door een theezeefje om het later weer op te warmen in een pannetje voor nog een afwasje (jakkie bah!). Bij mijn opa was het zuinig zijn z'n prioriteit. Terwijl hij stikte van het geld....En 'vroeger' had hij daar écht geen last van.
Oude mensen kunnen soms ook door ervaringen die hun leven erg hebben beïnvloed 'rare' dingen doen. Niks om je voor te schamen, het komt gewoon uit een soort 'onmacht' waar je ze hoogstens een beetje de goede weg in kan wijzen.
groeten albana
